Forumi Horizont Forumi Horizont > Media dhe Politika > Politika Shqiptare > Analiza > interesante:Shpluhurosje e njė miti : ese, Ervin Hatibi,
  Tema e mėparshme   Tema Tjetėr
Autori
Titulli Hap njė temė tė re    Pėrgjigju brenda kėsaj teme
belkisa
hulumtuese

Regjistruar: 13/07/2007
Vendbanimi: Brussels
Mesazhe: 96

Shpluhurosje e njė miti : ese, Ervin Hatibi

 

(Shkeputur nga libri Republick of Albanania, permbledhje esesh nga Ervin Hatibi)

Shenja të revizionizmit historik në vështrimet shqiptare për periudhën osmane.



Përplasja midis Evropës së krishterë dhe Islamit osman, shpesh është përqasur me ballafaqimin e ditëve të sotme midis botës së lirë dhe Bashkimit Sovjetik. Krahasimi nuk është I pavend. …Por këtë përqasje nuk duhet ta teprojmë. Në këtë ballafaqim të hershëm, ekzaltimi dhe dogmatizmi ishte I të dy krahëve, dhe toleranca më e madhe ishte në anën turke. Në shekujt XV dhe XVI, lëvizja e refugjatëve- të cilët, sipas shprehjes brilante të Leninit "votonin me këmbët e tyre"- ishte nga Perëndimi në Lindje, dhe jo si sot nga Lindja në Perëndim. Shpërngulja e çifutëve për në Turqi, përzënë nga Spanja në 1492, është e mirënjohur, por në asnjë mënyrë e vetmja. Të tjera grupe refugjatësh, të krishterë disidentë të persekutuar nga kishat predominuese të vendeve të tyre, ashtu si edhe çifutë, gjenin strehë në tokat osmane. Kur sundimit osman në Evropë I erdhi fundi, kombet e krishtera të cilat ata I kishin sunduar prej shekujsh ishin ende aty, me gjuhët e tyre, kulturat, fetë e tyre, po ashtu, në një farë mënyre, edhe me institucionet e tyre të paprekura dhe të gatshme të rimerrnin egzistencë të pavarur kombëtare. E njëjta nuk mund të thuhet për ata muslimanë që mbetën pas sundimit turk në Ballkan, apo pas sundimit maur në Spanjë.
,"The Middle East", Bernard Lewis


Një nga kontributet më të shëmtuara intelektuale të shekullit të kaluar në Shqipëri, është padyshim edhe nxirosja e periudhës osmane të historisë së shqiptarëve, me ngjyrat e padiskutueshme të një barbarie. Duke ndjekur besnikërisht gjurmët zyrtare të akademizmit ideologjik, u formua në kulturën popullore, me udhëheqjen e komisarëve të letërsisë dhe arteve, një ide fikse e cila kërkonte tek turku, turkoshaku, anadollaku, kriminelin e zi epshor, injorant me shpatë në dorë. Në përfytyrimtarinë popullore u koleksionua një pavijon grotesk demonografie, me një hierarki të së keqes që kulmohej me Sulltanin, dhe vijonte me vezirë, sadrazemë, velinj, me shejhul islamë, dervishë, pashallarë e bejlerbejlerë- detyrimisht të gjithë turq, si edhe demonë më pak të rëndësishëm, se helbete shqiptarë, në forma të deformuara dhjamore bejlerësh e agallarësh e qehallarësh, shërbëtorë të të huajit. Shtrirë që nëpër faqe të letërsisë, nga ajo e klasit të parë fare, në kinematografinë e neorealizmit socialist, e deri tek retushimet e folklorit, ilustrimet e revistave të fatosave e pionierëve, nuk do fare mundim për t'u parë se kjo sagë orientaliste, ishte në fakt një projektim në kohën e (pa)kryer I luftës së klasave në variantin e saj agrar shqiptar, I cili e shihte inxhinierinë social-politike të Luftës së Dytë si vendimtare për ndarjen simetrike e jashtëkohore të shapit nga sheqeri. Kështu, në të njëjtin areal aleancash, vendin e pushtuesve italo-gjermanë do ta zenë turqit, në rolin e një lloj mbivlere imperialiste, një lloj subvencioni nga jashtë, i cili u jep ballistëve e pasunarëve të luftës së dytë, rrjedhimisht edhe paraardhësve të tyre kolaboracionistë-bejlerëve dhe klerit, kapitalin ushtarako-ekonomik për të sunduar mbi bujqit, çifçinjtë e rajanë. Deformimi fizik I bashkëpunëtorëve të turkut, mishëruar fonetikisht edhe në damkën e ënjtur raciste "anadollak", si edhe në epitetin "gjakprishur"-një kompozitë e stilit arbëresho-naimian e cila lundroi me vite në gojët emfatike të patriotizmës kinematografike e letrare-tregojnë haptas frymëzimin shterp rilindas për kombin e zgjedhur pellazg, ilirian, arian, (frymëzim) I cili rrjedhimisht sheh në "tradhëtinë" ndaj kombit të shenjtë pasoja të një sëmundje hormonale, të një lloj degjenerimi gjenetik-klasor. Sfondin mistik që justifikon këtë procedim jorealist e joshkencor, e ofron ajo çka atëherë cekej vetëm shkarazi; fakti që bashkëpunëtorët bejlerë të turkut kishin tradhëtuar edhe fenë e vërtetë, mund t'I kishte bërë ata pre të zemërimit të një zoti të krishterë, I cili I kishte katandisur ashtu, në derexhenë stilizuese të realizmit socialist. Sot, e çliruar nga prangat marksiste e enveriste, krijimtaria me temë "antiturke-në-fakt-antiislame" merr frymë lirshëm, lulëzon në kimikatet e skaduara të mashtrimit historik. Në suplementin e saj të ditës së djelë, gazeta "55" para pak kohësh na ofron një tregim të piktorit të mirënjohur M. Velo, të cilit përveç publicistikës dhe tashmë tregimtarisë, nuk I ka mbetur veçse ta shprehë edhe në bojëra uji alergjinë e vet ndaj muslimanëve. Tregimi, në skenën e një burgu komunist, gati fokusohet në vuajtjet e një të dënuari musliman, I cili shprehet se po vuan në lëkurën e vet krimet që ka bërë gjyshi I tij, bashkëpunëtor I turkut, kundër komitëve bullgarë… Më tej personazhi-rrëfimtar, të cilin në një përqindje mjaft të lartë na duhet ta barazojmë me autorin, shpreh habi sesi policët, ndonëse katolikë, janë kaq mizorë. Si vallë e pajtojnë dhunën që ushtrojnë, me besën e Krishtit, sepse sa për eprorët e tyre muslimanë…ata tek e fundit janë muslimanë, dhe kështu sipas autorit, nuk mund të mos jenë tjetër veçse monstra. Pas animimit artistik të tezës së përhapur prej vitesh, sipas të cilës, regjimi komunist ka qenë një qeverisje prej "eprorësh-jo rastësisht- muslimanë", provohet, pa ndonjë sukses, të jepet në formë aksiome se muslimanët janë një skotë barbare dhe e pamëshirshme, e cila jo vetëm kaq por na paska infektuar edhe katolikët me mizorinë e vet. Autori harron se ndoshta e vetmja fjalë që kemi ne shqiptarët në gjuhën e përditshme për të shprehur keqardhje, mëshirë dhe kërkesë për përmbajtje para dhunës, është fjala "gjynah", një fjalë arabe, e mbjellë këtu prej turkut.

