Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

***

-Alex, ti po bën një investim të shkëlqyer këtu. Kjo tokë, në tre vjet do të tërheqë turizmin si një thesar i sapozbuluar. Ishte i sigurt se shtëpia e tij luksoze, që qëndronte si e varur mbi faqen e pjerrët të kodrës, do të shërbente si një karrem i mirë për turistët dhe sigurisht edhe për restorantin e bukur të Billit, por aq i bënte; ai kishte vendosur që ta ndërtonte atë shtëpi shumë kohë më parë. Kishte dashur të shkrinte të gjithë talentin e tij për të konstruktuar. Të gjitha shijet e tij artistike donte që ti derdhte atje pa kursyer…

Shtëpija ishte ndërtuar mbi një kodrinë të vogël, nga ato që formohen natyrshëm pas bregut të detit. I gjithë vendi ishte i pyllëzuar dhe klima e butë i kishte arlisur degët e pemëve. Në faqen ballore zgjatej nje ballkon i gjërë me parmakë të lartë druri. Ai gjithmonë kishte pasur një lloj frike nga lartësitë. Në kohën që po përfundonin montimin e mbrojtjes prej inoksi të ballkonit, i kishte porositur konstruktorët që të shtonin një parmak druri mbi atë të zakonshmin. Prej taracës së bardhë dukej tej një ishull i shkretë. Gjithmonë kur dilte në ballkon betohej se ditën e nesërme do të shkonte atje, por asnjëherë nuk e pati bërë. Ishulli dukej si një kaçube lundruese dhe nga larg të jepte përshtypjen se vërtet plluskonte mbi valë.

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

_________

Në stomak ndjeu një shtërngim të beftë. Nuk kishin ngrënë që në mëngjes dhe sigurisht që edhe ajo dicka do të donte të hante tani. U përkul dhe e puthi lehtë tek flokët. Pastaj pa thënë asnjë fjalë u largua ashtu i zbathur nëpër koridorin e gjatë që lidhte pjesët e brendshme të shtëpisë.

Ajo vazhdoi që të rrinte në të njëjtin pozicion, megjithse e ndjente të mpirë këmbën e majtë, që e kishte marrë nën vete. Shihte larg dhe nuk shihte asgjë. Mendja e saj analizonte me kujdes dhe pa vetëdije çdo lëvizje që kishte bërë ditët e fundit. Kishte qënë për një kohë të gjatë në një gjendje gjumi, apo përgjumjeje ndjenjash. Diellin e shihte si një kandil të zakonshëm dhe hënën e shihte si…mmm…hëna i dukej sin jë stoli e palezet e varur në qiell nga një dorë amatori. Ishin njohur në një ndodhi nga më të zakonshmet, nga ato ngjarje që mund t’ju ndodhin të gjithëve. Janë disa çaste që për dikë marrin kuptim të vaçantë dhe për të tjerët nuk kanë asgjë të bukur.

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 21/06/2007
Vendbanimi: .....
Mesazhe: 3612

Astra je vezhgues/e dhe pershkruese shume i/e mire e ndjenjave dhe mendimeve.

D.m.th je i/e vertete.

Me pelqen te te lexoj, sepse ben fantazine e lexuesit te fluturoje dhe ne te njejten kohe te ndalohet ne mendime, si syte kur ndalen nen flaken e kendshme, te bute dhe miqesore te qiririt aromatik...... te cilin edhe kur nuk e ke perballe syve, kthen koken, qe te shohesh kete vezullim te zbehte te flakes se qiririt, qe te con larg ne kujtime...vetem nga ato te bukurat. :p

vazhdo shkruaj :p

__________________
Nuk mjafton te mendojme se duhet vepruar ndryshe...duhet te fillojme te mendojme ndryshe... dhe vetem atehere fillojme te veprojme ndryshe.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

Faleminderit kotka ne nje fare menyre ndjehem e perkedhelur.

________

* Ajo ishte ulur pas një trëndafili të madh te mbushur plot gonxhe te bardha, i cili ja shtonte me shume bukurine e saj.Ishte midis miqsh dhe po qeshte me zë. Ai ishte duke kaluar aty afër dhe i tërhoqi vëmendjen pikërisht e qeshura e çiltër dhe e sinqertë e saj dhe mbasi kishte bërë disa hapa, për të qënë në rregull edhe me normat e etikës, kishte kthyer shpejt kokën. Ai çast, ai moment, ishte edhe shpërthimi.

* Ajo po e ndiqte me sy dhe vështrimet e tyre u takuan. Iu duk se natyra pushoi së marri frymë. Ndjeu në fund të gjoksit një si shtërngim dhe e preu padashur të qeshurën.Bulëza djerse i mbuluan ballin dhe ndjeu një të përzjeë të lehtë në stomak. Ai kishte qëndruar dhe po e shihte i çuditur atë ndryshim, aq të shpejtë të asaj fytyre të bukur. Kishte shumë dëshirë të afrohej dhe të ofronte ndihmën e tij, por ndruhej se nuk do ta pranonin. E kush ishte ai që të kishte këtë të drejtë? Sa vajza të bukura ka rruga…

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

--------------------

***Dhe koha rrodhi ashtu shpejt e shpejt. Ajo dilte çdo ditë në park, në të njëjtin vend dhe ai po ashtu bënte të njëjtën gjë, shtonte kohëzgjatjen e shëtitjes, vetëm që t’a shihte atë edhe një herë.
Një ditë nuk e pa më dhe atëhere ai e kuptoi se duhej që t’i jepte fund në një mënyrë kësaj situate të pakuptim. Nuk mund te vazhdonte kështu duke luajtur symbyllurazi me veten. Grindej, shante, u be nervoz me të gjithë, megjithatë mun mund të hiqte nga mendja ate të qeshur, atë zë që e kishte pushtuar të gjithin.

***Vendosi që ti jepte pak kohë vetes dhe gjatë gjithë javës një nuk doli tek stoli. Javën e dytë e pa përsëri. Ajo kishte dalë atje dhe po shihte në drejtim të tij me ngulm, sikur i kërkonte diçka.

***Ai iu afru dhe…ashtu drejt…pa turp…plot emocione, siç nuk e kishte bërë asnjëherë më pare it ha:
***-Young ledy, hm ti më ngjet ….më fal për paturpësinë, por ti më dukesh si ai trëndafili i bardhë që ke pas shpine…

***Ajo ndjeu një afsh të nxehtë që t’i ngjitej në fytyrë. Vërtet i erdhi mirë, por edhe u trondit nga ky i huaj, që i kishte prishur gjumin prej dy javësh.
Sa shkonte në shtëpi, kërkonte përsëri që ta shihte atë fytyrë të qetë dhe paqësore. E dinte që ishte një diçka e çuditshme, por ishte jashtë forcave të saj që t’i rezistonte. Kërkonte ta shihte dhe e kërkonte me ngulm, me dëshirë, ashtu si na duhet që të marrim frymë, mbasi kemi qëndruar për një kohë të gjatë nën ujë dhe na është mbaruar oksigjeni. Vinte në këtë park tani pikërisht për atë. Ulej tek stoli dhe priste me sytë të ngulura në qoshen e largët, nga duhej të afrohej ai. Java e kaluar kishte qënë një torturë e pashpresë. Sillej nëpër shtëpi nervoze. Nuk hante, nuk flinte. Ishte si në një gjendje jermi….dhe vendosi që të dilte përsëri në atë lulishte fatale. Të bëhej ç’të bëhej. Në fund të fundit asgjë nuk kishte ndodhur dhe…dhe …ajo e kishte veten në dorë.

-------------------------------------

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

__
___________________

*Nga kati i poshtëm vinte një zhurmë ritmike sikur dikush godiste me një çekan mbi një kuti boshe. I gjithë ky kat, në pjesën e tij lindore dhe atë veriore ishte i zhytur në shkëmb, një gur bazalti që vinte nga thellësia dhe çante strukturën mikse të bregut. Shkëmbi ishte shumë i fortë dhe i vështirë për t’u çarë dhe ai qëllimisht e kishte lënë një pjesë të tij brenda shtëpisë; duke e përshtatur shumë bukur pas faqes së raftit të kantinës. Ftohtësia e shkëmbit krijonte një temperaturë mjaft të përshtatshme per ruajtjen e verës. Pjesa tjetër hapej bukur dhe shërbente si bibliotekë. Libra pa fund, te lidhur bukur flinin prej disa vitesh aty. Ajri i kondicionuar siguronte një temperatureë dhe lagështi optimale për ruajtjen e atij thesari.

