i_lire
^^i_lire^^
Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610
|
Nga 185 ndeshje Kombetarja jone ka humbur 114
Nga i mirenjohuri - gazetari sportiv Besnik Dizdari
Duke parë në "France Football", në një faqe kushtuar Portugalisë, se më 11 tetor organizatorja e Kupës së Evropës 2004, do të luajë një ndeshje me Shqipërinë, pyeta veten: përse Portugalia, skuadër e elitës evropiane, kërkon të luajë me Shqipërinë?
Pyetja në të vërtetë, nuk është retorike, por kërkon një spjegim përmes përgjigjes së drejtpërdrejtë.
Ndeshja me Portugalinë është ndeshja më e rëndësishme miqësore për Shqipërinë qysh kur Kombëtarja e saj është themeluar më 1936. Sepse është hera e parë në gjithë këte histori, që një nga skuadrat më të bukura të Evropës, madje kësaj here bash skuadra që pretendon të fitojë Kampionatin e Evropës në tokën e vet pas dhjetë muajve, Portugalia e Eusebios, dëshiron të luajë me Shqipërinë. Më parë asnjëherë tjetër Shqipëria nuk ka zhvilluar një ndeshje miqësore me një Kombëtare kësisoji të elitës së Evropës. Ndeshjet e mëdha miqësore me Hungarinë, Çekosllovakinë, Bullgarinë, Rumaninë, Poloninë, RDGJ-në në vitet '40 dhe '50, janë ndeshje të politikës së Demokracive Popullore; ato të mëdha me Turqinë janë ndërkaq, ndeshje të miqësisë së vjetër shqiptare-turke. Dhe kaq pra.
Ndërsa kjo me Portugalinë është ndeshje e diplomacisë evropiane të futbollit, po dhe ndeshje teknike, prova të rëndësishme sidomos për skuadrën portugeze në planin e saj disamujor për të mbërritur te titulli i saj i parë evropian. Portugalia ka zgjedhur Spanjën, Norvegjinë dhe Shqipërinë për ndeshjet e ardhshme miqësore, një plan strategjik i përgatitjes së saj, sepse ka marrë vesht se kohët e fundit, edhe Shqipëria ka formuar një skuadër shumë të mirë, e cila ka treguar futboll të klasit të parë pikërisht me skuadra të sprovuara të Evropës.
Mirëpo a e dimë ne ndërkaq, se çka ka menduar Portugalia kur ka marrë vesht se në një qytet të panjohur me emrin Prilep, Shqipëria ka humbur 1-3 me kombëtaren e një shteti të sapoformuar, që dihet se nuk çon peshë në futbollin e Evropës, siç është pra, Maqedonia, e cila ende ka të pasigurt, përveç të tjerave, edhe vetë emrin e saj shtetëror zyrtar?
Ka mundësi që Portugalia të jetë penduar. Dhe e vetmja shpresë e saj do të jenë dy ndeshje të mrekullueshme të Shqipërisë me Gjeorgjinë, fitore të mundshme shqiptare pra, dhe Shqipëria të renditet, përshembull, e treta në Grupin 10 të kualifikimeve të EURO 2004, duke demostruar më në fund, pas 40 vjetëve që luan në garën e madhe evropiane, se ka realizuar rritjen e saj historike.
Po a mundemi që pas kësaj humbjeje dhe futbolli të çoroditur të shkojmë për kësi punësh të mira te Gjeorgjia dhe mandej të mbërrijmë Lisbonën për ndeshjen miqësore të shekullit për Shqipërinë?
Enigëm. Duke kujtuar gjithë ndeshjet miqësore të Shqipërisë, më del se çuditërisht ajo ka një bilanc befasues:
41 ndeshje, 15 fitore, 10 barazime dhe 16 humbje, ndonëse golat janë 51-65!
Me një fjalë, nëse Shqipëria do të kishte fituar në Maqedoni, atëherë bilanci 57 vjeçar i miqësoreve të Shqipërisë për herë të parë në histori do të kishte kaluar në bilanc pozitiv:
16 fitore, 15 humbje!
Dhe ky do të kishte qenë i vetmi bilanc pozitiv i një skuadre shqiptare të çfarëdolloji për takimet ndërkombëtare. Nuk ndodhi kështu. Maqedonia fitoi 3-1 me Shqipërinë dhe menjëherë pas ndeshjes thuhet se trajneri ynë gjerman, Hans Peter Briegel, i ka kërkuar falje publikut shqiptar. E kam të vështirë ta besoj. Sepse nuk ka arsye të kërkojë falje. Falje, përshembull, mund t'i kërkojë publikut të saj Gjermania e Helmut Shënit kur duke barazuar në Shqipëri 0-0 më 1967, pra me një nga skuadrat më të fundit të Evropës, u eliminua nga Evropiani i Romës. Falje mund t'i kërkojë publikut të vet bie fjala, Belgjika e Shifos, kur u shkatërrua 2-0 në Tiranë më 1984, në një kohë që dihej se ishte një nga skuadrat më të forta të Evropës. Po ashtu, falje mund të kërkojë te publiku i vet Polonia e Bonjekut më 1984 kur barazoi 2-2 në fushën e vet me Shqipërinë "e panjohur". Falje mund t'i kërkonte edhe Norvegjia popullit të vet të futbollit kur barazoi 2-2 me Shqipërinë në Oslo më 1998, sepse kishte ndoshta skuadrën e vet më të mirë në histori. Dhe në fund të fundit, falje publikut të vet mund t'i kërkojë Rusia e cila u shkatërrua në Shkodër 3-1 prej Shqipërisë më 2003, sepse dihet që ajo është një superfuqi e futbollit evropian. Për të shkuar te ndeshjet miqësore, falje mund të kërkojë edhe Turqia e cila dy herë, më 1998 dhe më 2001 është mundur në tokën e vet 4-1 dhe 2-0 prej Shqipërisë së vogël, kur futbolli turk ishte në ngjitje të pandalshme.
Këto mund të jenë rastet kur dikush mund t'i kërkojë publikut apo opinionit të vet futbollistik një falje. Jo Shqipëria ngaqë humbka në Maqedoni. Pra ajo Shqipëri për të cilën ju kujtoj se nga 185 ndeshjet e derisotme të luajtura, ajo ka humbur plot 114 dhe ka fituar 35. Dhe e kuptoni se nga këto pak fitore 35, vetëm 16 janë në ndeshje për Kupën e Evropës dhe për Kupën e Botës. Rrallë skuadra në Evropë kanë një bilanc kaq të varfër sa Shqipëria!
Dhe e kam të vështirë, qoftë dhe për konceptin gjerman të krenarisë, që të besoj se Hans Peter Briegel i ka kërkuar falje publikut shqiptar. Po në se vërtet e ka bërë këte, ta do mendja se ai nuk do të ketë kërkuar falje për humbjen, por ndoshta për përgatitjen e keqe të kësaj miqësoreje për çka është përgjegjës edhe ai vetë. Kjo po, mund të besohet.
Kam përshtypjen se sikur dikush do t'i kishte thënë me kohë Briegelit se ndeshja me Maqedoninë do t'i krijonte për herë të parë një bilanc pozitiv Shqipërisë për ndeshjet miqësore, mundet që trajneri ynë do t'i kishte kushtuar një rëndësi shumë më të madhe dhe të kërkonte me përgatitje serioze fitoren. Dhe kjo do të thoshte që Shqipëria të mbërrinte 16 fitore përballë 15 humbjeve në ndeshjet miqësore. Mirëpo, zyrtarët e FSHF-së, qysh se organizmi ynë i futbollit është krijuar, kurr nuk kanë ditur të punojnë me bilance, për bilance apo për përmirësim bilancesh. Kjo është dhe çështje kulture historike e futbollit.
Dhe Shqipëria e cila humb për herë të katërt radhazi: Bullgaria 0-2, Irlanda 1-2, Zvicra 2-3, Maqedonia 1-3! Eshtë e rëndë, ndonëse në fund të fundit, është pjesë e rrugëtimit të mendësisë humbëse që ka gati përherë Shqipëria: 185 ndeshje, 114 humbje dhe vetëm 35 fitore! Ndaj s'ke përse të kërkosh falje. Në të vërtetë, ka ndodhur ngjarja e radhës.
Mirëpo, asnjëherë Shqipëria nuk ka pasur skuadër kombëtare më të mirë se kjo e sotmja. Ndoshta kjo Shqipëri 2003 nuk ka në 11-sh një Loro Boriçi apo një Refik Resmja, nuk ka një Panajot Pano apo Sabah Bizi. Madje në *censored*akterin e lartë të futbollit nuk ka as edhe një Lin Shllaku, Fatmir Frashëri apo Skënder Halili, as edhe një Teodor Vaso, Ramazan Rragami e Medin Zhega, Mihal Gjika apo Mexhid Haxhiu, as edhe një Frederik Jorgaqi apo Agustin Kola, Arben Minga e Sokol Kushta, as edhe një Hysen Zmijani, as edhe një Perlat Musta apo Ferid Rragami. Por Shqipëria e sotme ka 11-shin më të barazpeshuar dhe më të përgatitur në cilësi se asnjë tjetër dhe në ndeshjet e saj më të mira, ia ka arritur të paraqesë futboll evropian. Duke e parë kësisoji, Portugalia e Eusebios ka kërkuar Shqipërinë për një ndeshje miqësore. Thashë, nuk e di nëse është penduar mbas kësaj çka ngjau me Maqedoninë!...
Shqipëria, e cila ka dalë nga fusha mbase, duke e marrë disi me të qeshur humbjen në Prilep, kur është qetësuar dhe ka parë kalendarin, i cili i tregon se pas 20 ditëve do të shkojë në Tbilis për ndeshjen me Gjeorgjinë në kuadrin e EURO 2004 të Portugalisë, me mend në krye duhet të jetë tronditur. Brenda pak ditëve do të duhet një veprimtari e jashtëzakonshme për të dalë nga "lufta e humbur" e Prilepit. Nuk më duket e lehtë, ndonëse kam prap besim se mund të dilet prej saj. Sepse skuadra është, lojtarët janë, jehona e dy ndeshjeve të shkëlqyera me Irlandën dhe Zvicrën, aty është. Ajo që s'është, janë fitoret. Shqipëria ka humbur 4 herë rresht dhe mjerë ata që nuk dijnë të vlerësojnë bilancet dhe që nuk kuptojnë se nuk ka gjë më shkatërruese se sa të nënvleftësosh bilancet. Në këto raste, ajo çka e kërcënon Shqipërinë, është mungesa e fitores qysh nga Rusia e 3-1-shit madhështor të mjedisit të paharrueshëm të Shkodrës.
Si mund të mbërrihet këtu, pra te fitorja?
Duket si paradoksale, por Shqipëria ndodhet para tri ndeshjeve më të rëndësishme të historisë së saj. Luan me Gjeorgjinë e nivelit të mesëm mbase, por dy fitoret me te e çojnë Kombëtaren kuqezi me shqiponjën në gjoks, më e pakta në vendin e tretë në grup, çka do të ishte arritja më e madhe e saj në 40 vjet pjesëmarrje në ndeshje kampionale evropiane e botërore. Madje, teksa të shkon disi nëpërmend ajo që thotë UEFA, se "teorikisht edhe Shqipëria lufton për vendin e dytë në grup drejt mundësisë së Play - off-it", atëherë punët bëhen edhe më të rëndësishme.
Dhe mandej drejt e te Portugalia në ndeshjen më të vlerësueshme miqësore në histori, ate të 11 tetorit 2003, prova flakëruese e një rruge të vërtetë profesionale të Shqipërisë.
Mirëpo, Shqipëria nuk di t'i organizojë mirë ndeshjet miqësore, forca, përvoja, mësimet e të cilave, të çojnë në ngjarje po të suksesshme tek ato kualifikuese. Përherë mungesa lojtarësh, indiferentizëm titullarësh, diçka e marrë si me të qeshur, nënvleftësim i vetë drejtimit, vetvetiu ndoshta edhe i FSHF-së, publicitet i zbehtë nxitës, dhe deri papërgjegjësi.
Kështu mund t'i përkufizosh ndeshjet miqësore të Shqipërisë. Ndoshta për gjithë këte, mund të kërkojë falje edhe trajneri Briegel, jo për humbjen në Maqedoni. Se përsa iu përket humbjeve, siç thashë, Shqipëria ndër 185 ndeshje, ka humbur plot 114. Dhe ka fituar vetëm 35, brenda të cilave më pëlqen të përfshij edhe fitoren 3-0 në tavolinë me Greqinë për EURO 1962. Për ta rritur kështu, bilancin e rënduar të Shqipërisë së mendësisë së humbjeve tash 40 e sa vjet për Evropën dhe Botën.
Shpesh Shqipëria, psikologjikisht është goditur më fort prej ndeshjeve miqësore se sa prej atyre kualifikuese. Paraqitjet e këqia në to, shpesh e kanë çuar në dështimet e panumërta të atyre kualifikuese. Një skuadër kombëtare nuk ka dy mendësi në ndeshjet. Ka vetëm një: mendësia e fitores, një lloj lufte në dy kahe për të përforcuar një Kombëtare për garat kualifikuese. E patë se çka qe ndeshja e fundit Gjermani - Itali?! E pra qe një miqësore. Brezi ynë e kujton mirë se fitorja 6-3 e Hungarisë së Pushkashit, Koçishit e Bozhikut në Wembli me Anglinë më 1953, sot e kësaj dite konsiderohet një nga duelet më të rëndësishëm të futbollit në historinë e njerëzimit. Edhe ajo ka qenë një ndeshje miqësore. Shqiptarët janë tepër të vegjël, për ta menduar të vogël, qoftë dhe një ndeshje miqësore si ajo e Prilepit të Maqedonisë. Nëse për të kanë patur mendjemadhësi sidomos profesionistët tanë që luajnë të gjithë në Evropë, deri në Bundesligën e Gjermanisë e Serie A të Italisë, atëherë duhet pranuar se ata ende nuk janë bërë profesionistë.
Ky më duket, ndërkaq, se është dhe problemi që të çon te emblema e këtij shkrimi: trajneri Briegel nuk ka përse të kërkojë falje për humbjen në Maqedoni. Për fat ajo është thjesht një humbje e radhës. Prej së cilës mund të dilet vetëm nëse Kombëtarja ia arrin që mbrenda këtyre 15 ditëve t'i rikthehet mendësisë së fitores: më 6 shtator në Tbilis me Gjeorgjinë, po dhe të asaj të Tiranës po me ish sovjetikët më 10 shtator 2003. Dhe vetëm mandej mnd të themi se ajo nuk ishte një humbje e radhës. Për të shkuar më pas prej saj krenare dhe mirënjohëse te ndeshja më e madhe miqësore e historisë sonë, ajo me Portugalinë e Eusebios më 11 tetor 2003 - nderi më fisnik që i është bërë ndonjëherë Shqipërisë në diplomacinë e futbollit prej një shteti evropian.
Unë për vete ende shpresoj megjithate.
__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|