Vizioner
...ne Timon

Regjistruar: 23/11/2007
Vendbanimi: Frankfurt
Mesazhe: 6857
|
Merreni dhe çojeni në Tiranë këtë shtatore...
Preç Zogaj
|14/04/2011|
Lami është përtej tmerrit, sa nuk mësohesh dot me të. Bardhosh Myrtaj, njëzet e dy vjeç, djali i të ndjerit Faik Myrtaj, njëri prej katër të vrarëve nga Garda e Republikës në demonstratën e 21 janarit në Tiranë, vendosi t'i jepte fund jetës me një plumb pistoletë në kokë. Gazetat shkruajnë si doli nga shtëpia e tij në fshatin Kreshpan të Fierit, si i hipi motorit, si u ngjit në vendin e quajtur Antenat. Atje u ndal.
Ndoshta ia kishte vënë syrin më parë atij vendi. Ndoshta po e bluante prej disa ditësh idenë e vetëvrasjes. Ndoshta ishte përkundur midis shpresës dhe dëshpërimit, duke pritur, ëndërruar e dëshiruar që shpresa të fitonte terren mbi dëshpërimin.
Nuk mund ta dimë prej këtu çfarë ka ndodhur në shpirtin e tij. Këto dilema, nëse kanë ekzistuar, Bardhoshi i mori me vete. Por dimë një gjë. Dimë se kur zbardhi 11 prilli, tetëdhjetë ditë pas vrasjes së të atit në Tiranë, shpresa e tij nuk jepte më shenja jete.
Dëshpërimi e kishte mposhtur. Përfundimisht. U ngjit me motor tek "Antenat" dhe prej atje e njoftoj vetëvrasjen e tij në mënyrën me tronditëse që mund të imagjinohet, pa e zënë në gojë, duke lënë për njërin prej kushërinjve adresën e motorit, sikur po nisej në emigracion, siç niseshin djemtë e rinj në fillim të viteve nëntëdhjetë nga mali dhe nga deti, duke lënë ndonjë shenjë apo porosi të fundit për të afërmit, para se të hidheshin në aventurën e arratisë, që nuk dihej kurrë si mund të përfundonte.
"Shko merr motorin tek Antenat". Domethënë, eja më merr të vdekur. Të duket se para se të ndahej nga kjo jetë, apo para se të nisej për t'u bashkuar me të atin në përjetësi, ky djalë 22-vjeçar nuk ka dashur t'i japë vlerën e lajmit asaj që po bënte. Ka qenë kaq i kthjellët, i vetëdijshëm dhe fisnik sa të mos bëhej patetik në finalen dramatike të jetës së tij shumë të shkurtër. "Shko merr motorin"! Më ngre mornica kjo shprehje, më duket se kjo është tani formula e njoftimit të mandatave. Por është, sigurisht, nga ato shprehjet, që në letërsi i quajmë eufemizma.
Nuk ka fjalë për të treguar vetëvrasjen e Bardhosh Myrtaj, arratisjen e tij në mërgimin e pakthyeshëm.
Historia e tij tragjike të fton me lehtësi për të bërë lloj-lloj arsyetimesh, akuzash, anatemash e blasfemish kundër qeverisë, kundër partive, kundër drejtësisë, kundër diplomacisë, kundër perëndisë, kundër braktisjes, kundër vetmisë së njeriut dhe sidomos kundër vetmisë së të riut në një botë gjithnjë e me cinike, gjithnjë e me egoiste, gjithnjë e më pak solidare me njerëzit në nevojë, në dramë apo në fatkeqësi.
Trupi i tij pa jetë të fton të ngrihesh kundër vetë aktit të vetëvrasjes, sepse, pavarësisht rrethanave, shpjegimeve dhe justifikimeve që mund të jepen, askush nuk e miraton atë që ai bëri, të gjithë janë të prirur ta quajnë gabim atë që ai bëri, të gjithë do të donin të qëndronte për të dashurit e tij, për të ardhmen e tij... Por këto nuk kanë më vlerë. Ne mund t'i themi. S'na kushton asgjë t'i themi. Bardhoshi nuk na korrigjon dhe nuk na kundërshton për asgjë nga amshimi.
Por ka diçka tjetër që na kornizon e duhet të na kornizojë kur flasim për këtë ngjarje. Është sensi i së vërtetës dhe jehona shoqërore e kësaj tragjedie...
Është e rendë të humbësh babanë apo një të afërt të shpirtit. Dhe akoma më e rëndë është kur ta vrasin sikur po ta vjedhin, me armët e Gardës, që nga dritaret e kryeministrisë, mu në bulevardin e madh, pa i pasur borxh askujt, siç ka ndodhur me 21 janar me babanë e Bardhoshit, Faikun dhe më tre të vrarët e tjerë në demonstratën opozitare të asaj dite.
Dhimbja dhe revolta e të afërmeve të këtyre viktimave, që janë dëshmorë në altarin e lirive, pavarësisht se askush përveç ndonjë gazete nuk i ka shpallur të tillë, ka qenë dhe mbetet shumë e madhe. Të gjithë të afërmit e tyre luftojnë të dalin nga rrethimi i zisë, jo vetëm ne emër të kujtimit të të vrarëve dhe nevojës për të bërë drejtësi, por edhe se kjo është njerëzore në fund të fundit.
Bardhoshi nuk ia doli në këtë përpjekje. Mendoj se nuk e mundi vrasja, por rivrasja e të atit.
Rivrasja me fjalët poshtëruese, që kanë përdorur pushtetarët e këtij vendi kundër demonstruesve dhe kundër të vrarëve, sikur ata nuk i solli në protestë halli i tyre, revolta e tyre dhe vetëdija e tyre për gjendjen e rëndë, por budallallëku, zarfet me lekë e të tjera sajesa të tjera të fëlliqura të kësaj natyrë që nuk t'i zë goja t'i thuash.
Rivrasja me përpjekjen e madhe politike, diplomatike dhe mediatike, që do të mbahet mend gjatë si një histori turpi në këtë vend, për të vënë në një plan gurët që hodhën disa demonstrues kundër policëve me plumbat vdekjeprurës që shtinë gardistët kundër popullit.
Rivrasja me shpikjen e qëllimshme nga kryeministri Berisha të të ashtuquajturit "grusht shteti të opozitës", që kishte për qëllim të justifikonte përdorimin e palejueshëm në demokraci të plumbave të vërtetë kundër turmës dhe trajtimin si mish për top të atyre që u vranë.
Rivrasja me mungesën e çdo ndjese nga ndonjë autoritet shtetëror për jetët e shuara të katër shtetasve, familjarë dhe baballarë që të katër.
Rivrasja me shpërthimin në televizione dhe në tribuna elektorale të buzëqeshjeve të reja, të ëndrrave të reja politike, të mburrjeve dhe përbetimeve të reja të atyre që urdhëruan të hapej zjarr kundër qytetarëve të thjeshtë.
Rivrasja me heshtjen dhe harresën, që po bie si dalëngadalë si një natë e errët, mbi ata nuk u kthyen më.
Dhe kryesorja, rivrasja me zvarritjen e hetimeve dhe zbardhjen e krimit nga Prokuroria.
Ka tension në të gjitha familjet e të vrarëve për këtë zvarritje. E kam konstatuar në Lezhë, në familjen e të ndjerit Aleks Nika. Natyrisht, zvarritjet e prokurorisë nuk janë kurrsesi një shkak për t'u dorëzuar. Por nuk mbajnë të gjithë njerëzit njëlloj, ndodh që shpresa të kapitullojë përballë një morie pengesash që kombinohen si një mal i pakalueshëm.
Ndodh që zinxhiri të këputet në hallkën më të brishtë. Dhe ne nuk kemi ç't'i bëjmë natyrës njerëzore.
Më thanë se dje nuk ishin lejuar gazetarë në varrimin e Bardhoshit. Më thanë se familjarët dhe të afërmit janë mbyllur në tragjedinë e pakufishme. Na kanë përjashtuar të gjithëve dhe më të drejtë, sepse ne të gjithë, në një mënyrë a në një tjetër, me dashje a pa dashje, ia lamë Bardhoshin vetmisë, e lamë viktimë të arrogancës qeveritare dhe burokracisë shtetërore, kur duhej të ishim me shumë se kurrë afër tij. Po mendoja: "A ka rini"? Më vinte nga brenda një thirrje si ajo e Migjenit : merreni dhe çojeni në Tiranë këtë shtatore.
Dërgojeni para kryeministrisë, ku morën jetë pistat fiktive të krimeve inekzistente vetëm e vetëm që të shumohej pista e krimit të vetëm të 21 janarit-vrasja e qytetarëve; dërgojeni para prokurorisë ku zakonet, komplekset a kush djalli e merr vesh çfarë godasin padurimin e të dëmtuarve për drejtësi, vonojnë dhënien e përgjigjeve për vrasjet politike që kanë ndodhur në dritë të diellit dhe për vjedhjet qeveritare që janë regjistruar me zë dhe figurë.
Me respektin e nevojshëm, kalojeni shtatoren e Bardhoshit të gjorë edhe para të keqkuptuarit ambasador të SHBA-ve, shkëlqesisë së tij, zotit Aleksandër Arvziu, që në mëtimin e tij për të ulur tensionet, i vizitoi të gjithë dhe madje edhe i aludoi të gjithë,
Kryeministrin dhe Ministrin e Brendshëm, gardistët dhe policët, por jo familjarët e të vrarëve, duke kontribuar, falë mosorientimit në terrenin hileqar të qeverisë shqiptare, në zvogëlimin dhe relativizmin e vrasjeve.
Nuk do të ndodhë! Nuk do të ketë shtatore që do të shkojë në Tiranë. Bardhoshi po pushon në dhe . Por fantazma e tij, pa lejen time dhe pa lejen e askujt, nuk do të pushojë së enduri në vështrimin e publikut që prêt drejtësi për 21 janarin. Sikurse, besoj, nuk do të pushojë së trokituri në ndërgjegjen e gjithë atyre që jo vetëm ia vonuan, por edhe ia mohuan përgjigjen për vrasjen e të atit.

__________________
I am the author of my life;
unfortunalty, I'm writing in pen & can't erase my mistakes.
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|