.
.
Po e nis me ate thenien e urte te Johann Wolfgang von Goethe: "Romantizmi është krejt ajo pjesa që është e sëmurë". Pikerisht ne romantizem poetet, ose artistet ne pergjithesi kane qene te lire duke i shprehur ndjenjat dhe boten e tyre shpirterore si nje shprehje intime e jetes se tyre.
Klasikja do mbetet nje rregull arti, dhe e pavdekshme krahas te tjerave... Heidegger, me mesoi realitetin njerezor, dhe filozofine e Qenies ose ate Darsein. Kurse Pushkin, me mesoi te krijoj nje vajze aristokrate dhe nje femer, qe njeh femerushken si forme e te kapercyerit te vetvetes falso. Kurse Byron dicka tjeter ate frymemarrjen e romantizmit ne nje veper arti, dhe shpirtin si turist i pavdekshem...
