Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Mjekėsia (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=266)
-- nje pjese nga mendja ime... (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=12880)

Kapiteni

(Perkthyer nga shkrimi "Kra, Seigfried J. The Captain. JAMA 1993 ; 269 (15): 1934)

Pak vite me pare, mora nje telefonate nga nje prej pacienteve te mi qe dukej teper e shqetesuar.
"Babai ka dhimbje ne kraharor. E di qe po i vjen nje atak kardiak. Refuzon te shkoje ne spital. Cfare duhet te bej?"
"Nese refuzon eshte e drejta e tij" ju pergjigja, " por me lini te flas me te".
Nje ze i ashper u degjua ne linje "Doktorr,sme bind dot, mos u lodh kot. Shko e luaj golf"


Injorova frazen e fundit. "Nuk dua te te bind z.Ripchen. Thjesht per kuriozitet, ēfare pune ben?"
"Cfare pune bej? Doktorr, jam kapiten porti...nese e ke parasysh ēa jom tu thon"
"Kapiten, e di se cfare eshte nje kapiten porti. Kam qene ne det". Ai qendroi ne heshtje dhe vazhdova " Kam qene detar tregtar, Kapiten, para shume kohesh".
"Me te vertete?" ma ktheu.
"Po. Ke degjuar ndonjehere per Mankato Victory?"
"Mankato!" bertiti ai. " ka qene anija ime! Ta ka thon goca ime ty. Dije qe ska per te funksionu. Nuk shkoj ne spital dhe nuk vi as ne zyren tuaj"
"Mire, kapiten Ripchen, une kam qene tek Mankato dhe ju duhet te vini ketu per te gjetur se ēfare beja une ne anijen Victory"

Edhe sot se di pse e pyeta ate njeri nese kishte degjuar ndonjehere per Mankato Victory. Kishte qene shume kohe perpara kur punoja per Marine State, nje kompani qe trasportonte ngarkesa nga Islanda, Wellsi dhe Hamburgu, Gjermani mbi ato anije te vjetra te luftes se dyte boterore, Victory dhe Liberty.
"Shif, robo, do vi ne zyren tende," tha ai, " po do jete mire per ty te me thuash te verteten. Perpara se te largohem, me thuaj, si e kishte emrin operatori i radios tek Mankato?"
" 'Sparky' e kishte emrin"
"Ne i quanim te gjithe 'Sparky' " ma ktheu. "Ca paraqitje kishte?"
"Sparky? Kishte floke te kuq dhe nje sy xhami, dhe ishte nga Finlanda"
"Per ēa te ze be!" thirri me te madhe. "Sparky kishte floke te kuq dhe nje sy xhami. Ne cilin vit ishit ne Mankato"?
"1953 deri ne 1954," ju pergjigja.
"Nga u nis anija?" me pyeti.
"Nga porti i vjeter i Brooklyn Navy. Per arsye sigurie, mund te hipnim vetem duke marre nje terheqese anijesh. Duhet te ngjiteshim nga nje shkalle e Xhakobit per te hipur ne bord. Brooklyn ka qene nje port anijesh i rendesishem ku anijet dilnin me tanke dhe makina."
" E vertete. Cfare ishit ju, nje agjent i sigurimit?" me pyeti.
"Kete nuk ta them nese nuk lejoni ndokend qe tu vizitoje " kembengula. "Kapiten, a keni akoma dhimbje ne kraharor?"
"Skam me. Jam mire fare"
"Degjo, kapiten, shko ne spitalin me te afert atje. Nuk ke nevoje te vish ketu"
"Nuk me bind dot qe te shkoj ne spital. Atehere, meqe ke qene ne Mankato ne vitin 1953," vazhdoi, "me thuaj ku ishim ne nentor te atij viti."
"Ne Detin e Veriut, " i thashe, "lame Islanden ne mes te nje stuhie. Anija gati u nda ne dysh, dhe humbem nje pjese te ngarkeses"
"Ti ka thon goca ime keto. Duhet ti kete tregu te gjitha detajet."
"Jo, zoteri. Ne fakt, njeri nga burrat ishte plagosur aq keq sa qe ndryshuam rrugen per ne Groenland, " i thashe. " ishte inxhenjeri juaj i pare, Robert filani."
"Robert McCormick," plotesoi ai. " m'prit se erdha. Duhet te te shof, por nuk mendoj se do me bindesh te shkoj ne spital."

U bene me se 30 vjet qe kur e kisha pare per here te fundit. Ishte i gjate siē e mbaja mend dhe me pamje bindese. Vishte nje kapele qe mund ta bleje vetem ne Bremerhaven, Gjermani, te dekoruar me disa gjilpera te vogla qe tregonin te gjitha portet qe kishte vizituar. Ai sigurisht qe nuk me njohu tek sillej verdalle meje duke me pare lart e poshte. Dukej njelloj perveē fytyres me rrudha dhe flokeve gri. Me kujtonte aktorin Raymond Massey.
Pasi erdhi verdalle 3 here, rreshqiti dhe ra perdhe, u ula te vizitoj. Zemra e tij rrihte shume shpejt dhe presioni i gjakut ishte shume i larte. Thirra nje ambulance.
" Jam ne rregull, Dok, " me peshperiti, "thjesht pak i dobet. Besoj se do shkoj ne spitalin tuaj per disa dite." Heshti nje moment. " Por vetem nese ti kujdesesh per mua."
Edhe pse kisha vite praktike dhe kisha marre pjese ne ndihmen e qindra personave me infarkt te miokardit, e pritura e ambulances tek qendroja mbi nje pacient kishte gjithmone te njejten efekt tmerrues qe ka pasur heren e pare qe me ka ndodh.
"Mos u tremb, Dok" tha Kapiteni." ky kale i vjeter ska per te vdek ne zyren tuaj. Thjesht kujdesuni per mua."

Sigurisht qe u kujdesa per te. Cdo dite, ne njesine koronare te ndihmes, flisnim bashke. Folem per ditet ne det, ne Islande dhe per Reykjavikun. Kujtuam grate e bukura Nordike, aq te gjata dhe aq terheqese...qe rezufuan te benin ndonje gje me ne. Dhe per notin ne pishinat e ngrohura nga gaizerat, te ndertuar nga Nazistet para luftes.
Beme shaka per lojrat e pokerit qe luanim ne anije. Luanim mbi mbulesat e lagura te tavolinave ne menyre qe te mos na iknin letrat nderkohe qe Deti i Veriut perplasej mbi anijen tone pa meshire. Kapiteni gezohej per vizitat e mija ashtu si edhe une.

Edhe pse flisnim gjate , ēdo dite ai kercenonte se do firmoste dhe do dilte nga spitali por kisha akoma nje leter pa luajtur.

"Cfare beje ne anijen time," vazhdonte te me pyeste, " perveē se te fitoje ne poker?"

"Nese qendron deri ne fund, te jap fjalen qe do ta them. Nese largohesh para se te jesh mire, nuk do ta marresh vesh kurre."

Ai mbijetoi nga infarkti i miokardit dhe me pas ju nenshtrua nje nderhyrje bypassi koronar. Diten kur do te dilte, me tha, " atehere, Dok, do me thuash ēfare beje ne anijen time?"

"Kapiten, isha nje detar i zoti, por duke qene se kisha mbaruar shkollen paramjekesore, vendoset te me benit ndihmes farmacist"

Nje vit me vone, kapiten Ripchen me dergoi nje foto te Mankato Victory, asaj anije te vjeter transporti te luftes se dyte boterore, te cilen e vara afer tavolines si kujtim per ato dite mbreselenese ne det.