Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Lashtësia e gjuhës shqipe (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=392)
-- A kane qene Helenet dygjuhesh ?.Flisnin ata Pellazgjisht dhe Helenisht (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=12915)

Citim:

---

Po citoj ato që tha AngelDevil
robert te falenderoj dhe e vleresoj lodhjen duke i hedh ne forum sjam si shelgu dhe piktori qe tallin menderen me lodhjen e tjetrit me komente pa lidhje.
E leme Kocaqin,kur te jem para pc do sjell disa permbledhje nga vellimet e 'Shqiptaret' nga Robert D'Angely

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Piktor, fakti qe perendia e dashurise, Afrodita, (e shkreta, e bukura dhe aq e perfolura), ndali sw fundi ne Qipro, duhet te tregonte ty qe fjalet e shelgut ti kuptoje me shpejt e me drejt. Kushedi, ndoshta eshte nje rastesi kjo "Cuprum", ngaqe Qipro eshte e njohur per nxjerrjen e bakrit, por jo kushedi se c'e ama. Ndoshta eshte tamam "qi pro", pra "pro aktit te qejfit", pasi ne Qipro njiheshin tempujt e Afrodites (asaj te degraduares tashme), ne gjuhe tjeter dhe paksa me te vone, tempujt e Asherothit, e deri me sot eshte ne Qipro nje xhami, (me pare kishe, e me pare akoma tempull antik) ku shkojne cifte nga gjithe zona e mesdheut e bejne aty celebrimin fetar martesor.

---

q me k dhe y me i ngaterohen ne gjirokaster jo ne korce me sa di une.
Gjineka gji-ne-ka pra ne gji e ka (femijen) gruaja simboli i gji dhenies

Citim:

---

Po citoj ato që tha AngelDevil
q me k dhe y me i ngaterohen ne gjirokaster jo ne korce me sa di une.

---

dhe ajo fjala engjerdhi perdoret andej nga juglindja me sa di une ka kuptimin hedh gurin e mcef doren dicka e tille shelgu e di sakte
po mire skupidhen e morem vesh po palikari nga vjen o shelg?
E dhjete dhe ket teme lol

Une kam zberthyer ne shqip togfjaleshin "Zemra ime".

thuje apo do na e thuash ne 14 shkurt

Angeldevil, mos sill gje ketu nga Robert d'Angely per mua, sepse e kam lexuar dhe e kam; po as per te tjeret mos e sill, sepse nuk eshte autor serioz shkencor, por sugjestionues; ka edhe me pak te verteta nga sa ka Aristidh Kola.
Nga ky Arifi prej Mati mund te sjellesh edhe ndonje gje, meqe na kursen leket ta blejme, sidomos ne keto kohra te veshtira financiare.

Shpresoj dhe besoj qe piktori e ka kuptuar me se fundi, qe si helenet ashtu dhe cdo shoqeri fetare e kohes antike fliste gjuhe nga me te ndryshmet, ashtu si te krishteret sot, myslimanet, budistet etj.; apo dhe "komunistet", "socialistet", shoqerite kapitaliste, etj.
Dhe, o Piktor, mos u kap tek shkronja "k" apo "q" , se nuk e luan punen e gjuhes nje shkronje, sic nuk e luan ne pikture nje penel.

Po jap dhe pak nga punimi im "Komplekset shqiptare te inferioritetit"
Autorja Kocaqi vazhdon f.12:
" A kanë lidhje pellazgët me ilirët [?]
Të dhënat tregojnë se kanë qenë të një etnie. Kështu epiriotët, maqedonasit, trakët, dakët quheshin me emra të ndryshëm [,] por ishin etni e njëjtë, kjo ndodh edhe me pellazgët."
Dhe autorja vazhdon (f.12-13) me citime nga autorët e vjetër, ku maqedonasit janë pasardhës të Pellazgut, apo Maqedonia është quajtur edhe Paioni pra ilire. Për Dryopët dhe Jazonin ajo citon autorin Spahiu, të cilin tashmë lexuesi e pa më lart. Po, duket, duke u bazuar tek Spahiu, ajo citon mbi Lykaonin, Thesprotin, Kaonët Haemonin, Polidorin, dhe na jep si citim të bazuar Strabonin. Pastaj na thotë, f.13:
"Të dhënat gjuhësore nga gjuha që kanë folur pellazgët janë të pakta, pasi janë vetëm disa fjalë apo emra vendesh të cilat kanë lidhje me shqipen si fjala aspet …shpejt të shqipes… Fjala pelia për pleqtë … Kodra … lidhet me fjalën kodra të shqipes… "
Dhe ca më tej, lexoni me kujdes, f.14:
"Shqiptarët e sotëm janë popull pellazgo-ilir dhe janë të një etnie [, si] dhe flasin të njëjtën gjuhë [, gjë] që tregon se në antikitet pellazgët dhe ilirët kanë qenë të njëjtë etnikisht. Kështu kombi [i] sotëm shqiptar është epir[i]ot[,] pra pellazg, pasi Epiri antik zë pjesën më të madhe të atij që quhet sot shtet shqiptar, janë maqedonë pasi shqiptarët etnik banojnë në një territor të gjerë në Maqedoninë antike. Pra [,] meqë janë maqedonë janë [edhe] pellazgë, pasi maqedonët quhen pellazg. Nga ana tjetër [,] nga të dhënat e tjera maqedonët janë quajtur edhe paion që nga Homeri, Herodoti, Straboni [,] etj. [.] Por paionët ishin një fis ilir [,] që do të thotë se maqedonasit janë edhe ilirë. Dardanët ishin një nga fiset më të rëndësishme të ilirëve [,] që janë autoktonë dhe sot [,] quhen shqiptar ashtu si dhe epiriotët dhe maqedonët pellazg, kjo tregon se nga etniciteti pellazgët dhe ilirët kanë qenë të njëjtë. "
Dhe ajo vazhdon me akuzat e studiuesve sllavë mbi shqiptarët, si të ardhur këta të fundit, ndërsa ata vetë si pasardhës të ilirëve, etj.-etj. .
Duket ashiqari që libri i autores Kocaqi ka patur nevojë për redaktim gramatikor, pasi shumë pjesë fjalie dalin pa lidhje. M.gj.t., edhe pa e llogaritur këtë vështirësi në të kuptuarit që ka shqipfolësi në rreshtat e saj, do thonim se këto argumenta i përdor cilido nga „patriotët“ e kombeve komshinj, dhe nuk e dimë si do zgjidhesh problemi pastaj! Që tu kundërvesh studjuesve jugosllavë, apo të tjerëve, argumenta të tillë: kombi sotëm shqiptar është epirot pra pellazg, pasi Epiri antik zë pjesën më të madhe të atij që sot quhet shtet shqiptar… dhe vazhdimi me maqedonësit, që po ashtu janë shqiptarë, sepse sot aty banojnë shqiptarët, -të këtillë „argumenta“ nuk mund ti sjelli as edhe një fëmijë i klasës së parë, pasi (e para) pikërisht kjo diskutohet, nëse janë vonë të ardhur aty apo të hershëm, (sepse të ardhur janë të gjithë), dhe e dyta, të njëjtin argument mund ta përdorin edhe sllavët apo grekërit. Të njëjtin argument mund ta përdorin edhe algjerianët pas disa dekadave në Francë, apo marokenët në Belgjikë, apo turqit në Gjermani, -në këto raste, nëse këto popullsi ruajnë për dekada dhe shekuj kulturën dhe gjuhën e tyre. Mirpo ky nuk është argument, pasi pikërisht kjo diskutohet, cili grup është më i vonët i ardhur, apo me termat e vjetra: cili fis është më i vjetër. E biles, kur kalojnë shumë e shumë shekuj, problemi duket më i koklavitur, pasi ndarjet janë bërë në bazë të fesë dhe jo etnisë; kështu nuk kemi përse habitemi sot, që shumë maqedonas ortodoksë kanë qenë para shumë shekujsh shqip-folës, apo arumun-folës, ashtu siç shumë malazezë sot kanë qenë dikur shqip-folës, apo gjermano-folës, apo latin-folës. Këto terma, (shqip-folës, gjermano-folës, etj.), duhet ti parakuptojmë në fakt të futura në thonjza, pasi gjuha shqipe ka qenë tjetër para 1000 vjetësh, tjetër para 2000 vjetësh, tjetër në jug e tjetër në veri, kështu edhe me çdo gjuhë dhe popull europian.
Autorja jonë përmendi shkarazi dhe Paionin (Paeonia, -mos e ngatërroni me Panoninë, -Hungarinë e sotme afërsisht), krahinë kjo në jug të Maqedonisë së vjetër, e përfshirë nën sqetullat e Filipit të II, atit të Aleksadrit të madh. Kocaqi tha shkurt për këtë krahinë: pra ilire. Nga autorët e shumtë kjo merret si një popullsi midis thrakëve dhe ilirëve, paksa më shumë thrake, duket kjo vjen nga një aspekt fetar i paksa-mëvonshëm, të cilin do ta sqarojmë në fund të librit tonë. Por, karakteristika të veçanta dhe në ndryshim të fiseve të atëhershëm, nuk kanë kuptim për autorët tanë „patriotë“, -në fund të fundit ata i quajnë edhe trakët shqip-folës po aq sa dhe ilirët, kështu që dhe paionët dalin vetvetiu parakaluesit tanë. Qysh këtu do ti thonim lexuesit: rastësisht-fatmirësisht (për „patriotët“ tanë), ky fis duket vërtet mjaft i afërt asaj kohe me gjuhën shqipe, ndonëse sot ky është „shpërbërë“, (biles prej shekujsh), midis grekërve të sotëm, shqiptarëve dhe maqedonësve sllavë.