Në kundërshtim me faktin historik për kahjen kronologjike të qytetërimit, për dimensionin nga ku lindën fetë, mitet e shkencat, u mëtua se Lindja, Islami, Azia, Anadolli, shkretëtira dhe esmerët ishin djepi I të keqes që na kishte kapluar neve … shqiptarëve (kupto: të bardhëve, perëndimorëve, të krishterëve, evropianëve). I gjithë ky shtrembërim I fakteve në kohë të diktaturës, mendoj se shërbente për të forcuar mitin për popullin e veçantë shqiptar, një popull liridashës I cili kishte zgjedhur të mos ishte kurrë pushtues, por, si I vogël, gjithnjë qëllonte të pushtohej, e kështu i shtypur prej shekujsh, kishte formuar një ndërgjegje "klasore" për të bërë revolucionin kundër atyre që kishte sipër- të huajt dhe të pasurit vendas. Teorikisht I binte që shumica e shqiptarëve, të ishin edhe të varfër (të mirë) edhe muslimanë (të këqinj, se me fenë e pushtuesit), e kështu me rregull treshi Islami si fe dhe ideologji e armikut, duhet të ishte imponuar me dhunë e presion ekonomik. Dhe sipas rrjedhojës ideo-logjike, shqiptarët të përmbytur nga supershteti I urryer osman thjesht kishin mbajtur frymën nën ujë për një gjysëm të mirë mijëvjeçari, në një lloj rezistence jobashkëpunuese, në një lloj agjërimi gandian antiimperialist.

