arturm
Veteran ne forum
Regjistruar: 06/12/2006
Vendbanimi: itali
Mesazhe: 1195
|
A eshte koherent zoti Lesi?
Rreth orës 03 të datës 3 mars 1997 digjet nga banditët e Shtetit gazeta e parë e pavarur.
Sot mbushen plot 10 vite nga djegia e KOHA JONË
Bandat e SHIK dhe të Shtetit hynë përdhunshëm dhe dogjën gjithçka në redaksinë e gazetës më të madhe shqiptare. Gazetari Zamir Dule masakrohet dhe tentohet të digjet i gjallë në zyrat e gazetës.
Nga Nikollë LESI
Nata e 2 marsit , kur akrepat e orës kishin kaluar në ditën tjetër të 3 marsit 1997, ka qenë nata më e dhimbshme e jetës time si gazetar. Asokohe sapo kishin filluar rrëmujat e revoltës popullore kundër rregjimit të Sali Berishës dhe ne , gazetarët e gazetës së parë të pavarur, shkruanim me një kurajo që sot mund të quhet kurajo e çmendur. Shkruanim kundër rregjimit që kishte prekur votën e lirë të njërëzve në majin e vitit 1996 dhe për lirimin e liderit të Partisë Socialiste zotit Fatos Nano që ishte burgosur politikisht; shkruanim kundër ministrave e zyrtarëve që vidhnin pasurinë shtetrore, ashtu siç shkruanim kundër autoritetit absolut që kishte Presidenti Berisha; rradhisnim në faqet e gazetës Koha Jonë kriminelët e SHIK-ut, të cilët rrihnin e vdisnin njërëz dhe ndërkohë na ndiqnin nëpër Tiranë për të na masakruar.
Ishim një grup gazetarësh që nuk donim tia dinim se çishte mizoria e shtetit dhe e segmentëve të tij. Kishim hapur faqet e gazetës për opozitën e asaj kohe ku Preç Zogaj me penën e tij të artë demaskonte rregjimin që kishte filluar si demokraci e po përfundonte si diktaturë; jepte intervista Arben Imami e Neritan Ceka që kishin guxim e kurajo brenda çdo rrjeshti, ashtu sikurse Frrok Çupi, i papërsëritshëm, nxirrte ashkla demokracie të cilat ktheheshin në flamur për turmat popullore; nxitonte Emin Barçi për lajmin e fundit në gazetë, ashtu siç vraponte Alfred Peza e Zamir Dule mes plumbave dhe shikasve për të vjelur lajmin e fshehur nga shteti duke ia dhënë publikut të nesërmen.
Përkthenin lajmet e agjensisë britanike Reuters, Vladimir Prela e Ilir Gjoni e nuk e dinin natën e 2 marsit se do të ishte nata e fundit në zyrat e gazetës Koha Jonë. Jepte titujt e faqes tre dhe një kryeredaktori i famshëm i Koha Jonë Ben Blushi dhe nuk kishte nga ta dinte se jashtë redaksisë , në errësirën e natës na prisnin banditët e shtetit për të na djegur, në mos të gjallë, të paktën fjalën tonë të lirë.
As mishi i qepur në kokën e intelektualit Edi Rama apo Ndre Legisi, të goditur nga shikasit e asaj kohe, nuk do të ishte gjë para masakrës që po përgatitej në zyrat e shtetit atë natë të 2 marsit 1997.
Po shkonte ora 23.00 e natës 2 mars 1997 dhe titujt e faqeve të gazetës po faqoseshin prej Suad Barbullushit e Manjola Hykës, ndërkohë që gazetarët kryesorë ishin përkulur mbi supet e dy faqosësve të Koha Jonë për të parë titullin e madh të kryredaktorit Blushi. Ku ta dinin Frrok Çupi me Skender Minxhozin, Mimoza Dervishi me Emin Barçin e Martin Lekën, Alfred Peza me Henri Çilin e Zamir Dulen, Enton Abilekaj me Arban Hasanin , Jonila Godole me Ilir Babaramon,
Aurel Simoni me Zamir Alushin dhe Tritan Kokona, Milto Baka me Ylli Dylgjerin apo Dritan Kaba me Agim Xhafkën se jashtë murëve të redaksisë së gazetës rrinin zemërdjegësit dhe shpirtkatilët e rregjimit me zjarr në dorë; ku e dinte Zamir Dule që flinte në një prej zyrave të gazetës se atë natë do të ishte nata e fundit e tij si gazetar-njeri normal. Po ta dinte Zamiri se katilët po prisnin ti iknin kolegët dhe ta masakronin atë dhe redaksinë me siguri që do të kishte thërritur në mes të natës :
Ndihmë, o vellëzër !, por nuk pati asnjë mundësi që goja ti hapej për ta thënë atë fjalë, pasi kondakët e automatikëve iu vërvitën në kokë e në trup. Më pas e çuan në komisariatin numër tre për ta rrahur edhe më mirë se në redaksi. Prokuroria e Tiranës këto ditë ka arritur ta mbyllë dosjen penale për këtë masakër çnjërëzore dhe priten arrestet e para.
Atë natë nuk mund ta dija as unë se flakët kishin përpirë krejt redaksinë e gazetës time, e cila nuk ishte vetëm e imja, pasi lexuesit e quanin pronë të tyre. Ku ta dija unë që pas telefonatës rreth orës tre të natës kur kishte filluar data 3 mars se zëri anonim përtej telefonit kishte përgatitur masakrën tjetër; eliminimin fizik.
Zoti dhe bashkëshortja ime me shpëtuan atë natë nga hanxharët e rregjimit që më prisnin pas telefonatës anonime se Koha Jonë po digjet !. Nga ta dija që shoferit tim Anesti Nikolla, që pati kurajon të dilte vetëm për të parë se çpo ndodhte në redaksinë e gazetës. Edhe atë e masakruan bandat e shtetit dhe e dërguan në të njëjtën qeli të policisë ku dergjej pa ndenja gazetari Zamir Dule.
Sot bëhen fiks 10 vite nga masakra shtetrore, masakër që nuk harrohet kollaj nga unë e ata gazetarë që punuan për Koha Jonë, jo vetëm në natën e 2 marsit 1997.
Edhe shumë vite kanë për të kaluar, por ajo natë e 2 marsit 1997 zor se mund të harrohet prej meje e kolegëve të mijë që donin një zë të lirë, larg presionit shtetror. Me djegie në trup e në hirin e vetvetes , të saj nate të tmerrshme, Koha Jonë u ringrit përsëri, por këtë rradhë nën lëngim nga plagët e natës së 2 marsit 1997, plagë që akoma nuk janë tharë.
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|
03 Mars 2007 14:03
Forumi Horizont > Media dhe Politika > Politika Shqiptare > Arkivi i Politikes > A eshte koherent zoti Lesi?
