Forumi Horizont Forumi Horizont > Media dhe Politika > Mediat Shqiptare > Diskutime te ngjarjeve nga Shqiperia > Komente...
Gjithsej 25 faqe: « 1 2 3 4 [5] 6 7 8 9 10 11 12 13 14 » ... E fundit »   Tema e mėparshme   Tema Tjetėr
Autori
Titulli Hap njė temė tė re    Pėrgjigju brenda kėsaj teme
agata
idealiste

Regjistruar: 20/02/2004
Vendbanimi: Utopial
Mesazhe: 2981

Mbi mizerabilitetin e mediave

Në një artikull të datës 12 tetor me titullin “Gazetari zëdhënësash”, të botuar në Panorama, Blendi Fevziu shkruante: “ajo që shohim çdo ditë në edicionet qendrore të lajmeve, pra produkti i një armate të tërë drejtorësh, gazetarësh, kameramanësh dhe regjisorësh, është thjesht mizerabël, jo për faj të tyre, por për faj të gjithë shoqërisë shqiptare, përfshi edhe mua personalisht.”
Konstatimi është i drejtë përsa i përket produktit, asaj që shohim në televizione, por më duket shumë i padrejtë përcaktimi i fajtorit të kësaj gjendjeje: “gjithë shoqëria shqiptare”. Nuk mund të mos thuash se kjo është pjesërisht e vërtetë. Ashtu sikurse edhe për korrupsioninin nuk mund të mos thuash se korrupsioni është i shpërndarë në një rrjet kapilar në të gjitha qelizat e shoqërisë. Por, sipas meje, ta quash krejt shoqërinë shkaktare/fajtore të kësaj gjendjeje është një gjysëm e vërtetë dhe, madje, tingëllon si një alibi për përgjegjësitë dhe fajet e individëve të veçantë. Shumica e njerëzve ndjejnë neveri nga lajmet që shohin në televizonet tona dhe do të donin tjetër lloj lajmesh. Këtë e konstaton kudo ku takohesh me njerëz. Mjafton të kesh parasysh këtë për të shtruar pyetjen: a është e drejtë të fajësohet gjithë shoqëria për këtë gjendje të mediave tona?
Po të shohësh pak më thellë këtë çështje, sipas meje, arrijmë në një përfundim tjetër. Shoqëria shqiptare, më shumë sesa prodhuese e së keqes, është viktimë e një sistemi të ngritur keq, për qëllime të këqija. Kurse shkaktarët e vërtetë të së keqes, në të cilën ndodhet ajo, janë ata që e kanë ngritur sistemin dhe e mbajnë shoqërinë të ngërthyer brenda tij. Me fjalë të tjera ata që kanë pushtetin. Mund të thuash se, duke bashkëpunuar me të, shumë vetë shtrëngohen të bëhen përgjegjës e fajtorë; apo se, sikur e gjithë shoqëria shqiptare të kishte kurajon e mjaftueshme të ngrihej ta denonconte, ky nuk do të mund të mbahej më këmbë. Por ama, ajo që shohim historikisht të ndodhë është se një pushtet i caktuar, që në fillim mund të vijë në krye të punëve edhe me mbështetje të shoqërisë, kur devijon nga e drejta, krijon dhe përpunon instrumentet e tij të mbajtjes së pushtetit me të cilët pastaj ushtron presion e lavash trush mbi mbarë shoqërinë duke e bërë atë të nënshtruar apo edhe bashkëfajtore. Dhe ka një dallim shumë të qartë për të ndarë fajtorët nga viktimat: dallimi është midis atyre që përfitojnë dhe atyre që humbasin nga ky sistem.
Përse emisionet e lajmeve janë “mizerabël”? Çdo të thotë mizerabël? Sepse në vend së të bëjnë informacion në interes të publikut ato bëjnë lavazh truri dhe manpulim të publikut në emër të interesave të atyre që kanë pushtetin e kontrollojnë sistemin mediatik. Nuk them një gjë të re – personalisht e kam thënë që para dhjetë vjetësh – nëse pohoj se tek ne është krijuar një përqendrim i pushtetit politik, ekonomik dhe mediatik në pak duar që kontrollojnë vendin dhe përfitojnë në kurriz të shumicës që është e pafuqishme për ta ndryshuar këtë gjendje, madje viktimë e saj. Këtë sistem e kam quajtur “regjim mediatik” në kuptimin se, nëse në të ashtuquajturit regjime ushtarake apo policiore përdoret policia e shëbimet sekrete apo ushtria për të mbajtur pushtetin, ky i yni përdor mediat. Mediat pra, kësisoj, janë tjetërsuar në rolin e tyre. Ato nuk janë pushtet i katërt, por zgjatim ose më saktë instrumente të pushteteve politike e ekonomike, qendrore e lokale.
Problemi është se, ashtu siç e reflekton edhe shkrimi i Fevziut, mizerabiliteti i mediave kohët e fundit ka degjeneruar në shkallën sipërore. Kjo sipas meje sepse kemi arritur në një pikë kulmore të degjenerimit të sistemit ose, thënë ndryshe, të tjetërsimit të rolit të mediave në një demokraci. Shkaqet e këtij degjenerimi janë disa. Do të doja të ndalesha më shumë tek degjenerimi që u sjell gazetarëve ky sistem. Duke punuar në një sistem të tillë çdo gazetar, dora dorës, në vend se të zhvillojnë artin e profesionit të tij, zhvillon artin e shërbimit dhe adoptimit ndaj kërkesave të pronarëve, që me fjalë të tjera mund të quhet edhe arti i skllavit: gënjeshtra. Në vend se t’i impostojë lajmet apo emisionet e veçanta me synim të vërtetën ai i imposton me synim shërbimin ndaj një interesi. Tashmë kush punon në media i di rastet e shumë gazetarëve të njohur që, duke u transferuar nga njëri televizion që i shërbente Ramës në një televizion që i shërben Berishës, kanë kthyer krejtësisht edhe qëndrimin e tyre politik. Ky boshllëk bindjesh personale nuk mund të mos nënkuptojë edhe një zbrazësi pasioni për profesionin. Roli i shërbëtorit nuk kryhet me pasion përveçse në rastet psiqike. Ai bëhet për mbijetesë ekonomike. Një produkt i tillë pune nuk ka se si të mos vijë duke u bërë gjithnjë e më mizerabël. Ai bëhet gjithnjë e më mizerabël edhe pasi, në një sistem zinxhir, gazetarët që duhet të mbushin lajmet zgjidhen që të mos kenë tjetër aftësi veç aftësisë së shërbimit e nënshtrimit. Katandisja e emisioneve të lajmeve në kaseta të dërguar nga shtabet e partive apo në transmetime deklaratash të zëdhënësve të partisë, për çka flet Fevziu në shkrimin e tij, nuk është tjetër veçse rrjedhojë e këtij degjenerimi, ku, në rastin më të mirë, gazetarët heqin çdo përgjegjësi nga vetja. Ajo që realisht mungon në lajme është zëri i gazetarit të pavarur që shpreh opinionin e tij dhe të publikut ashtu siç e njeh ai. Por edhe në debatet politike të Fevziut - e jo vetëm - ky zë i pavarur ka kohë që mungon. Gjithnjë e më shumë në debatet politike televizive njerëzit janë të detyruar të dëgjojnë ose të vërtetën e zëdhënësit të njërit pushtet ose atë të tjetrit, pa pasur mundësinë të dëgjojnë kritikën e njërës ose tjetrës palë nga zëra jashtë intresave të tyre.
Gjithë duke mbetur tek gazetarët, do të thoja se një shkak tjetër i rritjes së degjenerimit të mediave tona është se, nëse disa vjet më parë, ndër gazetarët ende funksiononte bindja se ata po mbështesnin njërën palë kundër palës tjetër pasi kishin bindjen se kjo ishte e drejtë, sepse ajo që ata mbështesnin ishte e keqja më e vogël, tanimë është bërë e qartë se kemi të bëjmë me të njëjtën të keqe të ndarë më dysh. Sot të pretendosh se po mbështet të keqen më të vogël kundër të keqes më të madhe është thjesht vetëgënjim; të bësh alibinë e shërbimit ndaj njërës së keqe sepse tashmë është bërë e qartë se e keqja më e vogël, sapo ka ardhur në pushtet, është bërë më e madhja. Nuk mund të mos përmend këtu zhgënjimin që solli Sali Berisha edhe përsa i përket ndryshimit të gjendjes në media. Sikurse dihet themelet e regjimit mediatik që vuajmë sot i hodhën socialistët, veçanërisht dyshja Meta - Rama. Duke shfrytëzuar i pari pushtetin qëndror që kontrollonte privatizimet, tenderat e rrugëve, reklamat e me rradhë dhe i dyti lejet e ndërtimit dhe investimet e rrugëve në Tiranë ata hodhën themelet e këtij sistemi. Nuk është rastësi që shumica e pronarëve të mediave janë pasuruar nëpërmejt privatizimeve dhe lejeve të ndërtimit e tenderat. Shumë media madje lindën që në fillim me këtë synim të mbrapshtë. Të gjithë i kujtojnë protestat e Nikoll Lesit asokohe që e pa veten të fundosur si pronar i një gazete që nuk kishte biznese të tjera, si dhe propozimet e tij për një ligj mbi konfliktin e interesave në media. Sali Berisha erdhi me premtimin se do ta ndryshonte këtë gjendje, por në vend se të bënte këtë ndërtoi strategjinë se si ta kthente në krahun e tij sistemin mediatik. Sipas mendimit tim ky ishte momenti i fundit ku gazetarët ende mund të shpresonin se do të mund të punonin në media të tilla ku ata do të informonin dhe kritikonin në emër të interesve të opinionit publik. Sali Berisha bëri kauzë të përbashkët me pronarët e mediave që do ta mbanin e mbështesnin atë në pushtet duke u ofruar atyre përfitimet që më parë ua kishte ofruar Meta e Rama. Kjo e mbylli ciklin. Kjo politikë hoqi çdo mundësi për gazetarët që të shpresojnë se mund të mbijetojnë si gazetarë duke i bërë kritikën të dy palëve, dmth. sistemit, çka do të thotë, me fjalë të tjera, t’i shërbejnë opinionit publik. Si gazetar mund të mbijetosh veçse nëse vihesh në shërbim të njërës palë. Rast kuptimplotë është ai i Mero Bazes. Pasi ka goditur për disa vjet me rradhë Edi Ramën si themelues të këtij sistem mediatik, në emër të luftës politike që i bënte Berisha këtij sistemi kur ishte në opozitë, sot kthehet e akuzon për kalërues të sotëm të tij Sali Berishën (deri këtu jam dakort), pa thënë asnjë fjalë për përgjegjësitë e Edi Ramës, madje duke kthyer gazetën e tij në zëdhënëse të politikave të Ramës, ndonëse ai e di se shumica e gazetarëve më serozë ndajnë mendimin se Rama përbën një rrezik po aq të madhe sa Berisha në mos më të madh, për lirinë e medias, dhe se kjo frikë prej tij ishte ndoshta arsyeja kryesore që ai nuk i fitoi dot zgjedhjet. Pamundësia për të goditur sistemin në tërësi, thënë ndryshe nevoja për t’i shërbyer një palë duke fshehur gjysmën e së vërtetës, tregon për grackën që ka ngritur sistemi për gazetarët që synojnë të jenë të pavarur.
Dikush mund të më bëjë vërejtjen se për gazetarinë, gjithsesi, është më mirë të kemi disa grupe të këqij interesi sesa një të keqe të madhe të vetme interesi - çka mund të parashikohet të ndodhë me humbjen e Bashkisë nga Edi Rama. Pajtohem deri diku me këtë mendim. E vetmja hapësirë për të thënë disa të vërteta që krijon ky regjim mediatik janë interesat e ndryshme të pronarëve të ndryshme të mediave të lidhura me partitë e ndryshme politike, pavarësisht se ata funksionojnë brenda të njëjtit sitem ku shumë të vërteta, që janë në kundërshtim me interesat e të dy palëve, nuk i thuhen publikut. Edhe unë mendoj se kur të mos mbetet më pronar mediash që të ketë interes të mbështesë partinë e Ramës për shkak të humbjes së Bashkisë, atëhere i gjithë sistemi mediatik do të mbetet në dorë të pushtetit qendror dhe kjo do ta rrisë edhe më rrezikshmërinë e regjimit mediatik. Mediat do të kthehen të gjitha në propagandues të sukseseve dhe arritjeve të një pushteti të vetëm dhe atëhere, ndoshta, do të kemi nostalgji për “mizerabilitetin” që përjetojmë sot. Por, ngulomoj se në vend të nostalgjisë së nesërme është më mirë të kuptojmë që sot se kjo është e ardhmja e një sistemi mediatik të ndërtuar keq dhe me synime të këqija e se, duhet të punohet që sot për ta ndryshuar atë si nga brenda ashtu edhe nëpërmjet mediash altarnative, në mënyrë që gazetarët të çlirohen nga shpërdorimi i punës së tyre për qëllime të tjera nga ato të interesit publik.
Gjithsesi jam i bindur se ky “regjim mediatik” një ditë, jo shumë të largët, do të bjerë, si çdo gjë e ngritur mbi principet e së keqes dhe padrejtësisë. Dhe shumë pronarë mediash e gazetarë duhet ta dinë se ata do të mbeten në histori jo si emancipues e zë i së vërtetës, por si përgjegjës e përfitues të së keqes. Shëmbëllyeshëm me atë si konsiderohen shefat e sigurimit apo shefat e ushtrive në regjimet policore apo ushtarake, paçka se dëmi që i bëjnë shoqërisë mund t’u duket më i vogël. (Korrieri, 15 tetor 2009)
Fatos Lubonja

__________________
Gjysma e asaj qe shkruaj ndoshta eshte e pa kuptimte per ju, por un e shkruaj qe gjysma tjeter te mund te arrije tek ju. FIRDUSI

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 17 Tetor 2009 17:34
agata nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė agata Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me agata (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė agata't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: agata Shto agata nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto agata nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
Fajtori
Apo jo?

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Thumbs up

Lubonja... Nga mendjet e pakta qe perqendrohet tamam ne pikat e duhura, per te krijuar panorama te qarta. Megjithate, shume njerez kujtojne se fjalet e Lubonjes jane vetem fjale, ndersa Shqiperia ndertohet me leke. Jane bingo-bongot e zakonshem te xhungles pabukesore.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 17 Tetor 2009 19:50
Fajtori nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė Fajtori Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me Fajtori (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė Fajtori't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: Fajtori Shto Fajtori nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto Fajtori nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
agata
idealiste

Regjistruar: 20/02/2004
Vendbanimi: Utopial
Mesazhe: 2981

Shqiptarizmi dhe shqiptaria nė njė vėshtrim tė ri

Mbi librin "Në fillimet e ncionalizmit shqiptar" të Nathalie Clayer


Pas promovimin të librit "Në fillesat e nacionalizmit shqiptar "të Nathalie Clayer (botime përpjekja, Tiranë 2009) një i pranishëm erdhi e më kërkoi t’i shpjegoja pak më hollësisht se pse u shpreha se ky libër do të trondisë vetëdijen që kanë shqiptarët për shqiptarinë si ndjenjë identiteti kombëtar. Nga biseda që pata me të kuptova nevojën e shpjegimit të një vështirësie të rëndësishme konceptuale që do të hasë leximi i këtij libri. Po nxitoj ta bëj këtë shpjegim me shpresën se kjo do të ndihmojë sadopak për kthjellimin e konceptit bazë që do të tronditet, por që do të mund të japë edhe çelësin për ta lexuar këtë libër me sa më shumë kthjellësi.
Libri Në fillimet e ncionalizmit shqiptar tregon historinë e afirmimit të identitetit kombëtar shqiptar në kuptimin modern të termit, sipas konceptit konstruktivist, që është përpunuar gjerësisht nga Eric Hobsbawm etj. dhe që përbën sot qasjen bashkëkohore ndaj historisë. Sipas këtij koncepti ndërtimi i identiteteve kombëtare shihet si një proces konstruktimi i përcaktuar nga rrethana historike e politike të caktuara. Janë dy terma kyç në libër që duhen kuptuar qartë, ashtu sikurse dhe raporti i tyre me njëri tjetrin: shqiptarizmi dhe shqiptaria. Shqiptarizmi në librin e Clayer është lëvizja nacionale shqiptare e lançuar nga intelektualët e shekulit XIX , kurse shqiptaria është ndjenja e identitetit kombëtar shqiptar: “feja e shqiptarit”, nëse do të citonim thënien e famshme të Vaso Pashës. Autorja na tregon qartë se është lëvizja nacionale shqiptare ajo që ka përftuar identitetin kombëtar shqiptar, pra se është shqiptarizmi që ka përftuar shqiptarinë. Vështirësia që lind për një lexues shqiptar është se, sipas vetëdijes kombëtare që ka krijuar ai, si fryt i historiografisë që ka dominuar kryesisht në kohën e regjimit nacional - komunist dhe që vazhdon të domonojë edhe sot në Shqipëri, ka ndodhur e kundërta: është shqiptaria ajo që ka prodhuar në shekuj shqiptarizmin. Në vetëdijen kolektive shqiptare, të ushqyer nga historiografia nacionaliste, që ka përdorur një qasje esencialiste ndaj identitetit, shqiptaria, si ndjenjë identiteti kombëtar, është trajtuar si një thelb i popullit shqiptar, si një “bërthamë” e pandryshueshme që ka qenë e njëjtë që nga pellazgët e ilirët e deri në ditët e sotme, ndërkohë që periudha të tëra historike të tilla si shtrirja e Perandorisë Romake në Lindje, shekujt e përkatësisë së grupeve etnolinguistike e religjioze shqiptare në Perandorinë Osmane apo deri edhe komunizmi janë parë si aksidente ndaj të cilëve shqiptaria, si substancë e pandryshueshme, ka rezistuar duke marrë forma të ndryshme lëvizjesh shqiptariste. Pra edhe luftrat e Teutës me Romakët edhe luftrat e Skënderbeut me turqit, edhe shkrimi i Formulës së Pagëzimit nga priftërinjtë katolikë si rezultat i Kundër Reformës së promovuar nga Vatikani, edhe kryengritjet e feudalëve shqiptarë ndaj reformës centralizuese dhe modernizuese të Tanzimatit, në historiografinë tonë janë trajtuar si lëvizje nacionale, si forma të shqiptarizmit, të nxitura nga shqiptaria. Sipas këtij koncepti edhe 500 vjet jetë e etnisë shqiptare nën Perandorinë Osmane kanë qenë një pushtim – sikur të bëhet fjalë për pushtimin e një shteti komb sovran të shekullin XX gjatë luftrave botërore - me të cilin shqiptarët nuk janë pajtuar kurrë e, ndaj të cilit, gjithmonë kanë ngritur krye, derisa ia arritën qëllimit më 1912.
Libri Në fillimet e ncionalizmit shqiptar tregon, pra, një histori krejt tjetër të shqiptarizmës dhe të shqiptarisë. Nathalie Clayer na tregon se nuk është shqiptaria që ka prodhur shqiptarizmin, por është shqiptarizmi që ka përftuar shqiptarinë. Dhe, çka është shumë e rëndësishme, (por edhe tronditëse për lexuesin tonë) se ky shqiptarizëm nuk zë fill as me Teutën, as me Skënderbeun, as me shkrimin e gjuhës shqipe, as me kryengritjet e Tanzimatit (të cilat i përkasin një tjetër historie, jo asaj të shqiptarizmit) por se, ashtu si edhe në vendet e tjera të Ballkanit, lëvizja nacionale zë fill në shekullin XIX e kushtëzuar ngushtësisht nga procesi i shpërbërjes së Perandorisë Osmane. Kurse historitë dhe heronjtë e sipërpërmendur nuk janë tjetër veçse mitet me të cilat shqiptarizmi ka ndërtuar shqiptarinë në shekullin XIX.
Kjo është troditja thelbësore konceptuale që do të sjellë ky libër. Në kontekstin e saj duhen lexuar edhe shumëçka që lexuesi shqiptar do të gjejë ndryshe nga ajo çka ai ka të shtresëzuar në vetëdijen e tij historike. Në libër dokumentohet hollësisht dinamika e fillimeve të shqiptarizmit, nga mesi i shekullit XIX deri në 1912, dhe, sëbashu me të, edhe procesi gjithnjë në evoluim i ndërtimit të shqiptarisë , konstruksionet e ndryshme të shqiptarisë si dhe simbioza e tyre me projektet e tjera nacionale të Ballkanit. Libri na tregon rolin e përkatësive të ndryshme fetare të shqiptarëve në këto projekte, rolin e rrjeteve të ndryshme të veprimtarëve të shqiptarizmit brenda dhe jashtë vendit, afiliacionet e tyre me njërin apo tjetrin vend fqinj, rolin përcaktues të fuqive të tilla si Austro – Hungaria, Italia - për të na çuar deri në ngjarjet në prag të pavarësisë kur duket se ngjizet një projekt dominant. Një sërë mitesh të nacionalizmit zbërthehen kështu në libër në kuptimin se na jepet origjina e tyre e vërtetë; si për shembull thënia e Veso Pashës “Feja e shqiptarit është shqiptaria”. Në historiografinë tonë kjo thënie është trajtuar si një thelb i shqiptarit sipas të cilit shqiptarët nuk kanë qenë asnjëherë thellësisht fetarë, sepse gjthmonë kanë venë shqiptarinë mbi fenë. Në libër del qartë se kjo thënie nuk shpreh një gjendje të terrenit në shekullin e XIX, por një thirrje për të ndryshuar gjendjen në terren, ku dallimet fetare ishin të një rëndësie të veçantë. Në këtë konteskt në libër del qartë se përkatësitë e ndryshme fetare të shqiptarëve: ajo muslimane (sunite dhe bektashi), ajo ortodokse dhe ajo katolike nuk kanë qenë të parëndësishme përballë shqiptarisë – sikurse trajtohen ato në histriografinë tonë – por kanë lujatur një rol me rëndësi në lëvizjen nacionale shqiptare – shqiptarizmin – duke çuar shkallë shkallë, varësisht nga rrethanat historike dhe loja e interesave të fuqive të mëdha, në projektin dominant që zë e ngjizet në prag të pavarësisë ku ze vend gjithnjë e më shumë thirrja/thënia e Vaso Pashës, që, sipas autores, është një konstruksion identitar i shqiptarizmit.
Libri na zbulon edhe rolin tejet të rëndësishëm të protestanëve në shqiptarizmën. Shumica e shqiptarëve mësojnë për herë të parë se Kostandin Kristoforidhi e përktheu Ungjillin me porosi të Bible Society që ishte shoqata që merrej me promvimin e protestantizmit në botë, se Petro Nini Luarasi ka qenë protestan dhe se përpjekja e protestantëve për të pëhapur Biblën në vende si Shqipëria dhe nëpërmjet saj fenë e tyre ka përkuar me lëvizjen nacionale shqiptare për të cilën një rol të rëndësishëm ka luajtur edhe edukimi dhe mësimi i gjuhës shqipe. Pra edhe gjuha shqipe nuk se ka qenë gjithnjë e të njëjtës rëndësi identitare për shqiptarët, por ka marrë rëndësinë e vet, deri mitike, pikërisht në sajë të shqiptarizmit në shekullin e XIX.
Në libër dalin qartë, po ashtu, se zhvillimet në Pernadorinë Osmane kanë kushtëzuar shumëçka në lëvizjen shqiptare dhe fatet e shqiptarëve në atë kohë dhe se ka pasur një periudhë kur, ndryshe nga ç’shkruhet në historiografinë tonë, interesat osmane e kanë nxitur dhe jo penguar shqiptarizmin. Në libër shtjellohen edhe dinamikat e interesave dhe aleancave të ndryshme në rajon: rolet e rëndësishme të Austro - Hungarisë më një anë dhe Italisë më anë tjetër në promovimin apo pengimin e projekteve të ndryshme nacionale shqiptare. Libri zbulon se sikur raportet e fuqive të mëdha të kishin qenë të tjera sot do të kishim ndoshta një tjetër konfiguracion shtetesh komb në Ballkan. Psh. sikur influenca italiane të kishte qenë më e fortë se ajo austro hingareze ndoshta në vend të Shqipërisë që kemi sot do të kishim një konferderatë të Shqipërisë së Veriut me Malin e zi me Skënderbeun hero nacional të këtij shteti.
Pa u zgjatur më në përmbajtjen e librit dua të them se historinë e shqiptarizmit dhe të shqiptarisë, ashtu siç është trajtuar në këtë libër, duhet ta lexojë çdo shqiptar. Duhet ta lexojë sepse kjo i shërben rritjes së vetëdijes sonë historike, ose më saktë kalimit të vetëdijes sonë nga mosha fëmninore në moshën e pjekurisë kur nuk lexohen më përralla që synojnë të prekin sferën emotive, por libra që synojnë të na shpjegojnë në mënyrë racionale botën ku jetojmë për të kuptuar e njohur më mirë vetveten. Ky libër ndihmon shumë për të kuptuar historinë tonë të vërtetë, procesin e lindjes së kombit shqiptar në shekullin XIX, sëbashku me mitet e nacionalizmit. Ai e ka çliruar të vërtetën historike nga ideologjizimi i saj dhe, nëpërmjet kësaj, na ndihmon për t’u çliruar edhe nga anakronizmat e pavërtetësitë e shumë prej këtyre miteve që herë herë marrin trajta skllavëruese e manipuluese për shkencën historike gjithashtu. Po ende, duke na ndihmuar të kuptojmë më mirë interesat e konfliktet e shumta të së djeshmes, ai na ndihmon të kuptojmë edhe interesat e konfliktet e të sotmes; edhe atë se pse sot e gjithë ditën flitet kaq shumë e me kaq pasion për identitetet.
Ky libër ka një armik shumë të rrezikshëm dhe, për fat të keq, shumë të fuqishëm: një “nacionalizëm kitsch” dominant sot në historiografinë shqiptare, madje që është edhe historiografi zyrtare. Kur them “kitsch” kam parasysh ngarkesën me banalitet, me shije të keqe, me populizëm dhe komercializëm që i jep termi “kitsch” fjalës “art” kur i vihet prapa. Mendoj se edhe historiografisë së djeshme me qasje nacionaliste, e cila, sikurse thashë, është gjithsesi e tejkaluar, mund t’i vihet prapa termi “kitsch” për të shenjuar një historiografi me qasje nacionaliste të thjeshtëzuar e banalizuar në ekstrem, të mbushur me stereotipe, të komercializuar, të mediatizuar e gazetarizuar keq, por edhe të kepërdorur nga politikanë, intelektualë, historianë e gazetarë populistë që s’dihet se çrej sa kohësh nuk lexojnë më një libër. Rasti i tekstit të historisë së Shqipërisë për shkollat e mesme është shembulli më tipik i atij që quajta “nacionalizëm kitsch”.
Për fat të keq, ndërkohë që sot flitet kaq shumë për hyrje në Evropë, megjithëse nga vetë Evropa është bërë investim i madh, psh. janë shpenzuar shuma të konsiderueshme për të përkthyer e përhapur autorë si Eric Hobsbawm, kontakti i vërtetë i lexuesit shqiptar me këto libra dhe konceptet e tyre, me kulturën evropiane në përgjithësi, ka qenë shumë i pakët. Ai është penguar nga “nacionalizmi kitsch” i të sipërpërmendurve që i kundërvihen mendimit të thellë intelektual dhe shkencor me të njëjtën virulencë me të cilën i kundërvihet padituria dijes, komercializmi e konsumizmi vlerave të vërteta shkencore e artistike; me të njëjtën egërsi me të cilën i kundërvihet nevoja që ka autoritarizmi për njerëz trushpëlarë mendimit të njeriut të lirë.
Megjithatë botimi i këtij libri tregon se, gjithsesi, nuk jemi më në kohën kur historia dhe kultura zyrtare i mbyllte çdo derë teksteve historike dhe në përgjithësi kulturave alternative. Ne të Përpjekjes, që botojmë këtë libër, mendojmë se, megjithë vështirësitë e mëdha, një ditë jo shumë të largët qasjet dhe metodat me të cilat është shkruar libri i Nathalie Calyer, nga pronësi e një minorance do të bëhen pjesë e instrumenteve shkencore të një brezi të gjerë studiuesish shqiptarë. E në këtë kontekst mendojmë se edhe “tronditja” që do të shkaktojë libri Në fillimet e nacionalizmit shqiptar, për të cilat fola në këtë shkrim, do të luajnë një rol të rëndësishëm pozitiv. (Korrieri, 26 tetor 2009)

Fatos Lubonja

__________________
Gjysma e asaj qe shkruaj ndoshta eshte e pa kuptimte per ju, por un e shkruaj qe gjysma tjeter te mund te arrije tek ju. FIRDUSI

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 27 Tetor 2009 12:43
agata nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė agata Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me agata (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė agata't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: agata Shto agata nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto agata nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
agata
idealiste

Regjistruar: 20/02/2004
Vendbanimi: Utopial
Mesazhe: 2981

Mendimi im.

Ndiej qe Lubonja me kete shpjegim eshte duke luftuar me boten shqiptare, dhe si perfundim, fiton gjithmone "Bota" Qofte kjo edhe e padrejte.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 27 Tetor 2009 12:59
agata nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė agata Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me agata (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė agata't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: agata Shto agata nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto agata nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
agata
idealiste

Regjistruar: 20/02/2004
Vendbanimi: Utopial
Mesazhe: 2981

Mbi kufirin detar dhe jo vetėm

Një lexues i shkrimeve te mija më pyeste nëpërmjet internetit pse nuk jam prononcuar për punën e kufirit detar. E falenderoj që më dha rastin të shprehem për këtë çështje sepse, për të qenë i sinqertë, nuk kisha ndërmend të shkruaja pa ma kërkuar kush mendimin. Po pse nuk kisha ndërmend të shkruaja? Zakonisht heshtje të tilla nga shumica interpretohen si heshtje që flasin. Në këtë rast një heshtje e tillë mund të interpretohet se ky gazetar mund të jetë dakort me qeverinë apo se po konformohet. Edhe letra e lexuesit kishte një konotacion gati sikur më fajësonte që nuk kisha shkruar për humbjen e 370 km katror sipërfaqe ujore shqiptare.
Heshtja ime lidhur me këtë çështje nuk ka të bëjë as me anësi dhe as me ndonjë konformizëm. Nuk kam shkruar lidhur me këtë çështje për dy shkaqe. Së pari, për të respektuar seriozitetin e profesionit të gazetarit që, sipas meje, duhet të synojë të thotë gjithmonë vetëm të vërtetën, ndërsa, lidhur me këtë çështje, të vërtetën ma mbulojnë luftrat për pushtet midis palëve: me fjalë të tjera nuk jam i sigurt nëse kufiri është ndarë me të drejtë apo vërtet ka hile në favor të grekëve. Së dyti, sepse, nëse është e vërtetë kjo e dyta, përsëri këtë nuk e shoh aq të rëndë në krahasim me gjëra të tjera për të cilat nuk kam reshtur së shkruari. Le të shpjegohem për të dyja njëherësh.
Nuk kam pikën e dyshimit se kategoria e politikanëve që kemi ne në krye të vendit, në vazhdën e atyre paraardhës, për të ndejtur në pushtet mund të falin jo 370 km katror det që banohet nga peshqit, por edhe 370 km katror tokë që banohet nga shqiptarë. Jo vetëm kaq, por, për pushtetin, mund edhe të shkatërrojnë 27 mijë kilometra katrorë të shteti shqipar. Jo vetëm kaq, por - duke patur parasysh se jeta e njerëzve vlen më shumë se dheu apo uji - mund të them, pa frikën se gaboj, se për pushtet ata janë gati të shkatërrojnë edhe jetët e shqiptarëve. Historikisht ka qenë kështu duke filluar me Zogun e pastaj me Hoxhën për të mbrritur në politikanët e paskomunizmit.
Në fakt e tërë historia e trajtimit të territorit shqiptar nga politikanët tanë aktualë nuk është gjë tjetër veçse një abuzim me territorin e këtij vendi për punë pushteti dhe paraje aq sa, jam i sigurtë se, nëse amerikanët do të donin të ngrinin nesër një bazë ushtarake në vendin tonë këta tanët edhe gjysmën e territorit shqiptar do t'ua jepnin me gëzim vetëm që të rrinin në pushtet. E nesër, sikur pushteti i tyre të varej nga kinezët, do të bënin të njëjtën gjë me ta.
Për mua abuzimi brenda përbrenda vendit është edhe më i rëndë sesa falja (sikur ta kemi falur) e 370 km katror det. Kjo puna e kufirit thjesht kërkon të manipulojë një ndjenjë kombëtare, por dëmi që i është bërë e po i bëhet brenda vendit, edhe nga ata që bërtasin për tradhëti kombëtare, është shumë më i madh edhe ekonomikisht për sot dhe për brezat që do të vijnë. Ne kemi në krye të vendit politikanë që kanë prerë pyjet e Shqipërisë për t'i shitur për përfitime vetiake në Itali, që kanë ngrënë shpërfyturuar lumenjët me lavatriçet e tyre, që kanë helmuar hapësira pa fund me ndotje gjithfarëshe, që kanë shkatërruar në mënyrë të pakthyeshme pjesë të çmuara të bregdetit për të ngritur pallatet e vilat e tyre, që kanë shkatërruar tokat e bukës në mënyrë të pakthyeshme, që u kanë vënë kazmën monumenteve të panumërta kulturore për të ngritur pallatet e tyre. Ajo çka po ndodh sot me mijëra km katror që po u jepen të huajve me konçesionet për 99 vjet, që të shfrytëzojnë territorin shqiptar për interesat e tyre, deri sa të hanë edhe malet, ju siguroj që është më e rëndë, pasi, tek e fundit, nëse me atë 370 km katror det kemi humbur - nëse është e vërtetë - mundësinë për të kapur ca peshk më shumë apo për të nxjerrë ca naftë - ne po humbasim brenda territorit tonë shumë më tepër mundësira nga paaftësia dhe babëzia e politikanëve. Le të ulen ekspertë dhe të bëjnë llogari me laps në dorë po të duan.
Por le të kthehemi tek çështja e kufirit detar. Nuk e përjashtoj që edhe në çështjen e përcaktimit të kufirit detar me Greqinë të ketë ndikuar kjo politikë e pushtetit me çdo çmim. Madje nuk e përjashtoj që edhe opozita heshti në fillim për shkak të së njëjtës mendësi: se mos humbet pikë me grekët dhe ata nuk e mbështesin për bojkotin e ku di unë. Për mua edhe kundërshtimi që ajo po bën për fabrikat e çimentos, tecet me qymyr, petroliferat e parqet industriale është shumë i zbehtë pikërisht për këtë arësye. Thënë të gjitha këto - prapë nuk them dot me bindje se në rastin e përcaktimit të kufirit detar kemi të bëjmë me falje hapësire ujore. Kjo sepse më duket se gjëja do të ishte shumë flagrante dhe diskredituese për grekët në kontekstin evropian. Mirëpo lexuesi im mund të thotë: po pse nuk është diskredituese për italianët që të vijnë ta kthejnë territorin tonë në koshin e plehërave të Evropës? Ky është një argument që qëndron dhe që na bën ta shohim edhe më me dyshim marrëveshjen, por gjithsesi nuk është provë e mjaftueshme. Si provë të mjaftueshme unë do të kërkoja vlerësimin e një eksperti apo grupi ekspertësh të cilët do ta shihnin hartën dhe do të hiqnin vijat ndarëse të kufirit në një mënyrë të atillë sikur të mos e dinin fare se për cilin shtet bëhet fjalë. Ajo që më duket e padurueshme është se si nuk kemi askend që të japë një gjykim të tillë të paanshëm për këtë punë, që të ketë autoritet të padiskutueshëm, ndërkohë që kjo më duket shumë e lehtë. Ne kemi dëgjuar ekspertë të Berishës dhe ekspertë të opozitës, por jo ekspertë fjala e të cilëve të jetë e padiskutueshme. Edhe sikur ndonjë shoqatë joqeveritare të marrë nisiativën të thërresë ekspertë të pavurur të cilëve t'u kërkojë të caktojnë kufirin detar, përsëri kam frikë se, varësisht nga çka do të thonë ekspertët, ajo do të cilësohet në shërbim të Berishës apo në shërbim të Ramës. Ashtu sikurse ndodh, për fat të keq, edhe me mediat ku gjysma e tyre asgjëson tjetrën duke vrarë të vërtetën. Në rastin konkret bëhet edhe më e vështirë gjetja e së vërtetës pasi përcaktimi i saj lidhur me këtë çështje nuk është i ngjashëm me çështje të tjera ku gazetarit mund t'i mjaftojnë njohuritë e tij. Personalisht ndjehem shumë i sigurt se po them të vërtetën kur e akuzoj qeverinë për bëmat me fabrikat e çimentos me konçesionet për parqe industriale, tece me qymur etj., paçka se për ndonjërën prej tyre mund të ketë edhe kundërargumente. Kurse këtu bëhet fjalë për një punë shumë teknike për të cilën gazetari, që të japë gjykimin, ka nevojë për vlerësimin teknik të ekpertit. Nga sa kam ndjekur në shtyp e në media qeveria deklaron se ka respektuar principin e barazlargësisë. Dhe këtu del çështja e një ishulli grek i cili, nëse llogaritet si territor grek, atëhere del se barazlargësia është respektuar dhe ka të drejtë qeveria. Mirëpo dalin të tjerë që thonë se ka edhe kritere të tjera në ligjin ndërkombëtar që duhen respektuar e se, në bazë të këtyre kritereve, kufiri duhet të ishte më në favor të palës shqiptare.
Së fundi lexova se lidhur me këtë çështje Presidenti Topi ka thënë se duhet të kemi besim tek institucionet e shtetit si Parlamenti e Gjykata Kushtetuese. Por i gjithë problemi këtu është se ne nuk kemi besim tek shteti sepse ai na ka dhënë prova pa numër për të mos e patur këtë besim. Shih Gërdecin zoti Topi. I gjithë problemi qëndron në atë se shteti është "i kapur", siç thoshte edhe Berisha e Topi kur ishin në opozitë.
Mendimi im është se në këtë rast përsëri duhet të thërresim ndërkombëtarët të na thonë a është e drejtë apo jo kjo vijë kufitare. Me shpresën se kësaj here ndoshta nuk do të kenë ndonjë interes të na japin një përgjigje të tipit: është dhe s'është me barrë. (Korrieri, 2 nëntor 2009)

__________________
Gjysma e asaj qe shkruaj ndoshta eshte e pa kuptimte per ju, por un e shkruaj qe gjysma tjeter te mund te arrije tek ju. FIRDUSI

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 05 Nëntor 2009 10:09
agata nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė agata Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me agata (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė agata't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: agata Shto agata nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto agata nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
agata
idealiste

Regjistruar: 20/02/2004
Vendbanimi: Utopial
Mesazhe: 2981

Fenomeni Taēi

Ishte tejet shqetësues lajmi i sulmit fizik kundër gazetarit Mero Baze nga Rezart Taçi, njëri prej biznesmenëve më të njohur të vendit që i ka dalë emri edhe ndërkombëtarisht si milioner që ka pretenduar të blejë klube futbolli si Bolonja apo Milani.
Më duket e tepërt të them: "është një ngjarje e rëndë" apo "solidarizohem me të gjithë ata që e kanë dënuar këtë krim ndaj fjalës së lirë." Fakti që edhe Sali Berisha, i cili sulmohet përditë nga Baze në gazetë, është shtrënguar ta dënojë, tregon se ky akt dhune nuk do shumë koment në vetvete.
Por do shumë koment dhe analizë çfarë qëndron prapa këtij akti dhe prapa fenomenit Taçi në përgjithësi. Përshtypja ime është se nuk ka shumë vullnet apo kurajo për ta parë në të gjithë thellësinë dhe rrezikshmërinë e tij fenomenin. Kur them këtë kam parasysh reagimet që pasuan këtë ngjarje veçanërisht ato që erdhën jo vetëm nga gazetaria, por edhe nga forca kryesore e opozitës; sepse vështirë të prisje një analizë kritike nga mazhoranca.
Kryetari i Partisë Socialiste dhe kryetari i Bashkisë Edi Rama akuzoi pas ngjarjes drejtpërdrejt Sali Berishën duke deklaruar se "ata që gjakosën mbrëmë gazetarin, e gjejnë fuqinë tek mbështetja e paligjshme e Sali Berishës, tek paratë e paligjshme që nxjerrin përditë bashkë me të, tek imuniteti ekskluziv që u ka dhënë ai për t'u ikur të gjitha detyrimeve ndaj arkës e ligjeve të shtetit".
Më vjen ta aprovoj plotësisht këtë pohim, por më ngecet aprovimi në fyt kur më poshtë shoh se shkaku i gjithë kësaj të keqeje, sipas kryetarit të PS, janë: "interesat e një familjeje që bën ligje e nxjerr vendime për t'u pasuruar në kurriz të të gjithë shqiptarëve. "
Pse më ngecet në fyt? Jo pse nuk më duket e vërtetë, por sepse nuk i shkohet më thellë fenomenit, sepse krijohet iluzioni se kjo e keqe fillon e mbaron me Berishën, e se, sikur të zhduket kjo familje dhe të vijë "familja socialiste" në pushtet Shqipëria do të dalë në dritë. Kjo cekësi, më irriton sa herë e dëgjoj sepse, si qytetar e gazetar, më duket sikur duan të më manipulojë, sikur të jem një trutharë, që nuk paska nxjerrë mësime nga e kaluara, apo që ka humbur memorien. Sepse, siç kam mësuar edhe nga vetë shkrimet e Mero Bazes, Taçi i famshëm akuzohej, para disa vjetësh, nga Berisha si mafjoz që ishte pasuruar në lidhje me socialistët në pushtet. Sepse më kujtohet një sivëlla i tij, Delijorgji, e shumë sivëllezër të tjerë, që e kanë filluar karrierën me Berishën e parë, e kanë thelluar atë me socialistët 1 dhe 2 dhe që përsëri i ke sot o duke mjelur lopën e Kryeministrisë ose atë të Bashkisë (jo rrallë të dyja sëbashku) duke "bërë ligje" e plane urbanistike, e plane turistike, e kontrabanda, e korrupsione gjithfarëshe "në kurriz të të gjitë shqiptarëve". Po ashtu, sepse, si gazetar, nuk mund të harroj se para disa vjetësh, kur Edi Rama ishte shumë më i fuqishëm se sot, pasi socialistët zotëronin pushtetin qendror e lokal, një nga "sivëllezërit" e lidhur me të më mbajti dy vjet nëpër gjyqe duke më kërkuar 100 mijë dollarë dëmshpërblim, gjoja se kisha shpifur kundër tij, teksa bëja punën e gazetarit, ndërkohë që vetë Rama, pa pritur as vendimin e gjykatës më akuzoi publikisht si "shpifës profesionist". Dikush mund të thotë se një gjyq është normal, por jo të vijnë të të rrahin në mes të lokalit; e se gjyq duhet të bënte edhe Taçi nëse pretendon se Baze ka shpifur kundër tij. Mirëpo nuk është kaq e thjeshë të vlerësosh se çfarë është më keq për gazetarin. Gjyqi është rruga më e mirë, e pranoj edhe unë. Por kjo kur ka drejtësi të pavarur; ndërsa kur drejtësia, sikurse thotë edhe Rama për këtë të sotmen, është vegël e atyre që kanë paranë dhe pushtetin në dorë, atëhere mund të të bëhet më e vështirë jeta nga një gjyq sesa nga një rrahje. Kush ka provuar të kalojë nëpër gjyqe me gjyqtarë që e peshojnë drejtësinë me paret që marin nën dorë apo me lejet e ndërtimi që marrin mbi dorë mund të flasë për këtë.
Prandaj, sipas meje, çështja shtrohet se dora që ka goditur gazetarin nuk është dora e një njeriu të vetëm apo grupi të vetëm që ka marrë aksidentalisht pushtetin, por është dora e një pushteti të madh paralel që ekziston në vendin tonë, pushteti i të fortëve që institucionet për të cilët ne flasim aq shumë i përdor vetëm si fasadë. Dhe ky pushtet nuk është instaluar me ardhjen e Berishës 2 në pushtet, por shumë më herët. E vërteta është se biznesmenë si Taçi kanë qenë dhe janë ata nëpërmjet të cilëve politikanët tanë kanë siguruar e sigurojnë rrogën e madhe të paligjshme, përpara së cilës ajo e vogla, që u jep insitucioni ku punojnë, shëmbëllen me një kafshatë. Rrogën e madhe me të cilën kanë ndërtuar e ndërtojnë pallate në kryeqytet e vila në bregdet, blejnë toka, por edhe vila jashtë shtetit, bëjnë ushëtime turistike, blejnë veshje e makina nga më të shtrenjtat etj. etj. E thotë edhe Rama në pohimin e tij, por e kufizon vetëm tek familja Berisha fenomenin.
Nga ky këndvështrim i fenomenit ajo që i ndodhi Taçit mund të quhet edhe një "incident" i sistemit ashtu siç mund t'i quhet Gërdeci Delijorgjit, që, sikur të mos kishte ndodhur, ky do të vazhdonte "punën" i qetë. Ky është thelbi i problemit sipas meje. Edhe ajo që i ndodhi Bazes, nga ky këndvështrim, nuk është e rëndë vetëm për shkak të goditjeve fizike që ai ka marrë. Më e rënda është se ndërkohë që Taci mund të dënohet me gjobë për rrahje askush nuk do të hetojë nëse ka apo nuk ka të vërteta në ato që thotë Baze për të e për të cilat dënimi është shumë më i rëndë se gjoba. E rënda qëndron në atë se kjo që ndodhi denoncon se çfarë njerëzish janë pasuruar në këtë vendin tonë; se ne, si shoqëri, jemi larg së hetuari mënyrën se si janë pasuruar këta njerëz, abuzimet që kanë bërë këta sëbashku me politikanët, lidhjet e tyre, kalimin e një pjese prej tyre nga biznesi në Parlament, kapjen e mediave prej tyre etj..
Flasim e flasim e prap gjuha na shkon atje ku dhemb dhembi: tek drejtësia që kërkojmë e nuk e gjejmë. Gjithë në këtë kontekst, duke u nisur nga ky rast, mund të ngrihet edhe pyetja: çfarë do të ndodhte sikur drejtësia të vihej në veprim nga gazetaria investigative dhe, po të provonte se akuzat janë të vërteta, t'i dënonte të akuzuarit nga mediat, siç ndodh në vendet demokratike? Kjo gjë sipas meje nuk ka filluar ende të ndodhë në vendin tonë dhe reagimi i Taçit tregon se sa larg këtij momenti jemi. Sipas meje në raste të tilla rrahjen gazetari do ta puthte në ballë sepse do të ishte në rrezik vetë jeta e tij. Fakti është ne jemi nën sundimin e një kaste të paprekshmish e të padënueshmish që kanë kapur politikën, por edhe drejtësinë, që ndrrojnë vende në Parlament nga mazhoranca në opozitë dhe anasjelltaz dhe që, me këtë gjestin e Taçit na dhanë sinjalin: mos e kruani si Baze! Dikush do të thotë. S'është kështu; e pe si reagoi opozita dhe, po të kesh opozitën në krah nuk e kanë aq të lehtë. Ok, por po sikur një gazetar të kërkojë të akuzojë ndonjë nga ata - që të gjithë e dimë se nuk janë të pakët - që paguajnë edhe fushatën e Berishës edhe të Ramës, kush do ta mbrojë? Sepse, sikurse e kam thënë edhe herë tjetër, Baze duke kaluar në kampin e Ramës vërtet ka mbrojtjen e opozitës, por është një mbrojtje komprometuese për lirinë e fjalë dhe të vërtetën e plotë sepse nuk mund të flasë më për bëmat e Ramës. Dhe kjo nesër mund ta bëjë përgjegjës për rrahjen e ndonjë gazetari pro Berishë.
Dikush do të thotë nuk ka rrugë tjetër: të dalë e vërteta dhe të shtrëngohen rripat nga lufta midis dy palëve. Nuk jam kundër kësaj dialektike, por nuk mund të mos ve në dukje se përvoja që kemi me akuzat e ndërsjellta të dy palëve, që "harrojnë" përgjegjësinë e tyre, nuk na ka çuar shumë përpara. Vetë ajo që ndodhi me Bazen e provon këtë ashtu sikurse edhe vetë gjendja e gazetarisë sonë në përgjithësi. Jo vetëm por, si gazetar, më duket detyrë ndaj të vërtetës të them se vetën kur opozita të fillojë të analizojë përgjegjësitë e veta për fenomenin Taçi, do të mund të ketë kredibilitetin e një alternative që ngjall shpresë për ndryshim. (Korrieri, 5 nentor 2009)

Fatos Lubonja

__________________
Gjysma e asaj qe shkruaj ndoshta eshte e pa kuptimte per ju, por un e shkruaj qe gjysma tjeter te mund te arrije tek ju. FIRDUSI

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 05 Nëntor 2009 21:26
agata nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė agata Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me agata (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė agata't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: agata Shto agata nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto agata nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
sarandaebukur
Veteran ne forum

Regjistruar: 21/06/2003
Vendbanimi: New-York
Mesazhe: 817

Hitleri i kohes sone

Mein Kamp F-i Berishes

Andrea Stefani

Nuk është e para herë në këto 20 vjet që Sali Berisha u rikthehet akuzave histerike kundër një lideri të opozitës. Shkak është një tension i madh, por jo se e kanë lënë nervat. Gjithë ai lumë akuzash me nënë e me motër, me kriminelë, me mafiozë dhe me të korruptuar, është një kalkulim i hollë, një taktikë shantazhiste që synon ta terrorizojë psikologjikisht kundërshtarin. Një katarakt të tillë të tërbuar akuzash ka lëshuar Berisha edhe më parë kundër liderit të opozitës, Fatos Nano. E ka akuzuar edhe për vrasjen e Azem Hajdarit. Por më vonë i ka përgënjeshtruar vetë këto akuza monstruoze, duke bërë edhe pakte dhe duke shtrënguar duart me Fatos Nanon, pikërisht me atë që para pak muajsh e akuzonte si "padrino". Për Berishën nuk ka rëndësi e vërteta. Fjala si akuzë, si shpifje dhe shantazh, mbetet për të një armë e rëndësishme politike për të mposhtur kundërshtarin, për ta shtypur, për ta bërë të zbythet. Berisha është një shantazhist i shkallës së lartë. Me egërsinë që i shpërthen kohë pas kohe si një vullkan, Berisha tenton të shantazhojë jo vetëm kundërshtarët e tij politikë, por edhe "ndërkombëtarët". Këta të fundit, me atë që qysh nga marsi i vitit '97 i tmerron me shumë se çdo gjë tjetër, i shantazhon me destabilizimin e Shqipërisë. Është një taktikë politike tipike për Adolf Hitlerin. Prandaj themi se Berisha është Hitleri i kohës sonë.

***
Berisha duhet ta ketë studiuar me shumë vëmendje Mein Kampf-in. Nuk mund të jetë një rastësi që në taktikat politike të Berishës lexohet shumë qartë zbatimi i asaj përvoje që Hitleri e akumuloi qysh në vitet e rinisë së tij nga vëzhgimi që i bënte lëvizjes së majtë social demokrate dhe sukseseve të saj. Përse e shohim Berishën kohë pas kohe të akuzojë me kaq nerv dhe forcë edhe kundërshtarë me të cilët sapo ka përfunduar një konsensus? Pse i rikthehet pafundësisht dhunës verbale dhe oratorisë së urrejtjes? Sepse e kanë lënë nervat? Jo, por sepse sikundër Hitleri, ai beson se "psikologjia e masave nuk mirëpret asgjë që shfaqet e dobët dhe me gjysmë zemre... sepse sikundër një grua psikika e së cilës përcaktohet më pak nga llumi i arsyetimit abstrakt sesa nga një përgjërim i papërcaktueshëm emocional ndaj një force që duhet të kompensojë natyrën e saj dhe që, për rrjedhojë, do të parapëlqente t'i nënshtrohej një burri të fortë, sesa të sundonte mbi një ngordhalaq, po ashtu masat duan më shumë një komandant, sesa një hartues peticionesh..." (Mein Kampf). Berisha nis të çirret dhe të ulërasë pikërisht në atë moment kur ndjen se po humbet monopolin e sundimit mbi turmën, kur ndjen se po humbet ekskluzivitetin e politikanit, liderit të fortë, të komandantit të cilit i nënshtrohet turma. Mitingu madhështor i opozitës solli një moment të tillë ndaj dhe shpjegon reagimin e tij histerik si dhe orvatjen e dëshpëruar, por edhe shumë konfliktuale dhe të rrezikshme, për organizimin e një antimitingu nën maskën e festimit të 8 dhjetorit. Antimitingu është më shumë një shantazh edhe për "ndërkombëtarët", të cilëve do t'ju tregojë se ka ende shumë mbështetje në "popull" dhe se cenimi i pushtetit të tij nuk mund të jetë pa kosto për "stabilitetin".

***
Përse Berisha lëshoi një lumë akuzash kundër Edi Ramës, duke e sharë "me nënë e babë", përse ka nxjerrë befas dosje skandalesh të pluhurosura, përse e akuzon për lidhje me grupe kriminale tamam si dikur liderin e opozitës Fatos Nano? Sepse ai ka mësuar nga Adolf Hitleri efektet e ushtrimit të një terrorizimi të poshtër psikik mbi një kundërshtar që nuk është në gjendje as morale dhe as mendore (në këtë rast pandehen si të tillë Rama dhe PS) të përballojë sulme të tilla. Prandaj Berisha, tamam si Hitleri, kur mendon se e kërkon momenti politik, "vjell një rrjetë zjarri gënjeshtrash dhe shpifjesh ndaj kujtdo kundërshtari që i duket më i rrezikshëm, derisa nervat e personave të sulmuar rrënohen...". (Mein Kampf). Këtë shpreson Berisha kur i turret sot Ramës, ashtu sikundër i turrej dje Nanos dhe jo pak të tjerëve. Tamam sikundër Hitleri edhe Kryeministri shqiptar, natyra e pandreqshme autoritariste dhe e rrezikshme për demokracinë e të cilit mund të jetë e panjohur vetëm për të verbrit, beson se kjo taktikë shantazhi dhe dhune psikike, e bazuar në një vlerësim të saktë të dobësive njerëzore, ka një siguri matematike për sukses. Dhe, ç'është e vërteta, i ka funksionuar me sukses në rastin e liderit të mëparshëm socialist, Fatos Nano. Prandaj Berisha duket i vendosur ta zbatojë deri në fund taktikën hitleriane të terrorit psikik mbi kundërshtarin si individ apo si masë. Dhe është e dhimbshme të shohësh se, në një kohë që ky lider po shtrëngon në grushtin e tij gjithë pushtetet, e djathta europiane i imponon Parlamentit Europian një rezolutë në të cilën i kërkohet opozitës të ulë kokën para këtij tirani dhe, duke shkelur mbi parimin demokratik të transparencës, duke toleruar dhunimin e ligjit zgjedhor, t'i nënshtrohet shantazhit dhe të hyjë në Parlament! Duket se për disa parlamentarë europianë parimet e lirisë janë të shenjta vetëm në Europë, por jo në Shqipërinë e varfër. Opozita ka rast të demonstrojë botërisht se nuk është fare kështu, se parimet e lirisë janë edhe më të shenjta dhe duhen mbrojtur edhe në Shqipëri, këtu ku liria dhe demokracia janë më të kërcënuara! Opozita duhet t'i qëndrojë taktikës së bojkotit demokratik derisa pushteti i Berishës t'i nënshtrohet jo presionit të opozitës, por të drejtës dhe ligjit, derisa të zbatojë nenin e Kodit Zgjedhor që detyron hapjen e kutive, atë nen që vetë e miratoi me konsensus me opozitën, por që po vetë e dhunoi tiranikisht pa konsensus me të.

***
Ndërkaq europianët duket se i kanë harruar bëmat e dikurshme të Sali Berishës, që jo rastësisht e bëjnë atë një "Fyhrer" shqiptar. Duket se ashtu sikundër jo pak politikanë të Europës ranë në grackën e fjalëve të Hitlerit që betohej për "paqe", edhe ca diplomatë dhe politikanë të sotëm të Europës kanë rënë në grackën e fjalëve të Berishës që stërbetohet për "demokraci" dhe "ligj". Por sikundër ka treguar Erich Fromm, duhet që të jemi të aftë të depërtojmë pas formulimeve racionale, pa i vënë veshin asaj që lideri thotë, por duke bërë kujdes se si e thotë, duke parë fytyrën, gjestet, personin në tërësi. Vetëm atëherë zbulohet karakteri i tij. Vetëm atëherë mund të kuptojmë kur Fromm thotë "se udhëheqësi në fjalë është nekrofil... me të nuk ke çfarë të bësh, nuk mund të jesh kurrë mik", sepse ndryshe nga një lider biofil që angazhohet me të gjitha forcat për të mbrojtur jetën, dinjitetin njerëzor dhe lirinë, një lider nekrofil "të gjitha energjitë i ka drejtuar drejt shkatërrimit, përvetësimit dhe pushtetit absolut". Nuk do ndalem se çfarë të sugjerojnë mimika, gjestet dhe egërsimet e Berishës. Por po t'u kthehesh bëmave, a nuk gjejmë në tërë karrierën e stërgjatë të Berishës, gjakimin dhe shkatërrimin për hir të pushtetit absolut? Sa herë do lejohet të rrënohet shteti dhe Shqipëria për hir të pushtetit personal të këtij njeriu? A nuk ishte e mjaftë viti 1997? Po shtatori i vitit 1998? Po vrasja dhe rrënimi i jetëve në Gërdec për shkak të babëzisë së përvetësimit? Po rrënimi i buxhetit me anë të një korrupsioni dhe papërgjegjshmërie që epshin për pushtet dhe fitime të paligjshme e maskon me patriotizëm? Po shkatërrimi i pavarësisë së institucioneve, opozitës, medias? Po shkatërrimi fizik i Zogut të Zi vetëm si një kapriçio shumëmilionëshe e luftës për pushtet? Janë edhe shumë e shumë të tjera. Berisha është një politikan që gjen forcë te shkatërrimi.
***
Ngjashmëria me Hitlerin e Berishës është në deklarata, bëma madje, në disa raste ai thyen edhe rekordet e Hitlerit. Erdhi nga e majta, si Hitleri. Ka kapur dhe shantazhuar partinë dhe porsi Hitleri, është bërë Fyhrer i pazëvendësueshëm dhe idhull i PD-së. Flet pa fund për "antikomunizmin" si Hitleri, megjithëse është kriptokomunisti më i thekur i mbetur. Ka 20 vjet në krye të partisë dhe të politikës, ndërsa Hitleri qëndroi në krye të politikës dhe shtetit vetëm 12 vjet. Hitleri shfrytëzoi djegien e Rajshtagut (Geringu ka pohuar se nazistët ia vunë flakën vetë), për të sulmuar dhe asgjësuar opozitën, Berisha shfrytëzoi vrasjen e Azem Hajdarit, për të bërë një grusht shteti të dështuar si puçi i birrës në Mynih. Hitleri bëri ca burg për një krim të tillë, Berisha jo. Përflitet se ka gisht në asgjësimin e Hajdarit, që bëhet kështu fatalisht i krahasueshëm me Ernst Remin, shefin e grupeve të sulmit që Hitleri e asgjësoi vetë. Tashmë është fakt i provuar që ish-badigardët e Berishës janë autorë dhe pjesëmarrës në skemën e vrasjes së Azem Hajdarit. Berisha përdor, si Hitleri, në shkallë të gjerë mitingjet. Po si Fyhreri përdor në shkallë të gjerë mediat, sepse beson te magjia, te ndikimi i oratorisë mbi turmën. Prandaj kritikat që i bëhen, i toleron (si garniturë e fjalës së lirë) më shumë nëpër gazeta që kanë përgjithësisht tirazh të pakët në Shqipëri, por jo aq shumë në ekrane që ndikojnë audienca më të gjera. Jo rastësisht ka adoptuar formula që i japin mundësi t'u flasë përnatshëm, në një formë ose në një tjetër, shqiptarëve nga ekranet. Duket se ka bërë me vetveten betimin e Gebelsit: "Sapo të kemi pushtetin në dorë, ne nuk do ta lëshojmë kurrë. Veç kufomat tona mund t'i nxjerrin prej ministrive". Strategjia e tij konstante, ylli i tij polar, nordi i tij politik, është kapja e të gjitha pushteteve. Hitleri doli hapur kundër parlamentarizmit, Berisha synon të kapë shtetin nëpërmjet parlamentarizmit. Ka synuar dhe synon, si Adolfi, të vërë nën thundër gjykatat dhe prokurorinë, për t'i keqpërdorur kundër opozitarëve. Për këtë çështje të madhe u përplas me një President ish-gjeneral, me versionin shqiptar të Hindenburgut. Ashtu si Hitleri, edhe Sali Berisha është një shantazhist i përsosur. Zbulimi i korruptimit të politikanëve nuk i intereson për të luftuar korrupsionin, por për t'i shantazhuar, nënshtruar dhe vënë në shërbim të tij. Jo rastësisht sa herë ashpërsohet lufta politike, nis të tundë para hundës së kundërshtarit dosje disavjeçare të mbajtura fshehur në sirtar (sikundër dosja e "Tajvanit", por ka edhe shumë të tjera që i mban abuzivisht mbyllur) në shkelje të ligjit dhe devocionit ndaj interesit publik. Si edhe Adolfi, arriti të shantazhojë Perëndimin jo vetëm me destabilitet në Shqipëri, por edhe në Kosovë. T'i tregonte Perëndimit kreditë e tij të shumta politike në Kosovë ishte qëllimi i vërtetë i vizitës së tij në tetor të këtij viti atje, ku dhe për turp Hashim Thaçi i dha medaljen e artë të lirisë këtij shtypësi të lirive në Shqipëri. Themi për turp edhe për faktin e dhimbshëm se qenë po shërbimet e fshehta të këtij Berishe që i morën lirinë Hashim Thaçit, luftëtarit të UÇK-së kur luftonte për lirinë e Kosovës.

Në momente të caktuara Berisha shfaq një tërbim tipik hitlerian ndaj kundërshtarëve politikë. Është urrejtja tipike nazisto-komuniste për armikun e pushtetit. Mezi pret një shkak, një incident (madje akuzohet se i prodhon si Hitleri) që të sulmojë dhe groposë armikun e "popullit" që është përherë opozita. Fon Papeni tregon se në momentet kur digjej Rajhshtagu, mbërriti në vendin e mynxyrës Geringu, që në kulmin e zemërimit dhe gjithë djersë thërriste mesa kish në kokë: "Ky është një krim komunist kundër qeverisë së re". Të njëjtin brutalitet antiligjor ka shpalosur edhe Berisha në disa raste. Kur vite më parë një bombë shpërtheu para një supermarketi të një firme piramidale, duke shkaktuar disa të vrarë, Berisha, atëherë President i Republikës, sapo mbërriti në vendin e ngjarjes akuzoi opozitën komuniste për një akt të tillë terrorist. Po kështu akuzoi publikisht për vrasjen e Azem Hajdarit edhe Kryeministrin socialist, Fatos Nano, duke u bërë ndërsyesi i turmave fanatike (aspak rastësisht të armatosura) që ndërmorën një sulm mbi godinën e Kryeministrisë në 14 shtator. Kur dështoi, tha: Dolën nga kontrolli! Po s'kishin faj se ju vranë liderin. Ja u vranë apo ja u vrau?
Hitleri u tërbua kur social demokratët gjermanë nuk pranuan të votojnë Aktin e Aftësimit Ligjor që i jepte Hitlerit gjithë pushtetet dhe që në fakt i lejoi të nazifikojë Gjermaninë. Deri në atë moment, rrëfen gazetari Uilliam Shirer, ndërsa bënte premtime se "Akti" nuk do të cenonte as Parlamentin dhe as pozitën e Presidentit, "udhëheqësi nazist dukej tepër i arsyeshëm, madje, thuajse i përvuajtur". Pyesim sa herë e kemi parë Berishën të luajë rrengun e të "zbuturit"? Por me të ndeshur kundërshtimet e social demokratëve në mbrojtje të parimeve të humanizmit, drejtësisë dhe lirisë - vazhdon Shirer, Asambleja dëgjoi një mostër të gojëtarisë së tij të vërtetë: Ju arritët vonë, por, ja ku erdhët! - ulëriti ai... Nuk kam nevojë për ju... ylli i Gjermanisë po lind dhe i juaji po perëndon. Kambana e vdekjes suaj ka rënë... Unë nuk i dua votat tuaja. Gjermania do të jetë e lirë, por pa ju". Nuk është aspak vështirë të gjesh plot raste të një oratorie të tillë hitleriane plot mllef kundër opozitës në gojën e Berishës. Më e fundit qe ajo e para pak ditëve, kur u betua se do t'ia shkulte dhëmbët, deri edhe nofullat, me darën e ligjit opozitës. E vetmja gjë që mund të thuhet është: Po çdo dara e ligjit në dorën e Kryeministrit? Rastet e ngjashmërisë së fjalorit të Berishës me Hitlerin janë pafund. Ja një tjetër. Ndërsa kërcënonte Europën me luftë, Hitleri hakmerrej kundër poshtërimit që i kish bërë Gjermanisë Traktati i Versajës, duke deklaruar: Armiqtë tanë nuk do të guxojnë të qeshin më me ne! Kur në vitin 1997 Berisha humbi pushtetin për shkak të aventurave dhe korruptimit, shprehte një mllef hakmarrës, duke deklaruar publikisht për kundërshtarët politikë: do jua ngrijmë buzëqeshjen në buzë!
***
Çfarë i lidh Hitlerin me Berishën? Përse përputhet gjuha dhe mllefi i Berishës me atë të Hitlerit? Berisha nuk ka aspak elokuencën e liderit nazist. Çfarë kanë të përbashkët? Asgjë më shumë sesa karakteri prej demoni autokrat, i cili mezi pret të gjejë një pretekst të groposë kundërshtarët politikë. Është karakteri nekrofil dhe antiliri. Të përbashkët kanë edhe masën e fanatikëve që i mbështet pa rezerva e bashkuar rreth liderit në një solidaritet narcist grupi të çeliktë. Ka mësuar edhe diçka tjetër nga Hitleri. Pas grushtit të dështuar të shtetit të shatorit të vitit '98, hoqi dorë nga dhuna militare ashtu si edhe Hitleri pas Puçit të Birrës dhe vendosi t'i realizojë qëllimet për një pushtet absolut në rrugë "kushtetuese". Dhe i avancoi këto qëllime falë konsensusit të mbrapshtë historik me PS-në për ndryshimin e Kushtetutës. Një gabim fatal që e godet opozitën sot si një bumerang dhe e detyron të qëndrojë jashtë Parlamentit deri në momentin kur të dërrmohet strategjia e shantazhit e këtij Hitleri të Shqipërisë.

-----------------

Kurajo te madhe ka ....Nuk trembet nga Hitleri...

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 29 Nëntor 2009 15:30
sarandaebukur nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė sarandaebukur Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me sarandaebukur (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: sarandaebukur Shto sarandaebukur nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto sarandaebukur nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
Fajtori
Apo jo?

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Lexoni njerez, lexoni dhe zgjohuni

Po citoj ato që tha sarandaebukur
Mein Kamp F-i Berishes


"psikologjia e masave nuk mirëpret asgjë që shfaqet e dobët dhe me gjysmë zemre... sepse sikundër një grua psikika e së cilës përcaktohet më pak nga llumi i arsyetimit abstrakt sesa nga një përgjërim i papërcaktueshëm emocional ndaj një force që duhet të kompensojë natyrën e saj dhe që, për rrjedhojë, do të parapëlqente t'i nënshtrohej një burri të fortë, sesa të sundonte mbi një ngordhalaq, po ashtu masat duan më shumë një komandant, sesa një hartues peticionesh..." (Mein Kampf).

***

Ngjashmëria me Hitlerin e Berishës është në deklarata, bëma madje, në disa raste ai thyen edhe rekordet e Hitlerit. Erdhi nga e majta, si Hitleri. Ka kapur dhe shantazhuar partinë dhe porsi Hitleri, është bërë Fyhrer i pazëvendësueshëm dhe idhull i PD-së. Flet pa fund për "antikomunizmin" si Hitleri, megjithëse është kriptokomunisti më i thekur i mbetur. Ka 20 vjet në krye të partisë dhe të politikës, ndërsa Hitleri qëndroi në krye të politikës dhe shtetit vetëm 12 vjet. Hitleri shfrytëzoi djegien e Rajshtagut (Geringu ka pohuar se nazistët ia vunë flakën vetë), për të sulmuar dhe asgjësuar opozitën, Berisha shfrytëzoi vrasjen e Azem Hajdarit, për të bërë një grusht shteti të dështuar si puçi i birrës në Mynih. Hitleri bëri ca burg për një krim të tillë, Berisha jo. Përflitet se ka gisht në asgjësimin e Hajdarit, që bëhet kështu fatalisht i krahasueshëm me Ernst Remin, shefin e grupeve të sulmit që Hitleri e asgjësoi vetë. Tashmë është fakt i provuar që ish-badigardët e Berishës janë autorë dhe pjesëmarrës në skemën e vrasjes së Azem Hajdarit. Berisha përdor, si Hitleri, në shkallë të gjerë mitingjet. Po si Fyhreri përdor në shkallë të gjerë mediat, sepse beson te magjia, te ndikimi i oratorisë mbi turmën. Prandaj kritikat që i bëhen, i toleron (si garniturë e fjalës së lirë) më shumë nëpër gazeta që kanë përgjithësisht tirazh të pakët në Shqipëri, por jo aq shumë në ekrane që ndikojnë audienca më të gjera. Jo rastësisht ka adoptuar formula që i japin mundësi t'u flasë përnatshëm, në një formë ose në një tjetër, shqiptarëve nga ekranet. Duket se ka bërë me vetveten betimin e Gebelsit: "Sapo të kemi pushtetin në dorë, ne nuk do ta lëshojmë kurrë. Veç kufomat tona mund t'i nxjerrin prej ministrive". Strategjia e tij konstante, ylli i tij polar, nordi i tij politik, është kapja e të gjitha pushteteve. Hitleri doli hapur kundër parlamentarizmit, Berisha synon të kapë shtetin nëpërmjet parlamentarizmit. Ka synuar dhe synon, si Adolfi, të vërë nën thundër gjykatat dhe prokurorinë, për t'i keqpërdorur kundër opozitarëve. Për këtë çështje të madhe u përplas me një President ish-gjeneral, me versionin shqiptar të Hindenburgut. Ashtu si Hitleri, edhe Sali Berisha është një shantazhist i përsosur. Zbulimi i korruptimit të politikanëve nuk i intereson për të luftuar korrupsionin, por për t'i shantazhuar, nënshtruar dhe vënë në shërbim të tij. Jo rastësisht sa herë ashpërsohet lufta politike, nis të tundë para hundës së kundërshtarit dosje disavjeçare të mbajtura fshehur në sirtar (sikundër dosja e "Tajvanit", por ka edhe shumë të tjera që i mban abuzivisht mbyllur) në shkelje të ligjit dhe devocionit ndaj interesit publik. Si edhe Adolfi, arriti të shantazhojë Perëndimin jo vetëm me destabilitet në Shqipëri, por edhe në Kosovë. T'i tregonte Perëndimit kreditë e tij të shumta politike në Kosovë ishte qëllimi i vërtetë i vizitës së tij në tetor të këtij viti atje, ku dhe për turp Hashim Thaçi i dha medaljen e artë të lirisë këtij shtypësi të lirive në Shqipëri. Themi për turp edhe për faktin e dhimbshëm se qenë po shërbimet e fshehta të këtij Berishe që i morën lirinë Hashim Thaçit, luftëtarit të UÇK-së kur luftonte për lirinë e Kosovës.

Në momente të caktuara Berisha shfaq një tërbim tipik hitlerian ndaj kundërshtarëve politikë. Është urrejtja tipike nazisto-komuniste për armikun e pushtetit. Mezi pret një shkak, një incident (madje akuzohet se i prodhon si Hitleri) që të sulmojë dhe groposë armikun e "popullit" që është përherë opozita. Fon Papeni tregon se në momentet kur digjej Rajhshtagu, mbërriti në vendin e mynxyrës Geringu, që në kulmin e zemërimit dhe gjithë djersë thërriste mesa kish në kokë: "Ky është një krim komunist kundër qeverisë së re". Të njëjtin brutalitet antiligjor ka shpalosur edhe Berisha në disa raste. Kur vite më parë një bombë shpërtheu para një supermarketi të një firme piramidale, duke shkaktuar disa të vrarë, Berisha, atëherë President i Republikës, sapo mbërriti në vendin e ngjarjes akuzoi opozitën komuniste për një akt të tillë terrorist. Po kështu akuzoi publikisht për vrasjen e Azem Hajdarit edhe Kryeministrin socialist, Fatos Nano, duke u bërë ndërsyesi i turmave fanatike (aspak rastësisht të armatosura) që ndërmorën një sulm mbi godinën e Kryeministrisë në 14 shtator. Kur dështoi, tha: Dolën nga kontrolli! Po s'kishin faj se ju vranë liderin. Ja u vranë apo ja u vrau?

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 29 Nëntor 2009 16:44
Fajtori nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė Fajtori Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me Fajtori (me Mesazh Privat) Vizito faqen personale tė Fajtori't! Kėrko mesazhe tė tjera nga: Fajtori Shto Fajtori nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto Fajtori nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
sarandaebukur
Veteran ne forum

Regjistruar: 21/06/2003
Vendbanimi: New-York
Mesazhe: 817












Nëna e Edi Ramës pyetet për akuzat e Berishës
TIRANE-Në të njëjtën kohë që kryeministri Sali Berisha akuzonte kreun e socialistëve për veprime të pamoralshme, Aneta Rama, nëna e Edi Ramës është shfaqur sot ne mesdite krah djalit të saj në një ceremoni të organizuar nga i biri me rastin e Ditës së Clirimit.
Me dorën e hedhur në supat e nënës, Edi Rama ka kaluar para mediave të cilat janë treguar të interesuara të shkëpusin një koment nga Aneta Rama që rrallë shfaqet në publik së bashku me të birin. E pyetur sesi do ti përgjigjej Berishës për akuzat ndaj familjes Rama qe ditet e fundit kane mbushur shtypin, Aneta nuk pranoi të deklarohet “Nuk dua të flas për këtë”. Nëna e Edi Ramës theksoi se sot për të ka rëndësi Dita e Clirimit, festa e 29 Nëntorit duke mos shtuar asnjë deklaratë tjetër. “ Unë sot kam ardhur të nderoj dhe respektoj kujtimin e vëllait tim që e kam dëshmor. Me këtë rast uroj gjithe familjet e dëshmorëve!.

Aneta Rama ka reaguar vetëm njëherë ndaj akuzave të Berishës. Në një letër të zbardhur para pak ditësh nga Gazeta Shqiptare, në vitin 2002, kur Berisha ishte në opozitë, Aneta i kërkoi të mos përlyente me shpifje emrin e familjes së saj të nderuar.

Edi Rama së bashku me nënë e tij përkujtuan sot në një lokal të Tiranës Ditën e Clirimit ku mbajti dhe nje fjalim. Rama theksoi se 29 nëntori është data e vetme e Clirimit, pavarësisht se këtë vit e gjeti Shqipërinë në kohë jo demokratike

-------------------
As krahasohet zonja Aneta me zonjen Sheqere(nena e doktorit)

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 29 Nëntor 2009 21:05
sarandaebukur nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė sarandaebukur Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me sarandaebukur (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: sarandaebukur Shto sarandaebukur nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto sarandaebukur nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
sarandaebukur
Veteran ne forum

Regjistruar: 21/06/2003
Vendbanimi: New-York
Mesazhe: 817

DUHET MENDUAR PËR PERIUDHËN POSTBERISHIST



image

Nga Mustafa Nano

Është koha të mendohet seriozisht për postberishizmin. Nuk e them këtë për të bërë një provokacion a diversion gazetaresk, e aq. Për më tepër, nuk është se mendoj që ikjen e Berishës e dikton një karrierë politike e mbushur me dështime e me bëma, të cilat historia e mëpasshme do të tregojë se janë në fakt shumë më tepër e shumë më keq sesa dështime. Do të ishte e udhës që fundi i karrierave politike - si kudo gjetkë - të diktohej nga dështimet, por këtej nga anët tona ndodh ndryshe, e nuk ke se ç’i bën kësaj pune.

E them për tri arsye të tjera shumë të thjeshta e shumë të kuptueshme. Së pari, ky leader ka tentuar të sfidojë e të mundë të gjithë termat politikë (me term politik kuptoj një periudhë kohe, në harkun e së cilës një shtetar ia del t’i rregullojë hesapet me një, le ta themi, vjetrim e konsumim fiziologjik). Dhe ia ka dalë mbanë. Por duket se s’mund të mbajë më ujë pilafi. Nëse deri tani këmbëngulja e tij për t’i sfiduar pa fund këto terma politikë ka qenë tragjike, tani e tutje është komike. Në fakt, ka ca kohë që është bërë komike. Dhe prandaj, boll është boll.

Së dyti, vendi është në një krizë, dhe mënyra sesi Saliu po tenton të merret me këtë krizë po na vë përballë dy opsionesh: ose opozita përjashtohet nga jeta politike, ose Saliu merr valixhet e ikën në shtëpi. Ka pasur dhe opsione të tjera, por ai ka preferuar ta pastrojë fushën e lojës nga këto të fundit. Cili opsion do fitojë? A mos vallë opsioni i përjashtimit të opozitës nga jeta politike? Kjo s’ka asnjë gjasë. Atëherë mbetet opsioni tjetër. Është i lehtë? Hëm, është i vështirë që ç’ke me të, por është i pashmangshëm. Saliu do përpiqet të rezistojë, ndoshta dhe të bëjë ndonjë rrëmujë, pas së cilës të bëjë viktimën, rrjedhimisht të mbijetojë edhe njëherë në opozitë, por nuk ka për t’ia dalë. Shqiptarët e këtyre ditëve nuk janë ashtu si ai do donte të ishin.

Së treti, po vihet re që Saliu po e rifillon nga e para, dhe kjo është simptoma më e qartë e më alarmante e asaj sëmundjes, që pak më sipër e quajta vjetrim fiziologjik i një leader-i. Saliu po e kthen veten në vitin 1991, ndërkohë që Shqipëria, të paktën sipas kalendarit gregorian, është në vitin 2009. Ku e kam fjalën? Së pari janë antimitingjet e marra nga arkivi i atyre kohëve, me te cilat ai kërcënon jo opozitën, por stabilitetin politik në vend.

Së dyti, te kërcënimi që ai po bën nga pozitat e mbajtësit të pushtetit. Është një kërcënim i ngjashëm me ato që ka bërë në periudhën 1992-1997, d.m.th me një gjuhë të qartë, të prerë, të painterpretueshme e me një logjikë banditeske e mujshare. “Do t’ju shkul dhëmbë e dhëmballë ...!”, tha ai, duke iu drejtuar opozitës, dhe me mënyrën që kish gjetur për të etiketuar opozitën (puniste), shpalli kauzën e tij më të re, d.m.th antikomunizmin. Me një fjalë, Saliu na erdhi vërdallë njëzet vjet për t’u rikthyer prapë aty ku ne nisi, tek antikomunizmi. Kjo kauzë “e re” tregon se cikli i Saliut është mbyllur. Ai përfundimisht është një kufomë politike. E në këtë kuptim, kush ka nge, dëshirë, ambicie, mundësi e përgjegjësi, duhet të mendojë për postberishizmin.

Ou, si kështu, po na i bën gjithçka bukë me djathë? Jo, e thashë më sipër, se nuk është e lehtë. Saliu nuk është vetëm. E nuk është e thënë të jetë më i dobët sesa ka qenë në periudhën 1992-1997, s’ka gjë se - kështu mendojnë disa - nuk ka nën komandë të gjitha institucionet e shtetit. Hëm, nuk jam shumë i sigurt që është kështu, pasi nuk shoh ndonjë vitalitet institucional e ndërinstitucional kundër një qeverie, e cila s’po pyet më për asgjë. Përveç kësaj, ai ka një maxhorancë, të cilën e komandon mu ashtu si (e po aq kollaj sa) komandonte Enver Hoxha të vetët. Sot nuk është problemi që s’ngre zë askush brenda maxhorancës. Është me keq akoma: nuk kanë zë as ata, të cilët Berisha i largon për qejf të vet. Tjetër? Ka dhe një entourage të çuditshëm. Të gjithë ata, që ai ka rrahur, ka nëpërkëmbur, ka akuzuar, ka burgosur, u kanë vajtur pranë urtë e butë mbi bazën e një kontrate të qartë shërbimi. E kam fjalën tek Imamët e Rulët? Sigurisht, por jo vetëm. Është dhe Fatos Nano. Është dhe Ilir Meta. Është dhe Lefter Koka. Ka më? Ka më në fund dhe një detashment të fortë mediatik. Nuk është vetëm Frangaj e Fevziu, tok me televizionin e tyre “Klan” (ku sëmundjet e mass-media-s shqiptare të të gjitha kohërave janë koncentruar në mënyrën më spektakolare: sundimi i qartë padronal, lidhja e qartë e padronit me pushtetin ekzekutiv, nënshtrimi i qartë i gazetarëve që punojnë për atë televizion, etj). Ka dhe plot gazetarë të tjerë, mes të cilave shkëlqen me fuqinë për ta ilustruar dukurinë d.v. Fatos Lubonja, i cili nuk mjaftohet me mbështetjen që i bën Saliut, për të cilin në vitin 1997 luste një fund: vdekjen fizike (në kuptimin gërmë për gërmë të termit), por – kjo është ç’është – na qenka i sigurt se në të njëjtën kohë mund të bëjë dy gjëra në këtë botë: edhe të kakarisë nga qymezi i Sandër Frangajt, edhe të shesë tutje tëhu dëngla morale. Toube Astaghfirullah! Idiotësi senile? Hm, s’e kam idenë, por di që vetëm kjo, d.m.th idiotësia senile, që herët a vonë na kap të gjithëve, mund ta nxjerrë pa lagur e të nderuar në këtë histori.

Çfarë thashë më sipër, përbën absolutisht një motiv force për Saliun, por puna është se ky i fundit është një kufomë politike a prescindere. Do bëjnë mirë që, në vend ta mbrojnë Saliun, të mendojnë se çfarë duhet bërë pas ikjes së tij. Edhe nëse nuk e duan këtë ikje, edhe nëse e përfytyrojnë ca më tutje në kohë, prapë bëjnë mirë të mendojnë qysh tani për postberishizmin.  

Gazeta Korrieri

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 29 Nëntor 2009 21:15
sarandaebukur nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė sarandaebukur Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me sarandaebukur (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: sarandaebukur Shto sarandaebukur nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto sarandaebukur nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
Ora tani: 15:36 Hap njė temė tė re    Pėrgjigju brenda kėsaj teme
Gjithsej 25 faqe: « 1 2 3 4 [5] 6 7 8 9 10 11 12 13 14 » ... E fundit »   Tema e mėparshme   Tema Tjetėr

Forumi Horizont Forumi Horizont > Media dhe Politika > Mediat Shqiptare > Diskutime te ngjarjeve nga Shqiperia > Komente...

Pėrgatit Kėtė Faqe Pėr Printim | Dėrgoje Me Email | Abonohu Nė Kėtė Temė

Vlerėso kėtė temė:

Mundėsitė e Nėn-Forumit:
Nuk mund tė hapni tema
Nuk mund ti pėrgjigjeni temave
Nuk mund tė bashkangjisni file
Nuk mund tė modifikoni mesazhin tuaj
Kodet HTML lejohen
Kodet speciale lejohen
Ikonat lejohen
Kodet [IMG] lejohen
 

 

Kliko pėr tu larguar nese je identifikuar
Powered by: vBulletin © Jelsoft Enterprises Limited.
Materialet qė gjenden tek Forumi Horizont janė kontribut i vizitorėve. Jeni tė lutur tė mos i kopjoni por ti bėni link adresėn ku ndodhen.