Bledumi
----------

Regjistruar: 06/09/2003
Vendbanimi: Tr
Mesazhe: 2110
|
Mjafti dhe levizjet e pa perfunduara.
Zeneli, Besniku, Erjoni, Mustafai dhe …rrufjanët
Zeneli, ishte një njeri i zakonshëm. Dhe për fat të keq në këtë Tiranën tonë të mbushur me njerëz të rëndësishëm, Zeneli, ndjesë pastë, edhe mund të vdesë pa ia varur njeri. Më duket se kështu po ndodh. E megjithatë le të bëjmë sa kemi në dorë.
Sforcohuni ju lutem për pak sekonda dhe përpiquni të përfytyroni këtë njeri të thjeshtë por “me sedër të madhe”, i cili “rronte me ideale si të ishte ende i ri” (fjalët e familjarëve, të cilëve përfitoj nga rasti t’u shpreh ngushëllimet e mia).
Përfytyrojeni ju lutem, këtë bashkëshort dhe baba të “zakonshëm” pasditen e së premtes së kaluar. Shikojeni me sytë e mendjes si ecën shpinëkërrusur në bulevardin kryesor të Tiranës drejt rrugës që të çon në kodrat e Liqenit Artificial. Rreth e rrotull tij, në atë orë mund të ketë qenë secili prej nesh, përfshirë Besnikun, Erjonin, Mustafain dhe rrufjanët. Për të gjithë ishte një e premte e zakonshme, një vigjilje uikendi si shumë të tjera. Për Zenelin, ishte e premtja e fundit e jetës.
Pak minuta më parë, qytetari i thjeshtë Zenel, kishte provuar të trokiste me fijen e fundit të shpresës në një zyrë të shtetit. Një trokitje në derë, e një tjetër në zemrën e nëpunësit që ai dhe ne të tjerët i japim votën, i paguajmë rrogën dhe i mbrojmë kokën. Dy trokitje në dru. Dy trokitje pa përgjigje. Pas kësaj, një rrugëtim i shkurtër, një ampulë vdekjeprurëse, një vështrim i fundëm për së gjalli qiellit, dhe një vdekje në vetmi. Gjithçka e paralajmëruar, gjithçka me gjakftohtësi. Dhe nuk kemi të bëjmë me një të çmendur. Kush ka dyshime, le të pyesë ata që e njihnin. Kurajo e jashtëzakonshme, për një njeri të zakonshëm, apo jo?. “Merreni këtë shtatore dhe çojani ministrit….”(Migjeni)
Besniku ose ministri
Ndryshe nga Zeneli që “ISHTE”, Besniku “ËSHTË”. Siç JEMI edhe ne të tjerët, përfshirë Erjonin, Mustafain dhe rrufjanët. Besniku punon ministër. Duhej të ishte një punë goxha e vështirë në një vend me kaq shumë varfëri e probleme si ky i yni. Dhe si “e vështirë”, logjikisht duhej të ishte një punë jo dhe aq e preferuar. Por ja që nuk është kështu. Në Shqipërinë tonë të varfër, zihen e grihen pa u lodhur për të zënë poste të tilla. Kushedi pse… Ndoshta vdekatarët e zakonshëm si unë dhe Zeneli nuk i kuptojmë këto gjëra…
