Muhejminu
Anetar i regjistruar
Regjistruar: 23/11/2006
Vendbanimi: www.erasmusi.org
Mesazhe: 193
|
Kam shumë kohë që nuk jam futur fare ne kete teme dhe shume kohe qe nuk postoj dhe arsyeja eshte shume e thjeshte sespe nejrezit mundohen qe te shmangen shume nga tema dhe mundohen te gjejne disa shembuj qe nuk ekzistojne. Mulsimanet nga nje ane(vellezerit e mi) mundohen te gjejne ndonje vend musliman qe eshte sheriatik, sipas mednimit te tyre, dhe qe respekton fete apo ku e di une se cfare….nje tjeter, ateist apo I krishtere apo secularist apo laik apo ne dyshim se cfare beson, mundohet te paraqes ndonje gjendje se si CNN ia transmeton atij gjendjen ne vendet muslimane. Sidomos ne ato vende ku ka kane shkuar “per ta cliruar” nga diktaturat e tyre. Dhe shoh shume pak njerez qe debatojn per ate qe duhet te debatojn pra fundja te debatojn per temen…qe eshte KUSH LIND MUSLIMAN DUHET TE VDES SI I TILLE.
Kete teme e ka hapur ventili, qe nuk e dime se nga ka perfunduar??? Sido qe te jete une mendoj te jap kontributin tim modest per te riktheyr pak ne binare kete teme, dhe per ta vazhduar aty ku disa vellezer musliman e kane kapur shume mire kete teme dhe per kete Zoti ia shperblefte. Perpara se ten is ate ckam per tiu shkruar po ju lutem qe ne disa tema nese dija e juaj eshte e paket (qe ne disa tema eshte e tille) te mos mundoheni te futeni ne arsyet e mendimeve te dijetareve sepse ata kane hukme te ndryshme, me pak fjale duhet te keni lezuar shume. Kjo vlen si per ne muslimanet ashtu dhe per te tjeret.
Muslimanet besojne, te gjithe pa perjashtim, se njeriu lind si musliman qe femije dhe se me pas prinderit e kthejne ate ne nje besim tjeter, kjo ne baze te hadithit te Muhamedit a.s.
Profeti (a.s.), sipas një hadithi, thotë: “Të gjithë (njerëzit) lindin njëlloj me natyrë të pastër (fitra), por prindërit i bëjnë fëmijët hebrenj, të krishterë apo zoroastrianë.” (transmeton Buhariu 1296 dhe Muslimi 4803) Ndonëse ky është një fakt i pamohueshëm, gjithsesi, shoqërizimi, kulturimi, mjedisi shoqëror mund të ndikojnë, por këta faktorë asnjëherë nuk mund ta shkatërrojnë fitrën dhe as njeri nuk mund të gjejë shfajësim në to për mosbesimin e tij.
vec këtij hadithi ku permendet se njeriu ka brenda tij nje fitra qe e njeh Zotin qe eshte nje dhe kjo bazohet gjithashtu edhe ne ajetin e Kuranit
“(Përkujto)Kur Zoti yt nxori nga kurrizi i bijve të Ademit pasardhësit e tyre dhe i bëri të dëshmojnë për veten, u tha: "A nuk jam Unë Zoti juaj?" Ata u përgjigjën: "Po, dëshmojmë se Ti je." Kështu bëri Ai, në mënyrë që ju (o njerëz) të mos thoni në Ditën e Kiametit: “Këtë nuk e kishim ditur.” (Kuran 7:172)
Ky ajet flet për një ngjarje, kur i gjithë njerëzimi ka qëndruar përpara Zotit dhe ka dëshmuar ekzistencën dhe vërtetësinë e Tij. Të gjithë ne kemi dalë përpara Tij dhe kemi dëshmuar se do ta njohim Atë dhe nuk do t’i shoqërojmë askënd në adhurim. Kjo është një besëlidhje që ka marrë jetë në një dimension krejt të ndryshëm nga ky yni, por realiteti i tij, siç shprehen dijetarët myslimanë, ka mbetur i ngulitur thellë në natyrën njerëzore, më saktësisht, në atë që në Islam quhet “fitra”.