F.15:
"Shumë popuj si maqedonët, epirotët, dakët, trakët nuk janë quajtur ilirë, por të dhënat tregojnë se ato kanë qenë të një etniciteti me ilirët. "
Nuk e dimë përse autorja jonë i quan epiriotët , epirotë!?
Të gjithë popujt e asaj kohe me fera, kultura, gjuhëra, veshje, mënyra jetese, tradita, rite, etj. të ndryshme, përmblidhen në një etni, pra në një komb, çfarë do të thotë: 1. gjuha është e njëjtë; pak a shumë edhe 2. kultura fetare+3. ritet e jetës! Dhe kjo jepet me lehtësinë më të madhe! Si ata që i kushtojë një kollos Zotit të diellit, Heliosit, si ata që nderojnë drurët, lisin, natyrën, si ata që i përkushtohen Hënës, si ata që i djegin kufomat, si ata që i varrosin, si ata që e kanë zjarrin të shenjtë, si ata që janë në luftë me këta, si ata të ujit apo dheut mëmë, të gjithë i përkasin një etnie, dhe kjo për mijra vjet; pastaj papritmas, brënda një kohe të shkurtër, (jo më shumë se dy-tre qind vjet), ky popull fillon e shpërbëhet në popuj të ndryshëm! A quhet histori kjo?!? Apo quhet paçavure?!?
Më tej bëhet fjalë për etnicitetin e Kretës dhe Mikenës. F. 16:
"Cili popull e ka ngritur këtë qytetërim?
Qytetërimi i Kretës ka qenë një qytetërim pellazg. Nga të gjitha burimet antike Pellazgu mbahet si njeriu autokton dhe që ka lindur nga dheu. Meqë kjo kulturë është kaq e lashtë nuk ka se si të mos jetë ndërtuar nga i vetmi popull i lashtë që kanë njohur autorët antikë në atë vend."
Ja pra sa thjesht u zgjidh problemi. Nuk na intereson të dimë se, kur shkruheshin këto gjëra, (po sipas autorëve tanë: aty rreth shek. 8-4 p.e.s.), në Helladë, (kryesisht atë qëndrore dhe jug-lindore), mbizotëronte feja pro-egjyptase me Mëmë Dheun (Tokën), që jepte të mirat materiale, ndaj dhe për Pellazgun, (i pari hyjnor i një populli të caktuar, -me popull asaj kohe kuptohej përkatësia fetare), do të thuhej se ishte i lindur nga dheu. E kjo nuk do të thotë se legjenda më të hershme nuk e kanë patur Pellazgun si të zbritur nga qielli, apo të krijuar nga pema, etj. besime të kohës më të hershme. Gjithashtu autores tonë nuk i intereson se kur ka hyrë gradua-lisht kjo kulturë fetare pro-egjyptase. Ndaj ajo lëshon pa menduar (pa vlerësuar): "…kjo kulturë është kaq e lashtë… "

Më poshtë autorja jonë sjell pasazhe, të cilat i pamë tek Spahiu dhe A. Kocaqi. Tek citimet në fund të faqes shohim Strabonin, Pauzaninë, P.Grimalin dhe A.Spahiun. Ka shumë mundësi, që të gjitha citimet që ajo na jep, të jenë marrë nga Spahiu, pasi ky duket i ka gjetur në libra të shikuar vetë, (kryesisht diksionarë francezë, të cilët e kanë për detyrë të japin në përmëndjen e parë, në fund të shpjegimit, emrin e autorit të vjetër, titullin e librit, vëndin-vitin-radhën e botimit, sëbashku me faqen e referuar, e pastaj në përmëndjet e tjera (referimet e tjera) japin vetëm emrin e autorit, vitin e botimit dhe faqen). Citimet e autores Elena Spahiu janë të mangëta, çfarë në një punim shkencor, -në veçanti kur paraqitet për marrje titulli-, nuk besoj se pranohen. P.sh. për leksikorin francez jepet vetëm: P.Grimal vep e cit f.298 . Pra, kur një autor/e jep në citimin e caktuar: vep. cit. (vepra e cituar), kjo do të thotë se ai/ajo e ka përmendur një herë (faqe) më parë këtë autor të cituar me të dhëna të plota, kështu lexuesi e di për kë vepër të cituar bëhet fjalë, kur më mbrapa jepet thjesht vep. cit.. Mirpo në faqet e kaluara deri tani, autorja E. Kocaqi nuk e ka përmendur ndonjëherë P.Grimalin. Tani, nga ta di lexuesi se për kë vepër të cituar të Grimalit bën fjalë autorja Kocaqi?!? Në një punim shkencor kjo quhet mashtrim. Duket ashiqari që Elena Kocaqi ka marrë nga Spahiu, duke dhënë përmëndjet (citimet) e këtij të fundit. Shpresojmë që Spahiut mos ti ketë ngeluar hatri nga dishepujt e (gabimeve të) tij.
Me këtë rast do të thoja se edhe unë i përdor citimet rallë, pasi shumica e gjërave janë të mësuara në shkollë, pra të stërditura. Biles, në vëll. e II të Evolucionit gjuhësor, citimet janë ralluar, sepse kompjuteri ynë bënte probleme në numrat e citimeve në fund të faqeve, ndaj nganjëherë i kemi dhënë këto në mes të rreshtave. Por e rëndësishme në këtë drejtim nuk është aq puna e citimeve; e rëndësishme mendoj është ndershmëria e autorit në punën e tij, ç‘është e Çezarit t’ia lerë Çezarit, ç‘është e provuar, të mos ndryshohet sipas oreksit!
Shohim në citimet e Kocaqit thuajse të njëjtat gjëra që pamë tek Spahiu; Zeusi, Lykaoni, Kreusi, Minosi, Dauni, Peuketi, Japyksi, Dardani, -të gjithë janë pellazgë-ilirë.

