ksenia
Ne vendlindje
Regjistruar: 10/10/2004
Vendbanimi: TR
Mesazhe: 894
|
Letra në çantën e qëndisur
Mesnatë, 9 Gusht 1946
Qielli është i kthjellët; hëna vezullon. Dëgjoj varkëtarët të këndojnë, duke
ngritur spirancën për tu nisur me valën që do të vijë. Ska re, as erë. Lumi
ngjan bardhëllor nën dritën e hënës, ndërsa i zi sterrë në errësirë; Fluturat lodrojnë rreth e qark qirinjve dhe erëmimi i natës më vjen prej kanatave të hapur. Po ti, a po fle? Apo mos po rri në dritare? A e kujton atë që për ty mendon? Endërron? Çngjyrë është ëndrra jote? Kanë kaluar tetë ditë nga shëtitja jonë e bukur në pyllin e Bulonjës. Çhendek i madh që prej asaj dite.
... Këtë mëngjes e prita postierin një orë te stacioni. Ky postieri vonestar dhe budalla, me atë jakë të kuqe, pa e ditur, i bën zemrat të fërgëllojnë! Faleminderit për letrën tënde, por mos më duaj kaq se më bën keq; lërmë mua të të dua; ti nuk e di se të duash me tepri na sjell të dyve fatkeqësi; është si puna e fëmijëve që i përkëdhelin tepër kur janë të vegjël dhe ata vdesin të rinj; jeta nuk është bërë për këtë; lumturia është përçudnim! Ata që e kërkojnë janë të dënuar.
Dje dhe pardje nëna ime ka qenë në një gjendje të tmerrshme, kishte halucinacione vdekjendjellëse. Kohën e kalova pranë saj. Ti se di se çdo të thotë të mbash i vetëm peshën e një dëshpërimi të tillë. Po tu duk vetja si më fatmjera e grave, kujto këto rrjeshta.
Para se të të njihja, isha i qetë, isha qetësuar të themi. Po hyja në një periudhë burrërie për nga shëndeti moral. Rinia ime kishte ikur. Sëmundja e nervave që më mbajti përgjatë dy vjetësh ishte përfundimi i saj, ndërsa rezultati logjik mbyllja. Për të pasur atë që unë pata, u desh që diçka të shkonte në mënyrë tragjike nëpër kutizën e trurit tim. Pastaj gjithçka u shërua; kisha parë qartazi gjërat dhe veten time, çka sndodh shpesh... Kuptova, ndava dhe klasifikova gjithçka aq mirë sa sisha ndjerë ndonjëherë më i qetë, ndërkohë që të gjithë mendonin se isha për të më qarë hallin. Ti erdhe në majë të gishtave dhe e travoze gjithë këtë. Llumi i ndenjur zjeu sërish, liqeni i zemrës sime fërgëlloi. Porse stuhia për oqeanet është. Po u turbulluan pellgjet vjen erë e keqe. Të dua pa ti them këto. Po munde, harromë. Shkule shpirtin me duart e tua dhe eci përsipër për të fshirë gjurmën time. Hajde, mos u zemëro...
Gjithnjë them me vete se jam unë ai që do të shkaktojë fatkeqësinë tënde, se pa mua jeta jote nuk do të ishte turbulluar, se do të vijë dita kur ne do të ndahemi (dhe që përpara zemërohem). Atëhere pështjellimi i jetës më vjen gjer në buzë dhe ndjej një neveri të habitshme për veten time dhe një dhembshuri prej të krishteri për ty.
Herë tjetër, dje për shëmbull, pasi mbylla letrën time, mendimi yt këndon, buzëqesh, ngjyrohet e vallëzon si zjarr i hareshëm që dërgon ngjyra larushane dhe një ëmbëlsi përshkuese. Lëvizja e gojës tënde kur flet shëmbëllen në kujtimin tim plot hijeshi, nur, e parezistueshme, provokuese; buzët e tua, trëndafil i njomë, thërresin puthjen, e tërheqin drejt vetes me një dëshirë që se ka shoqen.
Ti më flet për punë; po, duaje Artin. Nga të gjitha mashtrimet, ai është më pak gënjeshtar. Mundohu ta duash me një dashuri të veçantë, të zjarrtë, të devotshme.
Lamtumirë jeta ime, dashuria ime, të dërgoj mijëra të puthura. Me të më shkruar Fidiasi, unë do të vij. Këtë dimër ska mundësi për tu takuar; por unë do të vij në Paris për tri javë të paktën; lamtumirë. Të përqafoj aje ku dua dhe ku kam dashur.
Mijëra të puthura; Oh! Jepmë dhe ti një të tillë! Jepmë!
P.S Kjo ishte gjeja me e bukur qe s'me kishte rene ne dore s'mbahet mend se sa gjate...Me preku sepse u perputhen fragmente dhe me ndryshoi kuptimin e dites qe filloi.
__________________
O Perandor - O Hic!!!(Hitler)
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|