Personalisht, i kam pare francezet te barabarte me veten edhe pse vijne nga familje te larta. Kjo gje s'me ka penguar asnjehere te jap mendimin tim aq sa me takon. Shumica e te huajve jane rritur me shume veshtiresi e sidomos plot nga keto kane probleme psikologjie, depresive, qe ne mosha te reja. Femijet e tyre perjetojne, ndarje prinderish, perjetojne probleme egoizmi nga ana e prinderve te tyre dhe ndjehen te pergjegjshem per veten e tyre qe ne mosha te vogla. Ne nuk kemi te njejtin perceptim me keta ne shume aspekte. Domosdoshmerisht, nuk ka se si te jemi njesoj apo te kemi te njejtat mendime. Eshte e pamundur kjo gje. Me kujtohet nje rast konkret kur shkova me nje shoqen time ne punen e saj. U futem brenda dhe kishte plot vajza e gra te tjera, u buzeqesha te gjithave,i pershendeta dhe po i degjoja, ato flisnin pothuajse te gjitha bashke, njera me propozon kafe dhe e pranoj, me afrohet dhe me ben pyetje normale, ca bej e ca nuk bej..pergjigjet e mija jane ne funksion te pyetjve te saja dhe jo me dyshime natyrisht. Nejse, une iki dhe te nesermen me thote shoqja ime se atyre vajzave e ne vecanti asaj qe te beri kafen i le nje pershtypje te mire.
Me kete dua te them se, jo se nderrove dy fjale me tjetrin dhe e njohe apo krijove nje ide te qarte per te. Cfare do qofte ky person, shqiptare, francez, apo amerikan. Njerzit duhen pare si individa e jo si turma. Tjeter pastaj te krijosh shoqeri me te huaj, euuu sa pune ka puna. Çdo gje me kohen e vet!
