Misha
Vogelushja Misha
Regjistruar: 08/09/2009
Vendbanimi: Everywhere
Mesazhe: 263
|
Citim: Po citoj ato që tha Une jam...!!!
Ne aeroportin e vetem te atdheut.....
(Homazh per viktimat e Gerdecit-Revolte ndaj vendimit te Gjykates per Lirimin e Fatmir Mediut nga akuza)
Poemë
Janë të lutur të më falin që të gjithë që do të përloten duke lexuar këto vargje.
Nga Raimonda Moisiu
Ajo nuk ishte vërtet Zonjë e rëndë
Ndërsa e vështronin tek zbriste shkallët e Boingut
Në aeroportin e vetëm të Atdheut.
Ajo, zonja e rëndë vinte nga Amerika,
nëpër pluhurin e ëmbël të Rinasit,
Fundi i mëndafshtë i fustanit
përzjente baltën dhe gurët e tokës mëmë.
Ishte veshur ashtu për dasëm,
Për një dasëm pa dhëndërr dhe nuse,
Për këtë dasmë që quhet
Mall-Ardhja në Atdhe.
Ndërsa priste e vetme bagazhet
hodhi sytë rreth e rrotull,
shumë lypsarë e njerës të mjerë
i kërkonin t'ia mbanin valixhen.
"Oooohhhh!"
Elevatori rrotullohej ajo priste.. priste,
Ato vite kursime
I kishte shkrirë të gjitha,
Veç të kalonte ca ditë si një princeshë
Në tokën e uritur.
Vëndlindjen e saj
dëshironte ta mbushte
me dhurata,
Po I dukej vetja
bija më e pasur e kësaj toke të përzhitur,
Që vjen nga Amerika
Oh Zot Ç'farë është?!! Ç'po ndodh??!!
Çështë kjo dorë e vockël që i preku lehtë dorën? Po
Kjo gjuhë që po i lëpin pëllëmbën?
Nëna ime -psherëtiu - thellë,
Nuk është qenush
Oh Zot, Oh Nënë,
Është një fëmijë
Një fëmijë
I leckosur, i zbathur, i pistë dhe me sytë e blertë
Të pikëlluar, të trishtuar plot plogështi
Si një lëndinë që po thahet për një pikë ujë
Njërën dorë brënda kanotjeres
Të grisur ku
Dilnin kockat si kokallat qenushi.
Dhe
Një medalion të varur në qafë
!
Miss..
Sinjora
Lady
Frau
Hanëm
!
Jam teta, shpirt ,teta-më thërrit "
Teta ...Teta
Të të ndihmoj të mbash valixhen?
Pesë lekë dua
Vetëm pesë lekë, teta
Nëma ta mbaj
Jam i fortë unë,
jam shume i forte...nuk jam i vogel.....!
Vogëlushi i vëndit tim!...
Po pse ardhe këto çaste
Të plasje shpirtin e mbushur tim plot mall e pikëllim?!!
Mos ma lëpi dorën
I mbaj vetë valixhet, shpirt,
Do të të japë çfarë të ketë teta jote
Se ti,
Je shqiptari I parë
Që takova në Atdhe
Shpirti imi, përse
I ke gishtrinjtë e prerë të dorës tjetër?
Mmmmmm
Mos qaj, engjellush i vogël!
Ajo zonjë e rëndë,dridhet sërish,ndërsa
Vogëlushi fshinte lotët me dorën pa gishtrinj:
Gishtrinjtë
I humba në Gërdec
Atje
Ku humba, mamin tim
dhe babushin tim
Unë nuk i kam më teta,
As prindërit as vëllain e vogël,
Dhe
Që mbrëmë nuk kam ngrënë asgjë.
Por...
Shkoj të fle përnatë në Gërdec
Të gjithë
Kanë frikë të venë atje,
Por unë
Shkoj atje dhe fle përnatë,
Se nuk kam frikë
Uf
sa kam uri,
Moj teta!
Dhe mamin nuk e kam,
Të nxjerrë një copë bukë nga përparsja e saj
Ku gjithmonë kishte diçka
Për mua kur më grinte uria!
Nënën,
Ma mori Gërdeci
ndërsa punonte
për të na rritur ne ...Nënën...
Dhe babushin tim
Eeeeee
Edhe Flavion
vëllain e vogël.
Medalioni
ja ky
Është i Flavios, teta,
Ai qe bërë shkrumb nga shpërthimi,
Po unë e gjeta Flavion nga medalioni
Flaka e kish djegur
Atë,
Ndërsa e shtërngonte nëna.
Qenë bërë zhurr që të dy!
Lëre, Zoti Polic! Të lutem
mos e hiq nga unë,
është me mua!
Polici largohet me fytyrë të trishtuar
Sapo, ajo i flet...
Ajo zonjë e rëndë nga Amerika, që
Sapo ka zbritur nga shkallët e larta të Boingut.
Askush nuk ka dalë ta presë,
Ajo ka ardhur krejt papritur
Për nënën, që i lëngon aty në spital,
Ka lënë gjithçka atje,
Për ta parë atë
Nënën,
Atdheun e saj!
Ja ku është një taksi...,
Më tej
Vetura lluksoze,
Me njerëz të dhjamosur me kollare,
Nëpër këtë tmerr të vapës së gushtit,
Pikojnë djersë,
Dhe kanë fuqi të dhurojne buzëqeshje!
Ju përshëndes, hipokritët e atdheut tim!
Më tej,
Bodigardët e tyre të fortë,
Të gjatë e trupderdhur.
Ndërsa ajo
Me fëmijën pa gishtrinj
shkoi te taksisti. Ai
shqeu sytë ,
Kur
Zonja nga Amerika
I tregoi adresën,
Me emrin më të dhimbshëm në planet,
GËRDEC!
Atë natë,
Natën e parë në atdhe
Ajo fjeti përqafuar me ferishtën,
Fjeti në tokë
Mbi një kërpudhë zjarri bërë shkrumb,
dhe erë vdekjë binte ngado.
Si jastëk vunë valixhen e madhe, Natën
nisi të ftohtë, dhe ajo
e mbuloi ferishten
me fustanin më të bukur të saj.
Zonja e rëndë nga Amerika
fjeti aty në Gërdec,
Duke dëgjuar të rrahurat e zemërs
Së nënës, babushit dhe Flavios së vogël
Që nuk arriti ta gëzonte
medalionin .
Kur zuri gjumi nga mëngjesi
Mbi varrezë kolektive Gërdec
Në ëndërr,
I dilnin fytyra të krekosura, te dhjamosura,
mbërthyer me kollare në mes vapës
dhe të nxehtit të barotit të Gërdecit,
Duke u mburrur në televizor
"Jemi vëndi më i lumtur në botë"!
U zgjua,
Nga një zë:
Nënë, dua bukë!
I fali vogëlushit gjithshka kishte
mbushur përplot,
Me dhurata për njerëzit e saj.
Më falni Ju
Të shtrenjtit e mi të kësaj bote
Më fal nënë!
Më falni të gjithë!
Po vij, drejt Jush,
Më janë shterruar lotët tanimë.
Më prit nënë!
Ja..
Po vij të të shikoj në spital.
Më fal,
Që natën e parë
E kalova
Në Gërdec
Duke fjetur
Mbi të rrahurat e zemres
Së nënës, babait, vëllait,
Të një fëmije,
Që më kërkoi bukë në mëngjes
Duke më quajtur nëpër gjumë
Nënë
Nga Raimonda Moisiu
Hartford Ct USA
ishin vargjet me te trishta dhe pse ta mohoj qe me ben te lotoj teksa i lexoja .
vetem nje pyetje me lind...valle ia kane kaluar Mediut ta lexoj????
__________________
No one thinks to change himself, everyone thinks of changing the WORLD........Tolstoi my love
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|