F.17:
"Ashtu si pjesa e bronxit e Ilirisë dhe gjithë Evropës, Kreta nuk ka qendra fetare pasi praktikohej besimi fetar druid, i cili ashtu si dhe në Dodona e deri tek Baltët dhe Britanikët nuk kishte tempuj, por vende në natyrë apo shpella. Varrimi në Kretë zhvillohej si në pjesën tjetër të Evropës me tuma që për shkak të ngurtësisë së tyre më të madhe, pasi atje dominon guri janë quajtur tholosi."
Duke lexuar fjalinë e dytë të autores, të jepet përshtypja se kemi një fjali të përkthyer nga programi i përkthimeve të Gogle-s, përkthim ky jo krejtësisht i qartë për lexuesin përkatës të gjuhës ku është përkthyer. Nejse, nuk po merremi shumë me gabimet e shumta gramatikore.
Ajo që autorja jonë na tregon mbi tumat, është një fjali nga e cila ajo mund të ndalohet në mësim-dhënien e lëndës së historisë. Kjo, sepse i shtrembëron krejtësisht të dhënat historike. Jo vetëm tek historianët seriozë, por edhe tek këta që sapo kaluam, pamë se në Kretë kishim lënien e të vdekurve në shpella apo guva, mbulimin me gurë, -një lloj tume e vogël gurore kjo-, varrimin në dhomza, si dhe djegien e skeletit dhe varrosjen e kockave të djegura. Dhe artikujt e internetit flasin qartë për këto, biles të datuara. Varrimi i kufomës dallon vetëm në mijvjeçarin e I p.e.s., rit ky me influencë egjyptase. Ndërsa në kontinent, nga Greqia e lart, kemi patur më së shumti djegien e kufomave. Djegia+varrimi ka pasuar djegien, dhe varrimi në masë s‘ dallon veçse pak shekuj para Krishtit; me hyrjen e krishtërimit (sh.2-4) u ndalua krejtësisht djegia. Edhe tumat etruske në fillim dallojnë për varrimin e hirit të kufomës, (apo kockave të djegura), -në vende paksa të ngritur këto. Më vonë dallon varrimi i kufomës në vende të ngritura; historianët e vendosin këtë rit, (varrimin e kufomës), aty në shek. e 7 p.e.s., pra rreth viteve 600 e ca para Krishtit. Kjo datë, për mendimin tim, si shumica e datave të ngjarjeve të shënuara historike, është paksa fetare, pra e dyshimtë, ashtu siç dhe gjithë kalendari ynë historik është i dyshimtë, (jo i saktë), por i rregulluar me numra simbolikë. Ndaj këto data ngjarjesh, duhen marrë si përherë pakëz me rezervë; pra mund të kemi edhe 100-300 vjet lëvizje (përafrim-largim) datash të ngjarjeve të ndryshme.
E rëndësishme këtu është dallimi që ne dimë mbi këto kulte varrimi në Kretë dhe në kontinent. Barazimi që E. Kocaqi i bën këtij riti për kretën dhe kontinentin, pa llogaritur dhe kohën, është thjesht një … një fjalë e pamenduar, e pabazuar në faktet që na ka dhënë arkeologjia dhe shkrimet historike. E biles, „argumenti“ se këto tuma kretase janë me gurë, sepse aty gjindeshin gurë, -në ndryshim nga ato të kontinentit që ishin me dhè të ngritur-, ky „argument“ ia ul tërësisht një studjuesi vlerat që mund të pretendojë në mësimet historike. Guri kishte kultin e tij të vjetër në Kretë, kult i cili nuk mund të humbiste aq kollaj, nga shkaku se kemi të bëjmë me ishull. Ndërsa tumat europiane, apo ato etruske (Itali), me dhè të ngritur si kodra, apo me dhoma të mëdha të mbuluara me dhè, i përkisnin një kohe më të vonë dhe një kulture (fetare) tjetër, panvarsisht se tashmë të përngjashme me atë të Kretës, pra pro egjyptase.
Përsa i përket fesë kelte, asaj druide, që autorja jonë e bën kretase, kjo i kalon përmasat e fantazisë dhe dëshirës fëminore. E vërtetë se në Kretë, praktikimit të kulteve fetare nuk u përgjigjeshin tempuj të mëdhenj. Edhe më vonë, në mijvjeçarin e dytë p.e.s., sidomos gjysmën e dytë të këtij mijvjeëari, kur ndikimi i fesë jugore pro-egjyptase, me perëndi Tokën Mëmë, ishte i dukshëm në Kretë, sërish kultet fetare s‘ kishin nevojë për tempuj pompozë. Tek-tuk, nga ndonjë historian, merret kjo si një importim feje druide, apo analogohet me fenë druide të keltasve, me idhull drurin dhe natyrën, -fe me bazë dentrologjike, siç quhet tek Spahiu. Por, në tërësi historianët nuk flasin për fenë e druidëve keltas në Kretë.
Të flasësh për fenë e druidëve keltas në Kretë, është njëlloj si ajo historia e atij fshatarit të padalë ndonjëherë në qytet, i cili zbret një herë dhe shikon qytet me sy, rrugët e gjëra dhe pallatet e lartë. Pas ca vjetësh, e çon djali në një qytet tjetër. Fshatari sheh përsëri rrugë të gjëra dhe pallate të lartë. Atij i duket gjithshka njëlloj si në qytetin e parë, ndaj thotë : -Po këtë qytet e pamë njëherë, mor bir! Kështu dhe historia e „historianëve“ që flasin për druditët keltë në Kretë. Ndërkohë që kjo fe kretase dallon qysh nga mijvjeëari 2 p.e.s., druidët keltas i shohim për herë të parë jo më herët nga shek. 7-6 p.e.s., për t’mos thënë dhe ca më vonë.

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert

Dhe, o Piktor, mos u kap tek shkronja "k" apo "q" , se nuk e luan punen e gjuhes nje shkronje, sic nuk e luan ne pikture nje penel.

---

F. 17:
"Hyjnitë që adhuroheshin ka qenë pellazge. Ka qenë simboli i gjarpërit një simbol ilirë, që shqiptarët me emrin gjarpëri i shtëpisë e nderojnë edhe sot."
Në radhë të parë, jo të gjitha krahinat në Shqipëri e nderojnë gjarpërin, apo ta quajnë „gjarpëri i shtëpisë“! E dyta, mësohej kjo në shkollë, (ndonëse ne ishim vend ateist, por mësime mbi fetë merrnim qysh në shkollë), se gjarpëri ishte një kafshë e nderuar në Egjyptin e vjetër. Pra, ky kult vjen prej andej. F. 17:
"P.Fauer nga 100 emrat e qyteteve të Kretës 93 janë pellazg."
Shprehja e dhënë nga autorja Elena Kocaqi është krejtësisht e pakuptueshme për një shqipfolës. Nuk kuptohet nëse është autori P.Fauer që i nxjerr 93 emra qytetesh si emra pellazgë, apo është E.Kocaqi? Apo P.Fauer mendon se 7 emra qytetesh ndryshojnë nga të tjerët? Apo P. Fauer mendon se 93 emra qytetesh duken kretenë dhe 7 jo-kretenë? Apo Fauer mendon se 93 emra qytetesh nuk duken si emra kretas? Apo P.Fauer mendon se 93 emra qytetesh mund të jenë pellazgë? F.17:
"Edhe të dhënat që japin autorët antik tregojnë se ishin pellazgët që e ngritën këtë kulturë nga zero."
Pra, kulturën kretase, ashtu siç kulturat më të lashta, atë të megalitit p.sh., i ngritën po i njëjti popull, -në pikpamjen e sotme etnike. Ky popull pra, pasi iu mbaruan gurët e mëdhenj dhe nuk ngriti më për gjenerata të tëra ndërtesa me gurë gjigandë, ra në gjumë letargjik apo dimëror, si ariu në guva, dhe një ditë prej ditësh u zgjua me trup më të shkurtuar dhe ngriti një kulturë të re! Besojmë se këtë ka dashur të na thotë mësuesja jonë e historisë, sepse po kjo mësuese na tha që ishte po ky popull që ngriti kulturën e megalitit.

Nga qytetërimi i Kretës, na thotë autorja, lindi dhe qytetëri-mi i Mikenës, e kështu ajo vazhdon të flasë për Mikenën dhe banorët e saj, pra për gjyshërit tanë, siç thekson fort ajo. F.19:
"Të dhënat antropologjike dëshmojnë që në Mikenën e kësaj kohe popullsia ishte brakicefal, ashtu siç ishte e gjithë popullsia e Europës së vjetër. Sot brakicefal në Europë janë shqiptarët, gjermanët, austriakët, zvicerianët si dhe në disa zona të veçanta malore. Kjo tregon se shqiptarët janë pasardhës të tyre.
Pra edhe nga të dhënat antropologjike tregohet se popullsia e Mikenës e asaj kohe ka qenë e njëjtë nga etniciteti me gjyshërit e shqiptarëve apo me shqiptarët sot."
Ne nuk kemi lexuar shumë mbi shkencën e antropologjisë. Dikur kemi lexuar diçka nga kjo fushë, si dhe së fundi, vitin e shkuar (2010), për të shtyrë kohën në autobuz gjatë ikje-ardhjes në-nga puna, kemi lexuar për së dyti (në jetë) librin klasik e të kompletuar në këtë fushë: „Gjurmime antropologjike për shqiptarët“ nga Aleksandër Dhima. Ne po i japim lexuesit një pjesë nga ky libër i kompletuar mbi studimet antropologjike në Shqipëri. Lexojeni me kujdes! (F.126):
"Në zona të ndryshme të vendit vërehen disa veçanti lokale në shpërndarjen e përmasave [dh]e treguesve të kokës; kështu, ndërsa për gjerësinë dhe lartësinë e kokës ka prirje pak a shumë të njëjta, me përjashtim të Çermenikës [dh]e Myzeqesë, banorët e të cilave dallohen nga kokët shumë të larta, balli është përgjithësisht më i ngushtë dhe koka më e shkurtër në zonat qendrore e jugore të vendit. Këto prirje pasqyrohen gjithashtu në treguesit përkatës, sidomos në treguesin horizontal të kokës, më pak dallime ka në treguesit kulmorë të kokës. Dallime të tilla kanë vërejtur tek shqiptarët edhe disa autorë të huaj, si Veningeri, Pitari e Tildësli, të cilët patën rastin të masin njerëz nga krahina të ndryshme të vendit. Atyre u tërhoqi vëmëndjen tregusi cefalik horizontal, i cili, sipas tyre, mund të shërbejë për ndarjen e dy grupeve tipologjike në gji të popullit tonë: grupit verior brakicefal e grupit jugor hiperbrakicefal, gjë që do të përputhej edhe me ndarjet dialektikore themelore në gegë e toskë. Por sipas studimit tonë, që mbështetet në një numër më të madh njerëzish nga zona të shtrira të vendit, del se një ndarje e till' arbitrare nuk ekziston. Treguesi horizontal i kokës, që është marrë si tipik për veçimin tipologjik, nuk ndjek një vijë të qartë ngjitëse nga veriu në jug; hiperbrakicefalia mbizotëron edhe në grupe të tilla, si Çermenika e Ishmi, të cilat, në pikpamje etnografike e gjuhësore, janë të lidhura ngushtësisht me popullsinë e veriut të vendit; madje në Malësinë e Madhe, që shtrihet në skajin më verior, shpeshtësia e hiperbrakicefalisë (48.1 %) e kalon mesataren e përgjithshme të vendit. Sidoqoftë, njëtrajtshmëria e tipareve të kokës që vërehet në të katër grupet veriore (Malësi e Madhe, Nikaj-Mërtur, Krasniqe e Mirditë) është kaq e shprehur, sa nuk mund të mos mbahet parasysh në studimin e tipareve antropologjike lokale." [nga Aleksandër Dhima]
Ja pra, lexuesi e shikon vetë se sa autorja jonë, Elena Kocaqi i respekton të dhënat studimore të të tjerëve!!! Nuk e dimë nëse kanë nevojë për shumë komente të dhënat historike të E.Kocaqit!?! Ajo i bëri të gjithë shqiptarët brakicefalë me matjet dhe studimet e saja!!! Mirpo, a e pranojnë këtë antropologët shqiptarë?!? Ajo vazhdon, f.19:
(Ne po e vazhdojme neser ose javen qe vjen me Elena Kocaqin)

Piktor, romaket, latinwt e te gjithe italianet kane punuar shume per gjuhen e tyre prej shekujsh. Ne nje nga keto pune te gjuhes ishte dhe tonizimi. Ata hoqen dore (apo nuk lejuan vendosjen e) nga grykoret e renda si "kh", "gh", "hh", keshtu e pesuan edhe grykoret e lehta si "k" pas zanoreve apo ne mes te fjales. Por kjo grykore e lehte u ruajt sidoqofte nw fillim te fjaleve dhe ne disa fjale te rendesishme, si mecanico (mekaniko), etj. Nga te gjithe europianet, italianet perdorin me pak dhe me ralle grykoret. Edhe shqipja i ka eleminuar gjate shek. 20 shume grykoret semite.

Gje e bukur kur nje liber ka kunderlibrin e tij. Nuk po hyj ne meritat se kush ka te drejte pasi eshte kollaj te gjesh gabime si ne librin e Kocaqit ashtu sikurse ne arsyetimet e robertit.
Nuk e kam lexuar librin e Kocaqit keshtuqe nuk mund te nxjerr nje konkluzion te sakte, bazuar ne citimet qe ben robert.
Me duket nje beteje e veshtire te argumentosh vjetersine e nje gjuhe kur nuk ke fakte. Kjo nuk do te thote se nuk eshte gjuhe e vjeter. Perndryshe na takojme te mbajme mbi supe nje barre te rende. Fakti qe kemi perjetuar ose me mire mbijetuar midis, mu ne zemer te dy gjiganteve gjuhesor greqishtes dhe latinishtes tregon mese miri se jemi autentike, origjinale, me nje fjale antike.
Te argumentosh mbi vjetersine e gjuhes shqipe eshte me te vertete shkence. Meqe nuk ben pjese tek shkencat natyrore, ka gjithmone vend per interpretim.

Piktor, edhe nje here, per here te fundit, e mos ti kthehemi nje teme qe e mesonte cdo kush ne kohen time ne shkolle. Nuk ka gjuhe te vjeter e gjuhe te re. Ka gjuhe qe evolon me shpejt dhe gjuhe qe evolon me ngadale. Ne shqipe dallohen me kollaj rrenjet e fjaleve dhe termave te vjeter, nga fakti se kjo gjuhe ka evoluar mw ngadale nga gjuhet e tjera europiane.
Nese do te kaloj disa pengesa qe kam keto kohe dhe do kem kohe te merrem me nje punim te trete mbi evolucionin gjuhesor, do te ta nis ty te parit punimin. Por dhe ne dy punimet e kaluara (2009) ka mjaft fakte ku shohim si ne shqipe, italishte dhe gjermanishte evolucionin gjuhesor. Te gjitha gjuhet europiane ruajne ne perberje te fjaleve te tyre ato tone-fjale te lashta te njeriut, ku nuk ekzistonin kaq shume gjuhe dhe popuj.
Ne krahasimin qe don ti besh punimit tim me ato te Elena Kocaqit, te sqaroj se tek mua gjen patjeter gabime dhe gjera te diskutueshme, por tek kjo autore eshte thuajse i gjithe punimi i saj i gabuar e i pabazuar shkencerisht.
Tani po hedh dhe ndonje gje te vogel nga punimi im, "Komplekset shqiptare te inferioritetit", e ta mbyll, se mund te duket i merzitshem per komente te shkurtera interneti.

Ajo vazhdon, f.19:
"Të dhënat arkeologjike tregojnë se në Miken dhe në Peloponez ku u shtri ky qytetërim është gjetur varrimi me tuma, që në këtë kohë lulëzoj në të gjithë Evropën. Tumat në Greqi janë zbuluar në Kersoneza, Lerna, Argolid, Peloponez, Kos. Gjatë epokës së bronzit të mesëm tumat përhapen në Greqinë kontinentale si në Mesinë, Argolidë, Atik, Fokid. Varrimi me tuma vazhdon edhe në bronzin e vonë në Beoti dhe në Peloponez pranë Mikenës. Ato nuk ndryshojnë nga tumat ilire. Kjo është një provë e fortë se Mikena ka pasur një kulturë të njëjtë me pellazgo-ilirët."
E para, Kocaqi nuk e përcakton këtë kohë të përhapjes së tumave në Europë! E dyta, mbi tumat është folur si në tekstet tona mësimore ashtu dhe në shumë shkrime historike. E treta, tashmë e di çdo kush, që tumat, (varret e ngritura si punë kodre e vogël), kanë qenë të përhapura në të gjitha kontinentet e botës, përveç Australisë dhe Groelandës. E katërta, tumat janë ngrejtur nga njeriu qysh nga kohra që nuk mbahen mënd, por hermërisht janë ngrejtur këto vetëm për kryetarët e fiseve apo njerëz të rëndësishëm fetarë. E pesta, aty nga shek.7-5 tumat dallohen në Europë si shenjë e atyre që kishin përqafuar trinitetin. E gjashta, në tuma dallojmë brenda tyre si kocka të djegura, (pra mbetja e kufomave të djegura), si dhe kufoma të varrosura. E shtata, nga të gjitha këto dhe të tjera fenomene që lidhen me tumat, nuk mund ta thjeshtëzojmë problemin e tumave në dy-tre fjali. Ka studime të tëra për tumat, ka studime që flasin se si dhe kur ato fillojnë tek disa fise ilire. Ka studime se si tumat etruske e ndryshojnë me kohë fizionominë e tyre. Ka studime që tregojnë se ç’përfaqsojnë tumat e lashta 3-4 mijë vjeçare dhe ato (religjioze) të shek. 5 para Krishtit.
Dhe, përsa i përket fjalisë së fundit të autores tonë, mund të thonim po atë që kemi thënë edhe më lart: meqë kultura shqiptare e varrimit është e njëjtë me atë greke, e pse jo edhe me atë serbe, i bie që ne qënkemi sot një popull me ‘ta! Autorja nuk shikon përqafimin hap pas hapi të fesë pro-egjyptase, nga fiset veriore europiane. Sepse po ta shohi këtë realitet në sy, ajo nuk ka ç’të shkruajë më shumë nga ato që janë thënë qindra herë, e të cilat i lexon çdo nxënës shkolle në botë. Jo-jo, ajo (dhe të tjerë si ajo), duan ti tregojnë lexuesit se si nata mund të bëhet ditë, me shpresën se sot ka budallenj që e hanë këtë kokër ulliri, ngaqë edhe mësimdhënia ka rënë kudo, e kështu të bëjnë emër e të fitojnë mirë nga shitja e përrallave të tyre, të shtypura nëpër libra.

Është për të ardhur keq, që kjo autore dallon në ekstrem midis tre autorëve të tjerë në shtrembërimin e dijes së zbuluar të deritanishme. Në maninë për ta treguar popullin shq. mbi të tjerët, kishim tek Sauku thjesht një naivitet, tek Spahiu kishim sofistikime dhe përzgjedhje të kujdesëshme, tek autori Kocaqi kishim një ecje me rrëmbim, ndërsa tek autorja Elena Kocaqi kemi shtrembërime të historisë. Me vetëdije apo pa vetëdije nga kjo autore, do thonim se ky fenomen ësht akoma dhe më makabër nga ato tek tre të parët. Këta autorë, ose sapo kanë rënë në kontakt me tema historie, ose janë segmente të huaja me qëllime për ta prezantuar popullin shqiptar si krejt të luajtur nga mëndja. Me këtë rast, përfitojmë të themi një opinionin tonë mbi elementët e huaj keqbërës.
Personalisht unë kam qenë qysh në moshë të re i mendimit, që në sejcilin shtet të botës të ketë të drejtë sejcili shtet tjetër i botës të ngrejë zyrat e tij agjenturore dhe propagandistike, -këto të rregulluara me ligj. Kështu, bie fjala, mund të ketë Irani zyrat e tij në Amerikë, dhe e kundërta, sirianët tek izraelitët dhe e kundërta, kinezët tek indianët dhe e kundërta, serbët tek shqiptarët dhe e kundërta, e kështu pa fund, kush të dojë dhe ku të dojë. Kështu, zyra agjenturore dhe ato propagandistike iraniane, bie fjala, mund të punojnë normalisht në Amerikë dhe të paraqesin në mënyrën më të qetë provat dhe akuzat (apo kundërakuzat) e tyre. Kështu me të gjithë.
E shpreha këtë mendim këtu, që lexuesi të më kuptojë se, kur unë dyshoj që këto kokra „patriotësh“ mund edhe të jenë segmente të huaja keqdashëse ndaj shqiptarëve, të mos kujtoj njeri se unë jam për ndalimin e këtyre paçavureve. Përkundrazi, falenderoj fatin që ka dhe të këtilla broçkulla historike, sepse edhe më bindëse është fjala jonë pastaj. Në fund, lexuesi do të dijë vetë ç’të zgjedhë, dhe cila është e vërteta.

Dhe ja edhe pasazhet pasuese tregojnë një shtrembërim katastrofal të dijes historike të deritanishme, nga kjo autore. F.20:
"Në epokën e Bronzit në Mikenë nuk ka faltore si në epokën klasike dhe disa studiues mendojnë se nuk ka fe. Në fakt fe ka pasur në epokën e bronxit në të gjithë Europën, por ajo është quajtur me emrin shqip, si fe druide nga emri dru që tregon dhe drurin e lisit të cilin ata e kishin si të shenjtë."
Që feja ka shoqëruar të gjitha shoqëritë qysh në kohëra të lashta, kjo nuk ka patur asnjëherë diskutim! Nuk ka studjues të dyshoj për këtë, aq më pak për këtë kohë të vjetër. Mirpo fare kollaj, autorja jonë i vesh një të pavërtetë disa studjuesve (anonimë). Deri tani ajo foli për kultin e varrimit, dhe kjo dihet që është pjesë e kulturës fetare. Mirpo paska studjues që mendojnë se në këtë shoqëri me kulte fetare nuk paska fe!!! Dhe këta studjues, -të shkretët këta-, nuk e dinë se qenka feja druide, që respekton lisin si diçka të shenjtë, hyjnore pra. Këtë ua thotë historiania me medalje të artë!

Dhe shikoni tani diçka që e detyron cilindo lexues të dyshojë për bagazhin mendor të pedagoges tonë, f.20:
"Heroi i Mikenës është Mikeneu nipi i Froneut që ishte pasardhës i Pellazgut. Pra që heroi nga ka marr emrin Mikena është pellazgë, atëherë sigurisht që e kanë themeluar pellazgët, popullsia që në Peloponez ka lindur nga dheu."
Është e vështirë të ruash etikën e kritikës shkencore përpara këtyre rreshtave, përpara kësaj llogjike fëminore! Të paktën tek Spahiu, ky i parë i një fisi quhej heroi eponim, pra ai nga e ka marrë emrin fisi, por nuk besohej me tërë mënd se kish qenë vërtet një njeri prej nga rrodhën të gjithë njerëzit e këtij fisi, -çfarë do të thotë në fund të fundit, se do kishim në botë vetëm fise me njerëz budallenj, pasi martesat midis vëllait e motrës si fillim dhe ato midis kushurinjve të parë në vazhdim, do të na jepnin njerëz jo normal nga psiqika. Mirpo autorja jonë duket se beson që ka patur vërtet një njeri me emrin Pellazg, e pas këtij një me emrin Froneu, e pas këtij një me emrin Mikeneu! Në fakt e di çdo nxënës shkolle, këta janë figurat simbolike të një fisi asaj kohe, figurat simbolike të një grupimi fetar. Këto rregulloheshin sipas situatave, pra kolizioneve fetaro-demografikë apo fetaro-mbretërorë (politikë). Ashtu siç edhe rebeli Haxhi Qamili u bë në tekstet e kohës së „socializmit“ një kryengritës kundër latifondistëve feudalë, kështu do bëhej Froneu bir i Pellazgut, kështu dhe Mikeneu një kastërnipçe e tij. Ndaj edhe shumë figura mitike na dalin sa bij të njërit aq dhe bij dhe nipçe të një tjetri. Biles mos u çudisni po t’ju them, se edhe E.Hoxha, diktatori ynë që nuk e pati për gjë ti prishte kishat dhe xhamitë, tregohej në fjalën e një shoferi si fetari më i madh shqiptar, biles si një njeri që komunikonte me Zotin çdo ditë. Aq sugjestionuese dhe „e bazuar“ në fakte ishte fjala e tij, sa të gjithë pasagjerët zbritën në fund me mëndje të tjetërsuar; teoria e re (miti i ri) kish zënë vend brënda pak minutash në kokat e pasagjerëve. Ja kështu krijohen mitet! (Për këtë ndodhi flasim diku tjetër.)
Duket pedagogia jonë nuk don ta kuptojë atë që mëson çdo nxënës në shkollë, se cilido mit flet për krijimin e një rryme të caktuar fetare, një riti të caktuar, një kulture, një fisi, etj., dhe gjithshka asaj kohe lidhej me fenë. Si „personazhi“ Mikeneu, si Freneu nuk janë gjë tjetër veçse emërtime simbolikë të diçkaje fetare. Kështu mund të shohim pas Mikeneu-t shpjegmin: mi ke neu, mbin nga/tek neu (1.e jona, 2. e reja), 1. Mbin nga fara (fisi) jonë, 2. Mbin nga farë (fis i) e re. Po dhe tek Freneu kemi atë fre të lashtë që ka patur lidhje me subjekte fetare si, erën, trinitetin, tjetërsimin, etj. .
Edhe më poshtë, teksa autorja e analogon kuvendin e pleqve, (në rastet e gjakmarrjes që mund të paguhej/blihej), me kanunin shqiptar të veriut, do të thonim se ky fenomen i shuarjes së gjakmarrjes nëpërmjet dhënies së diçkaje (pagimit) është edhe tek shumë e shumë popuj të tjerë, sidomos ata arabë.
Pra, kjo autore shtrembëron krejtësisht historinë, çfarë ndryshe quhet: tjetërsim i realitetit të kaluar, apo dhe mbulim i të vërtetës.

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Piktor, edhe nje here, per here te fundit, e mos ti kthehemi nje teme qe e mesonte cdo kush ne kohen time ne shkolle. Nuk ka gjuhe te vjeter e gjuhe te re. Ka gjuhe qe evolon me shpejt dhe gjuhe qe evolon me ngadale. Ne shqipe dallohen me kollaj rrenjet e fjaleve dhe termave te vjeter, nga fakti se kjo gjuhe ka evoluar mw ngadale nga gjuhet e tjera europiane.
Nese do te kaloj disa pengesa qe kam keto kohe dhe do kem kohe te merrem me nje punim te trete mbi evolucionin gjuhesor, do te ta nis ty te parit punimin. Por dhe ne dy punimet e kaluara (2009) ka mjaft fakte ku shohim si ne shqipe, italishte dhe gjermanishte evolucionin gjuhesor. Te gjitha gjuhet europiane ruajne ne perberje te fjaleve te tyre ato tone-fjale te lashta te njeriut, ku nuk ekzistonin kaq shume gjuhe dhe popuj.
Ne krahasimin qe don ti besh punimit tim me ato te Elena Kocaqit, te sqaroj se tek mua gjen patjeter gabime dhe gjera te diskutueshme, por tek kjo autore eshte thuajse i gjithe punimi i saj i gabuar e i pabazuar shkencerisht.
Tani po hedh dhe ndonje gje te vogel nga punimi im, "Komplekset shqiptare te inferioritetit", e ta mbyll, se mund te duket i merzitshem per komente te shkurtera interneti.

---

Piktor, nese do te pranonim me marrveshje disa faktore qe do te na detyronin ta nxjerrim nje gjuhe me te vjeter apo me te re, atehere po, latinishtja dhe greqishtja jane me te vjetra nga shume gjuhe sllave. Por po ti veresh me kujdes, edhe gjuhet sllave permbajne rrenje (fonema-morfema) te perdorura hermerisht nga njeriu para-antik ne kuptime te peraferta te shume gjuheve.
Persa i perket titujve dhe gradave qe permendet, te sqaroj shkurt dhe qarte, qe une kam vetem shkollen e mesme, me se shumti kam punuar pjatalares me 6 euro oren, pasneser filloj pune si pastrues me 9 euro oren, kam gjithe shtetin gjerman mbi krye per momentin, pa llogaritur radikale fetare dhe ganover te tjere, -qellimi i te gjithe ketyre eshte te me trembin, te me lene pa para e te humbas kohen me cingerrima zyrash. Megjithe kete gjendje dhe statu quo qe kam, do ta merrja per ofendim te me krahasoje me disa nga keto lloj kerpudhash (te vetquajtur historiane) si Haxhi Sauku, Arsim Spahiu, A. Kocaqi, Elena Kocaqi, etj., me te cilet merret punimi im i parafundit (2011), nga i cili kam dhene disa pasazhe ketu.
Persa i perket punimeve te mia, deri tani ato i kam botuar, por me duket se do te ishte mendjemadhsi ti permendja apo te flisja ketu mbi 'to. S.d.q. te sqaroj se ato gjinden ne disa biblioteka, apo ne pak librari, dhe kane cmime shume te ulta. Por mund te ti coj edhe me e-mail, po te me japesh nje adrese ketu.
Per mua, Piktor, titulli me i madh eshte afrimi dhe gjetja e te VERTETES. Ato titujt, pas te cilave vrapojne dhe vjedhin te tjeret, as me hyjne ne sy.

Si eshte e mundur qe nuk gjendet asnje shkrim shqip para Buzukut?

ke degju per biblioteken e Aleksandrise qe u dogj?!

Citim:

---

Po citoj ato që tha shelgu
Si eshte e mundur qe nuk gjendet asnje shkrim shqip para Buzukut?

---

Piktor, ajo quhet "formula e pare e pagezimit", -keshtu permendej ne tekstet tona shkollore, nga 8-vjecarja e deri ne te mesmen; patjeter edhe ne te larten. Eshte vertet nja 100 vjet para Mesharit te Gjon Buzukut, (te cilin une per fat e kam, jo lexuar por vetem pak shfletuar). Dhe sqaroje Shelgun, se keto jane te parat shkrime te dokumentuara te gjuhes shqipe ne alfabetin lATIN, pasi ne alfabetin grek mendohet te gjinden edhe me te hershme, -nese na lejohet te flasim keshtu metafizikisht, pasi ne te vertete gjuha "shqipe" para 2000 vjetesh ka qene krejt ndryshe nga kjo e sotmja.
Sot ka nje artikull ne gazeta SOT nga Agron Luka, mbi keta pseodo-historianet e sotem, qe i bene te gjithe shqiptare.
Kjo puna e djegies se bibliotekes se Aleksandrise nga te krishteret e pare ne Egjypt (koha e Theodosit, me duket 300 e ca pas Kr.), ngjarje per te cilen nuk kishte faqe libri ne tekstet tona shkollore ateiste qe te mos fliste, do jete trajtuar patjeter nga pseudo-historianet e rinj (nacionaliste) shqiptare, te cilet pas cdo gjurme kulture te zhdukur shohin gjuhen shqipe.

Pyetja e Shelgut eshte pa kuptim, per faktin se edhe sllavet nuk e kane shkruar gjuhen e tyre, por ata e flisnin ate. Po keshtu me indiosit e Amerikes, apo dhe popuj te tjere indigjene. Shkrimet nen signjatura te ndryshme jane maksimumi 3-5 mije vjet te vjetra.
Problemi i ndryshimit te gjuhes dhe evolimit te saj nuk ka te bej fare me vjetersine e popujve te sotwm, te cilet keshtu qe keshtu jane gjithfare te perzier ne gjithe perberjet e tyre keto 7-8 mije vjetet e fundit. Qofte dhe 2,5 mije vjetet e fundit te marrim, kemi perzierje ne rreth 20 deri 50 perqind per sejcilin popull ne Europe, cfar d.t.th., se eshte pa kuptim vjetersia e njerit dhe tjetrit, sidomos po te llogarisim aty edhe evolimin gjuhesor.

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Pyetja e Shelgut eshte pa kuptim, per faktin se edhe sllavet nuk e kane shkruar gjuhen e tyre, por ata e flisnin ate. Po keshtu me indiosit e Amerikes, apo dhe popuj te tjere indigjene. Shkrimet nen signjatura te ndryshme jane maksimumi 3-5 mije vjet te vjetra.
Problemi i ndryshimit te gjuhes dhe evolimit te saj nuk ka te bej fare me vjetersine e popujve te sotwm, te cilet keshtu qe keshtu jane gjithfare te perzier ne gjithe perberjet e tyre keto 7-8 mije vjetet e fundit. Qofte dhe 2,5 mije vjetet e fundit te marrim, kemi perzierje ne rreth 20 deri 50 perqind per sejcilin popull ne Europe, cfar d.t.th., se eshte pa kuptim vjetersia e njerit dhe tjetrit, sidomos po te llogarisim aty edhe evolimin gjuhesor.

---

Ha!

Citim:

---

Po citoj ato që tha shelgu

Pse eshte pa kuptim pyetja ime?

Eshte nje pyetje qe e ben kushdo, pa prapamendime

Sllavet e fillojne gjuhen e shkruar aty nga shekulli i 10 i nxitur nga shen Klementi i Ohrit. (thuhet neper histori) Ajo q ebesoj une eshte nje kerkese e Carit Bullgar drejtuar Bizantit dhe Bizanti dergoi dy vellezer nga Selaniku sigurisht duke i perdorur edhe si misionare te perhapjes se krishterimit.

Po shqiptaret ku ishin ne shekujt e 6 e te shtate e deri ne te dhjete?

Pyetje bej une robert, ti mos u merzit.

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Kjo puna e djegies se bibliotekes se Aleksandrise nga te krishteret e pare ne Egjypt (koha e Theodosit, me duket 300 e ca pas Kr.), ngjarje per te cilen nuk kishte faqe libri ne tekstet tona shkollore ateiste qe te mos fliste, do jete trajtuar patjeter nga pseudo-historianet e rinj (nacionaliste) shqiptare, te cilet pas cdo gjurme kulture te zhdukur shohin gjuhen shqipe.

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha Piktor


Po flasim per shekujt me te pandriçuar te kohes sone. Jo vetem per ne si shqiptare por per gjithe europen. Do e filloj paksa me para ketyre shekujve ne menyre kronologjike.
Qe te mos merzitesh po i bie ca si shkurt, pra telegrafikisht.
E para. Perandoria Romake. Senati Romak. V p.e.s - III e.s
Europa nuk kishte kete konfiguracion qe ka sot, d.t.th se nuk kishte shtete te mirefillta por zoterime.
Zot i te gjitheve mund te thuhet ishte Roma.
E dyta renia e Senatit . Forcimi i Kishes. shek III- V.
Tashme shoqeria ishte transformuar duke rene ne feudalizem.
E treta Renia e Romes. Bizanti.
Tashme qendra e botes nuk ishte me Roma por Stambolli.
E katerta Renia e Bizantit, Perandoria Otommane. Amerika.
Zbullimet e mesjetes Amerika,zhvillimi i shkences, prishja e rendit feudal, sollen edhe rendin e ri boteror, keshtu, linden shtetet.

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha AngelDevil


PARA ERËS SONË

3500 deri 3300-3000 p.e.s.
Qytetërimi minoien.

2500 deri 1800 p.e.s.
Kontaktet e para midis thrakëve dhe ilirëve me pellazgët autoktonë.

2500 deri 1500 p.e.s.
Pushtimet e para egjiptiano-fenikase të Danaos, Kadmit dhe Kekropsit.

1700 p.e.s.
Qytetërimi micenien.

1650 deri rreth 700 p.e.s.
Formimi i greqishtes së vjetër gjatë një mijëvjeçari.
1250 p.e.s.
Lufta e Trojës.

800 deri 600 p.e.s.
Fillimet e emërtimit helen.

850 deri rreth 800. p.e.s.
Homeri.

333-323 p.e.s.
Ekspedita e Aleksandrit të Madh.

146 p.e.s.
Pushtimi i Greqisë nga romakët. Perandoria romake: gjuha zyrtare: latinishtja.

PAS ERËS SONË

325
Themelimi i Kostandinopojës.

800-860
Fillimet e greqishtes moderne që vazhdon gjatë një mijëvjeçari. Skizma me kishën e krishterë të Perëndimit. Fillimet e perandorisë bizantine. Greqishtja, gjuhë zyrtare.

1380
Shfaqja e emrit «skipëtar» së pari vetëm në Shqipëri.

1453Pushtimi i Kostandinopojës nga turqit. Perandoria otomane. Turqishtja, gjuhë zyrtare.

1821-1830
Lufta për pavarësinë greke.

1832
Mbreti Othon I në parlamentin e Nafplios.

1850Fillimet e mësimit të detyruar në greqishten moderne.

1850-1900
Fillimet e periudhës moderne.

1925 (nga 1924 në 1927)
Këmbimi i popullsive.

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha Piktor
Ad Te mungojne nja 500 vjet, 1300-1800.
Gabim te mos jete Skenderbeu ne kete kronologji.

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Piktor, ajo quhet "formula e pare e pagezimit", -keshtu permendej ne tekstet tona shkollore, nga 8-vjecarja e deri ne te mesmen; patjeter edhe ne te larten. Eshte vertet nja 100 vjet para Mesharit te Gjon Buzukut, (te cilin une per fat e kam, jo lexuar por vetem pak shfletuar). Dhe sqaroje Shelgun, se keto jane te parat shkrime te dokumentuara te gjuhes shqipe ne alfabetin lATIN, pasi ne alfabetin grek mendohet te gjinden edhe me te hershme, -nese na lejohet te flasim keshtu metafizikisht, pasi ne te vertete gjuha "shqipe" para 2000 vjetesh ka qene krejt ndryshe nga kjo e sotmja.
Sot ka nje artikull ne gazeta SOT nga Agron Luka, mbi keta pseodo-historianet e sotem, qe i bene te gjithe shqiptare.
Kjo puna e djegies se bibliotekes se Aleksandrise nga te krishteret e pare ne Egjypt (koha e Theodosit, me duket 300 e ca pas Kr.), ngjarje per te cilen nuk kishte faqe libri ne tekstet tona shkollore ateiste qe te mos fliste, do jete trajtuar patjeter nga pseudo-historianet e rinj (nacionaliste) shqiptare, te cilet pas cdo gjurme kulture te zhdukur shohin gjuhen shqipe.

---

Po Teuta si shkruante?
Qe i kishte breket te leshta, kjo ska dyshim. (ose nuk kishte fare)
Gjuha e shkruar? Latinisht?

Pas pushtimit romak trualli i sotem shqiptar u boshatis sigurisht. Po iliret qe ishin me ne veri cfare gjuhe shkruanin?

Citim:

---

Po citoj ato që tha shelgu
Po Teuta si shkruante?
Qe i kishte breket te leshta, kjo ska dyshim. (ose nuk kishte fare)
Gjuha e shkruar? Latinisht?

Pas pushtimit romak trualli i sotem shqiptar u boshatis sigurisht. Po iliret qe ishin me ne veri cfare gjuhe shkruanin?

---

Pyetja eshte pa kuptim SHELG, po te parakuptojme qe ajo nuk vjen nga nje njeri krejt pa shkolle, por nga nje i shkolluar, i cili e di se nuk kemi pse ta kerkojme "para-shqipen", (apo shqipen, apo te ngjashme me shqipen), vetem ne shkronjat e alfabetit latin, por mund ta kerkojme edhe ne shkronja te tjera, si bie fjala ato greke.
Pastaj, po te llogaritim edhe evolimin gjuhesor, duhet ta kemi te qarte se shume fjale te lashta jane sa tek shqipja e sotme, por dhe aq ne gjuhet e komshinjve tane. Ndaj nuk ka pse ti shikojme te ndara keto gjuhe te sotme edhe ne nje periudhe te lashte 2-3 mije vjeöare, per faktin e vetem se asaj kohe nuk kane ekzistuar ne kete gjendje kaq te ndare sa sot. Kaq gje e meson(te) cdo kush ne shkolle.

AngelDevil, mire se mbi Robert d'Angely nuk po diskutojme, sepse shkon diskutimi pambarim, por permendja e termit "skipetar" me 1380 ne Shqiperine qe s'se kishte marre akoma kete emer, ku gjindet kjo permendje, ne cilen kronike apo ne cilin tekst? Do te isha sinqerisht i interesuar ta mesoja kete, pasi deri tani di dhe besoj qe ky term eshte krijuar (artificialisht biles) pas 1830-es.

Edhe dicka per AngelDevil: Si u beka krahasimi i nje gjuhe te hipotezuar (asaj pellazgjike) me nje gjuhe konkrete te sotme (kesaj shqipe)? Ne e dime cfare kuptojme sot me shqiptare, cfare kuptojme sot me italiane, e keshtu me radhe. Por ne nuk e dime sakte cfare duhet te kuptojme me pellazge. E vetmja qe dime mbi 'ta, eshte qe pellazge quheshin shoqerite para helene, pra ato me tjeter kulture fetare, -pasi karakteristikat e sotme nacionale nuk njiheshin asaj kohe. Pra tek pelazget mund te numerohen fare kollaj disa dhjetra gjuhe te ndryshme. Apo duhet te besojme sot, se pellazget ishin nje popullsi-kombesi e caktuar, me nje gjuhe e kulture te njejte?!?
Zot na ruaj nga perkedheljet e komplekseve te inferioritetit, qe na mundojne ore e cast!

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Zot na ruaj nga perkedheljet e komplekseve te inferioritetit, qe na mundojne ore e cast!

---

Angeldevil, qe e keqja e shqiptarit vjen prej shqiptarit, -kete e kane thene 99,99 % e shqiptarve, per t'mos thene 100%. Por qe dhe kjo ka te miren e vet, edhe kete e dine nje pjese, sepse me mendje budallai te njejte nuk ben mire te shkoje nje popull.
Tani problemi kryesor i imi ngelet: ku shkruhet qysh me 1380 termi "skipetar"??? Ne cilen kronike?? Mos e ke fjalen per vitin 1830?

Lexoje e ke me siper se bashku me burimin ku e kam lexuar.

Robert d'Angely fq 276

... Qellimi i kesaj vepre eshte rehabilitimi i emrit albanet dhe atij shqiptaret. Ky i fundit nuk eshte me i vjeter se rreth 1400 te eres sone, dhe perdoret vetem per pasardhesit e arberve qe luftuan nen Skenderbeun kunder turqve. Prandaj SHQIPTAR ka qene gjithmone i panjohur nga shqiptaret e greqise trakes te azise se vogel, te ishujve dhe te italise;keshtu ata e therrasin veten dhe e kane thirrur gjithmone me emrin arben mashkullor dhe arberesha femerore, qe duan te thone; shqipetare(m) dhe shqipetare(f) edhe nga ana etimiologjike. Qe nga antikiteti me i larget shqiptaret gjithmone jane denigruar e zhvleresuar sistematikisht nga te rishardhurit:helenet, te cilet pasi arriten te ngrene gjuhen e tyre ne gjuhen zyrtare te arsimit, te artit, te qyteterimit te kishes ose te drejtesise, bene qe shqipja, e cila kishte qene liturgjike madje para gjuhes se tyre, te kalonte ne plan te dyte ne vend qe te dilte ne krye sic e meritonte., duke qene se ajo ishte ne origjine te saj dhe pa te greqishtja as nuk do te kishte lindur.....

Nese ste pelqen as d'Angely kalojme tek nje botim tjeter....


Zhan Klod Faveirial - Historia e Shqiperise ft 41


Ne pergjithesi eshte pranuar se Shqipetaret i perkasin races pellazgjike - thote Kantu (vell 1 fq. 544)Pellazget ishin shume te lashte per greket, me te lashtet, te cilet perbenin nje race mitike, si Titanet dhe Ciklopet. Por. historia e tyre na eshte percjelle ecse nga pushtuesit e tyre. Gjithashtu, shfaqen ne traditat klasike, si nje sfond i erret qe i humbet veshtrimit.
Nuk eshte pra e cuditshme qe autoret greke i pershkruajne ata si barbare. "

Por pergjigjet Kantu - faktet deshmojne se pellazet sollen ne greqi jo vetem disa arte,por nje sistem te tere besimi, artesh dhe germash.Ajo ishte nje race po aq bujare sa dhe e pafat.Gjuha e tyre me e ngjashme me latinishten se sa me greqishten u ruajt ne dialektin eolian dhe ne ate epirot qe helenet i cilesonin si barbare. "

- Ne disa treva te greqise, aq me teper ne epir, gjenden gjurme te mbizoterimit dhe qyteterimit te pellazgeve. 45 qytete ofrojne rrenojat e ndertimeve pellazgjike. Midis ketyre qyteteve permenden: Dodona Efiri Ambrazia Elateu Pandozia Buketi etj (Saktesim i historise se lashte nga Poirson dhe Cayx fq 195)

- Ne fjalorin e tyre te historise, Dezobri dhe Bashele thone: - Gjithcka deshmon ne Thesali vendqendrimin e Pellazgeve majat ne shpatet lindore te Pindit jane te rrethuara nga muret e tyre masive, dhe fusha e Peneut qe me sa duket ka qene e kultivuar se pari prej tyre, dhe qe quhet nga Homeri Argosi pellazgjik.Larisa ze qendren e nje pellgu te pasur ku dhe ndeshen fragmente te xhadeve dhe digat, me te hershme te koheve se helenet. Treva me qendrore dhe me pjellore e vendit ka mbajtur emrin Pellazgjiotide....

AngelDevil e verifikova tani ne vend shkrimin e Robert d'Angely-s. Shume e sakte, sic e ke dhene dhe ti. Problemi ngelet: ku e ka gjetur kete term autori i siperpermendur?! Ne cilen kronike? Ne cilin shkrim?
Prandaj keto citime, citime pas citimesh, vetem sa e demtojne nje teze, nje ceshtje, nje problem.

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
Si u beka krahasimi i nje gjuhe te hipotezuar (asaj pellazgjike) me nje gjuhe konkrete te sotme (kesaj shqipe)? Ne e dime cfare kuptojme sot me shqiptare, cfare kuptojme sot me italiane, e keshtu me radhe. Por ne nuk e dime sakte cfare duhet te kuptojme me pellazge. E vetmja qe dime mbi 'ta, eshte qe pellazge quheshin shoqerite para helene, pra ato me tjeter kulture fetare, -pasi karakteristikat e sotme nacionale nuk njiheshin asaj kohe. Pra tek pelazget mund te numerohen fare kollaj disa dhjetra gjuhe te ndryshme. Apo duhet te besojme sot, se pellazget ishin nje popullsi-kombesi e caktuar, me nje gjuhe e kulture te njejte?!?

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert
AngelDevil e verifikova tani ne vend shkrimin e Robert d'Angely-s. Shume e sakte, sic e ke dhene dhe ti. Problemi ngelet: ku e ka gjetur kete term autori i siperpermendur?! Ne cilen kronike? Ne cilin shkrim?
Prandaj keto citime, citime pas citimesh, vetem sa e demtojne nje teze, nje ceshtje, nje problem.

---