Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Shqiperia, traditat kulturore (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=114)
-- Analizat që provojnë se shqiptarët janë me gjak arian (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=18724)

Kjo tema e origjines ariane, (qe pretendohet nga shume individe dhe grupe ne disa popuj te ndryshem), me coi tek nje ide e bukur, te cilen e hodha ne tregim pa hyre vera e 2013-es. Tregimi eshte i shkurter dhe jo shume i realizuar, per shkak se, se bashku me disa tregime te tjere te shkurter, u hodh shpejt ne leter per te perfunduar librin me tregime. Cdo kritike mund te hidhet pa teklif, pra pa merak, sepse thashe qe tregimi u hodh shpejt ne leter (kompjuter).

Origjina e lashtë

Kjo lloj sëmundje u përhap tek albanot më shpejt se kolera në mesjetë. Për fat, virusi budadallëps nuk i kapi të gjithë, por ata që i kapi ama, i trullosi më keq se kolera e asaj kohe, kur antibiotikët nuk ishin zbuluar akoma. Dhe njërin, po-po, njërin prej këtyre albanove, sëmundja e dënoi në atë lloj farë forme sa… Por lerë t’ua tregoj më mirë ngjarjen se si rodhi qysh nga fillimi.
Ju e dini nga mësimet e shkollës se si konsuj të ndryshëm romakë apo kontër dhe mbretër të ndryshëm në Europë mbaheshin si pasardhës të figurave të lashta heroike dhe mitollogjike. Disa të rrjedhur nga Herkuli, disa nga Akili, disa nga Hektori. Të njëjtin fenomen e shohim edhe në orient, ku Krishti rrjedh nga Abrahami, Muhameti po ashtu, të tjerë nga ky i fundit, dhe historitë e prejardhjes së lashtë nga dyer fisnike nuk kanë të mbaruar.
Ky apo ai popull rrjedh nga ky apo ai popull i vjetër, disa e mbajnë veten të prejardhur nga arët e lashtë, disa nga thesaljotët luftëtarë, disa nga dardanët trima, disa nga parthët e pamposhtur, disa nga helenët e zgjuar, e kështu pambarim. As flitet për përzierje e as për emigrime; apo dhe kur flitet për këto fenomene, këto minimizohen deri në papërfillshmëri. E rëndësishme është të tregohet prejardhja e lashtë, të tregohet fisnikëria nga antikiteti, lidhja me mitollogjinë epike të lashtësisë.
Edhe në vendin e albanve u importua dikur nga jashtë kjo sëmundje, nuk e di se si dhe nga kush, as për çfarë arsyesh, por sidoqoftë, kjo lloj sëmundje kapi shumë nga njerëzit e përgjumur, të cilët menjëherë u zgjuan dhe nisën të lëviznin duke lexuar sa aty dhe atje, e të përsërisnin papushim mbi prejardhjen e tyre të lashtë, më të lashtë se të çdo lloj kombi përbri e përkashi. Po prit, mo i thashë një shoku tim bisnezmen, i cili e kish kapur këtë temën e prejardhjes nga lashtësia me shumë për zemër, dhe i cili as nuk e kuptonte temperaturën e sëmundjes që po niste ta cfiliste. Këto lloj shprehjesh "prejardhje nga Zeusi" e ku ta di unë, janë thjesht eponime, pra vlerësime të përkatësisë fetare të asaj kohe. Ik mo, më shtyu tutje, ti don të na ulësh vjetërsinë e kombit tonë. Po jo mo, i thashë, se të vjetër e di që jemi, pasi vimë të gjithë sëbashku nga Afrika, nga majmuni. Lëre se nuk ke haber fare, ma hoqi vizën fare miku, dhe vazhdonte në temën e tij. Nisi biles të harxhonte edhe nga paratë e fituara nga restoranti modern që kish hapur, duke investuar në çdo tezë që hidhej këtu e atje mbi lashtësinë e kombit tonë. Por kjo nuk qe gjë para asaj tjetrës, tek iu mbush mëndja se edhe familja e tij, pra farefisi nga babai, kishte një preajardhje të lashtë, për shkak të mbiemrit që mbante, Mana.
Unë u tërhoqa mbrapsh, sepse e pashë që asnjë këshillë e imja bënte dobi. Ai ia vari restorantit të tij, tek i cili kish harxhuar aq mund e djersë, biles edhe fantazi, për ta ngritur e për ta mbajtur, dhe i cili i sillte ato fitime që e vendosnin atë në pozicionin e biznesmenve. Të gjitha fitimet i investonte tani në temën e lashtësisë së kombit dhe atë të farefisit të tij të veçantë. Nisi të gjurmonte të dhëna jo vetëm në vendin tonë, por u hodh jashtë nëpër arkiva e muzeume.