Është gjithë kjo parapërgatitje masive, e cila justifikon frymën kundërislame në shoqëri. Sigurisht, një fe pushtuesish, e imponuar me shpatë në dorë, nën presionin e bukës (taksa e xhizjes së famshme), nuk ka sesi përthyhet në ndërgjegjje përveçse si një aksident kolosal e mbarëpopullor, një gabim për t'u korrigjuar një orë e më parë, tashmë në kushtet e lirisë. Ateizmi administrativ I Enver Hoxhës, receptohet thjesht si një ngrirje, si një pezullim pesëdhjetëvjeçar I korrigjimit të gabimit.
Në kohët e hyrjes së Shqipërisë në Konferencën Islamike, hija e turkut si psikozë, arriti, në mënyrë krejt qesharake të bënte të besueshme dhe të aktivizonte lloj-lloj frikërash e sajesash në sektorë të ndryshëm të shoqërisë. Ndonëse në një regjim parlamentar demokratik, të varur gati totalisht nga ndihmat e huaja perëndimore dhe nga politikat e institucioneve ndërkombëtare, ideja e ushqyer me vite për natyrën e dhunshme e imponuese të Islamit, ilustruar bollshëm në turkun, ofroi rrënjët dhe bëri që të pranohej si e mundshme fantazia për ngritjen e ndonjë Stalingradi islamik mu në gji të Evropës. Ndërsa diskutoja për Islamin në vitin '93 me një poet e intelektual të njohur, nuk ishte nevoja për asnjë referencë kuranore apo kulturore, sepse bashkëbiseduesi kishte zgjedhur të debatonte për vlefshmërinë e Islamit me shpifjen sipas të cilës arabët do të ndërtonin një xhami madhështore në Rubik, dhe pasi të privatizonin minierat, në një formë tepër origjinale të xhizjes, nuk do të pranonin në punë asnjë minator katolik pa hyrë më parë në xhami… (Ndërkaq në Arabinë Saudite e të tjera vende të Gjirit punojnë qindra e mijëra emigrantë të varfër të krishterë, e bile edhe hindusë, budistë e sikhë, pa qenë kusht, si në ndonjë vend evropian, që të ndryshojnë fenë. ) Apo tipike është edhe zhurma mediatike e atyre viteve se një milion ferexhe po prisnin gati në garderobat e fondamentalizmit për të mbuluar gratë dhe vajzat shqiptare.
Nuk është nevoja të përsërisim ato që janë evidentuar edhe në shkrime të mëparshme, duke ricituar emblema të tilla nëpër tituj gazetash të mëdha shqiptare "Muslimanët shqiptarë, pasardhës të haremeve të sulltanit", apo "Kaq e aq fshatarë të aksh zone, braktisën fenë e pushtuesit e u kthyen në fenë e të parëve".
Megjithatë, tanimë vëmë re, si në mjediset akademike, ashtu edhe në ato kulturore e mediatike, të fryjë një puhizë ndërgjegjësimi dhe serioziteti në rivlerësimin e historisë komplekse të epokës osmane, të marrdhënieve të shqiptarëve me shtetin osman. Në dritën e fakteve të bujshme historike lexuar në tekste autoritative dhe të realitetin e pakontestueshëm, që mund të vërehet "me sy të lirë" edhe nga joprofesionistët, ka shenja se kultura shqiptare po reagon dhe po pranon në strukturat e veta rileximet historike për periudhën osmane, një proces ky që do dëshiroja ta quanim revizionizëm. Ndonëse termi është ca problematik, jo për origjinën e vet (post)marksiste, sesa për ngjyresën që ka marrë në lidhje me rivlerësimin e fashizmit në Itali, Japoni, Gjermani etj. apo me mohimin e Holokaustit nga qarqet negacioniste antisemite, ne po e përdorim në përqasje me fenomenin e "historianëve të rinj" izraelitë, të cilët u emërtuan si "revizionistë", pasi çmontuan mitet zyrtare përmbi "largimin vullnetar të palestinezëve nga trojet e veta", duke argumentuar se eksodi I 1948-s ishte një përzënie e dhunshme. Tendencën kulturore, që do përpiqem ta ilustroj më poshtë, nuk mund ta emërtoj ndryshe veçse si "revizionizëm", me dijen se termi ka një traditë përdorimi politik dhe shqetësues. Sepse, dihet, shenjat e normalizimit dhe të seriozitetit shkencor mbi epokën në fjalë, ende shkaktojnë "skandal" në rradhët e të painformuarve e sidomos në rradhët e fanatikëve apo fondamentalistëve antimuslimanë. Ata e kuptojnë se po u rrënove shpërdorimet historike mbi "përbindëshin osman", u gropose njëherësh edhe bazën më të fortë që kanë për të sulmuar identitetin islam në Shqipëri…
Për të vijuar, le të bëjmë një përmbledhje elokuente të asaj që është thënë gabim, dhe të asaj si do rithënë e vërteta, duke shfrytëzuar citime nga "bibla" kontroversiale e revizionizmit historik shqiptar, analiza "Skicë e mendimit politik shqiptar" të H.Ferrajt, në të cilën në fakt spektri revizionues prek hapësira shumë më të gjëra se vetëm periudha osmane.
Tezat e historiografisë zyrtare shqiptare sipas dr. Ferraj këmbëngulin se : "pushtimi osman I Shqipërisë ka frenuar zhvillimin e shqiptarëve në rrugën evro-perëndimore si rrugë më e përparuar; sistemi politiko-shoqëror; sistemi politiko-shoqëror aziatik osman ka qenë më I prapambetur, ka qenë barbar në krahasim me ato evro-perëndimore (në studimet e historiografisë zyrtare shqiptare termi "barbar" …përdoret vetëm për sundimtarët osmanë dhe sistemin e tyre politik, ekonomik e kulturor dhe jo për sundues të tjerë si pash. Ata bizantinë, sllavë etj…-footnote e H.F.); osmanët kanë ushtruar presion për asimilimin etnik të shqiptarëve; argument I presionit asimilues është islamizimi I dhunshëm; argument I islamizimit të dhunshëm është taksa e veçantë për jomyslimanët, xhizja." (fq. 50 botimi I 1998,"Koha.")
Në formë pak më të gjatë do të japim edhe përgjigjen e autorit ndaj tezave, që na duket se puthitet mirë me logjikën e pastaj (meqë logjika nuk është aspak vendimtare në rikrijimin e tablove historike) do të japim më në fund edhe referenca në natyrë dokumentash e faktesh, me një pjesë të të cilave do të provojmë edhe dukuritë më të fundit "revizioniste" në kulturën tonë . Në faqen 58-59 të "Skicë…" lexojmë: "Dobësia e hipotezës e cila e paraqet Perandorinë Osmane si "të egër". "barbare", me prirje të fortë asimiluese etj., qëndron në faktin se nuk mund të shpjegojë bindshëm se, pse shqiptarët u integruan aq shumë në Perandorinë Osmane në qoftë se ajo u keqësoi gjendjen e përgjithshme të tyre? Pse te shqiptarët xhizja ishte presion I mjaftueshëm për ndërrimin e fesë, ndërsa tek popujt e tjerë jo?… Pse nuk u ushtrua dhunë islamizuese mbi popujt e tjerë por vetëm mbi shqiptarët? A kishte Perandoria osmane ndonjë arsye të posaçme për të ushtruar dhunë mbi shqiptarët ndryshe nga popujt e tjerë?… si e siguroi qetësinë dhe qëndrueshmërinë disashekullore dhe pothuaj sundimin e botës Perandoria Osmane? Si është e mundur që "vendi më I prapambetur I Evropës" është njëkohësisht fuqia më e madhe e botës? A është historike teza se qytetërimi evropian ka qenë qytetërimi më I përparuar në të gjithë kohërat, ndërsa Perandoria Osmane ishte e prapambetur sepse ishte "aziatike"? Në qoftë se Perandoria Osmane ka qenë gjithnjë më e prapambetur se Evropa, atëherë ç'kuptim ka teza se nga fundi I shekullit XVIII e këtej, si rezultat I zhvillimit të revolucionit industrial në Evropën Perëndimore, Perandoria Osmane mbeti prapa saj? A është historike të shtrihet gjendja e saj e dy shekujve të fundit edhe në gjithë shekujt e mëparshëm të ekzistencës së saj? etj. etj"
Më pas autori pasi citon një numër personalitetesh, disa të njohur edhe për lexuesin shqiptar, si O. Baj, F. Engels ("pozita e e rajasë në sistemin osman ishte më e mirë se e bujkrobërve në vendet evropiane"), F.Noli ("Turqit erdhën në Evropë si çlirimtarë të bujkrobërve dhe të klasave të shtypura... Kjo shpjegon… sesi arritën të krijojnë një perandori të madhe brenda një kohe aq të shkurtër."), S.Rizaj (Perandoria Osmane kishte sistemin juridik më demokratik të kohës). Si për të dashur t'I japë fund në mënyrë të pakthyeshme debatit, Ferraj në fq. 61 thotë se shumica e historianëve profesionistë tashmë I përdorin pa referenca teza të tilla për karakterin liberal, joasimilues të politikave osmane.
Establishmenti kulturor nuk I pranon tezat e Ferrajt në përgjithësi, dhe për ato të marrëdhënieve shqiptaro-osmane në veçanti, ka patur reagime të posaçme. Kurse orvatje të tjera revizioniste, si përmbledhja studimore "Rreth përhapjes së Islamit ndër shqiptarët" (Klub Drita Kulturore, Shkodër 1997) me kontribute nga autoritete si Sherif Delvina, Ferid Duka etj, apo edhe punimet me të njëjtën kahje nga Nexhat Ibrahimi apo Ali M. Basha, janë rrethuar me mospërmendje gati të plotë dhe kanë marrë një status klandestiniteti. Prirjet e reja politike siç I lexojmë në ridimensionimin më të fundit të pozicionimeve shqiptare në korridorin amerikan Turqi-Greqi, janë një nga shtysat madhore që bënë kohët e fundit ridaljen e vrullshme në dritë të tezave rivlerësuese. Është edhe një shtysë tjetër, besoj, me karakter emocional: dëshmitë për pozitat dhe statusin tepër të lartë të shqiptarëve në perandorinë osmane, japin një farë konforti nostalgjik e ngushëllues përballë rrënimit që përfaqësojmë prej kaq shumë kohësh..

