Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Letrarë të rinj (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=105)
-- Liqeni i kripur (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=18308)

* * *



E takova sot të dashurin tim, pas disa ditëve, - shumë të gjata për mua, - që nuk i flisnim njëri tjetrit…!



Në vend të heshtjes, unë i dërgoja çdo një orë mesazhe në telefon, duke tentuar t’i shpjegoja apo t’i përshkruaja mënyrën si e shikoj botën e nëpër të, me egoizëm e me djallëzi, të diktoja edhe qëndrimin apo pozicionimin që duhet të ketë ai në këtë botë…



“Ti je i keq”, më thoshte vazhdimisht këtë herë, “je i keq!”



U ulëm në një restorant që ofron ushqime me fruta deti dhe ashtu si herën e kaluar kur kishim darkuar në këtë restorant, edhe këtë herë na shërbeu një kamarier i ri dhe tërheqës. Aq tërheqës saqë sa herë kalonte para nesh, ne të dy heshtnim dhe e kthenim kokën drejt tij, teksa rregullonte tavolinat e tjera të restorantit, apo teksa hiqej sikur bënte ndonjë gjë aty përpara tavolinës sonë…



Por pak më vonë nisi të na bezdiste prania e tij dhe na ra në sy njëkohësisht se më shumë se bënte punë, ai thjesht na afrohej sa herë të mundej në mënyrë që të dëgjonte se për çfarë po flisnim me aq pasion, herë duke ulur zërin e duke u përlotur me dashuri dhe me dhimbje, herë duke picëruar sytë nga inati, gati duke bërtitur.



Ensi kishte veshur një bluzë të bardhë dhe më dukej vërtet vetja i keq kur ai më fliste e unë kujtoja sa shumë e kam lënduar këtë njeri, më të dashurin për mua. Se kjo dashuria ime ndaj tij ka pasur përmasa cikloni, cunami madje! Tani që dëmi është bërë ne po rrimë përballë njëri tjetrit, ai i veshur me bluzë të bardhë, ndërsa unë i bindur se jam i keq!



Ose se edhe nëse nuk jam i keq, jam sjellë shumë keq me të.



E kam përmbytur me dashuri jetën e tij, por në një vorbull të tillë nuk ka vetëm dashuri, ka edhe njëmijë e një ndjenja të tjera të forta, jo aq të bukura sa dashuria! Dhe bebushi im tani po përpiqet që të shpëtojë sa mundet atë që mund të shpëtohet, pas një përmbytje.



E sërish, për të disatën herë vazhdon të mos më lerë vetëm, vazhdon të mendojë për mua, e sa herë e bën këtë, vuan vetë, edhe më shumë…



Atë moment jam oficeri nazist, ndërsa Ensi është i përndjekuri im!



Eshtë një nga rastet e rralla kur unë vishem me këtë kostum ushtarak, ndërkohë që përgjatë gjithë jetës më është dukur se kam qenë unë i përndjekuri.



Tamam si atë ditë të shkalluar, kur pasi vrapova drejt shtëpisë përfundova para kopshtit në lagjen time, para të njëjtit kopsht ku kisha kaluar 2 apo 3 vite të vegjëlisë. Njerëzit po bënin të njëjtën gjë edhe në atë ndërtesë, e cila kishte filluar të nxirrte tym dhe si të gjitha institucionet e tjera po bastisej e po vidhej.



Ndjej në çast një dorë të fuqishme që më futet nën krah dhe me merr me vrull përpara, e pa e kuptuar gjendem mes gjullurdisë së njerëzve brenda kopshtit. Tomkën…, nuk e paskërkisha lënë mbrapa me vrap e ja tani, më mban dorën e krahun të shtrënguar fort, qesh me të madhe duke nxjerrë dhëmbët gjysëm të verdha e gjysëm të krimbura e me pistoletën që mban në dorën tjetër me kërcënon mos flas fare.





* * *





E parandjej që diçka e keqe do më ndodhte por në atë moment nuk kam asnjë forcë t’i shkëputem nga dora dhe ajo pistoleta tani nuk është si pistoletat, karabinatë apo kallashnikovët që pashë atë ditë në rrugë. Ajo pistoletë është drejtuar nga unë, e askush nga ata dhjetëra të çmendur aty brenda nuk ka as sy e as veshë për mua. Ata të pagdhendur, pasi kanë vjedhur çdo gjë të lëvizshme brenda kopshtit kanë hequr energjinë dhe po nxjerrin nga muret kabllot që përcjellin rrymën elektrike pasi siç dëgjoj në rrëmujë e sipër, ato janë prej bakri.



Tomka më drejton në bodrumin e kuzhinës, atje ku kuzhinieret mbanin ushqimet edhe drutë për të ndezur sobat e mëdha të zjarrit. Asgjë nuk ka mbetur, vetëm një tavolinë e pisët dhe ca dru që duhet të kishin qenë pjesë e stivës së madhe të druve, edhe ato të grabitura. Dhe më në fund e kuptova se çfarë kërkonte Tomka nga unë…



“Hiqi pantallonat”, më thotë me sytë që i shndrisin nga ligësia. “Do të ta fus edhe unë, si Tani”.



Kur tentoj t’i shkëputem me dredhi, më godet me pistoletë në kofshën e djathtë, me një forcë që nuk e kisha besuar se mund ta kishte.



“Hiqi pantallonat vetë, po të them që mos të t’i gris unë!” Më godet sërish në këmbën e djathtë, dhe këtë herë dhimbja është më therrëse. Pastaj e vendos pistoletën në rripin e pantallonave dhe unë ndjej për vetëm një sekondë se jam akoma i gjallë, vetëm gjatë sekondës së parë pasi nuk e kisha më pistoletën të drejtuar nga unë. Por edhe trup më trup Tomka është më i fortë se unë, dhe arrin të m’i ulë pantallonat edhe mbathjet…



Të m’i ulë deri në fund!



Më shtrin në tavolinën që kishte mbetur në bodrum dhe në atë moment kam aq turp sa dëshiroj me gjithë shpirt që askush mos hyjë e mos më shikojë në atë pozicion.



Shtrëngoj dhëmbët dhe trupin në mënyrë që Tomka, i papërvojë të mos dinte si të depërtonte.



“Lirohu”, më bërtet!



Dhe me grusht më gjuan në kofshën e djathtë, sërish në të njëjtin vend.



Po unë kam vendosur mos e lejoj të shkojë deri atje ku do ai dhe refuzoj të liroj muskujt e mi që në atë moment janë me muskulozë se kurrë më parë…



“Lirohu”, më bërtet sërish!

E më godet përsëri në kofshë, e pastaj më godet edhe tre herë të tjera, edhe më fort…



“Lirohu, o bythq…., se qejf do bësh, do të të pëlqejë, ty të pëlqen vetë, vetë i kishe thënë Tanit të ta fuste!”



Po unë refuzoj e qëndroj akoma i fortë!



Ai e njom me pështymë… e teksa bëhet gati të shtrihet mbi mua më godet me forcë në kokë, me një forcë që m’u duk se do të ma shpërthente e do ma hapte kafkën. Më gjuan sërish në të njëjtin vend në këmbën e djathtë, e cila tani më duket komplet e mpirë dhe nuk ndjej më asnjë dhimbje.