agata
idealiste

Regjistruar: 21/02/2004
Vendbanimi: Utopial
Mesazhe: 2981
|
Re: Te jesh vetvetja?
Citim: Po citoj ato që tha Fajtori
Qe te jesh vetvetja duhet te njohesh veten. Kjo eshte thuajse e pamundur qofte nga ana filozofike, qofte praktike. Me se shumti ne kete bote ka njerez qe bindin veten se jane vetja ne cdo gje qe bejne, por me se shumti eshte nje iluzion per t'ia kaluar mire derisa te vdesin. Ne te vertete njerezit e sigurt ne vetvete nuk jane as me pak dhe as me shume vetvetja sesa ata qe bien pre e normave shoqerore.
Atehere qenia vetvetja kalon nga njohja e vetvetes. Dhe njohja kalon domosdoshmerisht nga pasigurite dhe pasiviteti ndaj botes. Sepse qe te studiosh boten ose veten tende duhet te ndalosh per nje cast, te shikosh veten te dyjezuar dhe te arrish te llogjikosh mbi karakterin tend. Njesoj sic duhet te fiksosh nje qelize per ta pare ne mikroskop. Ne kete proces utopik te njohjes se vetvetes ata qe hedhin hapin me krenar jane ata qe ne fakt e kuptojne me vone (drejt plakjes) se shume gjera nga vetja dhe nga bota nuk i njihnin sic duhet. Nje celes per te lene veten te lire eshte te lesh menjane deshiren per te gjetur formulen e botes, sepse bota eshte e paperqafueshme nga nje mendje e vetme. Pra i bie te dashurosh variacionin e saj... Dhe kjo sidoqofte pa u shkaperthyer mendsh per tu bere gjithkushi, sepse te kuptosh nuk domethene te pranosh. Eshte pak a shume si hyrje dalje neper grimca karakteri ku ti gjen pjese te vetes krahas pjeseve te botes.
Nese kjo njohje e drejtperdrejte e vetes do te ishte e pamundur dhe iluzore, atehere me te drejte duhet shtruar pyetja se ne cfare rruge duhet qe te realizohet njohja e vetes.
Mos harrojme se brenda kultures sone duket disi absurd gjykimi postmodernist se njeriu mund ta njohe veten vetem nepermjet tjetrit dhe te tjereve. Duket si nje ide e papranueshme qe i ul gjithkujt personalitetin e vet dhe e privon nga pavaresia e gjykimeve dhe e vleresimeve mbi veten dhe tjetrin.
Nderkohe qe gjithkush vepron ne saj te gjykimeve qe i konsideron te drejta dhe te pershtatshme per te, ai nuk mund te shmange faktin se te tjeret e gjykojne nisur nga kendveshtrime te tjera, qe mund te jene te njejta, por mund te jene edhe te ndryshme, ose edhe me shume, te kunderta me te tijat. Ne kete menyre ajo qe njeriu njeh te vetja e tij dhe imazhi i personalitetit te tij ne kendveshtrimet e opinionit te tjetrit mund te kene nje dallim pak a shume te konsiderueshem midis tyre. I njejti personalitet, i pare nga vetja dhe i pare nga te tjeret, perthyhet nen prizme te ndryshme, dhe merr per rrjedhoje permbajtje te larmishme. Ne fakt eshte i njejti njeri por i shprehur ne kendveshtrime te ndryshme.
Edhe ketu pra njohja e vetes nuk kalon vetem gjykimeve qe gjithkush ka per veten e tij, por edhe duke njohur se si e vleresojne ate te tjeret. Te dyja planet kane rendesi, por ndersa i pari ka vetem vlere subjektive, i dyti, vleresimi i te tjereve, ka paradoksalisht nje vlere objektive sepse perben masen me te cilen e mat kedo shoqeria, mjedisi i jashtem qe e rrethon ate.
Per te gjitha keto aresye, filozofia postmoderne priret ta zevendesoje shprehjen e lashte : Njeri njih vetveten !, me nje shprehje me te kompletuar : Njeri, mos njih vetem vetveten, por njihe vetveten nepermjet tjetrit!
Frumezuar nga ese e Dr Artan Fuga.
__________________
Gjysma e asaj qe shkruaj ndoshta eshte e pa kuptimte per ju, por un e shkruaj qe gjysma tjeter te mund te arrije tek ju. FIRDUSI
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|