Nejse. Muaj më parë si nëpunës shteti, ministrit Besnik i është dashur të zgjidhë një problem. Pesë-gjashtë gra “të zakonshme” si Zeneli, janë futur në një grevë urie. Kërkonin një strehë për veten dhe familjet. Vini re! Nuk donin t’ua falte kush për mëshirë. Donin një kredi shtetërore si ato që shefat e Besnikut i shpërndajnë si karamele për Besnikun dhe nëpunësit si ai. Përgjigjja e ministrit Besnik dhe “qeverisë së popullit” ku ai bën pjesë, ishte: “Dil o popull nga greva, se për 40 ditë kërkesa do të plotësohet”. Popull mavria priti 60 ditë. Hiç! Askush nuk kujtohet më për premtimin që kishte ngrohur kushedi sa familje, sa zemra burrash, grash, fëmijësh…
Pas kësaj i thjeshti Zenel, i shkruan të rëndësishmit Besnik: “Mbaj premtimin o ministër…”. Dhe Besniku pa besë përgjigjet: “Për kategorinë tuaj nuk ka fonde…”. Pas kësaj, idealisti Zenel, që i kishte zënë besë Besnikut, bredh derë më derë që të gjejë derman. Shkruan letra, paralajmëron vetëvrasjen. Askush nuk e dëgjon. Ministri hesht. Qeveria “e popullit” hesht. Pas kësaj, dinjitozi Zenel bëri atë që bëri. Ministri vazhdon të heshtë. Qeveria e popullit vazhdon të heshtë. “Erdha ta varros e jo ta lavdëroj Çezarin...” (Shekspir)
Erjoni ose OJQ-të
Erjoni është një djalë i ri, nga ata që “trazojnë ujërat” dhe që nuk lë rast pa folur me revoltë, me shumë revoltë, për “mungesën e reagimit të shoqërisë ndaj padrejtësive, mashtrimeve, korrupsionit” etj, etj. Dhe jo rastësisht ai është në krye të një lëvizjeje zullum-madhe, të cilën edhe Mustafai e ne të tjerët e kemi mbështetur jo pak, lëvizja “Mjaft”. Gazetari i zakonshëm i këtyre radhëve, pas vetëflijimit të qytetarit të mashtruar Zenel, pati një bisedë me reaguesin Erjon, për të rëndësishmin Besnik. Mendova se Erjoni do të reagonte siç e kishte zakon, me këmbë e me duar, me mllef e me revoltë për këta “pushtetarë që s’janë njerëz” etj, etj. Dhe vërtet, reagimi i parë i Erjonit, i tillë ishte. Por pas disa orësh Erjoni ndryshoi mendje. Vini re! Bëhet fjalë për të njëjtin Erjon, që pak javë më parë, e pamë në krye të grupit që protestonte para derës së Ministrisë së Rendit, duke i fryrë bilbilit, duke përplasur shuplakat e kësi gjërash. Në mos gaboj, Erjoni, unë, Mustafai dhe rrufjanët, kërkonim dorëheqjen e ministrit të Rendit. Pse? Sepse kishte rrahur një gazetar. Ç’u bë më pas? Gazetari u shërua, ministri u shkarkua. Fitoi Erjoni, unë, Mustafai. Pas kësaj hynë në lojë rrufjanët. Fituan edhe ata copën e tyre me shkarkimin. Po tani? Unë, gazeta “Shekulli”, kërkon sërish dorëheqjen e një ministri. Pse? Sepse ka gënjyer një qytetar. Ç’u bë më pas? Qytetari vdiq, ministri vazhdon të jetë në detyrë. Ministri i parë rrahu, i dyti gënjeu. Gënjeshtra e të dytit pati pasoja shumë më të rënda se grushti i të parit. Atëherë, pse vallë i njohuri im Erjon vendosi që kësaj here të mos thotë “Mjaft”?
