Indrit
I pandreqshem.
Regjistruar: 01/04/2004
Vendbanimi: I ulur ne zemren e nenes.
Mesazhe: 1814
|
Flm Sahara...
2-Edukata pejgamberike jashtë shtëpisë së tij.
Aliu (r.a.) tregon: Pejgamberi (a.s.) nuk fliste kurrë, veçse për çka i interesonte, i afronte shokët rreth vetes edhe nuk i largonte (p.sh. me sjellje të keqe, etj.), nderonte të parët e njerëzve, që ishin ose i emëronte vetë mbi fiset e tyre, ju ruante njerëzve të panjohur, por pa treguar sjellje të keqe ose mendim të keq, pyeste dhe interesohej vazhdimisht për shokët e vet, si për ata që ishin ose nuk ishin me të, duke pyetur për shëndetin dhe për gjendjen e tyre. Ai e lavdëronte të mirën dhe e përforconte, kurse të keqen nuk e donte dhe e dobësonte (kritikonte), nuk habitej që të mësoheshin edhe shokët e vet që të mos habiteshin, më të afërmit e vendit të tij ishin njerëzit më të mirë dhe më i madhërueshmi tek ai ishte ai njeri që ndihmonte të tjerët dhe që interesohej për ta.
3-- Edukata pejgamberike në kuvend.
Kurdo që ulej të rrijë në ndonjë vend, ose çohej prej tij, ai përmendte gjithmonë Zotin xh.sh., ulej të rrijë aty ku gjendte vend bosh dhe nuk dëshironte të ketë një vend të caktuar për të. Secili që rrinte me të, kishte të drejtën e vet, në vërejtje, pyetje e muhabet aq sa që secili kënaqej në kuvendin e tij, kush do që fliste me të. Ai e dëgjonte me vëmendje e nuk ia priste fjalën kujt, kur ndokush kërkonte ndonjë send prej tij, ai ose ia kryente kërkesën, ose i thoshte fjalë të ëmbla, si psh. premtime ose dua.
Kuvendi i tij ishte gjithmonë kuvend dije, turpi e durimi dhe sekret. Në ato kuvende nuk ngrihej zëri lart, nuk flitej keq për kend dhe nuk trumbetoheshin e përhapeshin gabimet e atyre që gabonin. Në këto kuvende të gjithë ishin të barabartë, më i miri ndërmjet tyre ishte më i devotshmi (ai që e do Zotin xh.sh. më shumë se të tjerët). Ata nderonin të madhin (në moshë) kishin mëshirë për të voglin, preferonin atë që kishin nevojë të kërkojë ndonjë send dhe bënin çmos t'ia kryejnë nevojën dhe preferohej e nderohej edhe i huaji nga vendasit në kuvend.
Pejgamberi (a.s.) në këto kuvende ishte gjithmonë i buzëqeshur i butë, kurrë i egër, nuk e çonte zërin më shumë se duhej, nuk shante njeri, nuk përmendte ose tregonte të metat e ndokujt dhe për disa gjëra që nuk i pëlqenin, e bënte veten sikur nuk shihte ose nuk dëgjonte.
Kur merrte të flasë ai shokët e tij heshtnin e nuk lëviznin, sikur të kishin zogj mbi krye e po ju tremben dhe kur pushonte ai, atëherë merrnin fjalën ata, një nga një dhe me rregull. Gjatë bisedës, ai duronte të huajin edhe kur ndoshta ai ishte i egër. Shokët e vet i porosiste shpesh: Nëse shihni ndonjë nevojtar (për para ose mësim, etj) plotësojani kërkesën e tij si të mundeni!
Gjatë Kuvendimit, Pejgamberi (a.s.) nuk ia ndërprente kurrë tjetrit fjalën, veç kur e kalonte kufirin për çështje të fesë, atëherë ose e ndalonte të flasë më gjatë, ose çohej dhe ikte nga ai vend.
__________________
Duro, duro...
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|