Është shumë e vështirë për ta sjellur termin “fitra” në një shqipe të saktë prandaj po mundohem ta shpjegoj me fjalë të përafërta ër tju sjellur, atij që dëshiron ta lexoj, këtë kuptim sa më praën. Gjithsesi mund të themi se fitra është aftësia e lindur e njeriut për të njohur Zotin si Zot, për të njohur transcendencën dhe njëshmërinë e Tij. Pjesa tjetër ka të bëjë me njohjen e vetes dhe të krijimin si krijesë dhe marrëdhëniet e robërimit dhe të adhurimit me Allahun e Lartësuar. Për këtë pohim, shih: Ismail Faruqi “Al Taëhid – its implications for thought and life”, International Islamic Publishing House, Virginia, USA, 1995, f. 64.
Autorë të shumtë, kryesisht myslimanë që jetojnë në Perëndim, e kanë përkthyer fitrën në mënyra të ndryshme. Disa e kanë përkthyer “instinkt”, të tjerë “natyrshmëri”, të tjerë akoma e “ligj natyror”. Interesant është edhe përkthimi i këtij termi nga Ismail Faruki, i cili e ka quajtur fitrën “sensus communis”, d.m.th., gjendje e lindur e natyrës njerëzore që është e përbashkët për gjithë njerëzimin. Po ashtu një tjetër përkthim që ruan pothuajse të gjitha ngjyrimet e fitrës është edhe ai i autorëve si Sejid Husein Nasr, Rene Guenon, Frithjof Schuon etj., të cilët e kanë përkthyer termin “fitra” në intuitë intelektuale (shqisë njohëse). Në këtë mënyrë, ata kanë dashur të shprehin faktin se fitra nuk është një ndjesi subjektive që nuk i përgjigjet një realiteti të jashtëm, por një shqisë intuitive që arrin të njohë një realitet të jashtëm, që në këtë rast është Allahu i Lartësuar. Çdo përkthim nga të lartpërmendurit ka rëndësinë dhe vërtetësinë e tij. Gjithsesi, unë mendoj se lënia e termit ashtu siç është në origjinal është mënyra më e mirë për të mos cenuar asgjë prej kuptimit të tij fillestar.
Tashmë nuk duhet munduar që të krijohen pyetjet se pse e besoni juve këtë apo atë, në momentin që juve keni hyr në një dialog me nje besimtar musliman apo me dikë tjetër juve bëheni palë e atij dialogu. Prandaj juve nëse diskutoni mbi një temë nuk mund të pretendoni se si ka mundësi të ndodhë kjo gjë.
Pra, fitra është ajo që na mban neve besimin në Zot është brënda nesh dhe religjioni (islami-sipas muslimanëve) është ajo rrugë e cila të dërgon tek njehsimi I kësaj fitre me monoteizmin absolute të Zotit dhe me adhurimin e Tij te plotë. Dhe cdo prind musliman mundohet që të edukojë fëmijën e tij (sikurse cdo prind tjetër në botë) me më të mirën për të, por gjithsesi nuk mund të detyroj askënd që të marë fenë me dhunë. Ajeti I famshëm Kuranor “bNë fe nuk ka dhunë është e dalluar e vërteta nga e kota” zbriti jo në Meke, sikurse papa Ratzinger pretendon, por zbriti në Medine dhe zbriti si një udhëzim I ZOtit për muslimanët posacërisht për medinasit që kohë më parë I kishin dërguar fëmijët e tyre nëpër kujdestar të krishterë dhe hebrenj dhe ata kishin ndëruar besimin e tyre. Prindërit ndërkoh tentonin të kthenin fëmijët e tyre me zorr në Islam, derisa zbriti ky ajet Kuranor.
Pra në fenë islame është e ndaluar detyrimi për të pranuar fenë….por cndodh me atë që dëshiron të largohet nga feja? Apo më saktë me apostazin? Kjo temë ka dy mendime.
Mendimi I parë është ai që mohon fenë e Zotit duhet të marrë dënimin capital dhe kjo në bazë të haditheve të Ibn Abbasit, Ibn Mesudit, Othmanit dhe Ebu Hurejras po kështu dhe mendimi I Ibn Rexhebit është I tillë. Dhe pikërisht këtu lind ideja se islami është një fe jotelerante ndërkohë që kjo nuk është aspak e vërtetë.
