Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

Më poshtë autorja jonë sjell pasazhe, të cilat i pamë tek Spahiu dhe A. Kocaqi. Tek citimet në fund të faqes shohim Strabonin, Pauzaninë, P.Grimalin dhe A.Spahiun. Ka shumë mundësi, që të gjitha citimet që ajo na jep, të jenë marrë nga Spahiu, pasi ky duket i ka gjetur në libra të shikuar vetë, (kryesisht diksionarë francezë, të cilët e kanë për detyrë të japin në përmëndjen e parë, në fund të shpjegimit, emrin e autorit të vjetër, titullin e librit, vëndin-vitin-radhën e botimit, sëbashku me faqen e referuar, e pastaj në përmëndjet e tjera (referimet e tjera) japin vetëm emrin e autorit, vitin e botimit dhe faqen). Citimet e autores Elena Spahiu janë të mangëta, çfarë në një punim shkencor, -në veçanti kur paraqitet për marrje titulli-, nuk besoj se pranohen. P.sh. për leksikorin francez jepet vetëm: P.Grimal vep e cit f.298 . Pra, kur një autor/e jep në citimin e caktuar: vep. cit. (vepra e cituar), kjo do të thotë se ai/ajo e ka përmendur një herë (faqe) më parë këtë autor të cituar me të dhëna të plota, kështu lexuesi e di për kë vepër të cituar bëhet fjalë, kur më mbrapa jepet thjesht vep. cit.. Mirpo në faqet e kaluara deri tani, autorja E. Kocaqi nuk e ka përmendur ndonjëherë P.Grimalin. Tani, nga ta di lexuesi se për kë vepër të cituar të Grimalit bën fjalë autorja Kocaqi?!? Në një punim shkencor kjo quhet mashtrim. Duket ashiqari që Elena Kocaqi ka marrë nga Spahiu, duke dhënë përmëndjet (citimet) e këtij të fundit. Shpresojmë që Spahiut mos ti ketë ngeluar hatri nga dishepujt e (gabimeve të) tij.
Me këtë rast do të thoja se edhe unë i përdor citimet rallë, pasi shumica e gjërave janë të mësuara në shkollë, pra të stërditura. Biles, në vëll. e II të Evolucionit gjuhësor, citimet janë ralluar, sepse kompjuteri ynë bënte probleme në numrat e citimeve në fund të faqeve, ndaj nganjëherë i kemi dhënë këto në mes të rreshtave. Por e rëndësishme në këtë drejtim nuk është aq puna e citimeve; e rëndësishme mendoj është ndershmëria e autorit në punën e tij, ç‘është e Çezarit t’ia lerë Çezarit, ç‘është e provuar, të mos ndryshohet sipas oreksit!
Shohim në citimet e Kocaqit thuajse të njëjtat gjëra që pamë tek Spahiu; Zeusi, Lykaoni, Kreusi, Minosi, Dauni, Peuketi, Japyksi, Dardani, -të gjithë janë pellazgë-ilirë.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

F.17:
"Ashtu si pjesa e bronxit e Ilirisë dhe gjithë Evropës, Kreta nuk ka qendra fetare pasi praktikohej besimi fetar druid, i cili ashtu si dhe në Dodona e deri tek Baltët dhe Britanikët nuk kishte tempuj, por vende në natyrë apo shpella. Varrimi në Kretë zhvillohej si në pjesën tjetër të Evropës me tuma që për shkak të ngurtësisë së tyre më të madhe, pasi atje dominon guri janë quajtur tholosi."
Duke lexuar fjalinë e dytë të autores, të jepet përshtypja se kemi një fjali të përkthyer nga programi i përkthimeve të Gogle-s, përkthim ky jo krejtësisht i qartë për lexuesin përkatës të gjuhës ku është përkthyer. Nejse, nuk po merremi shumë me gabimet e shumta gramatikore.
Ajo që autorja jonë na tregon mbi tumat, është një fjali nga e cila ajo mund të ndalohet në mësim-dhënien e lëndës së historisë. Kjo, sepse i shtrembëron krejtësisht të dhënat historike. Jo vetëm tek historianët seriozë, por edhe tek këta që sapo kaluam, pamë se në Kretë kishim lënien e të vdekurve në shpella apo guva, mbulimin me gurë, -një lloj tume e vogël gurore kjo-, varrimin në dhomza, si dhe djegien e skeletit dhe varrosjen e kockave të djegura. Dhe artikujt e internetit flasin qartë për këto, biles të datuara. Varrimi i kufomës dallon vetëm në mijvjeçarin e I p.e.s., rit ky me influencë egjyptase. Ndërsa në kontinent, nga Greqia e lart, kemi patur më së shumti djegien e kufomave. Djegia+varrimi ka pasuar djegien, dhe varrimi në masë s‘ dallon veçse pak shekuj para Krishtit; me hyrjen e krishtërimit (sh.2-4) u ndalua krejtësisht djegia. Edhe tumat etruske në fillim dallojnë për varrimin e hirit të kufomës, (apo kockave të djegura), -në vende paksa të ngritur këto. Më vonë dallon varrimi i kufomës në vende të ngritura; historianët e vendosin këtë rit, (varrimin e kufomës), aty në shek. e 7 p.e.s., pra rreth viteve 600 e ca para Krishtit. Kjo datë, për mendimin tim, si shumica e datave të ngjarjeve të shënuara historike, është paksa fetare, pra e dyshimtë, ashtu siç dhe gjithë kalendari ynë historik është i dyshimtë, (jo i saktë), por i rregulluar me numra simbolikë. Ndaj këto data ngjarjesh, duhen marrë si përherë pakëz me rezervë; pra mund të kemi edhe 100-300 vjet lëvizje (përafrim-largim) datash të ngjarjeve të ndryshme.
E rëndësishme këtu është dallimi që ne dimë mbi këto kulte varrimi në Kretë dhe në kontinent. Barazimi që E. Kocaqi i bën këtij riti për kretën dhe kontinentin, pa llogaritur dhe kohën, është thjesht një … një fjalë e pamenduar, e pabazuar në faktet që na ka dhënë arkeologjia dhe shkrimet historike. E biles, „argumenti“ se këto tuma kretase janë me gurë, sepse aty gjindeshin gurë, -në ndryshim nga ato të kontinentit që ishin me dhè të ngritur-, ky „argument“ ia ul tërësisht një studjuesi vlerat që mund të pretendojë në mësimet historike. Guri kishte kultin e tij të vjetër në Kretë, kult i cili nuk mund të humbiste aq kollaj, nga shkaku se kemi të bëjmë me ishull. Ndërsa tumat europiane, apo ato etruske (Itali), me dhè të ngritur si kodra, apo me dhoma të mëdha të mbuluara me dhè, i përkisnin një kohe më të vonë dhe një kulture (fetare) tjetër, panvarsisht se tashmë të përngjashme me atë të Kretës, pra pro egjyptase.
Përsa i përket fesë kelte, asaj druide, që autorja jonë e bën kretase, kjo i kalon përmasat e fantazisë dhe dëshirës fëminore. E vërtetë se në Kretë, praktikimit të kulteve fetare nuk u përgjigjeshin tempuj të mëdhenj. Edhe më vonë, në mijvjeçarin e dytë p.e.s., sidomos gjysmën e dytë të këtij mijvjeëari, kur ndikimi i fesë jugore pro-egjyptase, me perëndi Tokën Mëmë, ishte i dukshëm në Kretë, sërish kultet fetare s‘ kishin nevojë për tempuj pompozë. Tek-tuk, nga ndonjë historian, merret kjo si një importim feje druide, apo analogohet me fenë druide të keltasve, me idhull drurin dhe natyrën, -fe me bazë dentrologjike, siç quhet tek Spahiu. Por, në tërësi historianët nuk flasin për fenë e druidëve keltas në Kretë.
Të flasësh për fenë e druidëve keltas në Kretë, është njëlloj si ajo historia e atij fshatarit të padalë ndonjëherë në qytet, i cili zbret një herë dhe shikon qytet me sy, rrugët e gjëra dhe pallatet e lartë. Pas ca vjetësh, e çon djali në një qytet tjetër. Fshatari sheh përsëri rrugë të gjëra dhe pallate të lartë. Atij i duket gjithshka njëlloj si në qytetin e parë, ndaj thotë : -Po këtë qytet e pamë njëherë, mor bir! Kështu dhe historia e „historianëve“ që flasin për druditët keltë në Kretë. Ndërkohë që kjo fe kretase dallon qysh nga mijvjeëari 2 p.e.s., druidët keltas i shohim për herë të parë jo më herët nga shek. 7-6 p.e.s., për t’mos thënë dhe ca më vonë.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

   Piktor

Regjistruar: 03/02/2007
Vendbanimi: larg & afer
Mesazhe: 10972

Citim:

---

Po citoj ato që tha robert

Dhe, o Piktor, mos u kap tek shkronja "k" apo "q" , se nuk e luan punen e gjuhes nje shkronje, sic nuk e luan ne pikture nje penel.

---

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

F. 17:
"Hyjnitë që adhuroheshin ka qenë pellazge. Ka qenë simboli i gjarpërit një simbol ilirë, që shqiptarët me emrin gjarpëri i shtëpisë e nderojnë edhe sot."
Në radhë të parë, jo të gjitha krahinat në Shqipëri e nderojnë gjarpërin, apo ta quajnë „gjarpëri i shtëpisë“! E dyta, mësohej kjo në shkollë, (ndonëse ne ishim vend ateist, por mësime mbi fetë merrnim qysh në shkollë), se gjarpëri ishte një kafshë e nderuar në Egjyptin e vjetër. Pra, ky kult vjen prej andej. F. 17:
"P.Fauer nga 100 emrat e qyteteve të Kretës 93 janë pellazg."
Shprehja e dhënë nga autorja Elena Kocaqi është krejtësisht e pakuptueshme për një shqipfolës. Nuk kuptohet nëse është autori P.Fauer që i nxjerr 93 emra qytetesh si emra pellazgë, apo është E.Kocaqi? Apo P.Fauer mendon se 7 emra qytetesh ndryshojnë nga të tjerët? Apo P. Fauer mendon se 93 emra qytetesh duken kretenë dhe 7 jo-kretenë? Apo Fauer mendon se 93 emra qytetesh nuk duken si emra kretas? Apo P.Fauer mendon se 93 emra qytetesh mund të jenë pellazgë? F.17:
"Edhe të dhënat që japin autorët antik tregojnë se ishin pellazgët që e ngritën këtë kulturë nga zero."
Pra, kulturën kretase, ashtu siç kulturat më të lashta, atë të megalitit p.sh., i ngritën po i njëjti popull, -në pikpamjen e sotme etnike. Ky popull pra, pasi iu mbaruan gurët e mëdhenj dhe nuk ngriti më për gjenerata të tëra ndërtesa me gurë gjigandë, ra në gjumë letargjik apo dimëror, si ariu në guva, dhe një ditë prej ditësh u zgjua me trup më të shkurtuar dhe ngriti një kulturë të re! Besojmë se këtë ka dashur të na thotë mësuesja jonë e historisë, sepse po kjo mësuese na tha që ishte po ky popull që ngriti kulturën e megalitit.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

Nga qytetërimi i Kretës, na thotë autorja, lindi dhe qytetëri-mi i Mikenës, e kështu ajo vazhdon të flasë për Mikenën dhe banorët e saj, pra për gjyshërit tanë, siç thekson fort ajo. F.19:
"Të dhënat antropologjike dëshmojnë që në Mikenën e kësaj kohe popullsia ishte brakicefal, ashtu siç ishte e gjithë popullsia e Europës së vjetër. Sot brakicefal në Europë janë shqiptarët, gjermanët, austriakët, zvicerianët si dhe në disa zona të veçanta malore. Kjo tregon se shqiptarët janë pasardhës të tyre.
Pra edhe nga të dhënat antropologjike tregohet se popullsia e Mikenës e asaj kohe ka qenë e njëjtë nga etniciteti me gjyshërit e shqiptarëve apo me shqiptarët sot."
Ne nuk kemi lexuar shumë mbi shkencën e antropologjisë. Dikur kemi lexuar diçka nga kjo fushë, si dhe së fundi, vitin e shkuar (2010), për të shtyrë kohën në autobuz gjatë ikje-ardhjes në-nga puna, kemi lexuar për së dyti (në jetë) librin klasik e të kompletuar në këtë fushë: „Gjurmime antropologjike për shqiptarët“ nga Aleksandër Dhima. Ne po i japim lexuesit një pjesë nga ky libër i kompletuar mbi studimet antropologjike në Shqipëri. Lexojeni me kujdes! (F.126):
"Në zona të ndryshme të vendit vërehen disa veçanti lokale në shpërndarjen e përmasave [dh]e treguesve të kokës; kështu, ndërsa për gjerësinë dhe lartësinë e kokës ka prirje pak a shumë të njëjta, me përjashtim të Çermenikës [dh]e Myzeqesë, banorët e të cilave dallohen nga kokët shumë të larta, balli është përgjithësisht më i ngushtë dhe koka më e shkurtër në zonat qendrore e jugore të vendit. Këto prirje pasqyrohen gjithashtu në treguesit përkatës, sidomos në treguesin horizontal të kokës, më pak dallime ka në treguesit kulmorë të kokës. Dallime të tilla kanë vërejtur tek shqiptarët edhe disa autorë të huaj, si Veningeri, Pitari e Tildësli, të cilët patën rastin të masin njerëz nga krahina të ndryshme të vendit. Atyre u tërhoqi vëmëndjen tregusi cefalik horizontal, i cili, sipas tyre, mund të shërbejë për ndarjen e dy grupeve tipologjike në gji të popullit tonë: grupit verior brakicefal e grupit jugor hiperbrakicefal, gjë që do të përputhej edhe me ndarjet dialektikore themelore në gegë e toskë. Por sipas studimit tonë, që mbështetet në një numër më të madh njerëzish nga zona të shtrira të vendit, del se një ndarje e till' arbitrare nuk ekziston. Treguesi horizontal i kokës, që është marrë si tipik për veçimin tipologjik, nuk ndjek një vijë të qartë ngjitëse nga veriu në jug; hiperbrakicefalia mbizotëron edhe në grupe të tilla, si Çermenika e Ishmi, të cilat, në pikpamje etnografike e gjuhësore, janë të lidhura ngushtësisht me popullsinë e veriut të vendit; madje në Malësinë e Madhe, që shtrihet në skajin më verior, shpeshtësia e hiperbrakicefalisë (48.1 %) e kalon mesataren e përgjithshme të vendit. Sidoqoftë, njëtrajtshmëria e tipareve të kokës që vërehet në të katër grupet veriore (Malësi e Madhe, Nikaj-Mërtur, Krasniqe e Mirditë) është kaq e shprehur, sa nuk mund të mos mbahet parasysh në studimin e tipareve antropologjike lokale." [nga Aleksandër Dhima]
Ja pra, lexuesi e shikon vetë se sa autorja jonë, Elena Kocaqi i respekton të dhënat studimore të të tjerëve!!! Nuk e dimë nëse kanë nevojë për shumë komente të dhënat historike të E.Kocaqit!?! Ajo i bëri të gjithë shqiptarët brakicefalë me matjet dhe studimet e saja!!! Mirpo, a e pranojnë këtë antropologët shqiptarë?!? Ajo vazhdon, f.19:
(Ne po e vazhdojme neser ose javen qe vjen me Elena Kocaqin)

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

Piktor, romaket, latinwt e te gjithe italianet kane punuar shume per gjuhen e tyre prej shekujsh. Ne nje nga keto pune te gjuhes ishte dhe tonizimi. Ata hoqen dore (apo nuk lejuan vendosjen e) nga grykoret e renda si "kh", "gh", "hh", keshtu e pesuan edhe grykoret e lehta si "k" pas zanoreve apo ne mes te fjales. Por kjo grykore e lehte u ruajt sidoqofte nw fillim te fjaleve dhe ne disa fjale te rendesishme, si mecanico (mekaniko), etj. Nga te gjithe europianet, italianet perdorin me pak dhe me ralle grykoret. Edhe shqipja i ka eleminuar gjate shek. 20 shume grykoret semite.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

   Piktor

Regjistruar: 03/02/2007
Vendbanimi: larg & afer
Mesazhe: 10972

Gje e bukur kur nje liber ka kunderlibrin e tij. Nuk po hyj ne meritat se kush ka te drejte pasi eshte kollaj te gjesh gabime si ne librin e Kocaqit ashtu sikurse ne arsyetimet e robertit.
Nuk e kam lexuar librin e Kocaqit keshtuqe nuk mund te nxjerr nje konkluzion te sakte, bazuar ne citimet qe ben robert.
Me duket nje beteje e veshtire te argumentosh vjetersine e nje gjuhe kur nuk ke fakte. Kjo nuk do te thote se nuk eshte gjuhe e vjeter. Perndryshe na takojme te mbajme mbi supe nje barre te rende. Fakti qe kemi perjetuar ose me mire mbijetuar midis, mu ne zemer te dy gjiganteve gjuhesor greqishtes dhe latinishtes tregon mese miri se jemi autentike, origjinale, me nje fjale antike.
Te argumentosh mbi vjetersine e gjuhes shqipe eshte me te vertete shkence. Meqe nuk ben pjese tek shkencat natyrore, ka gjithmone vend per interpretim.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

Piktor, edhe nje here, per here te fundit, e mos ti kthehemi nje teme qe e mesonte cdo kush ne kohen time ne shkolle. Nuk ka gjuhe te vjeter e gjuhe te re. Ka gjuhe qe evolon me shpejt dhe gjuhe qe evolon me ngadale. Ne shqipe dallohen me kollaj rrenjet e fjaleve dhe termave te vjeter, nga fakti se kjo gjuhe ka evoluar mw ngadale nga gjuhet e tjera europiane.
Nese do te kaloj disa pengesa qe kam keto kohe dhe do kem kohe te merrem me nje punim te trete mbi evolucionin gjuhesor, do te ta nis ty te parit punimin. Por dhe ne dy punimet e kaluara (2009) ka mjaft fakte ku shohim si ne shqipe, italishte dhe gjermanishte evolucionin gjuhesor. Te gjitha gjuhet europiane ruajne ne perberje te fjaleve te tyre ato tone-fjale te lashta te njeriut, ku nuk ekzistonin kaq shume gjuhe dhe popuj.
Ne krahasimin qe don ti besh punimit tim me ato te Elena Kocaqit, te sqaroj se tek mua gjen patjeter gabime dhe gjera te diskutueshme, por tek kjo autore eshte thuajse i gjithe punimi i saj i gabuar e i pabazuar shkencerisht.
Tani po hedh dhe ndonje gje te vogel nga punimi im, "Komplekset shqiptare te inferioritetit", e ta mbyll, se mund te duket i merzitshem per komente te shkurtera interneti.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

