Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Mjekësia (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=266)
-- nje pjese nga mendja ime... (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=12880)

Sekreti (pjesa 3)

O Zot, mendoi, cfare ka ndodhur ne kete shtepi? Jam thirrur ketu per te qene prezent ne ndonje mbulese si mjek i paanshem , pa dyshime? Nese vajzes i eshte bere eutanazi, cfare do bej? Cfare duhet te bej? I kuptueshem sic mund te kishte qene akti, ligji ishte i pashpirt ne keto ceshtje.
Kotrolaò u percoll thate. “Ku eshte Doktori i mire, Zonja D’Aquino?”
“Eshte larte me Xhanen.”
Kotrolaò pohoi me koke. Priti pak minuta ne heshtje per tu siguruar qe zonja nuk kishte me gje per te thene. I kenaqur qe kishte mbaruar, tha “Ndoshta, duhet te shoh femijen tani.”

Per nje moment nje shikim i erret kaloi mbi fytyren e zonjes . Pastaj ajo u cua nga karrikja e saj dhe i kerkoi atij qe ta ndiqte neper korridor per tek dhoma siper. Ato arriten ne kat te dyte dhe nga poshte neper korridoret e shtepise se gjere Kotrolaò mund te degjonte fshirjet e loteve te sherbyesve. Jashte ishte akoma erresire.
Ata qendruan jasht dhomes se Xhanes. Dera e rende ishte pak e hapur dhe nga sa shihte mund te thonte qe e kishin shqyer me force. Ai shtyu deren dhe pa brenda ne dhome. Ne shtrat gjendej Xhana e vogel. 2 centecimo bakri ishin vendosur mbi syte e saj. Ne tapet dhe me kembet e kryqezuara poshte tij ishte Gaspare D’Aquino. Kotrolaò mendoi qe kishte vrare veten pasi ishte gjunjezuar prane krevatit te vajzes se tij te vdekur dhe pastaj kishte rene mbrapsh. Pak pertej dores se tij te vdekur ishte nje revolver ushtarak i kalibrit 10.35 mm, model i vitit 1889.
Kotrolaò kishte ngrire nga skena qe i paraqitej. Ai e kaperceu sikur te ishte nje kokerr rere qe ndodhej brenda nje ore me rere dhe po pergatitej te kalonte nga njera ane ne tjetren.
Kotrolaò e dinte tani – edhe pse nuk e dinte se si e dinte – pse vejusha D’Aquino kishte thirrur ate dhe pse e kishte bere para se te therriste karabinieret. Ajo donte te dinte sekretin qe burri i saj i kishte peshperitur ne vesh vajzes se tyre. Ajo shpresonte se Kotrolaò, mjek si burri i saj, mund ti jepte nje drejtim ne ate sekret.

Ishte absurd, ai e dinte, qe kur u fut ne dhome per te pare me afer. Sikur te ishte nje sekret i tille i pranuar universalisht nga mjeket, nje i trasmetuar qe nga perfundimi i shkolles se mjeksise . Ai u gjunjezuar mbi shokun e vet te rene dhe ne heshtje i kerkoi qe ti jepte sekretin e tij . Ne distance Kotrolaò degjoi fishkellimen e nje treni qe udhetonte drejt Napolit.
“Zonja ime e dashur,” filloi ai te thonte me trishtim kur papritur atij gjerat ju qartesuan. Ai e dinte se cili ishte sekreti! Ai qendroi,shkundi rrobat dhe mori kohen per te formuluar ate qe do thonte. “ Sipas jush,zonje, nje femije ,cfare mund te kete frike me shume se vdekjen?” pyeti Kotrolaò.
“Nuk e di.”
“As une nuk e di,” tha ai, duke pare perreth dhomen e Xhanes tek fliste. “Por mendoj se veshtire te jete frika e nje denimi ne jeten e pertejshme; dhe mendoj se koncepti i zhdukjes individuale do te ishte teper i veshtire per tu kuptuar nga nje mendje kaq te re . Por frika e ndarjes, “ vazhdoi Kotrolaò , “edhe me i vogli mund ta kuptoje.” Ai tundi koken me bindje.
“Po, edhe me i vogli e kupton.” Ai shikonte direkt Zonjen tani. “Sekreti qe burri juaj ndau me vajzen tuaj ishte qe ajo nuk do te ishte kurre vetem. Sekreti ishte qe ai do ti qendronte afer…gjithmone”

Frederick Adolf Paola, MD, JD
Naples, Fla

pervec fakteve historike, pjesa tjeter eshte nje krijim i autorit.

(JAMA 2004 ; 292: 1795-6)