Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

I kisha popozuar te iknim diku ne ndonj e qytet tjeter. Nuk i kishte pelqyer ideja e rrembimit Ne nje ikje te tille ajo do te etiketohej kurve dhe fajtore nga vete prinderit e saj, te cilet nuk do t'ia falnin kurre kete turp. E perse te quhej fajtore kur nuk ishte e tille? Kur ishte viktime fatkeqe e nje martese te gangrenizuar deri ne invaliditet? Atehere e gjykuam te prisnim rastin. Ndonje keqtrajtim flagrant te pranueshem si arsye per divorc edhe nga vete prinderit e saj. Keshtu vazhduam perseri ne krahet e njeri-tjetrit mes epsheve dhe euforise duke e larguar disi ne kohe diten kur do te ishim bashke pergjithmone.

Nje dite kish ndodhur dicka qe u dha tronditje te fuqishme planeve tona. Prinderit e saj e kishin mesuar "kurverimin", sipas tyre, te vajzes. Na kishte
dekonspinuar vogelushja e saj, qe kish filluar te fliste me gjysherit e vet per "xhaxhin te puna e mamit". Kish mjaftuar kjo gje qe Dona t'i nenshtrohej hetuesise prinderore.Perfundimi: qe nga ai cast Dona do te survejohej rrepte ne cdo ore te dites nga prinderit. Vogelushes iu tha qe "xhaxhi te puna e mamit" nuk eshte i mire, ndaj ajo mbyllte syte e bukur me dockat e saja, sa
here qe shfaqej para meje!
Ne ditet ne vazhdim kontaktet tona ne dyte e botes u rralluan se tepermi. Ndoshta kjo gje do te qetesonte shpriterat e trazuar te te mireinformuarve te lagjes, te cilet sidoqofte, do te hidheshin tere zell, drejt dyshimeve te reja me te specializuara.
Duhet te them se takimet tona ne apartamentin tone nuk ishin dekonspiruar,keshtu qe dashuria jone vazhdonte si edhe me pare, edhe pse e goditur nga stuhia e pare e fatit.

Por s'kish qene e thene te vazhdonte keshtu:kur vine terslleqet, hapu deren!
Nje dite humbem edhe folene tone, apartamentin. I zoti krejt papritur ia kish dhene dikujt me qira. Lajmi ra si bombe mbi ne te dy, vecanerisht mbi Donen. Fakti qe ne s'do te takoheshim me per nje kohe te pacaktuar, e kishte hutuar dhe gjetur te papergatitur. Rrugicave nuk mund te takoheshim me. Mbetej vetem telefoni, por a mundet valle nje telefonate te zevendesonte ate det pasionesh qe na lagte per muaj me rradhe trupat dhe shpirterat?
Per te ngushelluar veten kishim menduar se, ne fund te fundit, tani gjerat do te pershpejtoheshin dhe divorci i shumepritur do te realizohej.

Por jo gjithmone gjerat marrin udhen qe ti deshiron: ndodh qe marrin edhe udhen e kundert, pikerisht ate udhe qe ti do te deshiroje te mos kishte ekzistuar kurre.
Sikur nisem te ambjentoheshim me gjendjen e re, sado e pabesueshme te na dukej. Gjithe ajo stuhi dashurie dhe seksberje ishte kthyer ne nje puhize qe Dona ma dhuronte me ndonje pershendetje apo puthje kalimthi mengjezeve ose mbremjeve fshehurazi. Mbaruan edhe percjelljet ne erresire: prinderit e shoqeronin pothuajse deri ne dere te shtepise. Sa per te shoqin, ai vazhdonte si edhe me pare ne boten e tij te alkoolit dhe indiferences.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Mua nuk me kish mbetur gje tjeter vecse te prisja ne nje pasivitet te detyrueshem. Mendoja se Dona dote dinte si te vepronte tani qe komunikimi midis nesh ish veshtiresuar aq shume. Me telefononte e me thoshte: "Shpirt, po te shoh cdo nate ne enderr, sikur bejme dashuri. Po vdes per ty, zemer!"
Kisha nisur te mendoja me gjate per fjalet e saja. Ne fund te fundit, me kish mjaftuar ideja qe me donte dhe deshironte si me pare. Kjo lloj "ndarjeje" me mundesoi edhe dicka qe nuk kisha patur kurre mundesi ta beja: te vezhgoja Donen, jeten e perditshme te saj pa mua, gje qe s'ma kish lejuar ai fillim i shpejte dhe marramendes i lidhjes sone shume muaj me pare. Mund ta shikoja me ke shoqerohet, si sillet dhe si jeton, ku shkon ne kohen e lire, si vishet etj, me fjale te tjera,do te njihja Donen e vertete, jo Donen time.

Pas rreth nje jave isha bindur qe ajo qe shikoja ishte aspak e deshirueshme nga une. Teper zhgenjyese.
Fillimisht klientela e saj. Pjesa derrmuese perbehej nga femra qe pa u menduar aspak mund t'i quaje putana. Adoleshente gjokszbuluara, te ndjekura ne cdo cast nga turma djemsh nisen te perbenin shoqerine e re te Dones, e cila nga ana e saj sa vinte dhe behej me e pavarur dhe me e shkujdesur. Ne deren e Sallonit, gjithnje e me shume, po shfaqeshin meshkuj te cdo lloji, ne pritje te dashnoreve te tyre kurva, kliente te Dones. Nderkohe Donen e kish kapur nje mani e cmendur per t'u fotografuar: njeqind fotografi brenda dy diteve! Ndrronte veshjen disa here ne dite, menyren e mbajtjes se flokeve dhe tualetin, a thua ishte duke konkuruar ne ndonje pasarele modelesh. Ne fotot qe me tregonte, une shikoja nje Done te qeshur, me tualet seksi shpesh putanesk,teper provokuese dhe sensuale.
Por mua me kish shqetesuar ne shume ajo tjetra, e verteta, qe ish bere papritur e lumtur dhe e shpenguar. Po te mos e njihje, shume lehte mund ta merrje per nje adoleshente qe sapo ka zene nje dashnor. Kish filluar te manifestonte nje lloj pavaresie, qe mua me shqetesonte. Nuk ishte pavaresia e nje njeriu te lire. Ishte me shume dicka qe i ngjasonte pavaresise se nje kurve te lire.
Nje dite e takova dhe i thashe nder te tjera, se per vete rrethana e veshtira qe po kalonte dashuria jone, vetem per nje gje nuk mund te kishte vend ne fytyrat tona, per entuziazem. E kisha pyetur perseri per divorcin, por me ish pergjigjur ne menyre te tille qe me kish futur jo vetem ne mendime, por edhe ne dyshime per faktin nese e njihja vertete ate grua. Ne kushtet ne te cilat ndodhej ajo duhet te ishte mese e deshperuar: jeta e saj ishte nje nje udhekryq te veshtire. Duhej te divorcohej dhe te bashkohej me mua. S'kish
kaluar vecse nje jave nga ato dite magjike ku pergjerohej e lutej qe ne te ishim perjete te pandare.

