Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Ditari (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=179)
-- Intro (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=6649)

-Njerez ,degjojeni pak kete.- u fola ne anglisht atyre te dyve duke i nderprere prej bisedimit peshperites.
-He njerez,-ia beri ajo duke me perqeshur mua.
U shpjegova se kisha nje poezi per te lexuar .Poezia ishte per femrat e forta ne karakter,per ato me vision te madh per jeten ,per femra guximtare.Me duhet te shkruaja nje te tille per shfaqen inspiruese qe do jepej ne mars.
E ndersa lexoja nuk ia hoqa fytyren fletores se madhe ngaqe s'desha te beja kontakt me syte e tyre . Isha nervoze.
-Atehere? - i pyeta te dy teksa i perpija mimikat e tyre ne fytyre. Asnje shenje. Ajo kishte nje buzeqeshje te lehte ne fytyre por buzeqeshja e saj me dukej sikur thoshte : oh eshte perpjekje e mire por s'je aty ku duhet.
Dhe e parapriva : Ky ne fakt nuk eshte ai tip stili qe une pelqej te shkruaj.
-Oh une s'di c'te them ,-ia beri ai duke vene buzen ne gaz. -S'kam qene kurre femer.
Une qesha pastaj iu drejtova me shume asaj. -Pra?
-Eshte e lezetshme-ia beri ajo ne anglisht.
Mendova-E lezetshme? Ndonje tjeter fjale? Prisja me shume.
-Pra, s'ia vlen? -i thashe prerazi .
Ajo me tha te mos ia merrja fjalet per keq por per mua dicka ose ISHTE ose S'ISHTE.
--
Provat e para ishin sot. Une me mikrofonin perpara ,syte ia ngula letres.

Sa sensitiv behet njeriu kur krijon dicka,(ose te pakten une).Duken si disa fjale qe u jep jete dhe forme,eshte si nje perle qe po te mos e pranojne ,s'te pranojne nje pjese tenden.Dhe une qe me perpara kisha frike mospraninim vendosa qe as qe do krijoja aspektativa. Prej aspektativave lindte cdo lloj dhimbje.
Kur dicka s'dilte ashtu sic e kishe planifikuar ,dilte "keq" sigurisht qe s'do ndiheshe mire .
- Te jete c'te jete.Po te duan le ta pranojne, po te mos duan -jo(mendova).
Ndodhi e kunderta. Duke e nisur veten prej nivelit zero dhe duke pare nivelin te ngrihej prej te tjereve ,une domosdo qe u ndjeva krejt bukur. Kjo u shoqerua dhe me vone---
Gjithe rruges per ne Greendale Mall kenduam You raise me up . Ishim tre. J me ate zerin e tij te larte ,rrinte rrinte dhe vinte po te njejten kenge sikur te ish dashuruar dhe mbrekulluar pas saj.
Rruges me zune syte njerez te luanin mbi liqenet e ngrire ,hokey .
Ne fakt ishte e vetmja gje qe me beri pershtypje teksa kendoja You raise me up ,
you rasie me up into a stormy sea
i am stronger when i am on your shoulders
you rasie me up to more than i can be
Te tjerat s'kishin rendesi. Gjithcka qe po mendoja ishte zeri i larte i kenges, zeri i cmendur i J-se,portorikanit qe me ben te qesh aq shume me shakate e tij dhe qe perpiqej te imitonte Andrea Boccielin ne nje kenge qe s'ishte e Andreas,dhe M e embel qe kisha ne sediljen pas teksa kendonte dhe ajo duke mbajtur kopertinen e cd-se per te pare fjalet.
E vuri kengen serisht dhe mori L ne telefon dhe serisht i kenduam dhe atij qe degjonte (ndoshta krejt i cuditur) nga ana tjeter e linjes: You raise me up.
Dhe u ndjeva e tille: lart.