Transmetohet nga Abu `Umar Ash-Shayban se kur Al Mustëard u kthye në krishtërim nga Islami Profeti I Zotit e ftoi të kthehej në Islam sërishmmi por ai nuk pranoi dhe ai nuk e dënoi atë.
Ibn Tejmijah ka pasur një mendim të ndryshqëm nga ai I Ibn Rexhebit, nga një transmetim `Abdur-Raziq in his Musannaf, vol. 10, p. 168 no. 18710, ku tegohet se Profeti a.s ka falur disa musliman që braktisën fenë dhe që u rikthyen sërishmi tek islami dhe vrau ata të cilët e mohuan Islamin dhe që iu kundërvunë atij duke e sulmuar atë. Për më tepër shihni Ibn Taymiyah, As-Sarim Al-Maslul, p. 368 (As-Sa`adah ed, verified by Muhey Ad-Din `Abdul-Hamid po këtu do të shikoni dhe një ndodhi pas një lufte ku Enesi pyet Kalifin Omer përsa I përket disa pjestarve të një fisi që kishin bërë apostazi dhe që Omeri u përgjgij Enesit që ai do ti burgoste nëse ata nuk do të riktheheshin në Islam por duke qen se ata u hodhën në luftë kundër muslimanëve atëherë ata u vranë.
‘Doktorët e teologjisë dhe monoteizmit (teuhidit) janë dakord se pranimi i besimit (imani) nuk është i vlefshëm nëse nuk është i vullnetshëm. Prandaj, atëherë kur pranimi i besimit bëhet me detyrim, ai nuk ka vlerë. Juristi/teologu i njohur hanbeli, Ibn Kudameh, ka shkruar për një temë të ngjashme:
“Nuk është e lejuar ta detyrosh një jobesimtar të pranojë Islamin. Për shembull, nëse një qytetar jomusliman (dhimmi), ose një njeri me një status mbrojtës (mustaman), detyrohet të pranojë Islamin, ai nuk konsiderohet musliman, nëse nuk deklarohet se pranimi i tij ishte rrjedhojë e zgjedhjes së tij. Nëse personi në fjalë vdes para se të merret vesh pranimi i tij, ai do të konsiderohet si jobesimtar...Arsyeja e ndalimit të detyrimit është fjala e Zotit të madhëruar se ‘nuk ka dhunë në fe’”.
Kjo deklaratë jep si burim tekstin kuranor që deklaron se “nuk ka dhunë në fe’ (2: 256), gjithashtu dhe ajetin e mëposhtëm kuranor që i drejtohet profetit (a.s.): “Sikur të kishte dashur Zoti yt do të besonin çka janë në tokë që të gjithë. A ti do t’i detyrosh njerëzit të bëhen besimtarë”? (10: 99)
Ajeti i fundit ka zbritur në Mekë në fillim të shpalljes, me mbërritjen e Islamit. Ky u ndoq dhe u konfirmua, pas shpërguljes së profetit (a.s.) në Medinë, nga ajeti i përmendur më parë në suretu el Bekare, ajeti 256. Pra, liria e besimit është shpallur vazhdimisht si një normë e sheriatit (asl al-tashri), pavarësisht nga faktet dhe rrethanat e kohës.
Në monografin e tij “Dënimi i apostazisë në Islam”, S. A. Rrahman shqyrton me hollësi faktet në Kuran dhe në Sunet dhe tërheq vëmendjen për faktin se Kurani nuk flet për çështjen e dënimit me vdekje për apostazin, pavarësisht se për apostazinë fliteti 20 herë në librin e shenjtë. Rrahmani gjurmon dhe në zinxhirin e transmetimit të hadithit, që deklaron “vrisni këdo që ndryshon fenë”.
