robert
Veteran ne forum
Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871
|
Se sa e vertete eshte pretendimi se kemi te bejme me nje teze te re, lexoni shkrimin tim, i cili gjindet edhe tek faqja ime e internetit, fjale cimbuese, tek rubrika Histori, (por do ta hedh edhe tek rubrika e vjedhjeve intelektuale.
Milutin Jaçimuviç
Gazetat shqiptare dhe lajmi sesancional
Edhe një herë tipari i sotëm më karakteristik i shumicës së shtypit shqiptar në fushat e ndryshme të shkencës, por sidomos atë të historisë, INJORANCA, është shpalosur hapur dhe demostrativ nëpër faqet e tyre, duke injoruar jo vetëm të rejat që sjellin studjuesit shqiptarë në shkenca të ndryshme, -turp e faqja e zezë, jo vetëm duke i reklamuar tezat e studjuesve të huaj si të reja, në një kohë që ato janë të vjetra për studjuesit shqiptarë, -injorancë me brirë, por edhe duke e lënë lexuesin e sotëm shqiptar të lëbyroset i kënaqur në batakun e paditurisë, mos kërkimit të së vërtetave shkencore dhe masturbimit tashmë aq të njohur folklorik nacionalist, oh sa mirë me kjen shqyptar, oe-oe, -kulmi i marrisë! Disa nga këto gazeta, dhanë një lajm të ri e të pa ditur më parë, sensancional sipas tyre, (hipo)tezën e historianit të sotëm serb, Milutin Jaçimuviç, atë (mbani frymën!) të gjetjes së Trojës së Lashtë në Shkodrën e sotme, tezë kjo e sjellë në shqip përmes një shkrimi nga historiani kosovar, Fahri Xhara. Duhet sqaruar më parë, se autori nga Gjakova siç sapo pashë në internet ka sjellë përmes shkrimeve të tij edhe më parë teza të tilla nga autorë ish-jugosllavë, teza këto që lidhin herë serbët, herë malazezt, herë boshnjakët, herë kroatët, herë sllovenët, me trojanët e lashtë, apo dhe qytete të ndryshme të ish-Jugosllavisë me Trojën legjendare, teza të cilat autori shqiptar i shkrimit i kritikon. Në ison ankuese të këtij autori, gazetat shqiptare, përmes titujve të tyre sensacionalë, po rënkojnë oi-oi, e nga këto të qara të këtij shtypi kanë nisur të na përloten edhe ne lexuesve idiotë sytë, neve që nuk e paskëshim dëgjuar ndonjëherë këtë tezë, e tash në kor të përbashkët me gazetat shqiptare, kemi nisur të mallkojmë historianët tanë, pse këta gjumashër të pacipë lenë të tjerët tua heqin lepurin nga dora. Oi-oi, oi-oi çna gjeti! Ironi e fatit, mëndjes tonë, thuaj më mirë, që nga oe-oe, po kalojmë tashmë në oi-oi!
Mirpo, vërtet qenka e panjohur nga shqiptarët kjo tezë?! Vërtet kemi këtu një sensacion? Apo kemi thjesht injorancën e gazetarve shqiptarë, e ndoshta edhe të historianve nga Kosova, të cilët pak ose aspak kanë shfletuar nga historia në jetën e tyre?!.
Për Trojën është shkruar dhe hipotezuar aq shumë, sa deri në Finlandë e kanë çuar, se lërë më pastaj vendet Balltike, Kilikinë e poshtme të Turqisë, Bullgarinë e sa e sa të tjera pretendente. Edhe në lidhje me Shkodrën nga autorë shqiptarë është folur e shkruar. E biles edhe nga të huaj. Më vjen keq që nuk kam këtu përpaa Kalendarin Kombiar, i cili gjindej dikur në Institutin e Historisë, sot i shkatërruar dhe i vjedhur, më vjen keq që nuk kam as edhe periodikun Studime historike, i cili shpresoj të mos jetë përmbytur ose djegur në Bibliotekën Kombëtare nga katastrofat e përvitshme aty, sepse po ti kisha tani përpara këto dy periodikë, që i ndajnë 70 deri në 100 vjet nga njëri-tjetri, do ti prezantoja me emër e mbiemër autorët e hipotezës së Shkrodës trojane. Por edhe pa mundur të sjell këtu këta autorë paksa seriozë, apo edhe përshkrimet letrare të Shkodrës trojane, ju kujton të hidhni sytë tek forumet shqiptare në internet, gjithashtu ju kujtoj tu hidhni një sy edhe pseudo-historianve të sotëm nacionalistë, Kocaqi & Co., tek të cilët jo vetëm Shkodra që është Troja e lashtë, por e gjithë bota fliste dikur shqip! Pra, nuk kemi sensacion në fakt, as kemi pse të trembemi pse na e rrëmbyen serbët Shkodrën trojane, por kemi këtë sëmundje ngjitëse të sotme, injoranc-nacionalizmin, e cila ka përfaqsuesit e saj si tek serbët, ashtu dhe tek shqiptarët, pasi lufta trojane nuk përmbledh një vend dhe një 10-vjeçar, por përmbledh shumë vende dhe epoka.
Në fakt, kush e ka lexuar Iliadën e Homerit, këtë epope mitike të lashtësisë dhe antikitetit plot me simbole, të përkthyer nga Gjon Shllaku, (e sot kemi edhe një përkthim tjetër të ri nga Ilia Ballauri), do ti parafytyrojë ato ngjarje lufte mitike përpara këmbëve të Kalasë së Rozafës. Liqeni, dy lumenjtë, deti më matanë. Të duket se Homeri, (apo njëri prej tyre), ka patur parasysh pikërisht territorin përposhtë Kalasë së Shkodrës kur ka folur për luftën e Trojës. Kjo anallogji është vënë re nga shumë e shumë njerëz, ndaj edhe thashë që kemi për të edhe përshkrime letrare, përveç shkrimeve historike në shqip. Pra, si hipotezë kjo nuk është e panjohur në rrethet e historianve, qofshin profesionistë, apo amatorë. Sepse gjithkush e ka lexuar Iliadën. Dhe, kush ka lexuar Iliadën, menjëherë i shkon mëndja tek ky territor shkodran, -e kam fjalën për atë të para 90-ave, pasi sot aty unë shoh vetëm një lloj katrahure ndërtimesh, ku më duket se po zhvillohet një luftë para asaj trojane.
Tani, meqë shkrimi i historianit gjakovar dhe titujt e gazetave shqiptare vunë kujën për përgjumjen e historianve shqiptarë, e pikërisht pse këta të fundit nuk i kishin dalluar ato prova aq të qarta që sillte historiani serb, (në shkrim na jepen vetëm ato pak shenja territoriale që përmenda më lart), unë po e qetësoj këtë shtyp shqiptar duke i sjellë vetëm një copëz nga njëri prej librave të mij, të botuar në tetor 2014, pra katër vjet më parë, (dhe duket tre vjet para librit të historianit serb), ndonëse këtë fakt (tezë) e kam përmendur edhe më herët dhe kam dashur ta përfundoj me një shkrim të veçantë, por e kam lënë për ta përmbledhur në një histori më të gjerë dhe të trajtuar dialektikisht, sepse ngjarjet dhe subjektet e përfshira në to kanë ndryshuar përgjatë qindra dhe mijra vjetësh. Ja dhe teksti nga libri im Evolucioni gjuhësor pj.III, f.441:
Duke ecur më në veri, neve na dalin para syve betejat e fundit shekullore, e ndoshta mijra-vjeçare trojane. Pikërisht në Shkodër. Po pikërisht aty ku kalojnë sipas përshkrimit homerian dy lumenj, e ku deti nuk është larg. Këto beteja mund të kenë filluar këtu e mbi 1000 vjet, apo 2000 vjet para Krishtit, ndoshta aty në atë vend për të cilin na ka kënduar Homeri i parë, aty ku Schlimani gërmoi gjithë pasion, në kodrën Hisarllik të Turqisë së sotme. Ato beteja mund të kenë vazhduar 700 vjet para Krishtit, aty ku na thotë autori i sotëm austriak, Raoul Shrot, pikërisht në Turqinë e sotme të jugut, në Kiliki, e pikërisht në Karatepe. Por këto beteja, (të paktën 4000 vjeçare) kanë përfunduar deri tani pikërisht në qytetin verior shqiptar.
Dhe unë flas sërish kështu përciptas edhe më tej për këto beteja, siç kam folur edhe në shkrime të tjera po për to, duke u përpjekur të zbuloj të vërtetën e asaj ngjashmërie aq të madhe midis përshkrimit homerik dhe atij të pejsazhit tonë shkodran, përmes të vërtetës së atyre luftrave qindra e mijra vjeçare (sipas mendimit tim), të përplasjes fetare së përfaqsuesve të filozofisë fetare të trinitetit me ata të dyzimit, përplasje kjo që na ka shoqëruar fatkeqësisht deri në ditët tona. Mbi këto përplasje me ngjyrime fetare të lashtësisë, antikitetit dhe mesjetës ka mësuar çdokush që ka kryer të paktën të mesmen në shkollën tonë socialiste, ndaj nuk ia vlen të mburremi në një shkrim gazete. Por për seriozitet të problemit dhe vërtetsi të tij, më lejoni të shtoj pikërisht këtu në këtë shkrim të thjeshtë publicistik dhe jo historik, edhe një fakt tjetër të bukur të asaj lufte të dikurshme fetare homerike, të zhvilluar nën kalanë e Shkodrës, fakt për të cilin mendja e historianve serbë nuk besoj se do ta ketë kapur, as atyre shqiptarë, dhe më e hidhura, as edhe pseudo-historianve të sotëm. Kjo mendoj tregon se kush qëndron më afër të vërtetës.
Ky çelës zbërthyes ka të bëjë me lumin e Bunës. Mirë Drini se ka qenë i qartë për mua këtu e 20 e kusur vjet të shkuara, se kishte të bënte me ata të trinitetit, biles tonizimi i trashë Drin me jepte përshtypjen e një të folure gjermane (drei=tre), apo gjermano-sllave, pasi këto dy etni të sotme kanë patur dikur përzierje përgjatë shekujve, siç të gjithë ne popujt e Europës. Mirpo vetëm para pak vjetëve mua më ndriçoi në mëndje kuptimi i këtij hidronomi dhe shpresoj të mos ketë qenë ndriçim i rremë tek në njërin krah të popujve ishin përfaqsuesit e filozofisë fetare të trinitetit (Drinit), dri +nos, (tre nis?), në anën tjetër të popujve ishin përfaqsuesit e filozofiisë fetare të dyzimit (Bunës), pra kemi bi, bu (dy) + nos (nis// jona// uji, ose dhe mbaresë e zakonshme e gjuhës veriore shqiptare të vjetër, n). Pra kishim lumin e atyre të perëndimit, me hyun e vjetër Dionis, por që 2-it i thonin bi, bu, (si në rastin e Bizantit= dy anët), dhe lumin e atyre të lindjes, Drinos.
Shpresoj që ky fakt dhe argument të jetë i ri në aspektin e të ashtuquajturës Luftë e Trojës, (padiskutim një pjese të saj), siç shpresoj edhe për të tjerë fakte e argumenta, që kam sjellë në shkrime të tjera. E nëse është vërtet kështu, pra nuk gjindet edhe në shkrimet e studjuesit serb, apo dhe të tjerve ish-jugosllavë, i bie jo vetëm që kazaneria shqiptare ti lerë lotët e krokodilit, oi-oi, jo vetëm studjuesit kosovarë ti vihen punës e ta nxjerrin punën e kolegve të tyre shqiptarë edhe në gjuhët sllave, por historiografia shqiptare të jetë e qetë, krenare dhe jo e kompleksuar ndaj asaj të huaj, dhe jo patjetër vetëm ajo aktuale zyrtare, që kështu e kështu nuk ekziston këto dy-tre dekadat e fundit, por edhe ajo amatore serioze, ku bëj pjesë edhe unë. Kështu të kemi guximin të ballafaqohemi me cilëndo historiografi dhe historian tjetër, pa patur frikë në zbulimin e të vërtetave të lashta, antike e mesjetare, të mbuluara këto herë qëllimisht dhe herë rastësisht nga pluhuri i kohës.
Dhe, duke iu bashkngjitur aktualitetit të sotëm do të shtoja, që boll iu lëpimë sa njërës superfuqi e sa tjetrës, aq sa për hir të kësaj lëpirje dhe borxheve të marra, arrijmë deri aty sa në rregjistrimin e fundit e nxjerrim pjesën myslimane (kupto sunite) 52% të popullsisë, ndërsa atë ortodokse kristiane 5%, kështu për tua falur Shkodrën historike serbëve! E në këtë aktualitet të shtrijmë urat e takimeve me fqinjët dhe jo gardhet e grindjeve.
Dhe në rastin në fjalë, pretendimin e historianit serb se Shkodra paska qenë kryeqytet i serbëve dikur, unë do ti përgjigjesha shkurt, (sa na lejon një shkrim gazete), se Shkodra ka dikur në shekujt pas Krishtit gjurmë të dukshme të kulturës fetare të trinitetit, (sot ortodoksia kristiane dhe deri diku ajo myslimane bektashiane, që edhe tek shqiptarët kanë përbërë përherë gjysmën e popullsisë), herë-herë mbizotëruese në etapa të shkurtëra dhe sporadike këto gjurmë trinitetase, por jo si kryeqytet i një kombi të caktuar, sepse kombet në kuptimin e sotëm nuk luanin rol atyre kohrave. Këto fenomene të njohura të historisë na kanë shoqëruar deri pak shekuj më parë, dhe detajërisht do të donin shkrime më të gjera, apo libra të veçantë në lidhje me historinë e Shkodrës, gjë të cilën në fakt e kanë bërë deri diku disa historianë nga ky qytet me popullsi të përzierë e me kulturë. Që unë vet jam njohur vetëm përciptaz me disa nga këto shkrime e libra të tyre, e që kam disa rezerva të miat mbi disa detaje, kjo është një temë tjetër dhe që nuk lidhet me të qarat oi-oi të gazetarisë së sotme shqiptare në lidhje me tezën e Shkodrës trojane dhe përgjumjen e historianëve shqiptarë. Do.27.9.2018
__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|