Kur i bëra pyetjen e mësipërme, Erjoni u dilemos: “Po ai kërcënoi me vetëvrasje…”. Eh jo, i dashur Erjon. Ai burrë nuk kërcënoi askënd me vetëvrasje. Të kujtohet që të thashë se ai “nuk donte në asnjë mënyrë që letra ku thoshte se do të vetëvritej, të botohej në shtyp”? E pra, këtu nuk ka kërcënim, por dinjitet. Nuk ishte pra “kërcënimi”, shkaku i mosreagimit të Erjonit. Puna është se Erjoni ka frikë nga rrufjanët. Jo çdo gjë mund ta prisni hollë! P.sh. një budallallëk. Prijeni hollë sa të doni, ai përsëri mbetet i trashë (G.Melonashi)
Mustafai ose media
Mustafai është miku im, analisti më i mirë i medias shqiptare, gazetari më i klikuar nga lexuesit e “Shekullit”. Mustafai shkruajti ashpër kundër boksierit Luan dhe bashkë me mua dhe Erjonin, ishte një nga pjesëmarësit më aktivë në protestën për dorëheqjen e tij. Kështu edhe pjesa tjetër e shtypit. Shkruajtëm mor, sa plasëm! Po për Zenelin? Asgjë. Askush nuk shkruan kundër Besnikut pa besë dhe as nuk bën protesta për largimin e tij. Mos vallë ngaqë i rrahuri Ilir ishte gazetar dhe i vdekuri Zenel thjesht një qytetar? Nuk e besoj. Mustafai është aq njerëzor sa të mos bëjë dallime të tilla. Atëherë ç’është? Është që edhe Mustafai ka frikë nga rrufjanët. Nëse padashur do të humbisni nderin, ju përsëri mund të mburreni, se dikur keni qenë i ndershëm (Anonime)
Rrufjanët ose…rrufjanët
Edhe rrufjanët kanë emra. Por si rrufjanë që janë ata nuk i identifikon dot kollaj. Dinë t’i fshehin këmbët, dinë t’i fshehin dhëmbët. Rrufjanët dinë të të përdorin, dinë të abuzojnë me besimin tënd, dinë se si të përfitojnë, dinë të nxisin reagime, ose të frenojnë reagime, dinë të manipulojnë opinionin, turmat. Kuptohet, gjithçka në funksion të xhepit të tyre. Nuk ka qeveri pa rrufjanë, por këtu tek ne më duket se nuk ka rrufjan që të mos ketë arritur njëherë deri në qeverisje. E këta rrufjanët ishin bashkë me mua, Erjonin dhe Mustafain në protestat kundër boksierit Luan. Ne jorrufjanët duhet të protestonim sepse asnjë shoqëri njerëzisht morale, nuk mund të tolerojë një ministër që sillet si rrugaç. Dhe protestuam. Bëmë shumë mirë. Po rrufjanët pse duhet të protestonin? Sepse atyre u duhej një ministër i shkarkuar (pak rëndësi kishte për ta nëse ishte Luani apo ndonjë tjetër më pak boksier). U duhej një ministër më pak që të zëvendësonin një qeveri rrufjanësh me një rrufjan-qeveri të re apo diçka të afërt. Po vdekja e Zenelit? Afërmendsh ne jorrufjanët duhet të protestonim, sepse asnjë shoqëri njerëzisht morale, nuk mund të tolerojë një ministër që gënjen. Por nuk protestuam. Jo të gjithë bashkë. Nëse morri që kishit në kokë ka ngordhur dhe përsëri ju kruhet koka, mos u shqetësoni. Eshtë fisi i morrit, ka ardhur për varrim. (Anonime)
Përfundimet që do të harrohen shpejt
Zeneli iku. U preftë në paqe. Besniku vazhdon të jetë ministri im, i Erjonit, i Mustafait etj. Erjoni (të paktën unë kështu besoj, por ndoshta jam pak naiv) ka frikë se mos edhe rrufjanët duan largimin e Besnikut. Kështu që mund të bëjë dashur padashur lojën e tyre. Frika se mos përdoret është më e fortë se zemërimi që shkakton një mashtrim, më e madhe se dhimbja që përcjell një vdekje njeriu. Gjene mirë, se ka erjonër të tjerë që as ua ndjen hiç, mjaft që të kenë në rregull llogarinë e fondeve në OJQ-të e tyre. Edhe Mustafai ka frikë se bën lojën e rrufjanëve. Dhe padashur e ka bërë. Edhe ai, edhe Erjoni. Rrufjanët fituan sërish. Herën e parë me shkarkimin e Luanit, kësaj here me mosshkarkimin e Besnikut. Sa për mua, unë bëj pjesë tek ata që do të vazhdojnë të kërkojnë dorëheqje ministrash sa herë të jem i bindur se këta rrahin, mashtrojnë, abuzojnë, vjedhin. Sa për rrufjanët dhe qeveritë që ata ngrejnë e rrëzojnë as që më bëhet vonë. Jo, për aq kohë sa të jenë qeveri rrufjanësh.
.Adrian Thano.
__________________
Leku shkon e vjen, shoqerine nuk ke ku e gjen.
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|