"Dona! Tani qe nuk takohemi dot, duhet t'i falim njeri-tjetrit me shume besim dhe siguri!"
Nuk reagonte pothuajse fare dhe me degjonte me nje qetesi olimpike, me nje indiference qe e conte deri ne kufinje e budallallekut.
"Te lutem! Hiq dore nga kjo shoqeri kurvash adoleshente ne kerkim te ******himeve te reja! Ti nuk je as adoleshente e as shoqja e tyre. Ke aq shume halle sa qe nuk duhet te te shkoje mendja te shihesh ne pasqyre e jo me te besh njeqind fotografl ne dite. Mos ke ndermend te behesh modele?" Kisha folur shume ashper, por ajo nuk ish pergjigjur. Vec heshtte dhe me shikonte me syte e medhenj, gjithmone melankolike dhe te pafajshem.
Heshtja e saj me nervozonte. Valle nuk e shihte se si po shkermoqej dashuria jone para syve tane?

Prej disa ditesh po i shpjegoja gjera aq te thjeshta qe do t'i kuptonte edhe nje femije. Ne thelb, po perpiqesha t'i shpjegoja se cfare eshte e mire e cfare eshte keq ne kete bote. Dhe nuk po ja shpjegoja nje femije, por nje gruaje te martuar prej shume vjetesh, nene prej disa vjetesh dhe e dashura ime prej disa muajsh. Nje gruaje qe nga hici kish krijuar biznesin e saj fitimprures. Nje femre te aresimuar mbi te gjitha.
Neteve pyesja veten:"Me kish dashuruar ndonjehere vertet apo gjithe ajo flake kish qene pasioni kalimtar i gruas se martuar?".
Linden dyshimet e para.Per here te pare nisa te mendoj qe ajo jo vetem qe nuk me donte me, por mund te kish zene ndonje tjeter. Pasionet e ndryshonin shume Donen. Kish ndryshuar perseri. Si dikur, kur sapo me kish njohur mua. Tashme kalonte neper rruge dhe rrugica te ndryshme nga te dikurshmet, ne ato ore te erresires, ndersa une akoma ndodhesha ne pune. Salloni gjithnje e me shume po i ngjante nje bordelli ose ne rastin me te mire, nje agjencie modelesh. Orari gjithashtu kish ndryshuar ne menyren me te paparashikueshme othuaj se nuk kishte me orar pune. Mbyllej me ore te tera ne mesdite dhe Dona zhdukej pas ndonje justifikimi qe ma peshperiste neper dhembe.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Nje dite e kisha ndjekur per te vertetuar dyshimet e mia: me humbi nga syte diku mes ca pallateve per tu rishfaqur pas dy oresh ne rrugicen e erret qe e conte per ne shtepine e saj.

"Ku shkove mbreme?"
"Ne shtepi."
"Drejt e ne shtepi?"
"Po."
"Pse genjen? Une po te prisja prane shtepise tende per dy ore rresht!"
"Ah, harrova! U ndala tek shtepia e nje klientes sime per nje pune..."

Ishte e qarte qe Dona po me genjente. Nisa te besoj se perendia ime edhe mund te me mashtronte, edhe mund te me tradhetonte e pastaj te kishte paturpesine te me pohonte se me dashuronte. Po kuptoja verberine time, por nuk doja ta besoja. Ndaj vazhdova te perpiqesha te shpetoja ato fije qe nuk ishin keputur akoma.Me sa dukej me kot. Fjala ime, dikur magjike dhe e padiskutueshme per te, tani behej cope e therrime, kur behej fjale per verrejtjet apo keshillat qe i jepja dite pas dite.

Nisa te besoj fatkeqesine time: kisha dashuruar aq cmendurisht dike qe s'kish patur nevoje per shpirtin tim, por thjeshte per organin tim seksual. Nuk mund te kishte tjeter shpjegim. Ndryshimi i saj perkonte pikerisht me ditet qe ne nuk kishim me nje fole dashurie dhe seksi. Dashuria e vertete e ben folene ne shpirt, ndersa foleja e seksit nuk mund te qendroje gjate ne mendjen dhe fantazine e njeriut. Duhet patjeter edhe nje shtrat dhe ne per fat te keq nuk e kishim me.


Keshtu na gjeten Krishtlindjet. Pa dhome hoteli ne nje qytet me debore, pa qirinj e pa gezim. Mes asaj vorbulle dyshimesh nga ana ime dhe genjeshtrash qe Dona i tirrte per te justifikuar disi ndryshimin e saj te ri e te papritur.
Krijova mundesine dhe e takova dy here tek shtepia e nje mikut tim. I fola qete dhe teper hapur dhe e pyeta nese deshironte te ishim me si me pare apo mos historia jone kish perfunduar. Cilado te ishte pergjigjja e saj nuk do te me deshperonte me shume, se sa ajo heshtje naivohermetike qe rrezatonte e tere qenja e Dones. Nuk i levizte asnje qerpik. Me kish siguruar se me donte si me pare, se ishte e imja dhe e askujt tjeter dhe se dyshimet e mia ishin tjeshte koincidenca dhe hamendje pa rendesi. Ishim puthur, por e kisha ndjere qe nuk ishte puthja e dikurshme. I mungonte ndoshta magjia,spontanja ia kish lene vendin te paramenduares, te perllogaritures.Puthja me paramendim
nganjehere eshte me e rende se sa vrasja me paramendim. Kishim bere seks dhe jo dashuri, per here te pare ne jeten tone te perbashket.
Nuk ka gje me te tmerrshme kur hipokrizia ze vend ne krevatin e dy dashnoreve: njeri perpiqet te mashtroje dhe tjetri perpiqet te hiqet si i mashtruar per te respektuar rregullat e lojes. Kjo ndodh vetem kur dashuria kthehet ne loje. Mesa dukej ky fat i ish pergatitur edhe asa qe per muaj me rradhe e kishim pagezuar me emrin dashuri magjike.
Por premtimet e saj a kishin qene me genjeshtare se e zonja e tyre. Ditet kalonin duke i dhuruar njera-tjetres nga nje dyshim te ri. Pak dite para vitit te ri, kish hyre ne dyqanin tim dhe me kish zgjatur nje medalion floriri ku ishin gdhendur inicialet e emrave tane.

"Kjo eshte per ty shpirt! Te pelqen?"

Per dreq me ish kujtuar se edhe emri i te shoqit fillonte me te njejten shkronje si edhe i imi.

"Kjo nuk eshte imja, por e tet shoqi. Ben gafe te madhe qe ma dhuron mua!"
"Ai ma ka dhuruar dhe une ta dhuroj ty tani, zemra ime!"