Përderisa ky është një hadith i vetëm ﴾ahad﴿, Rrahmani gjen tek transmetimi i tij disa dobësi. Përfundimi i Rrahmanit mbështetet gjithashtu dhe nga fakte të tjera, si fakti që as vetë profeti dhe as shokët e tij nuk kanë detyruar askënd të pranojë fenë islame dhe as nuk kanë dënuar asnjeri me vdekje vetëm për mohimin e besimit. Duke pasur këtë parasysh nuk është e habitshme të gjesh përgjatë shekujve një sërë “ulamash” të spikatur, që pajtohen me mendimin se apostazia nuk është një shkelje e dënueshme. Ibrahim Nakhai, një jurist dhe tradicionalist i rëndësishëm nga brezi i tabiinëve dhe Sufjan Theuriu, i cili njihet si princi i besimtarëve në lidhje me Hadithin dhe është autori i dy përmbledhjeve të rëndësishme të hadithit, të El-Xhami El-Kebir dhe el-Xhami el-Saghir, të dy mendojnë se personi që ka ndërruar fenë duhet të riftohet në Islam, por kurrë nuk duhet të dënohet me vdekje. Ata i qëndruan mendimit se ftesa duhet të vazhdojë për aq kohë sa ka shpresë se ai që ka ndërruar fenë, mund të ndryshojë mendjen dhe të pendohet. Abd el-Uahhab El-Sharani ka cituar gjithashtu dhe pikëpamjet e Nakhait dhe Theuriut dhe shton se ‘personi që ka ndërruar fenë duhet të ftohet për një farë kohe që të pendohet’. Juristi i mirënjohur hanefi Shams el-Din el-Sarakhsi, është pak më i qartë por shkruan gjerësisht se apostazia nuk kualifikohet si dënim i përkohshëm. Ai fillon me deklarimin se apostazia nuk është një shkelje për të cilën ka një denim të caktuar ﴾hadd﴿, sepse dënimi për të, pezullohet kur personi që ka ndërruar fenë pendohet:
Dënimet e caktuara ﴾hudud﴿ në përgjithësi nuk pezullohen për shkak të pendimit, veçanërisht kur raportohen dhe për to vihet në dijeni kryetari i shtetit ﴾imami﴿. Për shembull dënimi i vjedhjes në rrugë nuk pezullohet nga pendimi, ai pezullohet vetëm kur i kthehet pasuria pronarit para se të arrestohet... Mohimi i besimit dhe kthimi në mosbesim është një nga krimet më të mëdha, por është një çështje mes njeriut dhe Krijuesit dhe dënimi për këtë shtyhet deri në ditën e gjykimit. Dënimet që zbatohen në këtë jetë, janë ato që mbrojnë interesat e njerëzve, si hakmarrja që është caktuar për të mbrojtur jetën...
Sarakhsi flet me hollësi për dënimet që jepen për tradhtinë, vjedhjen, shpifjen, pirjen e verës dhe plaçkitjen në rrugë – me një fjalë të gjitha dënimet hudud – por apostazinë nuk e përfshin në listë. Juristi maliki, El-Baxhi ka deklaruar gjithashtu se apostazia është një mëkat që nuk ka dënim të përcaktuar dhe se një mëkat i tillë duhet të dënohet sipas dënimit vetëgjykimorë tazir. Juristi i njohur hanbeli, ibn Tejmija bie kategorisht dakord me dënimin e fundit për apostazinë.
Nga dijetarët bashkëkohorë, Abd al-Hakim el-Ili dhe Ismail Badaui kanë komentuar se në kohën e Nakhait, Islami ishte i sigurt nga armiqësia e mosbesimtarëve dhe personave që kanë ndërruar fenë. Kjo, pohojnë ata, tregon se Nakhai e ka kuptuar që hadithi profetik i cituar më lart, që e bëri apostazinë të dënueshme me vdekje, është me karakter politik dhe u drejtohet armiqve të pandreqshëm të Islamit. Në një shënim të ngjashëm, Mahmud Shaltuti analizon faktet përkatëse në Kuran dhe arrin në përfundimin se apostazia nuk mbart një dënim të përhershëm dhe në lidhje me këtë mëkat, Kurani flet vetëm për një dënim në botën tjetër:
Përsa i përket dënimit me vdekje për apostazinë, juristët janë mbështetur në hadithin e transmetuar nga Ibn Abasi ku profeti ka thënë: “Vriteni atë që ndryshon fenë”. Ky hadith ka shkaktuar reagime të ndryshme tek ulematë, shumë prej të cilëve janë dakord se dënimet e caktuara nuk mund të përcaktohen nga hadithet e vetme (ahad) dhe vetë ai besim nuk cakton dënimin me vdekje. Faktori kryesor që përcakton zbatimin e këtij dënimi është agresioni dhe armiqësia kundër besimtarëve dhe nevoja për të parandaluar rebelimin ﴾fitnen﴿ e mundshëm kundër fesë dhe shtetit. Ky përfundim mbështetet nga kuptimi i qartë i shumë pjesëve në Kuran që e ndalojnë dhunën në fe.
Mahmasani ka vërejtur se dënimi me vdekje zbatohet, jo vetëm për aktet e thjeshta të apostazisë nga Islami, por kur apostazia lidhet me një akt të tradhtisë politike të komunitetit. Profeti nuk ka vrarë asnjëherë njeri vetëm pse ai ka ndërruar fenë. Duke pasur parasysh këtë, dënimi me vdekje nuk kishte si qëllim të zbatohej për një ndryshim të thjeshtë të besimit, por për të dënuar veprimet si tradhtia, duke bashkuar forcat me armikun dhe rebelimin.
Mirëpo dikush mund të përmendë këtë hadith
"Gjaku i një muslimani që deklaron se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe se unë jam i dërguari i Tij, është i shenjtë, përveç se në tre raste: një person që është shkelës i kurorës bashkëshortore, një njeri që ka vrarë një qënie tjetër njerëzore, dhe një perosn që ka braktisur fenë e tij, ndërsa ndahet nga komuniteti".
Ashtu si do ta tregojmë ky hadith e bën të qartë se ai që ka ndërruar fenë duhet të bojkotojë gjithashtu komunitetin dhe të kundërshtojë parinë e tij legjitime, në mënyrë që t’i nënshtrohet dënimit me vdekje. Kurani specifikon një dënim të trefishtë për tradhtinë e lartë, që përfundon me vdekje. Ibn Tejmija në një përpjekje për të bashkërenduar termat e hadithit të mëparshëm me Kuranin, pohon se krimit të cilit i referohet në hadithin që po diskutohet është ai i tradhtisë së lartë dhe jo i apostazisë si i tillë. Ky pohim mbështetet nga fakti se profeti nuk vrau kurrë një njeri vetëm se ka ndërruar fenë. Me të vërtetë ka pasur raste kur individë të veçantë kanë ndërruar fenë, pasi e kishin pranuar Islamin, por profeti as nuk i ndëshkuar, e jo më t’i dënojë me vdekje. Një fakt pohues për këtë pikë, gjendet në ngjarjen e mëposhtme, që gjendet në përmbledhjet e haditheve të Buhariut dhe Muslimit.
"Një beduin shkoi tek profeti dhe u zotua për besnikërinë ndaj tij duke pranuar Islamin. Ditën tjetër ai u kthye i sëmurë dhe me ethe dhe tha “Kthema zotimin tim”, por profeti refuzoi tre herë. Pastaj profeti tha “Medina është si një kacek, që largon mbeturinat dhe pranon pastërtinë".
Ky ishte një rast i qartë i aposazisë, ndaj të cilit profeti nuk dha ndonjë dënim dhe beduini u la të ikë i lirë, pavarësisht nga mohimi i tij me këmbëngulje nga Islami.
Për më tepër, pjesa e mëposhtme kuranore është në përputhje të plotë me domethënien e hadithit të mëposhtëm dhe jep edhe njëherë një argument të fortë kundër dënimit me vdekje për braktisjen e fesë:
Vërtet ata që besuan e pastaj tradhtuan, përsëri besuan e pastaj tradhtuan dhe e shtuan mosbesimin, Allahu nuk i fal dhe as i udhëzon në rrugë të drejtë.
Nënkuptimi është i padyshimtë. Nëse vdekja do të ishte dënimi i caktuar për veprimin fillestar atëherë nuk kishte pse të përsëritej disa herë besimi dhe mosbesimi. Është interesante të vemë në dukje se referimi fillestar në mosbesim, pasohet nga konfirmimi i mëtejshëm i mosbesimit dhe pastaj një rritje në mosbesim. Njeriu duhet të jetë i prirur të mendojë se nëse në rastin e parë të mohimit të fesë nuk jepet dënimi me vdekje, apostazia e vazhdueshme mund ta provokojë atë – nëse është pasur për qëllim ndonjëherë ky dënim në Kuran.
Profeti nuk e ka trajtuar apostazinë si një shkelje të caktuar, por përkundrazi ka falur shumë individë, të cilët pranuan Islamin, pastaj mohuan, pastaj e pranuan atë përsëri. Nga këta ishte Abdullāh ibn Ebi Sarh, vëllai i birësuar i Uthman ibn Affanit dhe ish shkrues i profetit, të cilin profeti e fali kur Uthmani ndërmjetësoi në emër të tij. Raste të tjera përfshijnë atë të Harith ibn Suejd dhe një grup njerëzish nga Meka, të cilët e pranuan Islamin, e mohuan atë dhe pastaj e ripranuan atë. Dhe jetët e tyre u falën. Ibn Tejmije i cili i ka shkruar këto fakte, shtoi se këto ndodhi dhe të tjera të ngjashme janë të njohura për dijetarët e Hadithit. Ibn Tejmije shtoi se shokët e profetit arritën në një konsensus për këtë, sepse kur profeti ndërroi jetë, pjesa më e madhe e arabëve, përveç banorëve të Mekës, Medinës dhe Taifit e ndërruan fenë, duke përfshirë dhe shumë pasues të ‘profetëve’ të vetëshpallur, Musajleme, Enesi dhe Tulejhah Asadi, të cilët mohuan Islamin dhe si pasojë u luftuan nga Ebu Bekri dhe shokët e tjerë të profetit, derisa u kthyen përsëri në besim. Ata u lanë të paprekur dhe asnjë prej tyre nuk u vra, për shkak të mohimit të Islamit. Kjo, shton Ibn Tejmije, është dije e përgjithshme.
Po kështu ne kemi shumë ajete që nuk detyrojn njerëzit që të pranojnë Islamin
“Nëse e pranuan Islamin, atëherë e kanë gjetur të vërtetën, e nëse refuzojnë, ti ke për obligim vetëm t’u komunikosh...” (III: 20)
“E ti pra, këshillo, se je vetëm përkujtues, ti ndaj tyre nuk je mbizotërues! (LXXXVIII: 21-22)
“Nëse ata (idhujtarët) refuzojnë, ne nuk të kemi dërguar ty rojë të tyre, ti ke për obligim vetëm komunikimin”. (XL:48)
“Bindjuni Allahut dhe bindjuni të dërguarit e kini kujdes (mos kundërshtoni). E nëse refuzoni, atëherë pra, dijeni se obligim i të dërguarit Tonë është vetëm komunikimi i qartë”. (V: 92. Shihni gjithashtu dhe V:99)
Me pak fjalë mund të themi se ka dy mendime, një grup I cili mendon se duhet të dënohen me vdkeje ata që braktisin fenë Islame, dhe një pjesë dijetarësh të tejrë përfshirë dhe Ibn Tejmije që apostazi nuk dënohet në kohë paqe dhe nëse nuk është I dëmshëm për Fenë dhe komunitetin Islam. Por nëse ky apostaz kthehet gjatë një beteje apo gjëndje ufte atëherë kjo konsiderohet tradhëti……pra dënimi është me vdekje.
Shpresoj të kem qenë I qartë për këtë temë. Nga ana tjetër po doja të përgjigjesha pak Jargias I cili ka deklaruar këtu se muslimanët nuk mësojnë Filozofi, kjo është e gabuar, Shën Agustini Doktori I teologjisë së Krsihtere dhe I iKishës ëshët bazyar në neoaristotelianizmin e Ibn Sinas dhe Ibn Ruzhdit. Po kështu Maimondes ka pasur si mësues filozof musliman…..të pohosh që muslimanët nuk lexojn dhe nuk studiojnë biblën është të gënjesh,se ke sa të duash tek forumi I krishterë, tek ky forum, që të kthejnë përgjigje. Tolstoy përfshihet aty. Prandaj më shumë I hapur dhe I sinqertë.
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|
20 Korrik 2007 03:28
Forumi Horizont > Tema Shoqërore > Besimi Fetar > Kush lind si mysliman duhet të vdesë i tillë?
