Dje ishe si era kapricoze qe disa momente frynte furishem duke perplasur rete me njera tjetren, pastaj luante valle me floket e bores duke mos u lene ato te binin ne toke, por duke i rrotulluar rreth vetes. pastaj t'u tek te qetesoheshe dhe i shperndave rete dhe dielli perkedheli natyren me driten e tij.... dje degjoja gjuhen e eres qe te solli me prane dhe ajo u shkrua ne shpirtin tim. ndersa me vone teksa degjoja radion shtrire ne krevat ishe heshtja qe me rrethonte. por edhe gjuhen e saj e kuptoj... kur heshtim te dy kuptohemi me mire, sepse atehere flasin shpirtrat tane. dhe ndjeva qe kraharorin ma pershkroi nje vale nostalgjie e te mora me vete ne endrra....... dhe te dergova nje qiell buzeqeshjesh
Sot po ju tregoj te gjitheve nje perralle. E dini cili eshte sekreti i LUMTURISE?
njehere nje tregtar dergoi te birin tek me i mencuri i te gjithe njerezve, qe ta pyeste per sekretin e lumturise. Djali i tregtarit udhetoi 40 dite neper shkretetire derisa arriti tek nje keshtjelle e mrekullueshme, qe gjendej ne majen e nje mali te larte. aty jetonte I urti qe kerkonte.
por nuk i urti nuk ishte asnje shenjtor. kur heroi yne hyri ne sallonin e keshtjelles , pa aty qe kishte shume gjalleri. tregtaret vinin e iknin, njerezit neper qoshe zbaviteshin, nje orkester e vogel luante nje muzike shume te kendshme dhe ne nje tavoline e gjate ishte mbushur perplot me ushqimet me te mira te krahines. I urti fliste me te gjithe dhe djali i tregtarit duhej te priste dy ore derisa t'i vinte rradha.
I urti e degjoi me vemendje arsyen per te cilin kishte ardhur, por i tha qe per momentin nuk ka kohe qe t'i tregoje sekretin e lumturise. keshtu qe i ofroi te bente nje shetitje ne pallain e tij dhe te kthehej per dy ore.
" vetem dua te te lutem per dicka" tha I urti dhe i dha te riut nje luge te vogel ne te cilin hodhi dy pika uji. "merre me vete kete lugushke por ki kujdes mos derdhesh dy pikat e ujit gjate rruges".
I riu eci lart e poshte shkalleve te pallatit por shikimin e kishte te fiksuar vetem tek lugushka. pas dy oresh u kthye tek i Urti.
" atehere? e pyeti i urti, " i pe qilimat persiane ne guzhinen time? po kopshtin ne te cilin kopshtari im punoi 10 vjet? po bibloteken time e pe?
I riu u skuq deri tek veshet dhe i tha qe nuk pa asgje sepse gjithe kohen u kujdes vetem qe te mos derdhte dy pikat e ujit, te cilat ia besoi i Urti.
" atehere kthehu dhe shikoji mrekullite e botes sime. nuk mund t'i besosh personit te cilit nuk ja njeh shtepine".
I riu e mori lugushken me me qetesi dhe serisht filloi shetitjen neper pallat, duke vene re kesaj here te gjitha veprat artisktike ne kupola dhe ne mure. pa koshtet, lulet e mrekullueshme, stilin dhe shijen e holle me te cilin ishte zbukuruar pallati dhe u kthye tek i Urti dhe i tregoi gjithshka kishte pare.
" po ku jane dy pikat e ujit qe te besova ku jane?
i riu pa lugen e vogel dhe kuptoi qe i kishte derdhur gjate rruges.
atehere ketu eshte e vetmja keshille qe mund te te jap- tha me i Urti i njerezve.
sekreti i lumturise qendron ne ate se si te shikosh gjithe mrekullite e botes por nderkohe mos harrosh per asnje moment ato dy pikat e ujit ne lugen e vogel
kuptuat?