Ia nisi si fillim këtej afër, nëpër këto vendet tona europiane, e pastaj kaloi në Azi. Mua skeptikut më çonte vetëm ndonjëherë ndonjë e-mail, ku më njoftonte se kish rënë në gjurmë të vjetra të fisit të tij mbretëror, të cilët para se të bëheshin të njohur në Athinë dhe Romë, paskëshin qenë të njohur në Azi të Vogël e deri në Jeruzalem.
Po na i merr të gjitha fitimet e restorantit, mu shpreh një ditë e motra, të cilës i kish lënë drejtimin e restorantit të tij të madh, derisa të kthehej nga ekspedita eksploruese. Ç’të thoja unë i ziu, vetëm ndiqja me ato pak njoftime zbulimet (në thonjza) të mikut tim.
Pas ndonja dy javëve të tjera më çoi e-mail nga Aleksandria e Egjyptit, ku më vinte në njoftim mbi zbulimet e reja. Farefisi i tij, dhe jo vetëm i tij, por edhe i shumë albanove të tjerë, vinte nga kultura e lashtë egjyptiane. Po mblidhte materiale shumë të vyera, të cilat do ti botonte me tu kthyer në vendin e tij.
Unë vetëm mblidhja supet, pa ditur ç’të thoja. Vetëm pas tre-katër javësh të tjera më erdhi e-maili tjetër, që më njoftonte se shoku im paskësh kaluar nëpër Sudan e paskësh shkuar tani deri në Uganda, ku kish gjetur gjurmë të fisit të tij mbretëror. E në fund më kujtonte ti nxisja ata të tijët ti dërgonin euro, sepse kish mbetur gati pa ‘to.
Nuk kemi ç’ti çojmë më, më tha e motra, duke më kujtuar se restoranti i tyre po kalonte ndërkohë vështirsi të mëdha, për shkak të mos-investimeve të reja në guzhinë, në enë, në pjata, në gota, e të tjera sende, që çdo restorant i kishte të domosdo-shme ti blinte herë pas here. Rrezik të falimentojmë, mu shkreh në të qara e shkreta. Nuk kishin faj, ai birbo i çmendur përdorte celularin e tij modern në Afrikë, si për telefonimet e ralla por dhe për internet; pagesa bëhej automatikisht nga konto e tij.
Hëm, e mblodha veten, do shkoj e ta marr vetë të çmendurin, i thashë. Pa e zgjatur, u nisa me avion. Zbrita në Kumpala dhe, me fotografinë në dorë, nisa të pyes gjithandej. Menjëherë më dhanë njoftimin, se ishte nisur me një historian drejt një vendi, ku mendohej se kishin jetuar njerzit primitivë. Mora menjëherë trenin dhe u nisa. Më pas mu desh të ecja në këmbë. Nëpër atë rrugë të pashtruar takoj në drejtim të kundërt një afrikan të vetmuar, por të veshur mirë. I tregova fotografinë e shokut dhe tjetri menjëherë morri një çehre të mërzitur. -Ky batakçi dhe mashtrues më premtoi se do të më paguante, -më foli anglisht, -ngaqë e çova në vendin më të shquar arkeologjik…
E kuptova zemërimin e tjetrit. Shoku ynë kish mbetur pa para. Vazhdova më tej me shpresën ta gjeja. Dhe vërtet, e gjeta ashtu të palarë e të parruar, tamam si njerzit e shpellave, në një qëndër që kujdesej për majmunët e braktisur. Kish nisur të shërbente aty, nuk e di pse! More majmun, i bërtita, të gjeta në fund të botës të gjeta. Hapi sytë i habitur dhe biles i hutuar. Jo ma ktheu, duke u përqafuar, jemi pranë fillimit të botës, po prit dhe pak, deri nesër, se do ta tregoj unë fillimin e fiseve tona të nderuara e të lashta... Nuk ke ç’të më tregosh, ia preva dërdë-llitjen, tani do kthehesh me mua në Europë, se i ke bërë njerzit merak, dhe restoranti po të falimenton. Mirpo as ma vari fare, vazhdoi tu shërbente majmunëve, sëbashku me ata tre-katër afrikanë të tjerë aty, të asaj qëndre mirmbajtje kafshësh.
Të nesërmen, kur u ngrita nga gjumi e kërkova budallain, edhe të tjerët e kërkuan. Mirpo ai nuk ndodhej aty. U kuptua, se ishte fshehur maskarai në kafazin e majmunëve që ishin transportuar atë mëngjez në pyll, për t’iu bashkuar shoqërisë së tyre natyrore. Ah, lëreni-lëreni, u fola afrikanve të merakosur, tani e ka gjetur tamam origjinën e tij e ka për të qenë i lumtur!