Ulesh te flesh,kenaqur nga dita e sapo patur,kenaqur nga aftesia per te mos menduar per trishtimin qe hodhi ne ere vdekja e tije.E di qe nje dite do e mendoj dhe do flas per te e qeshur,pasi kjo do ishte ajo qe do donte ai por tani eshte shume heret per dicka te tille.
Zgjohem nga mengjesi,atehere kur njera nga fazat e gjumit sjell me vete perjetime qe gati te duken reale.E kisha patur aq prane por serish s'arrita ta prekja,ti thoja te mos ikte...dhe ne erresiren e dhomes shfaqen lotet,ngrihem nga krevati ,ndez dritat e dhomes,shetis ne dhome...Me pas,me vjen nje deshire e cmendur te ulem serish te fle,keshtu ndoshta kesaj here do arrij ti flas,qofte dhe ne enderr.
Momenti me i veshtire eshte kur me pas le racionalitetin te kryeje funksionin e tije,atehere kur kupton qe endrrat jane nje mundim i deshperuar i trurit per te ricuar ne vend mendime te ndryshme gjate dites.Sa do doja te besoja ne dicka tjeter...
P.s.Flm,thjeshte leximi i ca postimeve qe kishe bere ne lidhje me vdekjen etj. me beri te ndihem me mire!(...)