Për të nisur, si e do adeti, me një klasifikim piramidal, nga shembujt prej botës së institucioneve shtetërore të kulturës, për të zbritur më tej në ato joshtetërore, dokumentojmë fillimisht ngjyrat e zbutjes në parathënien shoqëruese që Dr. Shaban Sinani, drejtor I Përgjithshëm I Arkivave të Shqipërisë, I bën librit "Katalogu I dorëshkrimeve osmane në arkivat e Shqipërisë.", botuar turqisht-anglisht-shqip në Ankara (Vini re!) Në deklarimin e tij profesional, sidomos në sensin politik të fjalës, kryearkivistit I rezulton se në bazë të provave të shkruara, të cilat I kanë patur në dorë edhe parardhësit e tij, do thënë se "…Porta e Lartë disa herë ka ndaluar me urdhra të drejtpërdrejtë cënimin e pronës së të krishterëve dhe të institucioneve të kultit. Dëshmi të tilla janë prova që mund të ndikojnë për të relativizuar disa përfundime të cilat për hir të një tradicionalizmi, ende vlerësohen si jashtë diskutimit, në lidhje me procesin dhe format e ndikimit të perandorisë në strukturën demo-fetare të Rumelisë…"(Katalogu I dorëshkrimeve …, fq XXIX, Ankara 2001.) (Gjithashtu botuar edhe në "Njeriu", përmbledhje e materialeve të sesionit shkencor të Tarikateve Islamike të Shqipërisë dhe Kosvës, Eurorilindja, maj 2002.) Autori, tepër I ndërgjegjshëm për rolin prej akullthyesi, përdor shprehjen "mund të ndikojnë për të relativizuar" kur I referohet dëshmive arkivore, të cilat ndonëse me rolin e vet madhor në drejtshkrimin e historisë, ende janë të pafuqishme para "tradicionalizmit të padiskutueshëm", tabusë së moçme zyrtare. Se edhe sikur historianët e teksthartuesit tanë ta vënë dorën në zemër e të rithonë në kor të vërtetat e reja, tabu të tilla nuk rrënohen dot vetëm në korridore arkivash apo salla bibliotekash a konferencash. Lufta me to bëhet nëpër sheshe ku njerëzia blen gazetën, nëpër kafenetë ku shqiptarët shpalosin ekzistencën, nëpër …..
Në 28 prill të këtij viti, me titull "Një ferman për gruan e Sali pashës", gazeta "Koha Jonë" boton nën tabelën "speciale" një dosier për fermanet sulltanore të arkivave shqiptare. Janë 48 fermane të tillë. Ndër këta citojmë: ferman I sulltanit për kishën e Delvinës; ferman-vendim I Patriarkanës për manastirin e Shën Mërisë që të mbesë I pavarur; ferman I sulltanit për të mos ndërhyrë në kishën e Kamenës; ferman për mbrojtjen e pyjeve… (Krahaso fermanin i fundit ekologjik me shprehjen e njohur herbicide "Ku shkel turku nuk mbin bar"…)
Autori I artikullit që mban edhe titullin e dosierit, gazetari I njohur Fiqiri Sejdiaj, kur komenton fermane të tillë, si ai për ruajtjen pronave të kishës në Delvinë, për riparimin e padrejtësive në vjeljen e taksave ndaj të krishterëve të Elbasanit apo për për rindërtimin e kishës së Shën Harallambit në Sarandë, do të shkruajë: "Natyrisht po të gjykohen në kohë, të tilla fermane kanë brenda edhe anën e tyre propagandistike, mirëpo gjithsesi, në fund të fundit ato tregojnë frymën tolerante ndaj etnive e religjioneve jomyslimane. Porta e Lartë dhe Sulltani kanë qenë të kujdesshëm ndja nënshtetasve të saj, qofshin myslimanë, katolikë, ortodoksë apo bektashinj. Ajo I ka trajtuar të gjithë, si qytetarë të barabartë, të paktën në dukje. Ky ekuilibër ndaj religjioneve, popujve, kombësive dhe etnive të ndryshme e mbajti në këmbë këtë perandori për 500 vjet. Kur ky ekuilibër u prish, atëherë u shemb edhe vetë perandoria. Këta fermanë, të cilët s'janë të paktë, tregojnë qëndrimin e perandorisë ndaj fesë, faltoreve dhe gjaurëve (të krishterëve.) …fermanët origjinalë që kemi në dispozicion tregojnë se Porta e Lartë ka ndaluar me urdhër cënimin e pronës të të krishterëve. …ka ndaluar keqtrajtimin e tyre dhe të institucioneve fetare. Mendimi tradicional I cili shpesh herë nuk pranon diskutime mbi "masat shtrënguese" të Portës së Lartë mbi ndryshimin e fesë në këtë pjesë të Rumelisë duhet rishikuar." (Koha Jonë,28 prill 2002.)
Është një tendencë e vjetër në historiografinë manikeiste komentimi satanizues e mosbesues I fakteve, I cili rreket të na mësojë se kur "të këqinjtë" bëjnë veprime të mira, nuk I bëjnë për arsyet e afishuara, por detyruar nga frika apo nga ndonjë interes tjetër I tyre; në të kundërtën, pse vallë do të ishin të këqinj… Kështu edhe Sejdiaj, mbase duke e marrë për pak çaste si të mirëqenë se Sulltani është thjesht ai despoti oriental "siç e dijmë të gjithë", e fillon analizën e vet me cilësimin se fermane të tilla kanë edhe anën e tyre "propagandistike", pa ofruar ndonjë dokument që provon hamendjen e tij. Por ky vështrim, është mbase "gjoba" e detyrueshme që gjithkush duhet të paguajë kur flet për turkun e shqiptarëve. Në rastin në fjalë, gjoba, hedhja e dyshimit mbi sinqeritetin e fermaneve e mbi karakterin e tyre rutinor, mund të formësohet pavullnetshëm nga paragjykimet e "tradicionalizmit", por edhe nga përdorimi I diplomacisë së tipit "shaje pak atë që do ta lëvdosh, që të bëhesh më I besueshëm", frytdhënëse si taktikë në një territor kulturor ku qeveris "diktatura e tradicionalizmit". E rëndësishme është se më pas Sejdiaj në artikullin e tij ndriçues, vijon me rreshta absolutisht ikonoklastë dhe shkon deri sa të kërkojë rishikimin e historisë.
Nën titullin "Robëri apo bashkëqeverisje?", revista "Klan" e datës 7 korrik të këtij viti, boton një opinion nga Blendi Fevziu, I cili sipas dijes sime, është mbase I pari tekst që I ofron lexuesit të gjerë një rezyme revizioniste të historisë tonë osmane, mu në sheshin festiv "Skënderbej" të publicistikës shqiptare. Me një linjë lirike, e cila është karakteristikë për publicistikën e autorit, shkrimi ngroh një ndjenjë të paemërtueshme vetëm me një fjalë, të tërheqjes reciproke dhe vijushmërisë emocionale midis shqiptarëve dhe turqve. Autorit thotë se merr shkas për të vënë re të përbashkëtat dhe frymën e veçantë që ekziston midis dy kombeve nga entuziazmi I pazakontë spontan I tiranasve, që festonin me flamuj një fitore të ekipit kombëtar turk të futbollit, dhe gjithashtu nga familjarizimi I tij me mjedisin gjatë një sezoni pushimesh në Turqi,. " …I bindur se pushtuesit jo gjithnjë lenë ato gjurmë tërheqje dhe dashurie tek ata që kanë pushtuar…" Fevziu pyet: "Si shpjegohet kjo tërheqje fatale… dhe ky pasion I çuditshëm ndaj një populli që në të gjitha tekstet e historisë së Shqipërisë konsiderohet pushtuesi ynë 500 vjeçar?" Për t'iu përgjigjur kësaj, më pas do të futet tangent në librat e historisë, për të rishkruar vetë një të tillë të formatit të vogël. Fevziut nëpër lexime I del se "Turqit kishin kaluar kufinjtë e principatave shqiptare në shekullin XIV, të thirrur nga vetë sundimtarët shqiptarë." Për t'u bërë "pjesë e luftrave tona të brendshme…" Më pas, periudhën që njihet thjesht si e pushtimit, autori do ta përshkruajë si kohë kur shqiptarët "Qenë transferuar nga tokat e tyre të ashpra në perëndim të perandorisë dhe qenë bërë sundimtarë të shkëlqyer të saj. Kishin ditur të shkëlqenin mbi të gjithë, të fitonin besimin e sulltanëve dhe shumë herë të bëheshin më të fuqishëm se ata vetë." Duke nisur një seri pyetjesh tepër të bezdisshme për veshët e dogmatikëve me temë vetëdijen e shqiptarëve për përkatësinë në shtetin osman, pasi rendit emra të bujshëm kryeministrash e drejtuesish madhorë shqiptarë të shtetit osman, pasi përmend me rradhë aradhën e figurave të shquara të përlindjes kombëtare shqiptare që kanë gëzuar atribute të larta edhe në administratën osmane, Fevziu konkludon se për të titulluar marrëdhëniet shqiptaro-osmane "…fjala pushtim nuk ishte më e gjetura"; sepse " …vështirë të besosh se një komb pushtues I ka dhënë në histori robërve të tij më shumë pushtet se sa ka pasur edhe vetë." Edhe për Fevziun, sigurisht argumentet për këto punë "kanë qenë të retushuara ndjeshëm."
Fevziu në shkrimin e vet, përdor edhe elementë ilustrues nga libri "Kujtime" I Eqerem bej Vlorës, botuar këtë vit, I cili ndonëse shkruar jo me pretendimin për të rishkruar ndonjë version "tjetër" të historisë, prapë ofron me bollëk material historik, nga I cili mund të nxirren përfundime "joortodokse". Por gjithsesi, Blendi Fevziu ka shfrytëzuar vetëm atmosferë prej kujtimeve të beut erudit, këtij dëshmitari të kateve më të larta dhe të trojeve më të largëta të Perandorisë; atmosferë piktoreske shqiptarësh që I gjen të sundojnë "nëpër vise të largët e shpesh të harruar të Perandorisë", hapësira toke "shumë më të mëdha se të katër vilajetet që përbënin vendin e tyre të origjinës", duke qeverisur në modelin e Sulltanit apo të 25 kryeministrave osmanë shqiptarë. Fevziut I ka bërë përshtypje aty guvernatori shqiptar I Libanit (jo Vaso Pasha), I ulur në një pallat mbretëror, në shoqërinë e një luani të zbutur Persie, kujtim nga koha kur kishte qenë guvernator në ato vise… pamje të rralla romantike si kjo, bashkë me vizione të një pushteti e roli që nuk e kemi më në këtë fytyrë dheu, janë imazhe që duket se kanë nisur të mësyjnë këto kohë, ndonëse ende pa arritur të zëvendësojnë krejtësisht gjuhën e vjetër me turq pushtues. Këto vizione, të idealizuara, luajnë një rol terapeutik në këto momente hiç të volitshme për pozitën e shqiptarëve, siç ishte edhe momenti I bllokimit kriminal në kufi të emigrantëve shqiptarë që riktheheshin në punë pas pushimeve të tyre në atdhe. Përballë indiferencës "pasivo-agresive" të doganave greke, mijëra shqiptarë në një karvan kilometrik makinash përjetuan ditët e fundgushtit të 2002 një situatë mesjetare rrethimi në kështjellë, me mungesa në higjenë e ushqim e kushte të tjera elementare, me epidemitë që u vërtiteshin mbi kokë. Gjithë Shqipëria u ndje e fyer, dhe media u bë mukoza që e përçoi thekshëm këtë lloj ndjeshmërie. Në këtë klimë të përjetuar si fyerje kombëtare, më datë 22 gusht "Koha Jonë" boton editorialin "Hakmarrja e rajave", nga Edmond Arizaj. Editoriali nuk aludon, por haptas vendos se "Janë gati 300 vjet, për të mos thënë 500, që grekët kanë qenë raja të shqiptarëve." "Shqiptarët kanë qenë për shumë kohë pashallarët e vilajeteve të Greqisë…teksa ishin më të preferuarir e perandorisë osmane." Prandaj shqiptarët "duhet të paguajnë për stërgjyshërit e tyre që I kthyen stërgjyshërit grekë në raja." Dhe "Fatkeqësia është se stërnipërit shqiptarë nuk e kanë më gjakun e të parëve. Grekët po."
Intelektuali dhe shkrimtari I madh Ismail Kadare diku porosiste që të ruhemi nga nostalgjia osmane. Vite më parë kjo më ngjante absurde, sepse nuk mendoja kurrë se puna do të shkonte që të vinte kjo lloj situate, ku romantika e vetëidentifikimit, do ta spostonte veten nga ilirët e Teutës dhe arbërit e Skënderbeut, tek… pashallarët shqiptarë me luanë persie, që qeverisin Libanin e Greqinë, apo thjesht një nga perandoritë më të mëdha të të gjitha kohërave… Edhe historia jonë me osmanët siç duket qenka e destinuar të plotësojë ciklin e denigrimit, glorifikimit e më në fund, të rivlerësimit objektiv.
Duke mos qenë aspak historian apo diçka e përafërt me këtë, nuk dua të bie në kurthin e leximeve selektive të historisë, dhe as të vë dorën në zjarr se e vërteta jonë me osmanët është negativi I asaj ç'është thënë deri dje, apo një variant simetrik I përmbysur I saj. Unë besoj se shteti teokratik osman, gjithsesi I ka patur të kufizuara prej ligjit të shenjtë islam mundësitë për dhunë në fe apo për racizëm përjashtues, dhe kështu, edhe duke u bazuar në autorë të ndryshëm, kam krijuar mendimin tim sa I përket osmanëve, islamizimit të shqiptarëve dhe rolit të tyre në Perandorinë Osmane. Por gjithsesi fjalën e fundit duhet ta thonë historianët e paanshëm e të çliruar, verdiktin e të cilëve nëse është shkencor, do të më duhet ta besoj me një përgjegjësi "fetare", pa komplekse.
Në antologjinë e vogël të një prirje të re të shfaqur me në publik, thjesht shtoj edhe një zë tjetër që bën thirrje për rilexim të historisë, për hir të drejtësisë dhe të vërtetës-në rastin më të mirë, dhe në rastin më të keq, le të lexohet edhe ky artikull si një provokim tjetër revizionist që ka nevojë për përgjigje.

__________________
Si je t’adore par craindre de l’Enfer, brūle-moi en Enfer, si je t’adore dans l’espoir du Paradis, exclus-moi du Paradis. Mais si je t’adore pour toi-mźme, ne me prive pas de ta Beauté éternelle

Modifikuar nga belkisa datė 28/08/2007 ora 12:54

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 28 Gusht 2007 12:46
belkisa nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė belkisa Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me belkisa (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: belkisa Shto belkisa nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto belkisa nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
Isra
.............

Regjistruar: 03/12/2004
Vendbanimi: veēse nė dorėn e Zotit!
Mesazhe: 2053

Nuk e kam lexuar librin e Hatibit, por kur te kem kohe do lexoj keto fragmentet qe ke shkeputur ti...e dashur Belkisa!
Tung

__________________
Vdes vetem ajo dashuri, per te cilen nuk enderrohet mė (Pedro Salinas)

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 29 Gusht 2007 12:41
Isra nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė Isra Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me Isra (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: Isra Shto Isra nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto Isra nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
belkisa
hulumtuese

Regjistruar: 13/07/2007
Vendbanimi: Brussels
Mesazhe: 96

Smile

tung Isra

Nuk jemi tek Letersia, bota e librit, cili eshte libri i fundit qe keni lexuar...,

Tek analizat..... kur t'a kesh lexuar eja e flasim serisht

pershendetje

__________________
Si je t’adore par craindre de l’Enfer, brūle-moi en Enfer, si je t’adore dans l’espoir du Paradis, exclus-moi du Paradis. Mais si je t’adore pour toi-mźme, ne me prive pas de ta Beauté éternelle

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 30 Gusht 2007 13:29
belkisa nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė belkisa Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me belkisa (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: belkisa Shto belkisa nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto belkisa nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
ishpeshtimi
Rest in peace

Regjistruar: 04/05/2007
Vendbanimi: Ne Ferrin e Dantes.
Mesazhe: 1106

Shqiperia ne udhekryqin e historise.

Ndonese duket,qe populli shqiptar e ka zgjedhur vete rrugen e tij drejt Perendimit,ende ka prirje intelektualesh qe e shohin si te gabuar kete rruge.Dhe kjo eshte normale.Asgje nuk eshte Bardh e Zi.
As Perendimi me zhvillimin etij dhe as Pushtimi Osman.

Perse ngulmon Hatibi ne nje revizionim te historise?
Parimisht ka te drejte.
Motivi i tij-i qarte.Besimi i tij i thelle islamik,kerkon nje rivleresim te universit turk dhe maredhenieve te tij me shqiptaret gjate 500 vjeteve.

A mundet qe nga pushtimi turk te vinin vetem te keqija?Sigurisht qe jo!

Pushtuesi i huaj eshte i tillle kushdo qofte!
Po a do shte njelloj Shqiperia po te ishte kthyer te themi ne nje Koloni Britanik?Sigurisht qe jo.

Ne patem fatin e keq te pushtoheshim nga hordhite me barbare te kohes.
Nje i mocem i asaj kohe ka thene."Turqit na vrane baballaret dhe na perdhunuan nenat."(E kam hequr une fjalen troç shqipe).
Dhe verte e tille ishte Mesjeta.Ndaj mijra e mijra u larguan per ne Jug te Italise dhe ne ishujt e Greqise.Jo thjesht per Fe dhe Patriotizem!Po per t'i shpetuar vdekjes dhe c'nderimit!

Kjo eshte ne baze te maredhenieve te Shqiperise me Turqine e asaj kohe!
Kjo eshte hallka kryesore ne histori!

Per fat te keq,ka njerez qe duan te krenohen me genet e tyre te perzjera me gene Anadolli!(Nese shume nga ne mbartin gene te tille,ky nuk eshtefaji i jone....Po qe te krenohemi per to dhe te kerkojme Revizionim te Historise-KY ESHTE TURP!)

__________________
U tret per Pellazgji.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 30 Gusht 2007 14:09
ishpeshtimi nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė ishpeshtimi Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me ishpeshtimi (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: ishpeshtimi Shto ishpeshtimi nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto ishpeshtimi nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
ishpeshtimi
Rest in peace

Regjistruar: 04/05/2007
Vendbanimi: Ne Ferrin e Dantes.
Mesazhe: 1106

Rilindja,Shqiperia dhe Hatibi.

Po citoj nje paragraf te essese se Hatibit:

"Deformimi fizik I bashkëpunëtorëve të turkut, mishëruar fonetikisht edhe në damkën e ënjtur raciste "anadollak", si edhe në epitetin "gjakprishur"-një kompozitë e stilit arbëresho-naimian e cila lundroi me vite në gojët emfatike të patriotizmës kinematografike e letrare-tregojnë haptas frymëzimin shterp rilindas për kombin e zgjedhur pellazg, ilirian, arian, (frymëzim) I cili rrjedhimisht sheh në "tradhëtinë" ndaj kombit të shenjtë pasoja të një sëmundje hormonale, të një lloj degjenerimi gjenetik-klasor."

Po e filloj me Hatibin.
Shume vite me pare,poezite e gjimnazistit E.Hatibi,te shoqeruara nga nje shkrim vleresues i Kadarese,ngjallen shpresen se nje vigan i rangut te Ismailit,po i vinte letersise shqiptare.
Para disa vitesh,ne nje nga kanalet televizive shqiptare.pashe poetin Ervin me mjeker te gjate dhe te perhumbur ne analizat e tij spirito-islamike.Me erdhi keq,por mendova qe zgjedhja e gjithsejcilit duhet respektuar.
Te kjo esse,shoh se Ervini,jo vetem eshte larg te qenit vigan i mendimit apo letrave shqiptare,por ka ne koke nje corbe historiko-letrare-fetare.


Edvini harron ,qe ne shkruajme shqip ne saje te Rilindasve.
RILINDASIT BENE SHQIPERI!
Ne nje kohe kur ajo ishte gati nje "shprehje gjeografike" dhe po shkonte drejt shuarjes si Komb e Gjuhe.

Qe po i vuajme thelle edhe sot,pasojat e atij sundimi 500-vjecar,kjo nuk vihet ne dyshim.
Po perse duhet ta revizionojme ate frymezim Iluminist te Rilindasve?

Per te vene ne qender te Tiranes,shtatoren e nje Pashai me poture?

Per te thene "O c'kemi bo pall m'koh t'Turqis"?

Per te filluar te shkruajme poema per Trahanane,Hashuren,Pitet e Ramazanit dhe Asuden?

Edvini harron,qe po te mos ishin Rilindasit,ai do shkruante me germa turke poezite e tipit:
"Kjo sevdaja e insanit/......../Mahmudeja e Sulejmanit/...".

Edhe une gezohem kur fiton Turqia nje ndeshje futbolli me Norvegjine.
Ama....vallahi e bilahi,po te vije puna ,qe duhet te na pushtoje medoemos dikush,zgjedh Norvegjine para Turqise!

__________________
U tret per Pellazgji.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 31 Gusht 2007 12:45
ishpeshtimi nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė ishpeshtimi Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me ishpeshtimi (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: ishpeshtimi Shto ishpeshtimi nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto ishpeshtimi nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
Isra
.............

Regjistruar: 03/12/2004
Vendbanimi: veēse nė dorėn e Zotit!
Mesazhe: 2053

Citim:
Po citoj ato që tha belkisa
tung Isra

Nuk jemi tek Letersia, bota e librit, cili eshte libri i fundit qe keni lexuar...,

Tek analizat..... kur t'a kesh lexuar eja e flasim serisht

pershendetje



Po pra, pikerisht, liber ne vetevete quhet ama, edhe pse mund te permbaje permbledhje esesh, poezish apo novelash..

__________________
Vdes vetem ajo dashuri, per te cilen nuk enderrohet mė (Pedro Salinas)

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 03 Shtator 2007 08:21
Isra nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė Isra Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me Isra (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: Isra Shto Isra nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto Isra nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
belkisa
hulumtuese

Regjistruar: 13/07/2007
Vendbanimi: Brussels
Mesazhe: 96

A eshte i njejte miti dhe realiteti?!



Arsyeja e postimit te esese se Hatibit (e shkruar ne mos gabofsha ne 2004), spikat qartazi nje shqetesim aktual, i diskutuar dhe i shume perfolur po ashtu edhe neper mediat shqipare kohet e fundit, rishikimi i historise shqiptare. Pra njohja me mire e historise shqipare do te ishte nese ajo do te servirej e rishkruar nga historiane te pavarur, sic e permend edhe Hatibi, e vezhguar ne kendeveshtime te ndryshme, duke nxjerr ne pah vlerat dhe antivlerat (nese mund t’i quajme keshtu) te gjithe historise shqipare ne pergjithesi.

Persa i perket mendimit tim  personal, qe historia te mos konsiderohet si mit apo nje perralle e pabesueshem, besoj se rishikimi i saj eshte nje detyrim dhe domosdoshmeri imediate qe del perpara historianeve tane, pasi me shume se kurre historiografise sone i duhet nje pasqyrim ndryshe nga ai i diktuar nga ideologjia nacional komuniste gjate sistemit komunist te pushtetit te Enver Hoxhes.       

Sigurisht qe historia për vetë definicionin e saj ka shume pak gjasa qe te mund të shkruhet teresisht objektivisht,  gjithnjë do të ketë subjektivitetin e një autori apo grupi autorësh të cilët, sipas subjektivitetit të tyre, ku hyn edhe formimi edhe metoda, do të zgjedhin e vlerësojnë më shumë apo më pak një ngjarje historike nga një tjetër. E ky subjektivitet lidhet domosdo edhe me frymën mbizotëruese të një kohe. Mirëpo ndërsa interpretimet mund të jenë të ndryshme faktet nuk duhet të deformohen apo të injorohen krejtësisht siç kemi bërë dhe vazhdojmë të bëjme ne kur tentojmë të bëjmë histori. Po ashtu edhe analiza e shkaqeve që sjellin në një ngjarje historike apo një tjetër duhet të jetë sa më e plotë e në tërë kompleksitetin e tyre. Dhe ngjarjet që mbesin të paqarta e që kanë pasur interpretime të ndryshme do të ishte mirë të jepeshin sëbashku me tërë interpretimet që kanë pasur.