E kisha refuzuar dhuraten e saj, por edhe asaj nuk i ishte bere vone. Me kish tronditur shume ajo lloj dhurate. Ate medalion ia kish dhuruar i shoqi, si shenje dashurie dhe besnikerie, te cilat edhe pse nuk ekzistojne aspak ne martesen e tyre, sidoqofte e benin ate medalion te padhurueshem ndaj dikujt
tjeter. Ishte jo vetem fyerje ndaj te shoqit por edhe xhest i ulet ne syte e mi.
Si mund te me dhuronte mua, shpirtit dhe zemres se saj,perendise dhe te
pazevendesueshmit te saj, medalionin e nje tjetri, aq te ndryshem nga une?
Po kuptoja qe per Donen, burrat ishin thjeshte meshkuj dhe dhuratat simbolike te tyre thjeshte copa floriri. Nuk kisha me dyshim qe liria e Dones nuk
ishte liria e enderruar nga njerezit qe u eshte privuar, por liria e atyre qe jane mesuar te jene te lire e te pavarur gjithmone, e atyre qe nuk mund te durojne gjate nje premtim, nje bese apo besnikeri.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Dialogjet midis nesh sa vinin e beheshin me te padobishem. Padobishmeria qendronte ne ate qe asgje nuk ndryshonte dot rrjedhen e padeshirueshme te ngjarjeve.

UNE: Me duket se te pelqen te behesh objekt i te gjitheve! Ty te lodh besnikeria ndaj nje njeriu te vetem.
AJO: A nuk ke thene ti, se po ta dua edhe nje kurve nga bordelli marr per grua? Atehere, perse nuk me pranon keshtu sic jam? Apo nuk me do me?
UNE: Une, moj vajze e mbare, mund te marr per grua edhe nje kurve qe premton te behet zonje,por ne asnje menyre nuk mund te marr nje
zonje qe po behet kurve!

Fundi i vitit na gjeti pothuajse te ndare edhe shpirterisht, se fizikisht ishim ndare prej kohesh. Muaji i fundit me kish lodhur pa mase dhe me kishte ndryshuar nga nje njeri te qete dhe besues, ne nje dyshues nevrik. Dona nga burim lumturie, ishte kthyer aq papritur ne burim hidherimi e zhgenjimi. Kjo gje me kish plagosur thelle ne shpirt, me kish bere rob te monologjeve te pernateshme mes tymit gri te cigareve pa fund. Ishin harruar pritjet, percjelljet, puthjet, fjalet e embla, perkedheljet dhe epshet. Te gjitha keto ishin zevendesuar aq shpejte, pabesueshmerisht shpejte, me pyetje te dyshimta nga ana ime dhe me pergjigje akoma me te dyshimta nga ana e saj. Vendosa te beja perpjekjen e fundit, per ta ndergjegjesuar per udhekryqin ku kish futur dashurine tone, veten dhe mua. I shkruajta nje leter me te cilen do ta shokoja, ta shkundja e te kuptonte qarte ato gjera qe ne bisedat tona kalimtare, ndoshta s'ja kisha qartesuar sa duhet.

"Zemra ime, Dona!
Nuk e di se cfare arsyesh mund te justifikojne sjelljen dhe veprimet e tua, nuk e di se c'gje po te largon cdo dite e me shume nga une,nuk e di nese ne keto caste je ajo grua qe njoha dikur apo nje e panjohur.
Koha po tregon qe dashuria jote s'kish qene gje tjeter, vecse pasioni i verber i nje femre mendjelehte. Me vjen shume keq qe i hodhe ne ere te gjitha ato gjera qe na lumturuan per kaq kohe.
Koha po tregon qe ti nuk ndahesh dot nga llumi dhe nga ty shoq. Perderisa nuk ke fuqi te ndahesh nga ai, do te thote qe ka dicka qe te lidh me te.Perpiqu te behesh me shume nene e sat' bije dhe bashkeshorte e tet shoqi,
se ndoshta ne kete menyre mund te stabilizosh jeten tende familiare.
Por kam frike se ke filluar nje rruge qe nuk te con as tek une e as tek ty shoq. Fjala ime nuk ka pushtet tek ti, ndoshta nuk jemi bere per njeri-tjetrin. E verteta eshte qe po me del nga zemra cdo dite e me shume, si pasoje e ketij ndryshimi te papritur tendin. Ty te pelqen liria e pakufizuar, ndaj edhe une po ta jap ate liri qe varet nga une. Le te shohe secili rrugen e tij. Me ke zhgenjyer shume. Nuk e mesove kurre se cfare njeriu kishe prane. Per mua sakrifikove pothuajse gjithshka dhe mua me sakrifikove per ate llum qe po te rrethon ne jeten tende te tanishme. Sot humbe te vetmin njeri qe te donte me shume se veten e tij. S'ka gje. Keshtu ndodh nganjehere. Nese neser do te te qelloje te takosh ndonje tjeter si ai, perpiqu te mos e zhgenjesh, se ndoshta mund te te beje te lumtur nje dite! Se fundi, perpiqu te besh ne jete gjera per te cilat te mos te te vrase ndergjegja neser. Qofsh e lumtur perjete!"

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Ne ditet ne vazhdim nuk i kisha folur fare. Madje as pershendetur. Por naten e trete nuk kisha duruar ta shikoja ashtu te deshperuar, ndaj i qeshe afruar dhe i pata peshperitur: "Zemra ime!"
Kish kthyer koken e habitur, sepse nuk e priste.
"Une nuk jam me zemrajote!", me kish thene me ze te dridhur.
"Po une a jam per ty?", kisha vazhduar une.
"Ti je zemra ime!" ish pergjigjur Dona.
Sikur ta dinte se cfare lumturie kisha ndjere ne ato caste! Te gjitha ia kisha falur ne ate cast, cdo gje te dyshimte qe me kish torturuar neteve dhe isha i gatshem t'i hidhesha ne qafe e ta pushtoja te tere ne sy te gjithe botes,
madje edhe te vjeherrit te saj qe po pinte cajin e tij ne barin perballe.
Nuk kishte dyshim qe ajo femer kish qene e vetmja dashuri e vertete e jetes sime, dobesia dhe forca ime.
Te nesermen ne mengjez kish ardhur tek une e me kish dhene nje leter. Ishte letra qe do te vuloste cdo cast te mepasem te jetes se saj dhe times.

"Shpirti im!
Nuk do te doja ta shkruaja kurre kete leter,nuk do te doja t'i shprehja kurre keto fjale, as nuk mund ta mendoja se do te arrinim deri ketu. Ajo qe perfytyroja per ne te dy ishte krejt ndryshe, ishte e bukur, e magjishme.
Ndoshta bukuria e kesaj magjie ishte e paarritshme.
Te dashurova qe ne momentin e pare qe komunikova me ty, nje komunikim paksa i vecante, mes librave, aty une njoha shpirtin tend, te njoha ty, jeten tende. Gjithshka ndodhi natyrshem, u dashurova marrezisht pas teje, pa menduar ne cfare rrethanash ndodhesha, doja dike, ty. Ndjehesha e lumtur,
gjithshka ne jeten time mori jete! Ne kete menyre mund te gjesh edhe
shpjegimin e ndryshimit tim, te sjelljes sime. Ne rrethanat qe ndodhesha duhej qe per syte e botes, ndoshta edhe per te tute, te jepja imazhin e nje gruaje fatkeqe qe vuan shpirterisht; deri diku vertete e tille dukesha, por jo per syte e botes, por sepse me vuante shpirti dhe ti me quaje "femer pa leng". Me ndryshove ti, me ndryshoi dashuria jote, por ky ndryshimi im u keqinterpretua nga ty i pari.
Per ty sakrifikova gjithshka, ate me sublimen, ndarjen nga im shoq, nuk e bera, vertete nuk te dhashe shprese, por kurre nuk te kam thene qe nuk do ta bej!
Ti u lodhe nga kjo gjendje, u lodhe me mua, ty te shqetesonte lumturia ime dhe kishe te drejte. Vendose dhe bere zgjedhjen tende, kurse mua me jepje disa keshilla. Ato keshilla i degjoj perdite nga prinderit e mi, i kam degjuar gjithe jeten nga ata. Une njeriut qe do te doja nuk do t'ia jepja ato keshilla, per arsyen e thjeshte, sepse nuk do te doja kurre qe te vuante ne jete. Per njerezit qe duam nuk mund te gjykojme kaq ftohte. Dy njerezit qe dua je ti dhe vajza ime. Per ty nuk kam me te drejte te gjykoj, prandaj po te sjell si shembull vajzen time: nuk do te doja kurre te jetonte nje jete sic po e jeton nena e saj!
Ke nje cilesi ti, shpirti im: je shume i ftohte ne gjykim, te pakten me mua keshtu ndodhi. Me permendje diferencen e moshes. Mos u kujtove pak vone per kete gje? Dikur kjo gje nuk kishte rendesi, ne te dy per njeri-tjetrin ishimperendi.
Ndoshta eshte ftohur ndjenja jote, je ftohur ti, eshte ftohur ajo dashuri aq e madhe qe ti me dhuroje si me magji me nje prekje dore. Ti per mua ishe lidhja me e bukur me jeten, hyre padashur ne thellesite me te medha te shpirtit tim, e kuptoje qe larg kur merzitesha, e ndjeje qe larg kur lumturohesha! Kur nuk shiheshim me, mendoje per biseden tone te fundit, kurse tani gjithshka ndryshoi. Ka tri dite dhe ti vetem sot ne darke me the:"Zemer". Ktheva koken, sepse mendova qe nuk ishte e vertete. E verteta eshte qe njeriu nuk ndahet aq lehte me zemren e tij, sic u ndave ti me mua. Ti me largove mua nga jeta jote, sic largohet pluhuri nga nje xhakete. Sa pak kohe na u desh te zbulonim tek njeri-tjetri ate pjese te thelle, te fshehte, shume me te thelle se sa ndjenja, ku arsyeja dhe instinkti shkrihen ne nje te vetme. Por kjo tani nuk ekziston me. Arsyeja jote eshte shume here me e forte se sa ndjenja. Do te doja te flija dhe te zgjohesha nen tingujt e zerit tend, por kjo me sa duket nuk do te ndodhe kurre. Dikushtjeter do t'i jetoje keto. Te jesh i sigurte, shpirti im , se ne gjithe universin njerezor nuk ekziston njeri qe ty te te fale sa nje grime dashurie qe te kam falur une ty. Jam e sigurte per kete, sepse vete pata fatin ta jetoja, edhe pse per pak kohe, me fale nje dashuri sa e gjithe dashuria qe me kane falur tere jeten time brenda nje casti!
Ishte magjike! Gjithshka mbaroi sa hap e mbyll syte.
Me thua se do te largohesh qe ketej. Mungesa jote per mua do te jete vuajtje, mall, largesi, per ty do te jete ftohtesi, harrese...
Me vjen keq per veten time, sepse humba ate qe kisha vite qe kerkoja, humba shpirtin. Deri pa te njohur ty, edhe une i gjykoja njerezit shume ftohte' per veprimet e tyre. Sot une besoj tek dashuria. Jeta ma dha kete
mundesi. Ajo qe i lidh dy njerez te panjohur eshte dashuria, eshte vertete dicka magjike, por tek mua fati u tregua pak koprac: ma dha,por perseri ma mori kete magji, duke lene vec vuajtje ne shpirt dhe vetmi.
E pra, shpirti im, une nuk mund te gjykoja kaq ftohte per ty, sic gjykove ti per mua. Ky eshte gjykimi i nje njeriu tek i cili duket se ndjenja pak nga pak po shkrihet, ndoshta shpejte do te zhduket; vetem keshtu mund ta shpjegoj kete perfundim.
Tani jam ne dhomen time e do te filloj te lexoj librin "Tre shoket" te Remarkut. Nuk e di a do te perqendrohem dot apo jo. Dua vetem te qendroj ne erresire dhe te mendoj, te perfytyroj gjithshka, t'i rendis ne kujtesen time per te mos i harruar kurre, cdo moment, cdo fjale, cdo prekje, cdo puthje, cdo perkedhelje. Nuk mundem te shkruaj me...
Shpirt! Kete leter mbasi ta lexosh grise! Nuk dua qe dikush tjeter, pas ndoshta disa vitesh apo muajsh ta lexoje. Keto fjale te kushtohen ty dhe nuk dua qe ajo qe do te zere vendin tim t'i lexoje.
Ora po shkon dhjete. Cdo darke ne kete ore, kudo qe ti te jesh, une do te te dergoj nje puthje. Kjo do te jete "puthja e mallit". Pranoje per sa kohe do te jesh vetem, ne qofte se nuk te bezdis.
Unazen tende e kam ne gisht. Nuk kam per ta hequr kurre. Nuk e di, por kam nje lloj ndjesie se ajo me mbron nga cdo gje e keqe, me jep shume ngrohtesi. Kete" vit te ri mezi po e prisja diten e 14 Shkurtit, sepse ishte i pari vit qe une kisha se me ke ta festoja, por fati ma hoqi kete mundesi. Uroj qe te gjesh
nje njeri me te cilin ta festosh sa me bukur ti!
Jeta te dhurofte dite te lumtura te mbushura me dashuri! Lamtumire!"

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Kjo kish qene letra e saj. Nje leter e persosur dashurie e shkruajtur nga e njejta grua qe nga dita ne dite po deshmonte te kunderten. Ne leter shikoja nje Done qe ishte viktima ime e pafat, te braktisur e te vetmuar. Dona, viktima
ime?!
Pasi e lexova letren e saj, e therrita dhe ajo mu shfaq para meje me nje pamje cuditerisht te qete.
"E lexove?"
"Letra me e bukur qe kam lexuar ndonjehere!"

Nuk kish qene nevoja per shume fjale: ishim puthur tere epsh si kurre ndonjehere, mu ne mes te dyqanit tim, ne mes te dites dhe te veshtrimeve te kuriozeve te pranishem ne rruge. Nuk kish qene thjeshte puthje. Kish qene mesazh qe ne te dy s'do te ndaheshim kurre, pavaresisht nga fjala "lamtumire" e letrave tona.,
Gjerat sikur ndryshuan disi per mire gjate diteve ne vazhdim. Por vetem per fare pak dite. E lexoja cdo nate ate leter. Deri me sot mund ta kem lexuar me mijera here. Edhe sot kur e lexoj besoj vertetesine e atyre rreshave edhe pse koha e tregoi se ne ditet qe u shkruajt, Dona e kish nisur ate rruge qe e futi ate dhe mua ne labirinthet me te erreta te natyres njerezore, atje ku nuk ndricon me drita e virtytit dhe fisnikerise por nxirrojne hijet e sterrosura te poshterimit dhe hakmarrjes. Ajo leter kish bere qe brenda meje, per here te pare, te ndjeja nje ze tjeter, te ftohte dhe te ashper, te nje krijese teper te ndryshme nga une, te nje njeriu teper te vogel, por cuditerisht teper te fuqishem. Qe nga ai moment ku njeri do te behej shpesh sundimtari i qenjes sime. Pas pak kohesh e kuptova qe edhe ky njeri i vogel isha une, produkti i Dones, jo i asaj te dikurshmes, por i kesaj te ardhmes.
Per here te pare ndjeja zerin e tij te me thoshte ate qe une kurre nuk do te besoja, qe Dona nuk me donte, qe ajo ishte nje genjeshtare e pacipe, nje mashtruese gjakftohte qe ndoshta dikujt tjeter i peshperiste ne vesh premtimet e embla te dashurise. Ai ze me thoshte te mos i besoja rreshtat e asaj letre qe s'ishte gje tjeter vecse nje perpjekje per te me hedhur hi syve. Ndersa une e kundershtoja me tere fuqine ate ze.
E si te mos e kundershtoja?! Une e dashuroja ate krijese te dyshimte tashme. Letra e saj me kish here te ribesoja ate imazh qe ajo kish krijuar qe ne fillimet tona tek une: gruaja fatkeqe qe kerkonte nje njeri prane.
Dhe ne dashuri imazhet krijohen lehtesisht shpejt, por rrezohen veshtiresisht ngadale. Nganjehere nuk rrezohen kurre, edhe kur jane te rreme.

Ditet e fundit te Janarit. Dialogu i fundit kish bere qe gjerat te arrinin ne skajin e fundit, ne zgrip te relates sone. Pas atij skaji ekzistonte nje bote e re dhe e panjohur, nje xhungel pa drite e pa rruge, ku cdo cast do te me perballonte me nje fytyre te tjetersuar te sajen dhe timen.
"Zemra ime! Dua te te qartesoj per te fundit here. Mos harro qe te ty shikoj gruan time te ardhshme, ndaj perpiqu te me kuptosh e te me japesh te drejte: edhe sikur ti sot te ndahesh mga yt shoq, ne nuk do te jemi bashke per sa kohe qe ti nuk ndahesh nga ky llum kurvash dhe njerezish te rendomte qe perbejne shoqerine tende te tanishme. Nese ti shkeputesh nga kjo menyre jetese prej femre te lire mes tyre, por jo akoma nga yt shoq, une do te te pres, edhe me vite, sepse te dua. Ke kohe deri per shen Valentin te reflektosh, ne rast te kundert, ajo dite do te jete fundi yne."

Kish premtuar, kish marre ate pamjen e zakonshme te naives, me kish puthur e me kish siguruar qe ishte vetem "e imja dhe e askujt tjeter" dhe ish larguar.

Tani nuk shiheshim pothuaj se fare. Cdo darke largohej sapo binte erresira neper te njejten rrugice te erret, pa e kthyer koken prapa qe te me pershendeste, sic kish bere per muaj me rradhe.Cdo nate hapat e saj e largonin nga une dhe e conin diku tjeter.
Dyshimi eshte rruga per tek e verteta. Kisha nisur te besoj faktin qe Dona dike takonte ne ate rrugice te mallkuar. Cili dashnor ne bote do te ishte i qete me pas? Cili i dashuruar i kesaj bote nuk do ta humbte gjumin me pas? Sikur te mos mjaftonin te gjitha keto, ato dite humba edhe punen time: perseri pa pune, pa para dhe mesa dukej edhe pa te dashur. Dhe jo pa te dashur, por me nje te dashur qe nga casti ne cast, mund te renditej ne kategorine e rendomte te te pabesave.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Keshtu, nje nate mes gjumit te trazuar dhe tymit te cigares, mes fotografive dhe kujtimeve te saja, me ate leter ne duar, kisha marre nje vendim: e vetmja menyre per te shpetuar nga ai makth dyshimesh ishte qe ta ndiqja
Donen hap pas hapi per te vertetuar ate qe s'do te deshiroja kurre te ishte e vertete, por qe njeriu i vogel brenda meje e parandjente. Them mora nje vendim, por une e dija se c'lufte behej cdo nate midis meje dhe atij njeriu te vogel, pothuaj se te pashpirt, por me nje logjike te akullt qe te mpinte cdo sentiment.
Do te beja gjene qe urreja me shume: ndjekjen e dikujt. Duhej te ndiqja si hije njerun qe deri para pak kohesh kish qene perendia ime, e dashura ime, gruaja ime e ardhshme, njerun qe me kish bere premtimet me te zjarrta e me kish peshperitur fjalet me te embla, njeriun qe kish sakrifikuar pothuajse gjithshka per mua, njeriun qe vazhdonte te me betohej se vetem vdekja do ta ndante nga mua.
Duhet te vertetoja qe zonja ishte kurve!
Nese ndjekja do te rezultonte e pasuksesshme dhe nese Dona do ta mesonte, do te ishte dicka e ulet dhe pasketaj vlerat e mia s'do te meritonin, vecse koshin e pleherave. Pra, ishte nje thike me dy presa me te cilen duhet te operoja ate mossinqeritet dyshimplote te asaj femre.

Pas nje jave ndjekjeje, kisha arritur te mesoj qe ajo zhdukej cdo nate, ne te njejten ore, ne te njejtin vend. Me sa dukej dikush e merrte me makine per tu zhdukur pa lene gjurme.
Nje nate nuk me ish duruar dhe i kisha dale perpara pikerisht ne ate vend. Nuk ndaloi, por me shtyu me nje levizje te eger dhe me nje ze, akoma me te eger me tha:" Me lere te qete! Nuk mund te ndalem!" Diku afer nesh kisha dalluar nje hije qe po na pergjonte. E kapa Donen nga krahu dhe ne nerva e siper e qellova ne fytyre duke i thene:" Nese deri neser nuk me sqaron, do te behet nami! Familja jote do ta mesoj e qe ti je nje kurve rrugesh! Do ta mesoje nga une!", dhe isha larguar drejt shtepise sime.
Pas gjysem ore kish rene zilja e deres sime. Pas saj ish shfaqur Dona. E kisha futur ne dhomen time, duke e lene me goje hapur nenen time te shkrete, nga vizita e papritur e asaj te panjohure ne ate ore te vone te dimrit.

"Shpirti im! E kane marre vesh njerezit e burrit punen tone. O Zot i madh! Me duhet t'i ve zemres nje gur dhe te mos takohemi me! Por une te dua dhe do te te dua gjithmone!"

Kish puthur unazen time qe mbante ne gisht, me kish puthur tere epsh dhe me kish perqafuar e ngasheryer.
Dukej sheshit qe ishte teper fallco dhe e shtire. A thua nuk isha ne gjendje te kuptoja shtirjen e saj, une qe per nje vit rresht kisha marre nga ajo grua me mijera puthje, perkedhelje dhe perqafime?
Vizita te tilla u perseriten edhe ne javet ne vazhdim: sa me shume prova sillja une, aq me te pacipa beheshin genjeshtrat e saja. Dhe si gjithmone, vazhdonte te me betohej qe ishte "e imja".

"Dona! Ta besoj kete gje?"
"Besoje, shpirti im, zemra ime, i dashuri im!"
"Ta besoj edhe ate leter qe me dergove para nje muaji?
"Besoje zemer! Ajo leter jam une, je ti, eshte vete dashuria jone!"

Cdo dite e me teper ndjekja ime po behej fare hapur. Ne keto kushte edhe per ate ishte teper e veshtire te me shmangej. Ish perpjekur te nderronte oraret e takimeve, por valle, a kishte ndonje ore te dites qe une nuk isha
hija e saj? A kishte ndonje orar qe ajo nuk kish bere dashuri me mua ne tere ate vit te stuhishem?
Keshtu qe nje dite, e lodhur nga perpjekjet per te fshehur ate qe nuk mund te fshihej me, mu perpara syve te mi, kish hyre ne nje Benz, qe po e priste ne vendin me te rrezikshem per te, pothuajse para shtepise se saj!
Nisi te kurveroje hapur para syve te mi pa u ndrojtur me aspak!

"Kush ishte ai?"
"Nje fqinji im i moshuar."
"Cne aty ai fare fqinji?"
"Rastesisht me coi ne shtepi."
"Aq afer shtepise nuk ikje dot me kembe?"

Ne ditet qe erdhen, "fqinji" u kthye ne "mik", me pas ne nje person qe "i kishte disa "borxhe" e keshtu me rradhe.
Ne darke e shihja duke u futur ne makinen e te panjohurit, ne mengjez me betohej qe ishte" e imja". Tashme isha mesuar me realitetin e ri: Dona ishte kurve genjeshtare dhe nje mashtruese e pafytyre. Dona ime.

Pas shume jave ndjekje torturuese, nje dite pashe nga afer dashnorin e saj. Nje krijese e shemtuar tullace, me nje mjeker te neveritshme, pronar i nje merkatoje. Nje pothuajse pesedhjetvjecar i martuar. Mashkulli qe shfrynte epshet me ate grua qe edhe per pak do te ishte bere gruaja ime, nena e femijve te mi!
Ate nate isha kthyer ne dhomen time me i heshtur se kurre, pas dy muaj ndjekjesh te neveritshme. Kisha dy muaj qe kisha harruar madje edhe faktin qe kisha nje femije, nje djale te mrekullueshem, qe kish nevojshme dashurine dhe vemendjen e perditshme te babait te tij. Dy muaj qe me kishin lodhur dhe mplakur sa per nje dekade. Dy muaj poshterim ne syte e gjithe botes. Ne syte e saj. Ne syte e krijeses tullace me mjeker. Dy muaj pergjim dhe ndjekje me ore te pafundme, mes shiut, baltes dhe veshtrimeve ironike te atyre qe nuk ishin te verber e as shurdhmemece. Dy muaj qe ma kishin perdhosur dinjitetin, ndoshta edhe vrare.
E kisha besuar Donen ne cdo genjeshter qe me kish thene dhe e nesermja kish vertetuar me kokefortesi dyshimet e mia. Kisha pranuar te vetmashtrohesha per hir te asaj ndjenje fisnike, te asaj letre dhe te atij imazhi. Ajo nuk po tradhetonte te shoqin tani, por mua, qe si nje bashkeshort i verber e i xheloz e kisha ndjekur mes spektatoreve qe e njihnin me mire se une ate pjese aspak dinjitoze qe une isha perpjekur ta luaja me dinjitet. Kisha investuar tere shpirtin dhe trupin tek nje person i gabuar. Isha perpjekur te mbillja trendafilat me te bukur ne nje gurore.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

Ne dhomen time ngado qe te ktheja koken me zinte syri gjera qe me kujtonin ate qe kisha humbur, perendine time. Fotografi te sajat, orendi, dhurata te kushtueshme, veshje, ore, korniza fotografish te lara ne argjend dhe nje trendafil.
Ate trendafil ma kish dhuruar qe ne njohjen tone. Dhurata e pare. Me e bukura, me e sinqerta, sepse dikur vertete me kish dashuruar marrezisht.
E kisha mbajtur ate lule te shkrete, madje ashtu te thare, sic ishte, e kisha vene ne nje kornize te bukur, aty ku neser do te vihej fotografia e familjes qe do te krijonim bashke.
Nje dite kish ardhur e me kish kerkuar fotot dhe letren e saj. Nuk ia dhashe. Nuk e di akoma perse. Ndoshta sepse e dashuroja akoma dhe ajo leter ishte deshmi e asaj qe une deshiroja te mos ishte shuar, e dashurise se saj. Ndoshta sepse ishte e qarte tashme qe ajo ishte kurve dhe nga nje kurve eshte mire te mbash dicka qe ta beje ate te mos e mohoj e kurre faktin qe dikur ka hapur kembet para teje. Ndoshta per te dyja se bashku. I dorezova vetem dhuratat e kushtueshme dhe trendafilin e thare. Kjo gje natyrisht qe nuk e kish impresionuar fare.

Lexoja dhe rilexoja ate leter dhe bija ne mendime nga me ogurzezat. Si nuk e pashe kurre te brengosur, te penduar apo edhe te perlotur ate femer gjate gjithe kesaj ndarjeje traumatike?!
Me kish tradhetuar, perbuzur e poshteruar,si te kisha qene krijesa me e pavlere e kesaj bote. Nuk e kisha merituar as edhe nje telefonate te thjeshte, madje as per ditelindjen time qe ajo e priste me padurim.
Sigurisht as per 14 Shkurtin! A kane valle kurvat 14Shkurt?

Po hapja syte pas nje verberie te gjate. Se fundmi kish kuptuar se ajo qe me ish servirur si statuje floriri, s'kish qene gje tjeter, vecse nje mbeturine qe qarkullonte nga nje mashkull tek tjetri: kisha qene mashkulli i rradhes. Tani ishte ai tjetri, mjekeroshi tullac qe sigurisht paguante me mallrat e tij vrimen
e saj pa zot.
Qe nuk me donte me dhe qe donte nje tjeter, nuk ishte ndonje gje anormale. Ishte e drejta e saj, se kujt ia falte epshet, por perse vazhdonte te me betohej akoma per besnikeri? Perse tere ai poshterim dhe mashtrim? Per te, tashme isha pa ndonje vlere, nje njeri pa personalitet qe e ndiqja si zagar ne cdo hap te sajin, nje njeri me te cilin ajo tallej dhe e genjente kur te deshironte, pa u skuqur aspak. Nje dite me kish thene para portes se Sallonit te saj duke me thene:"Si je katandisur keshtu?! Ik tani me lere rehat se kam pune!" dhe me nje nenqeshje triumfuese prej putane per ate poshterim te ri ne sy te kurvave te tjera qe kish ne krah, me kish mbyllur deren mu ne fytyre.

Pra, cfare kish mbetur nga une, nga ai njeriu krenar e mosperfilles? Asgje. Te gjitha i kisha humbur per nje te perdale qe me kish keqperdorur ne menyren me te ulet.

Gjithmone pas verberise se gjate, zgjimi eshte i llahtarshem. Verberia e nje njeriu pasohet nga zgjimi i nj e monstre. Ky eshte legjitimiteti i zemerimit. S'me kish mbetur gje tjeter per te humbur: kisha humbur te tashmen e me sa dukej edhe te ardhmen. Ndoshta do te kish qene me e arsyeshme te kisha hequr dore prej saj qe kur kisha pare shenjat e para te ftohjes. Por une kisha preferuar t'i shkoja deri ne fund njohjes se asaj krijese genjeshtare, kisha dashur te shkoja deri ku mund te arrinte pafytyresia dhe poshtersia e saj dhe e kisha realizuar kete gje, ndonese me nje cmim teper te larte: kisha pranuar poshterimin e perkohshem, per t'i dhene asaj femre diskretitimin e perjetshem, te pakten para syve te mi.
Kishte momente kur ndjeja keqardhje per Donen. sado e cuditshme te tingelloje kjo gje. Nuk ishte dicka e ngjashme me meshiren kristiane "falja se nuk se c'ben". Nuk ishte as meshire ne thelb. Ishte ajo lloj keqardhje qe deri ne ate cast ia kisha falur vetem vetvetes per gjithshka te gabuar qe i kisha shkaktuar jetes sime. Nje keqardhje qe i ngjante asaj te mjekut te vonuar per pacientin e vdekur. Me vinte keq qe kisha hyre aq vone ne jeten e saj. Ndoshta shume vone. Dhe ne ceshtjet e shpirtit shprehj a "me mire vone se kurre" eshte jo vetem e padobishme, por nganjehere edhe e demshme.

"Me mire KURRE se vone". Kjo ishte alibia ime kur mes deshperimit pyesja veten se c'perpjekje me kish mbetur pa bere qe ta beja Donen te ndjehej perhere te pare ndryshe. Ndryshe nga c'ish ndjere ne duart e atyre qe shkuan e te ketyre qe vinin. Ndryshe nga c'ish ndjere e ndjehej ne shtreterit e atyre qe shikonin tek ajo grua thjeshte nje koleksionuese meshkujsh dhe sperme.

Kisha vazhduar ta takoja per nje perudhe te shkurter. Nuk vinte nga dashuria, por nga frika, e vetmja gje ne bote qe ajo i bindej. Frika se mos i tregoja te shoqit dhe prinderve te saj kurverimet e rradhes. I beja shantazh dhe me zbaviste ajo perulja e detyruar qe tregonte fytyra e saj, kur vinte ne oren dhe vendin qe caktoja une. Por edhe kjo lloj zbavitjeje, ne thelb me plagoste edhe me shume, kur shikoja se si ish katandisur vertete Dona. Sidomos kur ne nje rast, ne shtepine time me kish rene ne gjunje duke m'u lutur, si te ishte ne Meke, qe te mos ia shkaterroja jeten prej kurve qe bente. Ia premtova ate gje dhe i thashe se perfundimisht kish dale nga zemra dhe mendja ime, duke shtuar:
"E vetmja gje qe do te kujtoj prej teje eshte fakti qe ne krevat ishe e mire, por cila grua e martuar nuk eshte e mire ne krevatin e dashnorit?"

Ishte larguar pa folur as edhe nje fjale te vetme. Kishte fituar me ne fund pavaresine prej meje. I kisha premtuar dhe ajo e dinte se une i mbaja gjithmone premtimet e mia...


(fundi i pjeses se pare)

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

INTERMEXO

Nje dite ne kohet e arta ndersa po qendronim te shtrire ne krahet e njeri-tjetrit, ne nje nga perqafimet e zakonshem te te dashuruarve fill pasi kane bere dashuri, i kisha treguar Dones nje histori qe e kisha lexuar diku.

"Na ishte njehere nje piktor i talentuar, por i varfer, si pasoje e jetes se parregullt qe bente: pinte alkool dhe luante bixhoz te gjitha parate qe fitonte nga arti i tij. Keshtu kur u ish afruar te dyzetave, ishte katandisur pothuajse ne lypes. Duke u endur rrugeve ne kerkim te ndonje lemoshe i kish zene syri nje shpallje ne te cilen shkruhej: "Konkurs per portretin me te bukur te nje femij e. Fituesi fiton 30 000 franga ari! Nxitoni te paraqisni vepren tuaj!". Duke e pare veten e tij pa rrugedalje, piktori vendosi te konkuronte. Ndoshta
piktura e tij do te fitonte vendin e pare dhe me parate e fituara ai do te mund te jetonte mire per shume vjet. Keshtu, pasi brodhi per dite te tera nga nje kopesht femijesh ne tjetrin, gjeti nje femije te bukur, me syte dhe fytyren me engjellore qe kish pare ndonjehere, me nje ciltersi dhe pafajesi te papershkruar. E kishte vizatuar plot pasion dhe pasi e paraqiti para jurise fitoi cmimin e pare dhe sasine e enderruar te parave.
Keshtu me ato para jetoi i qete edhe nja njezet vjet. Por veset e tij, alkooli dhe bixhozi, e katandisen perseri si dikur, ne nje pothuajse lypes. Nje dite prej ditesh, duke u endur rrugeve i kish zene syri nje shpallje: "Konkurs per portret krimineli! Piktura fituese shperblehet me 30 000 franga ari!". Brodhi piktori yne burg me burg, deri sa nje dite gjeti nje kriminel profesionist, me nje fytyre te eger e plot shenja thikash, me nje veshtrim plot urrejtje dhe mllef qe te fuste friken. E vizatoi edhe portretin e frikshem dhe fitoi perseri cmimin e pare dhe shumen e parave, me te cilat i shtyu edhe disa vjet jete normale. Por veset e tij nuk vonuan ta katandisin perseri keq. Tashme ishte plakur shume dhe nuk mund te vizatonte me. Kishte shitur gjithshka per tu ushqyer. I kishin mbetur vec dy pikturat e famshme pa shitur. E vogelushit dhe e kriminelit. Vendosi t'ua shiste vete atyre portretet e tyre, ndaj kish shkuar per te kerkuar adresat dhe emrat e tyre ne nje zyre te gjendjes civile. Aty kishte mesuar qe vogelushi dhe krimineli ishte i njejti person, qe kishte perfunduar me vetvrasje pak kohe me pare."

Dona kishte leshuar nje "uauu, e tmerrshme!" dhe pas disa castesh, ndersa po me puthte embelsisht ne gushe me kish peshperitur: "Sa shume gjera te bukura di ti! Nuk duhet te dish me shume se une, se me vjen inat. Dua te dish sa une dhe te jemi njesoj."
E kisha puthur dhe kafshuar lehte ne rreze te veshit dhe ishim leshuar perseri ne valet e pasionit.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/02/2006
Vendbanimi: Orange, CT
Mesazhe: 4096

PJESA E DYTE

Iku edhe stina e veres. Nje vere e nxehte dhe asfiksuese. Isha mesuar te jetoja pa pranine e Dones ne jeten time. Kaloja ne rruge te ndryshme nga te sajat. Frekuentoja bare dhe lokale larg zones se saj. Per nje vit rresht isha ulur ne te njejtin lokal, prane rruges se saj. Tashme jo me. Nganjehere qellonte te ulesha dhe veshtroja Donen qe si dikur kthente koken dhe me kerkonte me sy. Kjo gje me jepte kenaqesi te vecante dhe me bente te kuptoja se thelle ne shpirt, une akoma e dashuroja ate femer te perdale.
Ne jeten time nderkohe kishin hyre dy vajza te tjera, flirte te rradhes. Kur kisha bere dashuri me to e kisha kuptuar qe edhe seksualisht une isha lidhur njehere e pergjithmone me Donen: beja dashuri me perfytyrimin e trupit te saj
ne mendje.
Ishte e pamundur te arrija ne orgazem pa perfytyruar vetem ate femer. E doja akoma, por nuk mund t'i pergjigjesha lehte pyetjes, nese do ta deshiroja nje rikthim te sajin. A kishte valle, ndonje arsye qe ta rikthente tek une? Rikthim zonje apo kurve? Njihja zonja qe kishin perfunduar kurva, por asnje kurve qe te ishte bere zonje.
Nderkohe dikush qe e kish njohur mire, me kish treguar per te kaluaren e saj erotike qe kish qene me e begatshme nga sa e dija une.
Sa here qe shikoja te mbyllur qepenat e Sallonit, me sembonte zemra, edhe pse isha mesuar me faktin qe ajo s'mund te rrinte pa nje mashkull prane. Me shume se sa dhimbje, ndjeja fyerje, fyerje instiktive te mashkullit te tradhtuar. Nuk e di nese e ndjejne qente kete gje, kur bushtrat e tyre i tradhtojne, por une e ndjeja.
Ajo nuk mund te rikthehej me tek une, edhe sikur ta deshironte vertete kete gje: a nuk i pata thene qe po te deshironte, le te kthehej, dhe ajo e kish humbur kete rast?

"Ti me pranon edhe pas gjithshkaje qe ti mendon se ka ndodhur kohet e fundit ne jeten time?"
"Une te pranoj jo pas gjithshkaje qe une "mendoj" se ka ndodhur kohet e fundit ne jeten tende, por pas gjithshkaje qe ka ndodhur e po ndodh vertet ne jeten tende. Une di te kuptoj. Ndaj mos e humb kete shans."
"Cilin shans? Jo, jo! Do te kthehem prane burrit tim!"

Ky dialog ish bere muaj me pare, pikerisht ne njeren nga ato nete kur Dona ishte kthyer ne "mall shumice" ne duart e tregtarit mjekrosh. Dhe sic e tregoi koha, tregtaret e shumices ishin me me shumice se sa vete mallrat e tyre te lira.
A ekzistonte, valle, ndonje gje qe ajo mund te bente me dashnoret e rradhes, pa ju kujtuar fytyra ime dhe historia jone e dashurise? A mundej t'i thoshte atij tjetrit fjalet "shpirti im" pa u ndjer keq? A mund t'i peshperiste atij tjetrit "pa ty s'mund te jetoj", kur keto fjale i kishte peshperitur dhe thene me ze te larte, per muaj me rradhe, mes perqafimesh puthjesh dhe epshesh, ne folene tone te dikurshme? Ne ate fole dashurie qe aq shpejt u be e dikurshme.
E perfytyroja se si i mbulonte dashnoret e rinj me ate rrjete premtimesh dhe betimesh dhe me vinte te villja, kur mendoja se me sa lehtesi dhe shpeshtesi ajo grua mendje lehte shqiptonte ato fjale qe ne jeten e njeriut thuhen shume rralle, nganjehere, vec nje here.
E imagjinoja kur u tregonte atyre historine e palumtur te marteses se saj dhe fjaline e saj te fundit "pastaj te njoha ty shpirti im dhe per here te pare ne jeten time njoha dashurine, gjeta ate qe kerkoja tere jetes time, shpirtin tim!". Pastaj imagjinoja edhe ata, "shpirtrat" e saj te pafund, ca meshkuj qe benin detyrimin e tyre fiziologjik para asaj gruaje te martuar, pa zot dhe pa mbathje.
Dona ishte nje aktore e mrekullueshme e tragjedise se vet te cilen shpesh e kish ngaterruar me nje komedi qe me shume vinte ne mendime spektatoret e momentit, se sa ate vete.
Mua, te pakten, me kish vene ne mendimet me te thella: kisha qene gjithshka per te dhe isha kthyer ne asgje, sikur te mos kisha ekzistuar kurre, jo vetem ne epshet e mishit, por as ne ate kontakt shpirteror qe i dallon dy njerez qe shtrihen ne te njejtin shtrat nga dy kufoma qe pushojne ne te njejten varreze.
Per nje gje isha i bindur: kisha qene i pari dhe i fundit zoteri qe ajo kish njohur. Kush tjeter ne kete bote do te ishte vetesakrifikuar per ate femer genjeshtare pas cdo poshterimi te ri?

Ajo e kish humbur te drejten morale per te me premtuar me. Mbi te gjitha, kish humbur dicka qe nuk mund te rifitohej me: te drejten per t'u betuar dhe per t'i dhene besen e saj, njeriut qe ia theu kete bese, ne menyren me te parikuperueshme. Tani ne s'na lidhte asgje bashke, vec leximit te pernateshem te letres se saj.
Fakti qe ajo leter mund te ishte e sinqerte, me cmendte per rrugen qe kish marre Dona fill pas asaj letre. Nese ajo leter ishte nje genjeshter e shkruar ne kohen e tradhetise se saj, kjo gje me terbonte e me bente ta ndjeja deri ne shpirt poshterimin dhe talljen. Edhe pas kaq kohesh, pasi e lexoj ate leter, pyes veten: "Si eshte e mundur te mos jete e vertete?!".
Ajo leter kishte zevendesuar pergjithmone ate "syrin magjik" te dikurshem, nga e cili shikoja ate Done qe doja te shikoja e jo ate qe doja te ishte ne te vertete.
Vazhdonte jeten e saj si edhe me pare, vecse tashme e pajisur me nje dashnor te ri dhe me nje celular: se fundi e kish kuptuar qe teknologjia e re telefonike mund t'i ofronte sherbime te vyera ne komunikimin e fshehte me "shpirterat" e pafund.
"Shpirti" i saj i rradhes (qe fare lehte mund ta merrje per nje evgjit jo te shemtuar) i kishte shoket e tij njerez te sakrifices: ne kohen qe ai shuante epshet e akumuluara te beqarit me ate femer te palodhur, ata dehnin bashkeshortin e saj ne nje klub aty prane, duke i hedhur njeri - tjetrit veshtrime kuptimplote e duke bere romuze me te shkretin.
Me vone, ndersa dy bashkeshortet ndodheshin nen strehen e perbashket te shtepise se tyre, ezmeri kthehej perseri mes shokeve dhe mes te qeshurash dhe gallate festonte fitoren e rradhes mbi ate cift mjeranesh.

__________________
Time is money. ( by Benjamin Franklin)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar