robert
Veteran ne forum
Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871
|
Po bej nje lloj prove tjeter me kopim dhe hedhje nga punimi "Komplekset shq. te inferioritetit".
Ai nuk lë pa përmendur edhe amatorët, të cilët nuk janë fare pa punime serioze, dhe përmend me këtë rast studjuesin arbëresh Cherstich Marcuzzi me librin e tij „Shqiptarët në Europë ose origjina dhe fati i tyre“, një përmbledhje të të cilit e gjejmë tek gazeta „Koha Jonë“ dt. 2.2.2000. Ky autor jep ide interesante për prejardhje nga grupi „semitik“. Dhe menjëherë pas kësaj shprehje, autori Sauku vazhdon, (po e japim të gjithë pasazhin që të kuptojmë se si i zgjidh problemet gjuhësore, -lindjen dhe zhvillimin e tyre-, ky autor që kemi në dorë):
Nuk dua të them me këtë se ai ka dhënë zgjidhjen e vërtetë, por sidoqoftë ai ka thyer një kornizë, që deri më tani ka penguar vështrimet më të thella, tej grupimit indoevropian. Ai praktikisht zbulon kujtesën „ure“ të fjalëve që përfshihen në rezervat trunore të popullit tonë. Nga ana ime kam depërtuar ca më tej, d.m.th. në kujtesën „are“ paraprirëse për afro dy mijë vjet përpara, sepse fjala „ur“ ka një burim më të ri, kur pjesë të fiseve „are“, u vendosën pranë rrjedhave të poshtëm të lumenjve apo të degëve të tyre dhe banorët në ato raste u quajtën „u-ir=u(i)r=ur, për dallim nga ata të rrjedhave të sipërme deri të mesme të kalueshme të lumenjve në va të cekët (â-ir=ar). Shkurt, duke i lidhur të dhënat në kompleks, del se kujtesa e gjuhës shqipe nuk është thjesht indoevropiane, por shumë më e lashtë duke nisur nga zhvillimet parahistorike në matriarkat e vazhduar më tej në kohën e fillimeve në patriarkat (kjo kohë e urëve) me të cilat nisin edhe kohët historike të zhvillimeve njerëzore. Ndoshta mund të kuptohemi më mirë kur mund të themi se gjuha shqipe ka marrë pas rrezatimit „ar“ t' kohëve tepër të lashta, në vazhdim, rrezatimin e ndryshimeve „ure“ në sheshtinën e Ndërlumasit të Babilonisë në zhvillimin, për të kaluar më tej edhe në familjen e popujve të „cilësuar“ indoevropianë.
Më prefshin mua në qafë, në ka kuptuar njeri nga gjithë këto fjali të autorit Sauku! (Pa u marrë me mungesën e presjeve dhe teprinë e tyre në ndonjë rast), lexuesit qysh në fillim i del e panjohura „ure“. Ç’është kjo? Mirë se paskemi një përcaktim të një gjuhe tepër të lashtë, (përqafuar kjo nga V. Brandeshtajni dhe Sauku); „ar-e“ quhet kjo gjuhë tepër e lashtë, por kjo „ure“ ç’do të thotë!? Mirë se po pranojmë apriori që banorët arë paskan banuar në rrjedhat e sipërme të ujit dhe një pjesë e tyre zbritën më vonë në rrjedhat e poshtëme të ujit! Por si dhe përse u quajtën këta të poshtëmit në këtë kohë u-ir=u(i)r=ur? Dhe cilat na qenkan këto të dhënat në kompleks? Dhe cilat prova na sjell ky autor që gjuha shqipe paska kujtesa, (me këtë ai kupton duket rrënjët e lashta të shumë fjalëve), qysh nga kjo kohë matriarkati? Sepse sintezat pa prova nuk i merr njeri seriozisht! Dhe mirë që ne e kuptojmë sintezën tjetër që na jep autori mbi kuptimin më të mirë të kësaj sinteze, pasi të pranojmë kalimin e kësaj shqipe në sheshtinën e ndërlumasit të Babilonisë (Tigrit dhe Eufratit?), por cilat prova sjellin këtë veçori dhe veçanti të shqipes në këtë kalim ar-ur-IE!? Dhe, përderisa autori foli më parë që ngjashmëri me këtë gjuhë are kanë edhe gjuhë të tjera europiane dhe aziatike, ç’kuptim ka të ngelemi tek nocioni „shqip“ i gjuhës dhe të mos themi që kjo gjuhë are është nënë e shumë gjuhëve, mes të cilave edhe shqipja e sotme?! Sepse duket që autori nis një punim për të vënë në vendin e nderit gjuhën e tij, dhe nga ana tjetër e kapërcen këtë kufi, duke pretenduar që kjo gjuhë e tij paska qenë shkëlqimi i vetëm i dikurshëm, atyre kohrave të pazhvilluara akoma! Sepse të flasësh për një gjuhë të caktuar, në këtë rast shqipen, e cila paska ekzistuar në lashtësi të hershme, (panvarsisht se në një formë më të thjeshtë nga sot), dhe ka marrë më vonë në ultësira, (sheshtina, -sipas autorit), ndryshime të mëtejshme, (këto ky i zbukuron me termin „rrezatim“), dhe deri më sot dallohet qartë nga ky autor (pa asnjë provë deri më tani) kjo vazhdimësi dhe vijushmëri, kjo është jo vetëm injorim i gjuhëve të tjera, jo vetëm harresë e atyre që u thanë më lart për gjuhët e tjera, por është edhe jashtë çdo llogjike, për faktin më të thjeshtë, sepse po të rrinte ky popull ar më vete, do të shkatërrohej brënda pak shekujsh nga fakti i martesave brënda fisit. Përveç kësaj, ky largim i një pjese të popullsisë, na jep pas disa shekujve një popull tjetër nga ai prej nga është shkëputur; kjo vjen nga shumë e shumë shkaqe dhe e shohim tek popujt europianë, apo popujt romanë (siç quhen italianët, spanjollët, francezët etj.). Në këtë rast ndarje e formimi të po-pujve të ndryshëm, ku e sheh autori vazhdimësinë e shqipes dhe shqiptarëve? Tek këta arë-t e lartësive apo tek këta urë-t e ultësirave (sheshtinave)? Dhe po të kalojmë pak në histori, demografi, etnografi, kulturë, blegtori, bujqësi, arte të ndry-shme shtëpiake, sociologji, në aspekte nga më të ndryshme të jetës, do të pyesnim: përse ky njeri i matriarkatit paska vendosur fillimisht të banojë në lartësitë e lumenjve e pastaj ka nisur të popullojë zonat e poshtëme të lumenjve? Apo ka ndjekur troftën (lachs, -gjerm.)? A nuk duket qesharake, do ta pyeste cilido lexues këtë autor, që të flasësh për njeriun e lashtë (para 30.000 vjetësh), e ta lidhësh atë medeomos me një nga popujt e sotëm, në rastin e këtij autori, shqiptarët?!? Popujt (kombet), po si dhe gjuhët dhe kulturat e ndryshme, „lindin“, ndryshojnë pareshtmërisht dhe „vdesin“. Këtë e di çdo nxënës shkolle, ashtu siç duhet ta dij edhe autori. Vërtet ne trashëgojmë edhe nga majmuni dhe bota e kafshëve shumë veçori, por megjithatë ne jemi tjetër. Kështu dhe popujt janë të tjerë në kohë të tjera.
E së fundi, mirë që ky autor gjen një vijushmëri të shqipes dhe shqiptarëve tek këta të zbritur në sheshtina, (për ironi të fatit këtë fjalë e përdorin malësorët e maleve në Shqipëri), po me ata që mbetën maleve ç’u bë? Në ç’drejtim vazhdoi gjuhë e tyre? Ata arë-t që nuk u bënë urë, si ecën më tej? U shuan? U zhvilluan? U asimiluan? Në këtë rastin e fundit i bie që të tjerë njerëz të jenë ngjitur tek troftat e tyre!..
Jemi vetëm në fillim, dhe entuziazmit bosh të këtij autori do ti bien pendët shpejt. Me pak moralizime, mbyll kapitullin e parë të librit të tij autori Sauku.
__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|
23 Janar 2013 03:53
librat i ke ne anglisht
Forumi Horizont > Nen-forumet e lira > Shkarkime - Download > Libra > Libra falas
