...
Tek shohim fjalët e mëposhtëme hungareze, e tek i krahasojmë me ato turke, shohim më së shumti mospërputhje. E megjithatë, me të drejtë ato janë kategorizuar në të njëjtin grup, atë alltajo-ugur. Por un do thoja se po me të drejtë, si kjo hungareze ashtu dhe ajo turke kanë boll ngjashmëri me gjuhët IE. P.sh., tek turqishtja kishim për qytetar = vatandash, ndërsa tek hungarezja = polgar. Duket ashiqari, se si kjo turke, ashtu dhe kjo hungareze nuk kanë të bëjnë me gjuhët alltajo-ugure, (ndonëse ne nuk i njohim ato). Vetë si koncepte këto janë të reja, -jo më të hershme nga 4÷3 mij vjet-, dhe i përkasin shoqërive të zhvilluara, prej nga janë huazuar.
Vetë fjala vatan gjindet në shumë gjuhë për vendin ku banon, për atdheun; si në arabishte ashtu dhe kudo. Në persishte bën –në mos gaboj– bhatan. Pra, turqishtja është bazuar për termin qytetar tek fjala e gjetur në jug të kontinentit aziatik, vatan. Por dhe kjo hungareze duket nuk është autentike alltajo- dhe fino-ugure, por duket është bazuar tek ajo fjalë e greqishtes së vjetër, poli-s, që tregonte qytetin, grumbullin e njerzve. (Do flasim pak më poshtë për ‘të.) Edhe fonem-morfema e dytë në emërtimin hungarez, gar, ka shumë mundësi të jetë e huazuar nga aq e përhapura fjalë e gur-it (sasso, pietra; Stein) në shumë gjuhë dhe (duket) me prejardhje nga semitishtet e vjetra veriore, kër, kur. Pra, fise veriore ballkanase e kanë të formuar emërtimin e qytetarit nga fjalët greke antike. Si poli-s ashtu dhe agora (vendi ku mblidheshin burrat dhe diskutonin problemet e fshatit apo qytetit në shoqëritë greke antike), janë dy pjesmarrsit e fjalës hungareze. (Vazhdon