*Nga thellësia e errët e koridorit, pa ndriçimin e agrepave të sahatit antik, i cili shënonte mesditën me të rrahurat e mbytura të kambanës të bronxtë. Pra, kishte qënë goditja e çekiçit të tij që kishte tërhequr vëmëndjen e Alexit. Një ditë do ta rregullonte edhe atë dhe do t’i sillte përsëri në jetë ato goditjet e bukura që shënonin kohën…

*U ngjit me vrap nëpër shkallë. Era e bukës së thekur po i a shtonte akoma më shumë oreksin dhe nga çasti në çast do të vinte vajza e vogël e Billit me shportën me ushqime. Ajo gjithmonë kishte dëshirë që t’a sillte vetë porosinë tek Mr Alex dhe të vraponte pa pyetur fare drejt ballkonit, apo taracës, për t’u zbavitur me pamjen e detit nga ajo lartësi aq e këndëshme, por sot, diçka ishte më ndryshe. Në dhomën që të nxirrte tek ballkoni ishte akoma ajo dhe ai nuk donte që vajza të shihte një zonjë të panjohur në atë shtëpi, kështu që mendoi që të mos e lejonte qe të bridhte nëpër shtëpi ashtu. Megjithatë thellë, ai ndihej mirë që vajza e konsideronte të afërt.

*Duke kaluar në koridorin e gjatë u kthye për një moment tek dera e dhomës së gjumit dhe i hodhi një sy të shpejtë shtratit të madh. Atje në mes, ku vendi i trupit kishte bërë një si gropëzë të vogël, ishte shtrirë robdëshani i saj, si një trup bosh i flashkët, i lodhur dhe pa asnjë dëshirë për të lëvizur.

*Iu kujtua një trup i vdekur, që kishte parë në një sallë autopsie dikur… ashtu pa jetë dhe bosh nga organet, dukej sikur nuk kishte asgjë të përbashket me personin që kishte pasur për zot, pa identitet dhe i rëndomtë. U afrua ngadalë dhe e ngriti nga krevati në duart e tij, me kujdes sikur po prekte lëkurën e braktisur të një gjarpri.
E afroi drejt fytyrës dhe e puthi diku atje në brendësinë intime, atë rrobë të pafajshme, atje, ku trupi i saj kishte lënë një aromë të lehtë mëkatare. E shtërgoi pas trupit sikur donte që ta kishte me vete kudo që të shkonte…

*Pa qiellin e çelur dhe disa re puplore qe vallzonin dhe ndjeu një marrje të lehtë mendsh, siç ndjejmë kur shohim thellësinë e një humnere. I dukej sikur dëgjonte akoma zhurmat e lehta të çarçafëve të zhubrosur… dhe midis tyre, atë frymëmarrje të shpejtuar, që ngjiste me zhurmën që bëjnë krahët e pëllumbave kur duan që të ngrihet në fluturim. Ajo ëndrra e tij dhe ai…
U mbush thellë me frymë, si të donte të ndihmonte një imazh të largët, që nuk po afrohej dot dhe me një lëvizje të rrëmbyer u kthye drejt derës dhe doli përsëri në koridor.




_____________

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Modifikuar nga ASTRA datë 06/10/2007 ora 21:57

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/06/2007
Vendbanimi: asgjekundi
Mesazhe: 1119

Ndjenjat jane ne ere. Te pergezoj per krijimin e bukur.Si vazhdon?

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

Faleminderit qe me inkurajoni



__________

*Hipi me rrëmbim në skafin e shpejtë dhe u me një hark të gjërë u drejtua për tek ishulli. Ishte rreth 5 milje detare larg dhe avujt e detit të krijonin iluzionin sikur të plluskonte para syve.

*Larg, larg, horizonti mbyllej si me magji nga një vargmal i kaltër. Qielli zbriste atje tej dhe gërshetonte blunë e ndritshme të tij me dhëmbëzat e çjerra të maleve. Majtas një pyramidë e lartë me majë të rrumbullakët të krijonte përshtypjen e rreme të fuqisë.

*Dielli ndriste me te gjithe shkelqimin qe i jep vera, por ajri ishte i fresket dhe pa lageshti. Brazdat e thella qe linte skafi pas, zgjeroheshin dhe humbisnin në drejtim të bregut.

*Kishte parë një ndricim, si reflektimi i diellit në pasqyrën e një makine dhe pa menduar gjatë ishte nisur për të parë nga afër se ç’po ndodhte atje. Papritmas iu kujtua si nje shkrepje ne kokë se kishte ikur pa lajmeruar dhe ajo do të shqetësohej. Si nga nje thirrje destini u kthye dhe perseri ankoroi ne skelën e drunjtë. I lidhi litarët shpejt e shpejt dhe me vrap iu ngjit shkallës së rrumbullakët. Nuk donte që të bërtiste që jashtë dhe për më tepër kjo do ta shqetësonte atë.

-Tereza, Tereza, i buçiste brenda kafkës, e vogla ime…

Nuk arriti që të hapte derën. Ajo po e priste me nje buzëgaz të çuditshëm.

-Dua të të them diçka- zemër.

-Mirë, po hajde të shohësh një gjë të rendësishme me mua më pare.

-Jo, jo, dëgjo njëherë, pastaj shkojmë.

Ajo vuri re nje dritë të keqe brenda syve të tij dhe u step. Asnjeherë nuk e kishte parë ashtu. Ai digjej përbrenda nga një akth i mistersëm.

-Po mire,- i tha, -si të duash ti. Bisedojmë më vonë. E bëri përsëri buzën në gaz dhe si iu dha flokëve prapa, vrapoi para tij…

_____________

A

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 25/09/2007
Vendbanimi: Ne qiell
Mesazhe: 37

****

***E rriti shpejtësinë dhe i përqëndruar në një pikë te vdekur rrinte i ngrirë, si një babuin i vdekur. Sa më shumë i afrohej ishullit, aq më tepër ndjente tërheqjen fatale të një force që nuk e përballonte dot, të një thirrje misterioze. Mijra sirena këndonin këngën e tyre vdektore. Ajri filloi të rëndohej si vaj. Mushkëritë nuk e rënkonin më pafajësinë e tyre mishtore. E dinte se diçka ishte, dicka që kishte të bënte me jetën e tij, por nuk mund të shkëputej nga ky realitet plot ngjyra që e kishte mbështjellë. Ai ishte një element vulnerable i natyrës dhe asgjë më shumë; një grimcë rëre nën mëshirën e valëve qe here vinin të egra dhe plot shkumbë dhe herë të tjera të buta e ledhatare.

***Shtërngoi me duar të akollosura timonin e skafit dhe ktheu kokën pas. Bregu po largohej me shpejtësi dhe ai ndjente sikur po humbiste në një tretësirë xhelatinoze.

***Ajo rrinte e mbështetur pas bordurës së lagur dhe e shihte me një sy te vakur. Një hije hareje e pashpjegueshme i rrinte si aureoleë rreth kokës së bukur. Herë pas here rregullonte floket që nga shpejtësia I binin mbi ballë.

***U shkund dhe u përpoq që të qartësonte mendimet ogurzeza qe e kishin pushtuar.
***“Nuk është e mundur”, tha me vete, një krijesë e tillë të jetë kaq shumë e kërcënuar dhe e pambrojtur.
***- He, rënkoi me inat.
***- Hë, i buciti brenda gjoksit.

***Ajo iu afrua me një buzëqeshje të çuditshme në cep të gojës; një lloj thirrje sensuale që ai nuk e kishte vene re më parë.

***-Dielli im, i tha me një psherëtimë të thellë dhe mbështeti kokën në supin e tij. Ngrohtësia e faqes së saj e depërtoi deri në palcë.

***U drodh. Uli kokën mbi gjoks dhe thirri te gjithë zotat në ndihmë. Kontakti trupor me të e kthente në një qënje tjetër.

Intermexo

***Iu kujtua ashtu turbull laboratory i tij i vogël në cep të një pylli të lartë pishash të buta. Aroma e tyre e njelmët e zgjonte mëngjeseve. Shushurima e një përroi ujëpakët i jepte vendit një pamje ireale, e shkëpuste nga natyra e virgjër dhe e çonte në fusha të panjohura të fantazisë. Ishte pikërisht kjo arsyeja që ai ishte transferuar këtu për kërkimet e tij interdimensionale. Një arkitekt me njohuri të shkëlqyera në fizikën e aplikuar. Ky kombinim e vendoste ate në kushte të privilegjuara karshi kolegeve të tjerë. Fliste me kompetencë për transportimet molekulare në hapësirë, por pikërisht dimensioni paralel ishte bota e tij sekrete.

 

 

A

__________________
...il mondo è piccolo, il bianco si sporca

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 21/06/2007
Vendbanimi: .....
Mesazhe: 3612

Citim:

---

Po citoj ato që tha ASTRA
**** 

Ai ishte një element vulnerable i natyrës dhe asgjë më shumë;

***Ajo iu afrua me një buzëqeshje të çuditshme në cep të gojës; një lloj thirrje sensuale që ai nuk e kishte vene re më parë.

Fliste me kompetencë për transportimet molekulare në hapësirë, por pikërisht dimensioni paralel ishte bota e tij sekrete.  

A

---

__________________
Nuk mjafton te mendojme se duhet vepruar ndryshe...duhet te fillojme te mendojme ndryshe... dhe vetem atehere fillojme te veprojme ndryshe.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar