ksenia
Ne vendlindje
Regjistruar: 10/10/2004
Vendbanimi: TR
Mesazhe: 894
|
Me pelqen pozicioni qe marr shpesh here duke u fiksuar tej ne hapesiren jashte dritares se vendit ku une kaloj momente te perkohshme. Kjo gjendje me shlodh. Eshte nje hapesire krejt tjeter reales dinamike qe jetoj. Aty gjej qetesi dhe jam larg andrrallave kokecarese te se perditshmes. “Ata” thone qe gjendje te tilla shkaktojne kushte jo te mira “fizike” per mua e rrjedhimisht edhe per to. Me pelqen qe nga “kondicione” te mia te varen nje zinxhir njerezish.
Une nuk jam e terhequr nga gjithshka dhe gjithkush, te pakten deri tani. I kushtoj ore te tera vetes sime, punes sime, rrethit tim. Punoj pa ngritur koke per te perfeksionuar ate cka kam krijuar vete madje here-here pa pasur nevoje per ndihmen e askujt. Dhe kjo jo sepse nuk kam nevoje per nje “assistant”, perkundrazi, por sepse kam krijuar nje vetebesim shqetesues tek vetja. Aq shqetesues sa kur mendoj nje realitet ndryshe me hipen frika dhe paniku. Nje miku thoshte se “Faza kryesore e permiresimit te nje situate/gjendje eshte ta kuptosh qe kjo situate/gjendje duhet ndryshuar”
Me kujtohet fillimi. Me merrnin per dore, me shoqeronin rruges, me shtrengonin doren duke me rrahur supet dhe vetem hapat e fundit i beja vete. Tani eshte krejt ndryshe, madje aq ndryshe sa shpesh here me merr malli te me konsiderojne si “fillestare”. Ndjej nevojen e te qenit ne first steps...
Lumturia ka zene vend perkohesisht ne ditet e mia. Here-here i mbyll syte embel nga kenaqesia duke sjelle ndermend betejat per te arritur deri ketu...Nje lufte me shume e fituar, nje sfide me pak per te perballuar...
__________________
O Perandor - O Hic!!!(Hitler)
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|