Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Letrarë të rinj (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=105)
-- Liqeni i kripur (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=18308)

“S’është problem fare, por biçikletën nuk e kam unë, e ka Tomka, ai shoku im e s’ta jap dot pa i marrë atij leje”, thotë Tani, që vazhdon ta tërheqë prenë në ujëra më të thella: “por po të duash hajde me mua me biçikletë të shkojmë të stadiumi, e atje duhet të jetë Tomka. I them unë, pa merak, e bëj pastaj xhiro sa të duash me biçikletën”…



Unë jam 14, ndërsa Tani është 17 vjeç!



Unë dal nga shtëpia më shumë gjatë verës, sepse në dimër, në mungesë të liqenit, peshkimit e argëtimit në plazh shokët e mi janë aq pa fantazi sa të argëtohen me brishtësinë time, duke e tallur e duke e quajtur atë femërore.



Tani, jeton më të shumtën e ditëve e netëve të tij jashtë shtëpisë dhe librat nuk i ka hapur asnjëherë.



Unë lexoj libra e qaj në banjë.



Tani mendon se jeta është shumë më e thjeshtë: ai pi duhan, disa herë ka provuar hashash dhe ka pirë alkool aq shpesh sa të mendojë se Zot i qytetit është ai, jo poeti ynë më i njohur!



Unë jetoj në ëndrra.



Tani jeton në xhungël.



Unë endem rrugëve të Parisit, Romës, Berlinit, Nju Jorkut, e kudo ku personazhet romantikë të librave të mi dashurojnë e dashurohen.



Tani jeton në rrugët e provincës, ku fëmijët më të guximshëm e më liridashës e më rebelë nuk bëhen më të mirët, ashtu siç u takon, por më të këqinjtë e qytetit!



Unë Tanin e përfytyroj si në libra, e imagjinoj dhe e dëshiroj njësoj si personazhet që i kam njohur në të ftohtin e dhomës sime pak të ndriçuar.



Tani mua më njeh shumë mirë, dhe e kupton qartë se me ka në dorë…



E më hip në biçikletë dhe nisemi drejt stadiumit të qytetit, larg plazhit, atje kun ë provincën tonë burrat tradhëtojnë gratë, e ku gratë shpëtojnë shpirtin me burra të tjerë. Në atë stadium, ku prej kohësh nuk zhvillohet më asnjë aktivitet sportiv, fëmijët meshkuj fillojnë të masturbojnë për herë të parë, ndërsa fshatarët e gjendur për hall në qytet, kryejnë nevojat personale.



Tani më drejton në një nga këto dhomat e katit të dytë të stadiumit, atje ku herët futbollistët ndërroheshin e bënin dush, e më thotë: “Shkojmë aty, se atje duhet të jetë Tomka…”



Mua më rreh zemra fort, por penisi nuk më ngrihet…



Filloj të ngjis shkallët, ndërsa ndjej erën e specave të pjekur që dikush aty afër i ka gatuar në oborrin e shtëpisë. Tani që kujtoj edhe erërat e aromat e fëmijërisë sime, më duket se verën e identifikoj gjithmonë me specat e pjekur, të shoqëruara me sallatën me perime të freskëta të zjerra e të mbuluara me vaj ulliri. Dhe me shalqinin e madh që e blinim me “provë”: shitësi këpuste një copë nga fruti i bëshëm dhe e nxirrte jashtë për të na treguar sa i kuq ishte! “Zemra” e shalqinit, që ne njerëzit e rritur në juglindje e quajmë karpuz, ishte në fakt fara e atij fruti me shumë fara të tjera të vockla brenda, pra pjesa e tij më e ëmbël, e cila ishte e destinuar gjithmonë të shijohej nga më të vegjlit e familjes.



Bën shumë vapë teksa ngjit shkallët e stadiumit dhe unë e ndjej nxehtësinë jo vetëm në të gjithë trupin por edhe brenda kokës. Por ndërsa i fshij bulzat e djersës mbi gjymtyrë, s’mundem të freskoj dot trurin që po më pëlcet nga frika, kënaqësia, pasioni dhe ëndrra e diçkaje që vetëm e kam lexuar, po që asnjëherë nuk e kam prekur dhe jetuar…