 

Pra se fundmi nuk ka nevojë të jesh historian për të konstatuar se historia jonë  para dhe pas Luftës është trajtuar në funksion të ngritjes së miteve të nacionalizmit. Ne në këtë histori kemi kapur e zgjedhur ato momente që na miklojnë sedrën e krenarinë kombëtare e që na forcojnë disa identitete e fshehin apo ndryshojnë të tjerë; edhe në atë gjen një mori keqinterpretimesh e deformimesh po ashtu. Në raport me fqinjët apo me turqit psh. kemi zgjedhur ato momente që venë në dukje diferencat dhe konfliktet dhe luftrat që kemi pasur me ta dhe jo ato gjëra që kemi pasur të përbashkëta. Nga një vështrim jonacionalist kjo histori do të shkruhej shumë ndryshe.

__________________
Si je t’adore par craindre de l’Enfer, brūle-moi en Enfer, si je t’adore dans l’espoir du Paradis, exclus-moi du Paradis. Mais si je t’adore pour toi-mźme, ne me prive pas de ta Beauté éternelle

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 03 Shtator 2007 12:57
belkisa nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė belkisa Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me belkisa (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: belkisa Shto belkisa nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto belkisa nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
belkisa
hulumtuese

Regjistruar: 13/07/2007
Vendbanimi: Brussels
Mesazhe: 96

Arrow

RE:Rilindja,Shqiperia dhe Hatibi.

Ata që kanë bërë një shkollë të mesme normale në Perëndim, ku midis të tjerave kanë mësuar edhe elementet bazë të romantizmit të shekullit XIX e disa koncepte bazë të mitologjisë e të logjkës moderne do të përgjigjeshin menjëherë, sikur të ndiqnin debatin tonë, se në këtë kërkim/gjetje esence në shekujt e shkuar kemi të bëjmë me atë që mitologët e quajnë “miti i kthimit në origjinë” i cili ka qenë një nga mitet themeltare të nacional romantikës së shekullit të XIX në luftrat për çlirim kombëtar (e për të zhveshur një identitet e për të krijuar një identitet tjetër). Ata do të çuditeshin vetëm me faktin se si ne nuk e dimë se jetojmë në shekullin XXI e se, po ashtu, logjika aristoteliane e substancës dhe aksidentit është e tejkaluar kur flitet për këtë kategori që sot quhen esencë dhe eksperiencë

Kushdo që nuk e ka kokën të deformuar nga shkolla nacional komuniste e Enver Hoxhës dhe që njeh sadopak konceptet moderne mbi identitetet kombëtare (mjafton të kesh lexuar disa libra që janë botuar edhe në shqip si “Kombet dhe nacionalizmi që nga 1780-a. Programi, Miti, Realiteti” i E. J. Hobsbawm apo “Etnonacionalizmi në Evropë” i Urs Altermattt), e ka të qartë se këtu nuk bëhet fjalë për gjetje të vërtetash historike, por për krijim të vërtetash mitologjike me synim përbashkimin e njerëzve për qëllime të së tashmes dhe të së ardhmes e se ato që i quajmë “esenca” duhet t’i përkthejmë në “ideale”.
(“Esenca” jonë identitare dhe “kanibalizmi kulturor” F. Lubonja, Korrieri, 23 maj 2006)


 

P.s.1

Citoj Ipeshtimi
« Edhe une gezohem kur fiton Turqia nje ndeshje futbolli me Norvegjine.
Ama....vallahi e bilahi,po te vije puna ,qe duhet te na pushtoje medoemos dikush,zgjedh Norvegjine para Turqise! »

Ketu mesa duket merr jete ajo shprehja popullore se ate qe e shajme edhe e duam. Por cfare te bejme per arsye pragmatike na duhet qe te mohojme edhe miqesine...

Po ashtu « Më kujtohet se në leximet e mija kam hasur mes tjerash në shënimet e një koloneli gjerman të Luftës së Dytë që ka jetuar në Shqipëri asokohe e që ka shkruar se këta shqiptarët mburren e na thonë me të madhe se janë arjanë dhe perëndimorë, por po t’i vesh re janë lindorë tipik녠»

(“Esenca” jonë identitare dhe “kanibalizmi kulturor” F. Lubonja, Korrieri, 23 maj 2006)

P.s. 2

"corba" historiko-letrare-fetare = high artistic quality
e mbyll me Hatibin.

__________________
Si je t’adore par craindre de l’Enfer, brūle-moi en Enfer, si je t’adore dans l’espoir du Paradis, exclus-moi du Paradis. Mais si je t’adore pour toi-mźme, ne me prive pas de ta Beauté éternelle

Modifikuar nga belkisa datė 03/09/2007 ora 14:43

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Mesazh i vjetėr 03 Shtator 2007 14:25
belkisa nuk po viziton aktualisht forumin Kliko kėtu pėr Profilin Personal tė belkisa Kliko kėtu pėr tė kontaktuar me belkisa (me Mesazh Privat) Kėrko mesazhe tė tjera nga: belkisa Shto belkisa nė listėn e injorimit Printo vetėm kėtė mesazh Shto belkisa nė listėn e monitorimit Ndrysho/Fshij Mesazhin Pėrgjigju Duke e Cituar
Ora tani: 14:45 Hap njė temė tė re    Pėrgjigju brenda kėsaj teme
  Tema e mėparshme   Tema Tjetėr

Forumi Horizont Forumi Horizont > Media dhe Politika > Politika Shqiptare > Analiza > interesante:Shpluhurosje e njė miti : ese, Ervin Hatibi,

Pėrgatit Kėtė Faqe Pėr Printim | Dėrgoje Me Email | Abonohu Nė Kėtė Temė

Vlerėso kėtė temė:

Mundėsitė e Nėn-Forumit:
Nuk mund tė hapni tema
Nuk mund ti pėrgjigjeni temave
Nuk mund tė bashkangjisni file
Nuk mund tė modifikoni mesazhin tuaj
Kodet HTML lejohen
Kodet speciale lejohen
Ikonat lejohen
Kodet [IMG] lejohen
 

 

Kliko pėr tu larguar nese je identifikuar
Powered by: vBulletin © Jelsoft Enterprises Limited.
Materialet qė gjenden tek Forumi Horizont janė kontribut i vizitorėve. Jeni tė lutur tė mos i kopjoni por ti bėni link adresėn ku ndodhen.