Ajo vazhdon, f.19:
"Të dhënat arkeologjike tregojnë se në Miken dhe në Peloponez ku u shtri ky qytetërim është gjetur varrimi me tuma, që në këtë kohë lulëzoj në të gjithë Evropën. Tumat në Greqi janë zbuluar në Kersoneza, Lerna, Argolid, Peloponez, Kos. Gjatë epokës së bronzit të mesëm tumat përhapen në Greqinë kontinentale si në Mesinë, Argolidë, Atik, Fokid. Varrimi me tuma vazhdon edhe në bronzin e vonë në Beoti dhe në Peloponez pranë Mikenës. Ato nuk ndryshojnë nga tumat ilire. Kjo është një provë e fortë se Mikena ka pasur një kulturë të njëjtë me pellazgo-ilirët."
E para, Kocaqi nuk e përcakton këtë kohë të përhapjes së tumave në Europë! E dyta, mbi tumat është folur si në tekstet tona mësimore ashtu dhe në shumë shkrime historike. E treta, tashmë e di çdo kush, që tumat, (varret e ngritura si punë kodre e vogël), kanë qenë të përhapura në të gjitha kontinentet e botës, përveç Australisë dhe Groelandës. E katërta, tumat janë ngrejtur nga njeriu qysh nga kohra që nuk mbahen mënd, por hermërisht janë ngrejtur këto vetëm për kryetarët e fiseve apo njerëz të rëndësishëm fetarë. E pesta, aty nga shek.7-5 tumat dallohen në Europë si shenjë e atyre që kishin përqafuar trinitetin. E gjashta, në tuma dallojmë brenda tyre si kocka të djegura, (pra mbetja e kufomave të djegura), si dhe kufoma të varrosura. E shtata, nga të gjitha këto dhe të tjera fenomene që lidhen me tumat, nuk mund ta thjeshtëzojmë problemin e tumave në dy-tre fjali. Ka studime të tëra për tumat, ka studime që flasin se si dhe kur ato fillojnë tek disa fise ilire. Ka studime se si tumat etruske e ndryshojnë me kohë fizionominë e tyre. Ka studime që tregojnë se ç’përfaqsojnë tumat e lashta 3-4 mijë vjeçare dhe ato (religjioze) të shek. 5 para Krishtit.
Dhe, përsa i përket fjalisë së fundit të autores tonë, mund të thonim po atë që kemi thënë edhe më lart: meqë kultura shqiptare e varrimit është e njëjtë me atë greke, e pse jo edhe me atë serbe, i bie që ne qënkemi sot një popull me ‘ta! Autorja nuk shikon përqafimin hap pas hapi të fesë pro-egjyptase, nga fiset veriore europiane. Sepse po ta shohi këtë realitet në sy, ajo nuk ka ç’të shkruajë më shumë nga ato që janë thënë qindra herë, e të cilat i lexon çdo nxënës shkolle në botë. Jo-jo, ajo (dhe të tjerë si ajo), duan ti tregojnë lexuesit se si nata mund të bëhet ditë, me shpresën se sot ka budallenj që e hanë këtë kokër ulliri, ngaqë edhe mësimdhënia ka rënë kudo, e kështu të bëjnë emër e të fitojnë mirë nga shitja e përrallave të tyre, të shtypura nëpër libra.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871

Është për të ardhur keq, që kjo autore dallon në ekstrem midis tre autorëve të tjerë në shtrembërimin e dijes së zbuluar të deritanishme. Në maninë për ta treguar popullin shq. mbi të tjerët, kishim tek Sauku thjesht një naivitet, tek Spahiu kishim sofistikime dhe përzgjedhje të kujdesëshme, tek autori Kocaqi kishim një ecje me rrëmbim, ndërsa tek autorja Elena Kocaqi kemi shtrembërime të historisë. Me vetëdije apo pa vetëdije nga kjo autore, do thonim se ky fenomen ësht akoma dhe më makabër nga ato tek tre të parët. Këta autorë, ose sapo kanë rënë në kontakt me tema historie, ose janë segmente të huaja me qëllime për ta prezantuar popullin shqiptar si krejt të luajtur nga mëndja. Me këtë rast, përfitojmë të themi një opinionin tonë mbi elementët e huaj keqbërës.
Personalisht unë kam qenë qysh në moshë të re i mendimit, që në sejcilin shtet të botës të ketë të drejtë sejcili shtet tjetër i botës të ngrejë zyrat e tij agjenturore dhe propagandistike, -këto të rregulluara me ligj. Kështu, bie fjala, mund të ketë Irani zyrat e tij në Amerikë, dhe e kundërta, sirianët tek izraelitët dhe e kundërta, kinezët tek indianët dhe e kundërta, serbët tek shqiptarët dhe e kundërta, e kështu pa fund, kush të dojë dhe ku të dojë. Kështu, zyra agjenturore dhe ato propagandistike iraniane, bie fjala, mund të punojnë normalisht në Amerikë dhe të paraqesin në mënyrën më të qetë provat dhe akuzat (apo kundërakuzat) e tyre. Kështu me të gjithë.
E shpreha këtë mendim këtu, që lexuesi të më kuptojë se, kur unë dyshoj që këto kokra „patriotësh“ mund edhe të jenë segmente të huaja keqdashëse ndaj shqiptarëve, të mos kujtoj njeri se unë jam për ndalimin e këtyre paçavureve. Përkundrazi, falenderoj fatin që ka dhe të këtilla broçkulla historike, sepse edhe më bindëse është fjala jonë pastaj. Në fund, lexuesi do të dijë vetë ç’të zgjedhë, dhe cila është e vërteta.

__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar