Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Ne kete teme ju ftoj te vendosni kuriozitete nga filma dhe skena dhe skena te veçanta.


Ne skenen e meposhtme Ugo Tognazzi imiton padrinon. Vini re sa ngjan me Marlon Brando:



Si u krijua imitimi?
Njehere shkojne ne restorant 4 veta (mes tyre Tognazzi dhe regjizori i filmit te mesiperm). Atje nuk i lene te hyjne sepse nuk kishin prenotuar. Te tjeret behen gati te ikin por Tognazzi thote "Prisni pak". Fut pambuket ne goje dhe terheq floket prapa. I bien deres prape dhe thone "Degjo, ne s'kemi prenotuar por kemi Marlon Brando me vete". Ate nate Tognazzi hengri i trukuar si Brando ne ate restorant. Kur u be filmi i mesiperm regjizori u kujtua dhe i kerkoi te bente skenen qe shikoni ketu lart.

__________________
Ne vendin tim, ne vendin tend, e shpojne lakren, i hedhin mend...

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Bashkangjitje: silvana mangano riso amasro 1949.jpg
Ky file është shkarkuar 17 herë.

Drejtoi për 17 vjet Arkivin Shtetëror të Filmit. Abaz Hoxha flet për kinemanë më të mirë evropiane që hynte në parajsën arkivore e cila dukej se s'kishte të bënte me një vend të izoluar.

Filma të neorealizmit italian, tregon ai, rrinë stok, bashkë me të tjerë që protagoniste kanë yje të ekranit. Një këshillë për Arkivin: të punësohen të apasionuarit.

Në 80-vjetorin e lindjes, Abaz Hoxha, flet për Arkivin Shtetëror të Filmit, institucioni me të cilën lidh 17 vjet të jetës (1973-1990) pasi kishte përfunduar studimet në Çeki si... inxhinier.
Askush më mirë se ai nuk mund të dijë se si pasurohej arkivi me vlera të kinemasë italiane, franceze, angleze, të Lindjes, ruse, çeke, polake.

Ai ngre një pyetje të thjeshtë: Përse nuk shfaqen? Kjo pyetje, ka të bëjë, në fakt, me politikat bashkëkohore për administrimin dhe promovimin e vlerave muzeore e arkivore.

Klasikët e neorealizmit italian, De Sica me "Vjedhësi i biçikletave", "Çatia", Giuseppe De Santis me "Romë ora 11.00", "Nuk ka paqe nën ullinj" apo "Oriz i hidhur", etj, që sillnin me vete yje të kinemasë si Gina Lollobrigida, Silvana Pampanini, Sophia Loren, janë vetëm disa që hynë në Arkiv në epokën e Hoxhës drejtor.

Trajtimi i arkivit si një hapësirë e zbrazët, është problemi kryesor që bashkëbiseduesi ynë ngre në intervistën e mëposhtme.

Abaz Hoxha lindi në Vlorë, më 14 prill 1930. Studimet i kreu për inxhinier elektronik. Përveç kontributit në Arkiv, ka dhënë mësim në Akademinë e Arteve dhe Akademinë e Filmit dhe Multimedias "Marubi".

Është hartues i Enciklopedisë së parë të Artit dhe autor i rreth 20 botimeve për kinematografinë shqiptare dhe të huaj. Ndër to: "Filmi Artistik Shqiptar 1957-1984" (1987), "Arti i Shtatë në Shqipëri, vëllimi I 1900-1944" (1994), "Enciklopedi e Kinematografisë Shqiptare" (1999), "100 vjet kinema në trevat shqiptare" (2002), "Kinematografia e vendeve skandinave" (2002), "Ne u shkolluam në Pragë" (2003), "Kinematografia shqiptare 1985-2005, shqip-anglisht" (2004), "Historia e kinematografisë botërore 1895-1945, vëllimi i parë" (2005), "Historia e kinemasë në Shqipëri, vëllimi i parë, 1897-1944" (2007), "Në gjurmë të filmave për Shqipërinë" (2007), "Shqiptarët në kinematografinë botërore" (2008).

Z. Hoxha, angazhimi juaj me kinemanë lidhet sidomos me drejtimin e Arkivit të Filmit. A mund të tregoni diçka më specifike për këtë përvojë?

Kur shkova në Kinostudio, arkivi ishte një magazinë. Kishte pak filma, një pjesë e tyre u dogjën në vitin 1947. Kryesisht filma të huaj, që ne i quanim "plaçkë lufte" sepse iu kapën armikut. Një pjesë na i morën rusët në mirëbesim, por nuk i kthyen më. Kishte mbetur një filmotekë, jo arkiv, me filma që kishin filluar të xhiroheshin nga viti 1947.

Futeshin atje me një inventar dhe ruheshin. Në vitin 1962, ngrita problemin që ky arkiv, të bëhej anëtar i Federatës Ndërkombëtare të Arkivave të Filmit, sepse nuk kishim asnjë përvojë. Një vit më vonë, me shumë luftë kërkesa u miratua dhe që nga 1963, ne jemi anëtarë të këtij organizmi.

Kishim nevojë për përvoja, sepse nuk dinim, si duhet të ruheshin filmat, si duhet të mirëmbaheshin, si duhet të krijohej aparati shkencor, për t'u regjistruar dhe për t'u shfrytëzuar në të ardhmen, për studime. Deri në 1966 isha kryeinxhinier, më pas u transferova në sektorin e kinemave, ku merresha me import-eksportin e filmave, zgjedhjen e filmave të huaj. Ishte përvojë për mua sepse u njoha me kinematografinë botërore.

Ne vërtet shfaqnim pak filma në kinema, por vinin shumë më tepër. Unë isha i detyruar t'i shikoja të gjithë, përpara se t'i zgjidhnim. Aty qëndrova për 7 vjet. Më 1972, më shqetësoi shumë gjendja e arkivit: një magazinë në kushte shumë të këqija, një magazinë me pllaka pupuliti, ku në çdo rast mund të binte zjarri.

Si u kthye Arkivi në gjendjen që është sot?

Në gazetën "Zëri i Popullit" botova dikur artikullin me titull: "Do të na duhet shumë Film-Arkiva". Isha i mendimit që Arkivi duhej konceptuar si një institucion shkencor. Si një shkollë për kineastët e rinj sepse nëpërmjet tij njihen me filmin shqiptar, por edhe me traditën e huaj. Në këtë kohë u hodh ideja që të krijohej një Arkiv Kombëtar, të kishte dhe një rregullore të përhershme që miratohej nga ministri.

Në shkrim ngrija edhe problemin që në Arkiv nuk duhet të punojnë njerëz të zakonshëm, por njerëz të pasionuar pas studimeve, studiues që të bëjnë analizën e filmit, analizën e krijimtarisë së regjisorëve, analizën e veprimtarisë së aktorëve. Në këtë pikë dështova, sepse si gjithnjë, ata që janë në krye mendojnë kë të fusin në punë. Pas kësaj u bë rregullorja e brendshme, u miratua në 1973, dhe më transferuan si drejtor të Arkivit. Aty qëndrova deri në '90-ën.

Çfarë pasurish nga fondi i huaj ruhen në Arkiv?

Të gjithë filmat e neorealizmit italian kanë hyrë në Shqipëri. Si një rrymë që lindi pas luftës, neorealizmi ishte një vijim i realizmit poetik francez të fundit të viteve '30. Duke qenë se trajton Italinë e pasluftës, të shkatërruar, të varfëruar, të sakatuar, në mendësi dhe në fizik, kjo shpjegon faktin pse filma të tillë u lejuan në Shqipëri, si për të nxjerrë në pah plagët e shoqërisë kapitaliste.

Kemi filma të Michelangelo Antonioni-t, Vittorio De Sica-s, të gjithë kolosët e neorealizmit dhe të kinemasë italiane. Erdhën filmat "Romë në ora 11.00" De Santis, "Vjedhësi i biçikletave" i De Sica-s, fitues i çmimit Oscar.

Nga ky regjisor kemi edhe filmin "Çatia" (Il Tetto), realizim i vitit 1956. Filmi i Giuseppe de Santis "Nuk ka paqe nën ullinj" (1950), ku luan një nga aktoret më të mëdha të asaj periudhe Lucia Bosè. Tek "Orizi i hidhur" (Riso Amaro, 1949), po i De Santis, për herë të parë shfaqet një nga yjet e kinemasë italiane, Silvana Mangano.

Neorealizmi karakterizohet nga një thjeshtësi dhe shumica e filmave të kësaj rryme janë xhiruar në natyrë dhe me aktorë jo profesionistë. Prej këtej dolën aktore si Gina Lollobrigida, Silvana Pampanini, Sophia Loren.

Për importimin e filmave, fillimisht, ne jemi orientuar nga Italia, Franca dhe Anglia. Ishin më të afërt me psikologjinë tonë. Nga kinemaja frënge ndisa vepra të mira e përfaqësuese të Nouvelle Vague-s dhe nga ajo angleze do të hynin asokohe ekranizimet e veprave të shkrimtarëve anglezë, kryesisht dramat e Shakespeare-it, "Otello" dhe "Henriku V" sepse lejoheshin dhe veprat qarkullonin. Hynë filma ku ka interpretuar Laurence Olivieri, një aktorët më të mëdhenj anglezë.


Po nga Lindja, duke patur parasysh që kjo kinema imponohej?

Fillimisht importin kryesor e kishim nga Bashkimi Sovjetik. 90% të importit e kishim nga ata. Kur u prenë marrëdhëniet ngeli një boshllëk në kinema, dhe jeta artistike ishte e vakët.

U kthye një problem politik dhe u detyruam të importonim. Në radhë të parë kanë qenë veprat e shkrimtarëve dhe kompozitorëve të njohur. Kemi filma të regjisorit rus, Grigori Chukhrai, që u bë shumë i njohur edhe në Perëndim me filmat "Balada e ushtarit" (1959), i "41-ti".

Nga një tjetër regjisor Mikhail Kalatozov, ose ekranizime të veprave të kompozitorëve të njohur rus. Çekosllovakia dhe Gjermania Demokratike ka numrin më të madh të filmave të importuar, pastaj Rumania, Polonia dhe Hungaria.

Ç'probleme vuan sot Arkivi?

Ne nuk kemi një muze të kinemasë, i cili duhet krijuar me kostume, skenografi, rekuizitë. Kjo bëhet nga njerëz të pasionuar pas studimeve, studiues të mirëfilltë, jo njerëz që shkojnë në arkiv për të marrë një rrogë.

Mungojnë botimet. Duhet të grumbullohen dhe të botohen të gjitha materialet që kanë të bëjnë me kinemanë. Duhen organizuar programe mujore, p.sh "Java e Filmit Francez". Filmat nuk duhet të rrinë të mbyllur në magazina, por të përdoren nga studentët, studiuesit, njerëzit e interesuar për kinemanë. Duhen organizuar ekspozita fotografike me afishe, fotografi gjatë provave, aparaturat që janë përdorur në xhirime etj. Mundësitë janë shumë.

(Shekulli)

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 28/10/2010
Vendbanimi: Dans tes rêves..
Mesazhe: 8269

Britanikët që kanë interpretuar presidentët amerikanë



Stiven Spilberg pritet që të shkaktojë jo pak polemika në Shtetet e Bashkuara për zgjedhjen që ka bërë për sa i takon aktorit që do të interpretojë Abraham Linkolnin, Presidentin më të dashur dhe të nderuar për amerikanët, pas Uashingtonit.

Regjisori i famshëm amerikan ka zgjedhur në këtë rol shumë të rëndësishëm britanikun Daniel Day-Lewis. Ai, sipas Spilbergut, është personi që mishëron më mirë dhe përcjell më mirë cilësitë e liderit të madh. Me marrjen e rolit të Presidentit të 16 të amerikanëve, Daniel është i fundit ndër britanikët që kanë marrë role amerikanësh të rëndësishëm në kinematografinë amerikane. Kështu, në këtë kuadër kemi Anthony Hopkins, që ka interpretuar dy presidentë amerikanë. I pari ishte John Quincy Adams në filmin “Amistan” në vitin 1997 dhe më pas kemi po të njëjtin aktor në filmin e vitit 1995, ku interpreton Presidentin Nikson në momentet e fundit të Presidencës së tij. Kemi më pas një tjetër britanik, Michael Gambon, i cili ka interpretuar një tjetër President amerikan, Lyndon B. Jonson në vitin 2002 në filmin “Rruga drejt luftës” dhe përfundojmë këtë listë të gjatë presidentësh amerikanë “britanikë” me Keneth Bragan, i cili ka interpretuar gjithashtu Presidentin amerikan Roosvelt në filmin “Warm Springs”. Edhe konkurrenti më i madh i Daniel në filmin e Spilbergut për të interpretuar rolin e Linkolnit nuk ka qenë gjithashtu amerikan. Kur regjisori i famshëm ka nënshkruar kontratën paraprake për këtë film me shtëpinë prodhuese “Dreamworks” në vitin 2001, ishte një tjetër irlandez, këtë herë Liam Neeson ai që ishte i pari në listë për të interpretuar Linkolnin e madh. Por dy vjet më vonë ishte vetë Neeson që u tërhoq nga projekti, duke qenë se ai ishte 58 vjeç, pra dy vjet më i madh në moshë nga Linkolni në kohën kur e vranë. Daniel është aktualisht 53 vjeç dhe ka fituar dy çmime “Oskar” për filmat “My left Fopt” dhe “There will be blood” dhe konsiderohet nga regjisori Spilberg si personi më i përshtatshëm për këtë rol. “Për mua ai është një nga aktorët më të mëdhenj që kemi aktualisht dhe nuk mund të ndodhte që për këtë rol të madh në një film epik të mos merrja në konsideratë prezencën e tij”, ka deklaruar Spilberg në një deklaratë pas bërjes së ditur të aktorit që do të interpretonte rolin kryesor. Ndërkohë, vetë aktori, dhe pse pak i çuditur nga propozimi, ka deklaruar se ndihet shumë i nderuar që do të interpretojë një njeri të madh dhe inspirues siç është Linkolni.

Filmi pritet që të nisë xhirimet në vjeshtën e vitit të ardhshëm dhe do të dalë në kinema në vitin 2012, edhe pse ka pasur disa spekulime se ai do të dalë në vitin 2013, sepse është shumë e vështirë që të bësh një post produksion të shpejtë të një filmi të madh. Filmi vetë do të bazohet në librin “Skuadra e rivalëve” e Doris Kearns Goodwin, që flet për mosmarrëveshjet dhe grindjet e vazhdueshme mes Linkolnit dhe kabinetit të tij gjatë luftës civile amerikane. Tashmë edhe skenari është plotësisht gati dhe është shkruar nga një prej penave më të shquara të skenarëve hollivudianë, Tony Kushner.

Amanda Foreman, autore e “A world on Fire”, një histori për përfshirjen e Britanisë në luftën civile, beson se zgjedhja e një britaniku në rolin e Presidentit amerikan dhe e britanikëve të tjerë në rolet dytësore në filmin për Linkolnin mund të shkaktojë kundërshti dhe pakënaqësi nga njerëzit. Jemi duke folur për Presidentin më të famshëm në historinë amerikane dhe do të jetë e vështirë për regjisorin që të “shesë” një britanik për një amerikan. Vetëm nëse Daniel do të bëjë një lojë të përkryer”.

Megjithatë bëhet fjalë për një staf ndërkombëtar dhe në këto rrethana mund të justifikohet edhe zgjedhja e Spilbergut.

(Shqip)

__________________
"Tmerrohem kur e mendoj boten pa mua!!"--Jean-Paul Sartre

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 23/11/2007
Vendbanimi: Frankfurt
Mesazhe: 6857

Sarajeva shqiptare – shënime udhëtimi

-Nga Koloreto Cukali-


Duke ecur rrugëve të Sarajevës, gra vendase ndalojnë Karafil Shenën për të bërë një foto me të. Është ylli i momentit. Kanë parë “Amnistinë” e Bujar Alimanit, ku Shena luan një nga dy rolet kryesore dhe tani e ndalojnë në rrugë. “Amnistia” është filmi i parë shqiptar që nga viti 2003 në festivalin e Sarajevës, festival ku në garën zyrtare janë filma të Evropës Juglindore. Këtë vit, turqit kanë shpresa për të fituar me “Broken Mussels”, kroatët kanë sjellë “Spots” dhe hungarezët kanë një film të Bela Tarr, “The Turin Horse”, për të cilin regjisori thotë që do të jetë filmi i fundit i tij. Deri edhe malazezët mbajnë shpresa të mëdha me filmin “The Ascent” filmi i parë i madh që ky shtet i ri prodhon.


Në korridoret e Festivalit, kritikja bullgare e filmit Joana (me një mbiemër që pasi e harrova 3 herë, më vjen zor tia pyes më) më tregon sesi, sa zbriti nga avioni, u mërzit kur i thanë që i pari projeksion që e priste ishte një film shqiptar, “Amnistia”. Joana nuk ka shumë shpresë te kinemaja shqiptare.

Kur merr vesh që jam shqiptar më flet për filmin pa më pyetur as për emrin. “Për mua, ai duhet të fitojë”, më thotë. “Po hajde gjeja midenë kryetarit izraelit të jurisë!”

E takoj disa herë gjatë mbrëmjes, dhe sa herë e ndesh, ajo më thotë diçka të re për Amnistinë. Pastaj, i qepet regjisorit Alimani për të ditur për projektin e tij të ri. Pas Amnistisë, vlera e tij në treg është rritur. “Amnistia”, është tashmë një favorit serioz, gjë që do të merret vesh këtë të dielë.

Zemra e Sarajevës

Në kafenenë “Bill Gates” pinë kafe një grup me pleq. Pleqtë në Bosnjë janë si pleqtë tanë, pinë kafe e flasin për politikë. Kafeneja ndodhet në rrugicën pas Hotel “Europe”, hoteli ku janë vendosur të tërë yjet e festivalit, që nga Nani Moretti e deri te Wim Wenders, e ku janë vendosur dhe aktorët e regjisori i “Amnistisë”.

Sarajeva, më shkrep herë pas here me Tiranën, përveçse është më e pastër dhe shoferët më të edukuar në rrugë. Ajri është më i kthjellët dhe rinia argëtohet edhe duke ndenjur në rrugë me një birrë në dorë. Madje, më shumë rrinë në rrugë sesa brenda në bare.

Në rrugë mund të shikosh fytyra që të duket sikur i ke parë për ditën e verës, ose për Shën Valentin. Sarajeva më kujton Tiranën, me shitësit e paedukatë në dyqane, me muzikën house që buçet thuajse në çdo klub, me shiun që aty fillon e aty pushon.

Ndryshimi fillon te lagjia turke, ku fillojnë restorantet tradicionale, me rrugica karakteristike ashtu siç duhet të kenë qenë “Pazaret e vjetra” të qyteteve tona e që tani nuk janë më.

Në tezga shoh plot libra me tekste e akorde për kitarë të Bjello Dugmes e të Bob Marlejt. Bjello Dugme, Rolling Stonsat e ish-Jugosllavisë, këndojnë live në një nga sheshet po atë ditë që fillon festivali.

Ka ndërtesa që ruajnë akoma predhat nëpër mure, që nga koha e luftës në Bosnje, ndërsa rrugën kryesore e përshkon një tram i pistë e i vjetër. Disa qytete nuk kanë lidhje me tramin. Thjesht, e kanë humbur kohën për të pasur tram. Ky është një i tillë. Dyshoj që edhe Tirana, është po ashtu.

Ndryshimi i madh mes Tiranës sime e Sarajevës, është që këtu i tërë qyteti e ndjen festivalin. Ndryshe nga Tirana, ku TIFF snobohet gjërësisht nga mediat e institucionet, këtu të tërë jetojnë për të.

Sigurisht, TIFF është festival shumë më i vogël se i Sarajevës, por është eventi i vetëm i madh filmik i qytetit. Dhe Tiff-in, Tirana e snobon. Në Sarajevë, posterat e festivalit i gjen deri dhe në farmaci, eventet janë të panumërta, media bën mbulim total, në kafene gjen që nga gazeta e festivalit tek programet. Njerëzit, mbajnë rradhë për të parë një film, qoftë ky dhe nga një autor i panjohur ballkanas. Njëherë mendoj me xhelozi se duhet të jenë të huajt që i mbushin kinematë, por jo. Gjithandej dëgjoj shikuesit të flasin serbo-kroatisht.

Eksperienca kinematografike është unike. Pak ditë më parë, u projektua filmi 3D “Pina” i Wim Wenders në një pallat sporti ku ishin mbledhur mbi 3 a 4 mijë vetë. Më kujtohen ditët e Tiff-it, kur kinemaja rri thuajse bosh ndërsa ata pak qejflinj zdërhallen në kafe.

