volter
shpirt artisti
Regjistruar: 19/11/2003
Vendbanimi: Moscow
Mesazhe: 4646
|
Dhimitėr Pojanaku pėrballė poezisė liriko filozofike tė peizazhit dhe dashurisė
Vështrim nga Plloshtani, 17 Shtator 2007
VËSHTRIM POEZISË SË POETIT POGRADECAR DHIMITËR POJANAKU
Dhimitër Pojanaku përballë poezisë liriko filozofike të peizazhit dhe dashurisë
Poezia, si art i fjalës qartëson modelin për një shpirt që moderohet në relacion pas të bukurës. Si të thuash është e tejdukshme në formën e një vakumi lakonik me përmasat e një vallëzimi hyjnor, ku gjenealogjinë e poetit e kthjellon drejt një patosi me arsye racionale dhe një intonacioni shpirtëror.
Dhimitër Pojanaku, njeriu që ngadhënjen mbi njeriun, pozicioni i shpirtit të tij që vidhet nga valët e detit të pafund preferon të gëlltis shpirtin e tij prej poeti në poezi liriko filozofike të peizazhit, dashurisë, pezmatimit. Copëza shpirti me formën e një aventure, pastaj me ngushëllimet e vjeshtës mëshiron muzgun e perëndimit të qiejve. Ah, deti është formula e kapërcimit të vetvetes në vetminë e realitetit të tij. Ai është poet bodlerian, skalit vargun me konkurrencën e mendimeve të thella, gjithnjë duke futur një kohë poetike vetëm për të ndërtuar një poezi. Ai ka shpresa dhe vizion të madh për lojën e të shkruarit, e cila rrotullon gjithë virtytin e tij shpirtëror si kullë ashensori. Krijon pa ekzistencën e pezmatimit, dhe e kthen në një ekzistencë ngushëllimi, që shpeshherë mund të ndryshojë dëshirat për të mirë, por koha mbetet e habitur nga sjellja, sepse ai bëhet i nxituar në lumturinë shpirtërore. Poeti që endet mes llumit dhe virgjërisë.
Fund deliresh
Sa herë më molepsin zërat e qiellit,
Shkoj te deti.
Sekush më mbathi në kthim,
Këpucë plumbi.
Dhe ngeshëm numëroj kokrrizat e rërës.
(nga libri me poezi: Gurët Zbardhin Natën)
Një vakum lakonik i mbinë në shpirt. Zërat e qiejve nisin pozicionin e tyre duke e stimuluar poetin të këndojë dhe të udhëhiqet drejt një relacioni pas të mirës supreme. Në syrin e poezisë shfaq melankolinë për një përpjekje kundër përpjekjes së qiellit. Një sy që fsheh pasqyrën për vullnet drejt realitetit, dhe një shmangie me bojën e fosfortë të valëve kërkon moralin për qenien që ka humbur dhe që rrëfën heshtazi kundër humbjes së ardhshme. Vetmia dhe deti janë forca e shpirtit të tij për ti mbuluar veset e një qielli. Ai troket me thembrat e tij vetjake në kokrrat e rërës, duke i rrëfyer qiellit me gjuhën e poetit se, tani është një moment tjetër për stabilitet shpirtëror dhe një mundësi më shumë për poezinë kur nata hedh hënën kulaçe në skenë, që poeti ta grishë me vargje...
Oda përballë times
Oda përballë times,
Përnatë mban dritën ndezur.
Muret e saj asnjëherë skanë puthur errësirën,
Errësira asnjëherë
ska mbështetur faqet mureve.
Netëve,
Vuaj të di,
Nat dritë e mban ndezur dhimbja apo,
Dashuria.
(nga libri me poezi: Gurët Zbardhin Natën)
Një llambë prej poeti me dritën e hënës e mban aktiv pozicionin e shpirtit të tij. Brenda dhomëz kubike ku janë orientuar rrezet e llambës kah tryeza e punës, ku imagjinata grafullon përnatë nga një poezi në letër- zbardh gurët e natës. Pena, në kontrast me ngjyrën e murit nxjerr shllimin e poetit për një vizion drejt mendimit për arsye filozofike duke premtuar gjithë kërcellin prej të njëjtit motiv: Shpirt përmbi shpirtrat. Pozicioni i penës së poetit është ideal i lirë thelbësisht i njëjtë me vetveten e tij, i tëri mes llumit dhe i formuar si një artikull i vjetër fasade për besim të thellë ndaj kapërcimeve të shthurura...
Mbasdite vere
Shtrirë,
I pozon qetësisë.
Një xham shejtan,
I vetmi mëkatar,
Gëzon hiret e saj.
Të linjtat,
Guaskat bosh,
Koloviten dyshemesë.
(nga libri me poezi: Gurët Zbardhin Natën)
Pas perëndimit të pezmatimit, lind boja e erosit. Brenda lëkurës së protagonistes ka gjetur vetminë e saj që bredh, pastaj pak më vonë vetëm poezia e tij e sheh ngado atë model femërushkeje. Syri i tij që endet dhe që rrëmben, arrin dhe këtë herë të mbështjellë pamjen e një shpirti femëror në formën lakuriqe. Rërën që dikur poeti ka shkelur me pezm, sot trupi i saj lakuriqe e puth me vëllimin e një dashurie të mprehtë entuziaste. Ku zhurma e rërës ia pëshpërit veshin lëkurës së saj për një botë dehëse përballë një jete të shthurur prej bohemi. Femra si një akt skllavërie e shtrihet për ti promovuar mashkullit gjithë nuancat e saja erotike. Dashuria është patosi mbi të vërtetën e jetës shpirtërore të poetit, dhe ndjenjat e përmirësojnë nga pushtimi i pezmatimit borëmbuluar. Nëse ajo femër e brishtë kaplohet nga ndjenja misterioze, atëherë këtë mister mund ta zbërthejë një poet që jeton mes llumit dhe virgjërisë. E, ai poet është Dhimitër Pojanaku.
Dimër në lokalet e plazhit
Vetmia dehet me kujtimet e verës.
Dy kotele,
Për inat të detit të ftohtë,
Lëpihen me gjuhë.
Një plak beqar dhe një
trëndafil vjeshte,
Këmbejnë,
Dashurira të hershme.
(nga libri me poezi: Xhindet kërcejnë polka)
Poeti qartëson simpatinë sekrete për një qytet të tij të preferuar nga preferenca, kur momentet për dashurinë e triumfuar, sipërfaqja e tokës shtrohet me savan dëbore brenda me pjesët e paqes dhe dlirësisë. Ky është vetëm një vend për një hënë apo një satelit tjetër të shkëputur nga pezmatimi, këtu mbijeton dëshira e vetme, dashuria, dhe si rrjedhim ai mund të argëtojë vetveten gati se çdoherë, në mbrëmjen e vetmuar. Poeti që shpëton të bukurën me delikatësën e tij herë prej një demoni, e herë prej një engjëlli, madje dhe kur disku i hënës nis të ngrij nga i ftohti i njëanshëm, ai mbetet heroi i triumfuar i së mirës në dashuri...
__________________
Poets were the first teachers of mankind. Horace
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|