alkimisti
Anetar i ri
Regjistruar: 15/06/2005
Vendbanimi: Prane Mevlanes
Mesazhe: 28
|
Ku Ndodhet Zoti?
KU NDODHET ZOTI?
Ishim ulur mbi një shkëmb dhe po shikonim ujin tek rrjedhte. Nuk fliste, ishte zhytur në një botë.. Ndërkohë që po e shikoja me bisht të syrit, më shkoi në mend pyetja çfarë po mendon vallë?.
Pas një copë kohe që vërenim flluskat që formoheshin në ujë, ngriti kokën dhe u sill nga unë. E pashë, në fytyrë dukej një shprehje e zakonshme me kuptim: Do pyeste.. Duke ia ngarkuar zërit të gjithë thellësinë e kureshtjes:
A mund të më thuash, më tha, ku ndodhet Zoti?
Pas kësaj pyetje të shkurtër dhe të madhe heshta gjatë dhe mendova. E respektoi heshtjen time dhe priti pa e humbur fuqinë e kureshtjes. E dinte se më duhej ti kujtoja të gjitha njohuritë dhe se më duhej të përdorja mirë potancielin e të logjikuarit.
Ti i thashë, kur e bën këtë pyetje fillon nga një pikë e gabuar.
Si?
Pyetja ku sjell në mendje hapësirë, pra vend. Dhe vendet janë për obejketet. Pyetja ku është Zoti, është një frut i një logjike si; edhe Zoti është si objektet, ato kanë vend, atëhëre edhe Zoti duhet të ketë një vend. Nëse ne Zotin e mendojmë si objektet, ne gabimin e bëjmë që nga fillimi dhe hymë në rrugë padalje.
Shpresoj të mos më keqkuptosh më tha me lëvizje të tencionuara. Unë i besoj Atij. Për këtë arsye kam kureshtje. Njeriu kërkon ta njohë atë që e beson. Mundohem ta përfytyroj, por smundem.
Çfarëdo që të vijë në mendje, ai nuk është Zoti. Sepse imagjinata jote është e kufishme. Diçka që është e kufizuar nuk mund ta përfshijë brënda të pakufishmen. Ti vetëm krijesat mund ti përfytyrosh. Ndërsa Zoti nuk i ngjan krijesave. Të gjitha krijesat ekzistuan më pas. Kurse Zoti është i pafillimtë, pra ekzistenca e Tij nuk ka fillim. Në një hadith kudsi thuhet: ndërkohë që Zoti ekzistonte, asgjë nuk ishte bashkë me Të. As materia, as objekti, as lëvizja, as koha e as hapësira.. Është i pakuptimtë mendimi i vendit për një që nuk është materie dhe objek.
Ka fund gjithësia, apo jo?
Natyrisht
Po mirë, atëherë çfarë ka pas kufijve të gjithësisë?
Asgjë.. Pas atyre kufijve nuk ka as materie, as kohë e as hapësirë...
Zoti është brënda gjithësisë?
Jo. Nuk duhet të kërkohet mjeshtri brënda veprës së tij. Krijuesi nuk mund të gjindet brënda krijesave.
Atëherë Zoti duhet të jetë diku përtej kufijve...
Jo, Zoti nuk është as brënda gjithësisë e as jashtë saj..
Po si mundet kjo?! Nuk po e kuptoj. Edhe thua që Zoti ekziston edhe nuk është as brënda gjithësisë e as jashtë saj!
Po, ashtu. Sepse fjalët brënda-jashtë janë për materiet, për objektet, për ato që zënë vend në hapësirë, për ato që kanë vend. Mirëpo, Zoti nuk është as materie, as objekt e as që zë vend në hapësirë. Pika që na bën të gabohemi është kjo: mendja jonë mendon sikur çdo krijesë duhet të ketë vend patjetër. Sepse përherë është përballur me krijesa që zënë vend. Dhe nuk mund ta përfytyrojë diçka që nuk ka vend. Edhe kur përfytyron Zotin fillon të mendojë sipas atyre që është mësuar, e mendon edhe Zotin sikur ka nevojë të ketë ndonjë vend, i Cili nuk ka nevojë për asgjë. Prandaj, mundohet të kërkojë ndonjë vend brënda apo jashtë gjithësisë. Të ndodhesh brënda apo jashtë gjithësisë i përket krijesave. Sapo pyet kur?, menjëherë duke pyetur fillon me një pranim si duhet të ketë vend Zoti. Zoti përveçse nuk ka nevojë për hapësirë, Ai ndodhet kudo me reflektimin e emrave dhe cilësive të Tij. Mendja nuk mund ta perceptojë origjinalitetin (zatin) e Tij, vetëm ekzistencën e Tij mund ta kuptojë.
Si e kupton?
Nga veprat e Tij.. Çdo krijesë është një vepër e mjeshtërisë së Tij. Çdo vepër tregon mjeshtrin e saj. Edhe gjithësia është një vepër e madhe dhe është dëshmi e Mjeshtrit të saj. Çdo krijesë me masën, rregullin dhe me stolinë e saj që shohim është një letër që na tregon Zotin tonë. Mjafton të dimë ta lexojmë... Kështu që, ne duke i vërejtur këto vepra mund të mendojmë mbi emrat dhe cilësitë e Tij, por mbi origjinalitetin e Tij kurrë..!
A nuk është një dogmë ndalimi mbi të menduarin e origjinalitetit të Tij?
Jo, aspak! Njërit që mundohet ti ngarkojë peshores ngarkesë mbi kapacitetin e saj ti thuhet mos e bëj, se peshorja nuk e mban atë ngarkesë dmth të bësh mirë. Të mendosh diçka që është e pamundur perceptimi i saj është si të pretendosh të pajishesh me të pamundurën. Mendja është një krijesë, nuk mund ta perceptojë Krijuesin e saj. Si çdo organ i yni edhe mendja ka kufi. Të kërkosh nga ajo atë që nuk mund ta bëjë është të sforcosh kot atë. Sikur Zoti të kërkonte të perceptonim edhe origjinalitetin e Tij, ky do ishte një propozim i pamundshëm për tu kryer. Ngase mëshira e Tij është e pafund, Zoti nuk na ka ngarkuar ngarkesë që nuk mund ta mbajmë.
E ngriti kokën, pa retë grupe-grupe dhe ne tha, sikur i besojmë tepër mendjes.
Ke të drejtë... Edhe mendja ka kufi. Dhe ngase është e kufishme është e pafuqishme. Edhe të kuptosh se mendja nuk mund të përfshijë çdo gjë është një vepër e logjikshme. Ashtu sikur syri nuk mund ta shikojë çdo krijesë, e as veshi se dëgjon çdo tingull, as mendja smund ta perceptojë çdo gjë. Njeriu i mençur, nuk ia ngarkon mendjes atë që smund ta mbajë. Edhe të vraposh pas të pamundurës është një lloj marrëzie.
__________________
Padituria eshte lumturi!!
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|