Kur Wim Wenders hyri për të prezantuar filmin e vet Pina, i tërë publiku u ngrit në këmbë për ta nderuar. Vras mendjen, sa vetë do të shkonin në një kinema në Tiranë vetëm se është një film i Wim Wendersit? Llogarinë, mund ta bëni dhe vetë.

Mijëra njerëz shohin filmin e Wenders-it në një fushë basketbolli të kthyer në sallë projeksioni 3D.

Ndërsa shoh punët e Pina Bosch, balerinës me famë, injorant total ndaj kësaj figure të baletit bashkëkohor, ca për faj timin e ca për faj të vendit tim, ku maksimumi vijnë ca kalamaj rumunë për të kënduar hitet e shpëlara verore, ngushëllohem me faktin që ka edhe më keq se ne. Bangladeshi, psh. As atje, Pina Bosch nuk ka dhënë shfaqje më parë. Filmi vetë, nuk është edhe aq film, sa një formë dokumentari 3D mbi punët e artistes. Punë, që të lënë pa frymë.


Falja e Gjakut

Në kinemanë verore “Ljetno Kino !hej” mbi 2 mijë njerëz ndjekin “Falja e Gjakut” të Xhoshua Marston. Një histori shqiptare e gjakmarrjes në qendër të së cilës janë 2 aktorë amatorë (Tristan Halilaj, 19 vj, Sindi Laçej, 15 vj) projektohet nën qiell të hapur në Sarajevë. Mbi ekranin e stërmadh tutje, duken avionët që ngrihen e ulen në aeroportin e Sarajevës. Kushton më shtrenjtë të fluturosh nga Tirana në Sarajevë, sesa në N.Y.

2 mijë njerëz, vetëm cigare që fiken e ndizen dhe asnjë zë. Asnjë zile celulari.

“Jeta ime është n’duart tuaja. Po qe për të më vrarë më vritni tani, se s’dua të jetoj i mbyllur” i thotë Niku plakut të fisit gjakmarrës. Ky është një nga momentet më të forta të filmit, me intensitet të lartë dramatik. Një histori gjakmarrjeje që fillon si përherë me një sherr për një gardh.

Kur mbaron projeksioni, gjëja e vetme që më lodron ndër mend, është sesi një regjisor i huaj, ka arritur t’i bëjë aktorët amatorë shqiptarë të luajnë aq mirë dhe aq vërtetësisht, gjë që nuk na e dhurojnë dot më as aktorët me përvojë. Sarajevasit duartrokasin gjatë Tristan Halilajn dhe Sindi Laçejn, si dhe Refet Abazin, aktorin shqiptar të Maqedonisë, i cili kishte një paraqitje shumë të mirë në film si babai vrasës.

Duke dalë, dëgjoj “dober, dober” “mirë, mirë” mes spektatorëve. Kritika është ca më pak entuziaste për filmin. Kurse unë kam nevojë ta shoh dhe një herë në Tiranë.

“Falja e Gjakut” do të vijë si premierë në shtator dhe në kinematë shqiptare.


Bela Tarr nuk është femër

“Të bësh filma është si të jesh borgjez. Është jetë e bukur. Po nuk dua të bëj më.” Kështu thotë Bela Tarr, që (për ata që nuk ia njohin punët meqë asnjë kinema në Shqipëri nuk do ia projektonte ndonjëherë) nuk është femër e aq më tepër i bukur, por ka një zë të thellë e të ngjirur që të mpin.

Filmi i tij “The Turin Horse” është një film tepër i gjatë për ta parë një të shtunë mbrëma.

“Ç’doni këtu të shtunën në darkë?”, thotë regjisori gjysëm me shaka. “Ikni në disko, se është 2 orë e gjysëm i gjatë”.

“Nuk kam çfarë t’i mësoj njeriu për kinemanë”, thotë. “Kinemaja, është të kesh një kamera dhe një ide. Nuk ka nevojë për leksione profesorësh”.

Në vendin tim, njoh studentë që harxhojnë disa vjet për t’u bërë kineastë. Nganjëherë, edhe disa mijëra euro.

__________________
I am the author of my life;
unfortunalty, I'm writing in pen & can't erase my mistakes.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar