Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Lashtësia e gjuhës shqipe (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=392)
-- Gjuha shqipe, ne themel te gjuheve te vjetra. (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=17275)

(f.227-228) Të gjitha këto fjalë dhe të tjera në këto gjuhë dhe dialektet e tyre, e po ashtu edhe në gjuhë të tjera, si me krajl p.sh. në sllavishtet e jugut, të gjitha tregojnë se kjo fjalë (kre, krej, kru), është shumë më parë se këto gjuhë europiane të ishin në këtë formim të sotëm. Duke parë edhe të gjitha këto kuptime të mëvonshme përkuese në gjithë këto gjuhë, ku më shumë dallon kuptimi i kre-ut (kokës, apo fillimit, pra edhe burimit), dallojmë qartë dhe menjëherë që në formimin e kësaj fjale kanë marrë pjesë fonem-morfema më të vjetra: kë re, ke re, pra tek retë (a nevole; bei (zu den) Volken). Mirpo siç kemi thënë, evolucioni ecën pranë toneve të njohur për nocione apo subjekte të përafërt. Dhe ky evolucion, si i tillë nuk ka një rrugë dalluese të qartë. Pra një ton (fjalë) e një subjekti, ngjan me fjalën e një subjekti tjetër. Dhe në formimin e një fjale krejt tjetër, merr pjesë njëra nga këto dy fjalë (thuajse) të njëjta, gjë që na bën ne mos ta dallojmë qartë se fjala e cilit subjekt apo nocion ka marrë pjesë në formimin e fjalës së re. Kështu, ne kemi me fjalën "re" (ra, ru) edhe kuptimin e të rënit, e të rrotulluarit. Kështu, në nocionin e ri (kre) mund të ketë marrë pjesë ke + re (e rrotullimit, e rënies), çfarë na çon pastaj në konkluzionin se nuk kemi të bëjmë fillimisht në këtë fjalë të re me kokën (kre), apo të parin e fisit (kre-u), por kemi të bëjmë me fillimin e një fenomeni (sepse fillon lëvizja, rrotullimi, rënia), ose kemi të bëjmë me burimin e ujit (kre ujë, nxjerr ujë), që më vonë ka evoluar në kru-a, kroj. E pse jo, ka qenë si fillim jo "ke re", por ka qenë "ke ru", gjë që e afron më saktë me kruan.
Pra, mendoj që është vështirë ta gjejmë saktë se kush është si fillim dhe kush si vazhdim, sepse vetë evolucioni gjuhësor nuk ka 100% një rrugë të njëjtë për të gjitha fjalët. Në jetën primitive të njeriut të lashtë, kur nuk ekzistonin akoma kombet dhe shoqëritë e organizuara me ligje të rregullta, por ekzistonin vetëm fise të vgla dhe të veçuara njerzish që kishin frikë në afrimin me njëri-tjetrin, kuptohet se nuk mund të dallojmë për rrënjë të njëjta e të përbashkëta fjalësh, të njëjtën rrugë zhvillimi, si për gjuhën ashtu edhe për të tjerat.
Nëse diku një fis (shoqëri e caktuar) arriti të kuptojë se nga retë buronte gjithashtu uji, kuptohet se tek ky fis retë quheshin me fjalën e të rënit, ra, ru. Ndërkohë që një fis më primitiv kishte tjetër fjalë për retë, dhe në takimin (bashkimin) e tyre shkëmbeheshin fjalë, nuk ishte çudi që fjala ra, ru të tregonte për 'ta lartësinë. Të gjitha këto probleme të evolucionit gjuhësor, të cilat janë të shumllojshme, ne mund ti dallojmë fare qartë tek gjuhët afrikane, sepse ata njerëz kanë komunikuar më shumë me njëri-tjetrin, për shkak të dëndësisë së përhershme që kanë patur. Por a janë bërë studime të mirfillta në këtë drejtim në ato gjuhë, këtë unë nuk e di, përveç disa njoftimeve nëpër libra turistikë mbi grupimet e atyre gjuhëve dhe pak përkthime fjalësh.
Vetëm tek fjalët kre, kru, krajl, kron, ne shohim qartë se evolucioni gjuhësor bazohet tek fjalët e mëpërparme të përdorura, por ai nuk ndjek gjithnjë të njëtën rrugë. Ky evolucion, herë hidhet dhe e kalon lumin me not, herë bën kapërcime, herë pret dhe ndërton një urë pastaj kalon, e herë pret sa bie uji dhe kalon me këmbë. Pra nuk ka gjithnjë të njëtën metodë formimi (evolimi) fjalësh. Prandaj ky Kronos i rrëzuar prej Zeusit është sa gjerman aq dhe sllav, po ashtu aq dhe grek apo shqiptar ose italian, sepse është pakëz para tyre.
Tek kjo legjendë unë shoh përzierjen e popujve, biles vetë një varian vazhdues i kësaj legjende ku Zeusi pajtohet me titanët, e tregon qartë këtë. Po të flisnim shabllon (pak larg të vërtetës), do të thonim që kemi këtë popullsi europiano lindore, po e quajmë rumuno-shqiptaro-greke (Zeusi), që e mposhti kulturën dhe fenë e vjetër të Kronit, pra (po në mënyrë shabllone) të greko-shqiptaroverior-gjermanë. Kjo “mposhtje” e ka nisur rrugën e saj qysh në Azinë e Vogël perëndimor-veriore e deri në Ballkanin qëndror- verior, gjatë një periudhe prej qindra vjetësh deri mbi 1000 vjet. Pra kemi një proçes të gjatë, të cilin miti e përmbledh në pak vjet. Kjo është historia e njeriut, të cilin e shohim bukur edhe në këngën e Homerit mbi trojën. Aty nuk kemi një luftë dhjetë vjeçare, por kemi një “luftë” disa qindra vjeçare; por edhe për të do flasim më poshtë.
(Ketu po e mbyll njehere,meqe u zgjat shume dhe mund te behet e merzitshme. Kritikat jane te mirpritura, nese ndokush do kete durimin ti lexoje te gjitha.)